– Γέροντα, κάποια παιδιὰ μὲ ρώτησαν γιατί βάφουμε κόκκινα αὐγά.
– Τὰ παιδιὰ νὰ μὴν τὰ ἀφήνετε νὰ σκαλώνουν σὲ κάτι τέτοια, γιατὶ τὰ ἐνδιαφέροντά τους θὰ στρέφωνται συνέχεια ἐκεῖ καὶ δὲν θὰ πηγαίνουν σὲ κάτι βαθύτερο. Πέστε τους μόνον ὅτι τὸ κόκκινο αὐγό, ὅπως εἶναι στρογγυλό, συμβολίζει τὴν γῆ ποὺ βάφτηκε μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ λυτρώθηκε ὅλος ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
– Γέροντα, μοῦ κάνει ἐντύπωση τὸ θάρρος τῶν Μυροφόρων.
– Οἱ Μυροφόρες εἶχαν μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολόγισαν τίποτε. Ἂν δὲν εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, θὰ ἔκαναν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ὥρα ποὺ ἀπαγορευόταν ἡ κυκλοφορία, μὲ ἀρώματα στὰ χέρια γιὰ τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκαν νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως.
– Γέροντα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως;
– Νὰ καλλιεργήσουμε τὸ χαροποιὸν πένθος, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ πραγματικὴ χαρά. Ἂν ζήσουμε μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, θὰ ζήσουμε μὲ πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ θεία εὐφροσύνη τὴν Ἁγία Ἀνάσταση.
– Εἶναι, Γέροντα, φυσικὸ νὰ μὴ νιώθω πολλὴ χαρὰ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως;
– Ναί, εἶναι φυσικό, γιατὶ ὅλη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ζούσαμε τὰ λυπηρὰ γεγονότα τοῦ Πάθους καὶ ἰδιαίτερα τὴν προηγούμενη μέρα, ποὺ ἦταν ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Ἐπειδὴ τὸ συναίσθημα τῆς λύπης εἶναι βαθύτερο ἀπὸ τὸ συναίσθημα τῆς χαρᾶς, δὲν μποροῦμε σὲ μιὰ μέρα νὰ ξεπεράσουμε αὐτὴν τὴν ψυχικὴ κατάσταση. Ὄχι ὅτι δὲν χαίρεται ἡ ψυχὴ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ δὲν χαίρεται τόσο, ὅσο τὸ ἀπαιτεῖ ἡ λαμπρὴ αὐτὴ ἡμέρα. Σιγὰ-σιγὰ ὅμως, κατὰ τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα, ποὺ εἶναι σὰν μία ἡμέρα πασχαλινή, φεύγει ὁ πόνος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ ἡ ψυχὴ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀναστάσιμη χαρά. Τὴν δεύτερη ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἀρχίζει νὰ καταλαβαίνη κανεὶς τὴν Ἀνάσταση.
– Γιατί, Γέροντα, σὲ μερικὰ μοναστήρια κάνουν λιτανεία τὴν δεύτερη ἢ τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα;
– Γιὰ νὰ σκορπίσουν τὴν πασχαλινὴ χαρά.
– Χτυποῦν, Γέροντα, καὶ τὶς καμπάνες;
– Τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα χτυποῦν ὅλα μαζί· καμπάνες, σήμαντρα, χειροσήμαντρα, καὶ ἡ καρδιὰ χτυπάει δυνατὰ ζώντας τὸ «Ἀναστάσεως ἡμέρα»[1].
Εὔχομαι νὰ χαίρεσθε πάντοτε
μὲ ἀγαλλίαση πνευματική,
μὲ συνεχῆ πασχαλινὴ χαρά, μὲ ἐσωτερικὴ γλυκειὰ ἀναστάτωση.
– Τὰ παιδιὰ νὰ μὴν τὰ ἀφήνετε νὰ σκαλώνουν σὲ κάτι τέτοια, γιατὶ τὰ ἐνδιαφέροντά τους θὰ στρέφωνται συνέχεια ἐκεῖ καὶ δὲν θὰ πηγαίνουν σὲ κάτι βαθύτερο. Πέστε τους μόνον ὅτι τὸ κόκκινο αὐγό, ὅπως εἶναι στρογγυλό, συμβολίζει τὴν γῆ ποὺ βάφτηκε μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ καὶ λυτρώθηκε ὅλος ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
– Γέροντα, μοῦ κάνει ἐντύπωση τὸ θάρρος τῶν Μυροφόρων.
– Οἱ Μυροφόρες εἶχαν μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό, εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολόγισαν τίποτε. Ἂν δὲν εἶχαν πνευματικὴ κατάσταση, θὰ ἔκαναν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ὥρα ποὺ ἀπαγορευόταν ἡ κυκλοφορία, μὲ ἀρώματα στὰ χέρια γιὰ τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκαν νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως.
– Γέροντα, πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως;
– Νὰ καλλιεργήσουμε τὸ χαροποιὸν πένθος, γιὰ νὰ ἔρθη ἡ πραγματικὴ χαρά. Ἂν ζήσουμε μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, θὰ ζήσουμε μὲ πνευματικὴ ἀγαλλίαση καὶ θεία εὐφροσύνη τὴν Ἁγία Ἀνάσταση.
– Εἶναι, Γέροντα, φυσικὸ νὰ μὴ νιώθω πολλὴ χαρὰ τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως;
– Ναί, εἶναι φυσικό, γιατὶ ὅλη τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ζούσαμε τὰ λυπηρὰ γεγονότα τοῦ Πάθους καὶ ἰδιαίτερα τὴν προηγούμενη μέρα, ποὺ ἦταν ἡ Μεγάλη Παρασκευή. Ἐπειδὴ τὸ συναίσθημα τῆς λύπης εἶναι βαθύτερο ἀπὸ τὸ συναίσθημα τῆς χαρᾶς, δὲν μποροῦμε σὲ μιὰ μέρα νὰ ξεπεράσουμε αὐτὴν τὴν ψυχικὴ κατάσταση. Ὄχι ὅτι δὲν χαίρεται ἡ ψυχὴ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ δὲν χαίρεται τόσο, ὅσο τὸ ἀπαιτεῖ ἡ λαμπρὴ αὐτὴ ἡμέρα. Σιγὰ-σιγὰ ὅμως, κατὰ τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα, ποὺ εἶναι σὰν μία ἡμέρα πασχαλινή, φεύγει ὁ πόνος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ ἡ ψυχὴ γεμίζει ἀπὸ τὴν ἀναστάσιμη χαρά. Τὴν δεύτερη ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἀρχίζει νὰ καταλαβαίνη κανεὶς τὴν Ἀνάσταση.
– Γιατί, Γέροντα, σὲ μερικὰ μοναστήρια κάνουν λιτανεία τὴν δεύτερη ἢ τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα;
– Γιὰ νὰ σκορπίσουν τὴν πασχαλινὴ χαρά.
– Χτυποῦν, Γέροντα, καὶ τὶς καμπάνες;
– Τὴν Διακαινήσιμο Ἑβδομάδα χτυποῦν ὅλα μαζί· καμπάνες, σήμαντρα, χειροσήμαντρα, καὶ ἡ καρδιὰ χτυπάει δυνατὰ ζώντας τὸ «Ἀναστάσεως ἡμέρα»[1].
Εὔχομαι νὰ χαίρεσθε πάντοτε
μὲ ἀγαλλίαση πνευματική,
μὲ συνεχῆ πασχαλινὴ χαρά, μὲ ἐσωτερικὴ γλυκειὰ ἀναστάτωση.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
__________________________________
[1] Εἱρμὸς καὶ Καταβασία τῆς α΄ᾠδῆς τοῦ Ἀναστασίμου κανόνος, καθὼς καὶ Δοξαστικὸν τῶν Αἴνων τοῦ Πάσχα.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου