Σοφία Μπεκρῆ: Καρποὶ μετανοίας

 

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

Τὸ εὐχάριστο διάλειμμα τοῦ ἀναστάσιμου Σαββάτου τοῦ Λαζάρου καὶ τῆς πανηγυρικῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων ἦταν ἡ ἐνίσχυση ποὺ χρειαζόμασταν ὅλοι, ὥστε ἐνδυναμούμενοι σωματικά, ψυχικὰ καὶ πνευματικὰ νὰ εἰσέλθωμε πλέον στὸ τελευταῖο στάδιο τοῦ ἀγῶνα μας ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσῃ μέσα ἀπὸ τὴν κορύφωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους στὴν λυτρωτικὴ Ἀνάσταση.

Ἡ Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐνισχύσῃ στὸν δύσκολο αὐτὸν ἀγῶνα, προβάλλει συνεχῶς μορφὲς εἴτε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ εἴτε ἀπὸ τὴν Καινὴ Διαθήκη, γιὰ νὰ μᾶς διατηρήσῃ σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνῃ στὴν αὔξηση τῆς προσπάθειάς μας. Ἔτσι, ἔχοντας κάνει τὴν κατάλληλη προετοιμασία, θὰ μπορέσωμε νὰ βιώσωμε καὶ τὰ σωστικὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας καὶ ἐν τέλει καὶ τὴν ζωηφόρο Του Ἀνάσταση.

Τὴν Μεγάλη Δευτέρα προβάλλεται ἡ μορφὴ τοῦ «παγκάλου» Ἰωσήφ, τοῦ ὡραιοτάτου ὄχι μόνον στὸ σῶμα ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχή. Αὐτὸς ὄχι μόνον ὑπέμεινε καρτερικὰ τὸν φθόνο καὶ τὴν ἀδικία τῶν ἀδελφῶν του ἀλλὰ ἄντεξε καὶ στὶς προκλήσεις «τῆς Αἰγυπτίας», ποὺ προσπαθοῦσε ἐπιμόνως νὰ τὸν τυλίξῃ στὰ δίκτυα τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ κυριαρχία του στὰ πάθη ἀποδείχθηκε σωτήρια ὄχι μόνον γιὰ τὸν ἴδιο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ἔθνος του, ποὺ χάρη στὸ ἀξίωμά του τὸ βοήθησε στὶς κρίσιμες στιγμές! Ἔτσι, ὁ σώφρων Ἰωσήφ, ἄν καὶ δοῦλος «τῷ σώματι», ἀποδείχθηκε «ἀδούλωτος τὴν ψυχήν» καὶ κέρδισε τὸν «ἄφθαρτον στέφανον» τῆς δόξης «παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας».

Δικαίως λοιπὸν θεωρεῖται ὁ Ἰωσὴφ προτύπωση τοῦ ἐλεήμονος Ἰησοῦ, ποὺ ἀντὶ νὰ ἀνταποδώσῃ τὶς ἀδικίες ποὺ τοῦ ἔγιναν, συγχώρεσε τοὺς σταυρωτές Του. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ συμπεριφορὰ τῶν δικαίων αὐτῶν ἀποτελεῖ ὁδοδείκτη γιὰ τοὺς κάθε λογῆς ἄρχοντες, ὥστε ἀντὶ νὰ καταδυναστεύουν τὸν λαὸ πρὸς ἀτομικό των ὄφελος νὰ τὸν διακονοῦν πρὸς ὄφελος τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς τὸν ἐμπιστεύτηκε!

Τὴν ἴδια ἡμέρα ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ξηρανθείσης συκῆς, ποὺ φανερώνει ὅτι ὁ Κύριος ἀποδείχθηκε συγκαταβατικὸς μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἐν τούτοις ὑπῆρξε ἀνελέητος μὲ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ἄκαρπη ἑπομένως συκῆ προτυπώνει, κατὰ τοὺς Πατέρες, τὴν ἄκαρπη συναγωγὴ τῶν Ἰουδαίων, ποὺ μόνον ἐξωτερικὰ ἔδειχνε θαλερή, ἐσωτερικὰ ὅμως εἶχε ἤδη ξεραθῆ ἀπὸ τὴν ἀπιστία των πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀναλγησία των πρὸς τοὺς συνανθρώπους των. Ἄρα ὁ Κύριος ἀπευθύνει τὴν προσταγὴ «μηκέτι σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα» ὄχι πρὸς τὸ ἄψυχο δένδρο ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἐμψύχους πλὴν ὅμως νεκρωμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς του-καὶ κάθε ἐποχῆς, ποὺ ὄχι μόνον οἱ ἴδιοι δὲν παράγουν καρποὺς ἀλλὰ ἐμποδίζουν καὶ τοὺς ἄλλους, τοὺς ἀδύναμους ἀλλὰ καλοπροαίρετους, νὰ πλησιάσουν στὸν Θεὸ καὶ νὰ καρποφορήσουν (Ματθ. κγ’ 14)!

Νὰ γιατὶ ὁ Χριστὸς λέει μὲ νόημα στοὺς ὑποκριτὲς Φαρισαίους «ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματθ. κα’ 43), ὑπονοώντας ἀσφαλῶς ὄχι συγκεκριμένο ἔθνος, ἀλλὰ ὅλους ὅσοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν κατάκτησή της μὲ πίστη καὶ μὲ ἔργα μετανοίας καὶ γίνονται σύσσωμοι καὶ σύναιμοι Χριστοῦ!

Στοὺς μαθητές Του μάλιστα ποὺ ἀποροῦν «πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκῆ», ἀπαντᾶ μεταθέτοντας τὴν σκέψη τους ἀπὸ τὸ «ὁρατὸ» θαῦμα, στὸ οὐσιαστικό του νόημα, ποὺ εἶναι ἡ δύναμη τῆς πίστεως. Αὐτή, ἡ πίστη, μπορεῖ, ἐὰν εἶναι σταθερὴ καὶ ἀπαρασάλευτη, θεμελιωμένη στὸ πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, νὰ ξηράνῃ ὄχι μόνον τὴν συκῆ, τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ ὄρη νὰ μετακινήσῃ! Πράγματι, οἱ μαθητές, μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔκαναν ὄχι λιγοστὰ σημεῖα στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς πίστεως δηλαδὴ ὅτι ὁ Χριστὸς ἀφ’ ἑνὸς μὲν σώζει καὶ ἀναγεννᾶ τὸν ὅλο ἄνθρωπο, ἀφ’ ἑτέρου δὲ τὸν ἐνδυναμώνῃ σὲ ἔργα πίστεως καὶ σὲ «καρποὺς ἀξίους μετανοίας», μὲ σκοπὸ τὴν σωτηρία του.

Αὐτοὺς τοὺς εὐλογημένους καρποὺς καλούμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ πιστοὶ νὰ «προσάξωμε» στὸν Χριστό, ὥστε νὰ λάβωμε τὸ μέγα ἔλεός Του. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ἴδιοι εἴμαστε «ξηραμένοι» ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ῥαθυμία, παρακαλοῦμε Ἐκεῖνον, τὸν μόνον Παντοδύναμο καὶ Ζωοδότη Κύριο, νὰ μᾶς λυπηθῆ γιὰ τὴν πνευματική μας νωθρότητα καὶ νὰ μᾶς ἐνεργοποιήσῃ, ὥστε ἀφοῦ ἀποβάλωμε τὰ ῥυπαρὰ ἐνδύματα τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνδυθοῦμε τὰ λαμπρὰ ἐνδύματα τῆς πίστεως καὶ τῶν ἀγαθῶν ἔργων, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ εἰσέλθωμε καὶ πάλι στὸν νυμφῶνα τῆς αἰωνίου Του Βασιλείας. Γένοιτο!

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

«Πᾶνος»