Ἀριστείδης Δασκαλάκης: Στό Σταυρό (ποίημα 18/4/22 - Ἀριστείδης Δασκαλάκης)

 

Ἀπ᾿ ἕνα ψεύτικο φιλὶ ἡ αἱματηρὴ πορεία,
ἐκκίνησε στοῦ Γολγοθᾶ τὸ δύσβατ᾿ ἀνηφόρι,
πῆραν  βουλὴ  ἀρχιερεῖς, ἐλήφθῃ ἀπριόρι,
γιὰ Σένα ποὺ μᾶς πρόσφερες δῶρο, υἱοθεσία.

Φραγκελωμένος, μὲ βρισιές, σέρνεσαι  σὰν τὸν σκλάβο,
ὕβρεις καὶ σχόλια καρφιά, σὲ συνοδεύουν στὰ ψηλά,
σβαρνίζεσαι μὲ τὸ Σταυρό, μόνος, ἐλπίδα πουθενά,
τῆς τιμωρίας τ᾿ ὄργανο, βαρύ, στοῦ Γολγοθᾶ τὸ μαῦρο.

Κι ἐκεῖ στὴν ἅγια τὴν κορφή, τὰ χέρια Σου ἀνοῖξαν,
καρφιά τοὺς βάλαν στὸ σταυρό, αὐτὰ ποὺ εὐλογᾶνε,
οἱ λοιδορίες δὲ λείπουνε, πολλοὶ κακολογᾶνε,
καὶ λόγχη στ᾿ ἅγια τὰ πλευρὰ οἱ ἄπιστοι σοῦ μπῆξαν.

Μὰ μὲ δυὸ χέρια ἀνοιχτά, μιὰ ἀγκάλη ἑτοιμάζεις,
ἀκόμα καὶ στοὺς σταυρωτές σου, ἔλεος παρευθύς,
ξεχύνεις σὰν τὴ θύελλα μὲ ἕνα «ἄφες αὐτοῖς»,
κανένας δὲν Σὲ ἄκουσε κεῖ πάνω νὰ στενάζεις.

Κι ἐκεῖ  ποὺ δὲν κατάλαβαν τὸ νόημα τῶν Λόγων,
σὰν λόγια  στέρφα καὶ ξερὰ σὲ ἄνυδρη ψυχή,
ἀκούστηκε ἕνα  «μνήσθητι»  ἀνώνυμου λῃστῆ,
λουλούδι ὁλάνθιστο μαβί, καρπὸς μεγάλων πόνων.

Χρόνια χώρεσαν  στὴ  στιγμή, φράση ποὺ εἶπες θλιβερή,
ἐκεῖ ἐπάνω στὸ Σταυρό, τὸ αἷμα ἔρρεε πυκνό,
καίει τὸ πρόσωπο, καυτό, ἀπὸ τὸν  ἥλιο τὸν θερμό,
μιὰ λέξη μὲ ἔννοια διττή, ΔΙΨΩ! καὶ σπᾷς τὴ σιωπή.

Διψῶ σὰν ἄνθρωπος τρωτός, δροσιὰ στὰ χείλη καρτερῶ,
ἀγάπη, ἔλεος, πνοή, μὲς στοῦ ἀνθρώπου τὴν ψυχή,
μετάνοια, πίστη, κι ἀντοχή, ἐκεῖ ποὺ ὁ ἐχθρὸς καραδοκεῖ,
διψῶ σὰν ἄνθρωπος ἐδῶ, μὰ σὰν Θεὸς στὸν οὐρανό.

Ἄνθρωποι σώπασαν  μά τά,  στοιχεῖα τῆς φύσης  ἀχολογοῦν,
οἱ μαθητές σου πουθενά, ἔχουν λουφάξει στὰ κρυφά,
ἄνδρες, μὰ λύγισε ἡ καρδιά, μπροστὰ στῆς βίας τὴ θωριά,
μὰ οἱ γυναῖκες ἀγρυπνοῦν, μὲ θάρρος καὶ μοιρολογοῦν.

Στὸν Ἅδη μέγα ὀχλοβοή, πόσες ψυχὲς  σὲ προσδοκοῦν,
κεῖ ποὺ τὸ σκότος σὰν φονιᾶς, χυμᾷ στὴν ἄπιστη καρδιά,
μὰ μιὰ ἐλπίδα ἀναπηδᾷ, μὲς στοῦ Λογγίνου τὴ λαλιά,
εἶν᾿ ἡ Ἀνάσταση κοντά, οἱ προφητεῖες μαρτυροῦν.

Τετέλεσται εἶπε ἡ ΦΩΝΗ,  τοῦ ἀναμάρτητου εὐχή,
ἡ ἀπ᾿ αἰώνων ἀποστολή, τοῦ πεπτωκότα  ὁ διωγμός,
τελείωσε  στὸ Γολγοθᾶ, ἀκούεται ψιθυρισμός,
ΝΙΚΗ στὸ θάνατο γιατί, γλυκοχαράζει ἡ αὐγή.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!