Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: Φαντεζί γλωσσομάσκες καί ὀπτικοακουστικά ἰνδάλματα μἐ ἀνάποδο σημαινόμενο (*)

Σατανικὲς γλωσσοταχυδακτυλουργίες ἀπὸ τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων

 

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Ι. Βαθιώτης 

 

O ὅρος «ἀόρατος ἐχθρὸς» ἀποτελεῖ ἕνα ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα^[1] ποὺ ἀπὸ τὴν ἡμέρα κήρυξης τῆς πανδημίας ἔμελλε νὰ χρησιμοποιηθεῖ προπαγανδιστικὰ γιὰ νὰ ὑποδηλώσει τὴν ἐκφοβιστικὴ ἰδιότητα τοῦ κορωνοϊοῦ. Τὸ ἴδιο ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα εἶχε χρησιμοποιηθεῖ καὶ στὴν μετά τὴν 11η Σεπτεμβρίου ἐποχή, ὁπότε σημαινόμενο ἦταν μιὰ τρομοκρατικὴ ὀργάνωση, ἡ Ἄλ Κάϊντα.

 

Παρότι, ὅμως, ἦσαν διαφορετικὰ τὰ ἀντικείμενα ἀναφορᾶς τοῦ ὅρου «ἀόρατος ἐχθρός», τὸ βάθος τῆς ἔννοιας ἦταν ταυτόσημο:

Ὁ ἀόρατος ἐχθρὸς βρίσκεται δυνητικὰ παντοῦ^[2], ἀνάμεσά μας, καὶ δὲν κάνει διακρίσεις: ἐπιτίθεται σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους, σκοτώνει πλούσιους καὶ φτωχούς^[3].

Μὲ ὅρους Ποινικοῦ Δικαίου:

ὁ «ἀόρατος ἐχθρὸς» εἶναι ἕνας διαρκὴς κίνδυνος ποὺ μπορεῖ ἀνὰ πᾶσα στιγμή, δηλαδὴ ὄχι μόνο τὴν ἀμέσως ἑπόμενη στιγμή, ἀλλὰ καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη στιγμή, νὰ μετεξελιχθεῖ σὲ βλάβη.

Ὅσοι γνωρίζουν τὴν προσευχὴ «Βασιλεῦ Οὐράνιε Παράκλητε...», θὰ κάνουν εὔκολα τὴν σύγκριση ἀνάμεσα στὶς ἔννοιες «Θεὸς» καὶ «κορωνοϊός», ἡ ὁποία θὰ τοὺς περάσει μέσα ἀπὸ τίς πύλες τῆς κολάσεως τοῦ θαυμαστοῦ ἀνάποδου κόσμου μας:

Ὁ μὲν Θεός μας «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν», ὁ δὲ κορωνοϊὸς «πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα ἀπειλῶν»^[4]. Ὁ Θεὸς εἶναι «ζωῆς χορηγός», ἐνῶ ὁ κορωνοϊὸς «ζωῆς αἱμοβόρος κυνηγός».

 

Ὁ γλωσσικὸς κώδικας τοῦ λεξιλογίου τῆς μετά τὴν 11η Σεπτεμβρίου ἐποχῆς περιεῖχε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν «ἀόρατο ἐχθρό», καὶ ἄλλα φρικαλέα ὀπτικοακουστικὰ ἰνδάλματα, ὅπως:

• νέα κανονικότητα
• περιοριστικὰ μέτρα χάριν τῆς ἀσφάλειας τοῦ πολίτη
• διαρκῆ κατάσταση ἐξαίρεσης
• μηδενικὴ ἀνοχή.

Αὐτὰ εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ γλωσσικὰ σημεῖα ποὺ εἶχαν χρησιμοποιηθεῖ στὸν πόλεμο κατὰ τῆς τρομοκρατίας καὶ τώρα ἐπανῆλθαν στὸ διεθνὲς προσκήνιο, προκειμένου νὰ ἀξιοποιηθοῦν στὸν πόλεμο κατὰ τῆς πανδημίας.

Ὅταν οἱ παγκόσμιοι γκάγκστερς φόρεσαν τίς ἴδιες γλωσσομάσκες καὶ παρατάχθηκαν στὴν σκηνὴ τοῦ παγκόσμιου θεάτρου σκιῶν γιὰ νὰ μεταδώσουν στοὺς λαούς τους τὸ παγκόσμιο μήνυμα τοῦ τρόμου, ἐπέλεξαν ὡς ὄχημα τῆς ὑπὸ μετάδοσιν ἔννοιας τὸν ἴδιο ἀκριβῶς ὅρο, μεταφρασμένο στὴν ἀντίστοιχη γλῶσσα^[5].

Ὅ,τι ἦταν γιὰ τὸν Ἕλληνα ὁ ἀόρατος ἐχθρός, ἦταν γιὰ τὸν Ἄγγλο ὁ invisible enemy, γιὰ τὸν Γερμανὸ ὁ unsichtbarer Feind, γιὰ τὸν Γάλλο ὁ ennemi invisible, γιὰ τὸν Ἱσπανὸ ὁ enemigo invisible κ.o.κ.

Ὁ ἀόρατος ἐχθρὸς ἔμοιαζε μὲ ἕνα γλωσσικὸ ἔμβλημα ποὺ θὰ κοσμοῦσε τὴν ὀργουελικὴ Νεομιλία (Newspeak) τῆς Νέας Tάξης Πραγμάτων, ἡ ὁποία δὲν εἶναι, ὅπως κάθε γλῶσσα, «ἕνας ἐξελίξιμος ὀργανισμός», ἀλλὰ «ἕνα ἐνδοτικὸ ἐργαλεῖο, εὐάρμοστο καὶ εὐαλλοίωτο, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἐπιχειρεῖται» -ὄχι, φυσικά, μὲ ἁγνὲς προθέσεις- «ἡ ἀποτύπωση ὑδαρῶν τελικὰ πραγματικοτήτων, φυσικῶν καὶ εἰκονικῶν»^[6].

Ὅπως ἀπεδείχθῃ στὴν πορεία τῆς γλωσσικῆς διαχείρισης τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, πρόκειται γιὰ μιὰ φοβογλῶσσα, σημαινόμενο τῆς ὁποίας εἶναι

«ἡ διαρκὴς ἐπίκληση γλωσσικῶν ὅρων μὲ σκοπὸ τὴν ἀποδοτικὴ ἄσκηση ἐλέγχου καὶ ἐξουσίας ἐπάνω σε σημαντικὲς πληθυσμιακὲς ὁμάδες καὶ στὸ ὄνομα θεμελιωδῶν καὶ μὴ διαπραγματεύσιμων ἀγαθῶν, ὅπως ἡ ζωή, ἡ ἐλευθερία, ἡ εἰρήνη, ἡ προστασία τοῦ ἔθνους, τὸ δικαίωμα στὴν ἐργασία καὶ στὴν περίθαλψη, ἡ ἐλευθεροτυπία κ.ἄ.»^[7].

Ἡ σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς περιφορὰ τοῦ κακόσημου ὀπτικοακουστικοῦ ἰνδάλματος «ἀόρατος ἐχθρὸς» ἦταν ἀπολύτως σαφὲς ὅτι εἶχε προσχεδιασθεῖ γιὰ νὰ ἐπιτελέσει μιὰ ἀναβαθμισμένη ἀπάνθρωπη λειτουργία ἐναντίον τῶν λαῶν: Ἀπὸ τὸν παγκόσμιο περιορισμὸ τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ πολίτη ποὺ ὑλοποιήθηκε μετὰ τὴν ἐπίθεση στοὺς Δίδυμους Πύργους θὰ περνούσαμε στὴν φάση τῆς σταδιακῆς κατάργησής τους.

Ἡ ἡμέρα κήρυξης τῆς πανδημίας ἦταν ἕνα ἀκόμη κομβικὸ σημεῖο στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει ριζικά. Οἱ πυρομανεῖς πυροσβέστες φρόντισαν νὰ μεταδώσουν αὐτὸ τὸ μήνυμα τῆς ριζικῆς ἀλλαγῆς μὲ τὸν πιὸ εὔγλωττο τρόπο, ἀξιοποιῶντας ἕνα ἄλλο ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα, τὸ ὁποῖο ἄντλησαν ἀπὸ τὴν οἰκεία γλῶσσα τῶν ὑπολογιστῶν. 

 

Μίλησαν, δηλαδή, γιὰ τὸ σχέδιο τῆς «μεγάλης ἐπανεκκίνησης», τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε στὰ βασικά του σημεῖα ἀπὸ τὸν νοσηρὸ πρωτεργάτη του, τὸν περίφημο Κλάους Σβάμπ, στὸ ὁμώνυμο βιβλίο ποὺ κυκλοφόρησε στὰ ἑλληνικὰ ἀλλὰ ἐλάχιστα διαβάστηκε. Οἱ Νεοταξῖτες εἶναι καλοπροαίρετοι «μακελλάρηδες»:

Προτοῦ αἰματοκυλήσουν τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν προειδοποιοῦν ἐγκαίρως καὶ μὲ κάθε τρόπο. Ὅτι ἡ συμπαγὴς πλειοψηφία δὲν διαβάζει τὰ μηνύματα ποὺ τῆς στέλνουν, βιώνεται ὡς καθαρὰ δικό της πρόβλημα. Δὲν καθιερώθηκε τυχαῖα ἡ περίφημη «ἀτομικὴ εὐθύνη».

 

Δὲν ἀπαιτεῖται κανένας κόπος γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι σχεδὸν ὅλα τὰ γλωσσικὰ σημεῖα ποὺ χρησιμοποιοῦσε τὸ ἐπιτελεῖο τῶν πυρομανῶν πυροσβεστῶν εἶχαν ἀνάποδο βάθος:

• δὲν νοιάζονται γιὰ τὸ καλό μας, ἀλλὰ γιὰ τὸ κακό μας
  

• δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀσφάλειά μας, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀνασφάλειά μας, ἡ ὁποία καθιστᾷ ἐμᾶς ἐξαρτώμενους ἀπὸ ἐκείνους καὶ ἀναδεικνύει ἐκείνους σὲ ρυθμιστὲς τῆς ζωῆς μας, ἀκόμη καὶ στὶς τετριμμένες ἐκφάνσεις της
  

• ἡ κατάσταση ἐξαίρεσης εἶναι κατάσταση κανονικότητας καὶ ἡ νέα κανονικότητα εἶναι μὴ κανονικότητα.
  

• ἡ κάθε κρίση ποὺ ἐπικαλοῦνται γιὰ νὰ ἐφαρμόζουν συνεχῶς νέα μέτρα τὰ ὁποῖα στραγγαλίζουν τίς ἐλευθερίες μας, εἶναι ἕνα ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα ποὺ ὡς ἀντικείμενο ἀναφορᾶς δὲν ἔχει κάποιο τυχαῖο προϊόν, ἀλλὰ μιὰ προετοιμασμένη κτηνωδία.

Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Μάϊκλ Γουόλτσερ στὸ ὀγκῶδες βιβλίο του «Δίκαιοι καὶ ἄδικοι πόλεμοι»^[8]:

 

«Ἡ κατάσταση ἀνάγκης καὶ ἡ "κρίση" εἶναι κοινότοπες λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὴ σκέψη μας γιὰ πράξεις κτηνωδίας».

Περαιτέρω, οἱ προτεινόμενες λύσεις ἀνθεκτικότητας (resilience) καὶ βιωσιμότητας (sustainability) παραπέμπουν σὲ ἕνα σημαινόμενο μὲ ἀκριβῶς ἀντίθετη σημασία: πρόκειται γιὰ λύσεις ποὺ θὰ ἐξουθενώσουν τοὺς μὴ ἀνθεκτικοὺς πολῖτες καὶ θὰ κάνουν τὸν βίο τους ἀβίωτο.

Ἐν τέλει ὁ ἐχθρὸς δὲν εἶναι ἀόρατος, ἀλλὰ ὁρατός. Τὸν ἐνσαρκώνουν ἀκριβῶς οἱ πυρομανεῖς πυροσβέστες, ἕνας ὅρος-κλειδὶ ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει τὸ ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα τῶν ἀφυπνισμένων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι χάρη σὲ αὐτὸν θὰ μποροῦν νὰ κατανοοῦν εὔκολα καὶ γρήγορα ποιά συνταγὴ ἀκολουθεῖται κάθε φορὰ ἀπὸ τοὺς παγκόσμιους γκάγκστερς.

Οἱ πυρομανεῖς πυροσβέστες δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ γκρεμίσουν τὸν παλιὸ κόσμο καὶ νὰ τὸν ξαναχτίσουν καλύτερο (build back better), ἀλλὰ νὰ τὸν γκρεμίσουν βίαια μὲ μηχανισμὸ ἐλεγχόμενης κατεδάφισης, σὰν αὐτὸν ποὺ λέγεται ὅτι χρησιμοποιήθηκε τὴν 11η Σεπτεμβρίου^[9], καὶ νὰ τὸν ξαναχτίσουν χειρότερο (build back worse)^[10]. 

 

Κλασικὴ καὶ ἀποτελεσματικὴ μέθοδος δράσης τῶν πυρομανῶν πυροσβεστῶν εἶναι νὰ προκαλοῦν τὸ πρόβλημα, πυρπολῶντας τὴν γῆ μας, ὥστε μετὰ τὴν ἀνεξέλεγκτη ἐπέκταση τῆς πυρκαϊᾶς, νὰ ἐμφανίζονται ὡς αὐτόκλητοι σωτῆρες, ἐπιβάλλοντας ὡς μόνες ἐφικτὲς λύσεις μέτρα δρακόντεια -φάρμακα χειρότερα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀσθένεια-, πού, ὅλως τυχαίως, ὠφελοῦν τοὺς ἴδιους.

Ἄς φέρουμε στὸν μυαλό μας, ἕναν ἔμπορο ποὺ πουλᾷ πατερίτσες καὶ μᾶς ζητᾷ πιεστικὰ νὰ ἀκρωτηριαστοῦμε! Ὑπὸ κανονικὲς συνθῆκες, ἕναν τέτοιον ἔμπορο οὐδεὶς θὰ τὸν ἐμπιστευόταν. Ἄν, ὅμως, ὁ ἔμπορος αὐτὸς εἶχε φροντίσει νὰ διασπείρει μιὰ νόσο ποὺ προκαλεῖ σήψῃ στὰ ἄκρα τῶν ἀνθρώπων, τότε, ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ φόβου, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν πολιτῶν θὰ δεχόταν νὰ ἀκρωτηριασθεῖ.

Μιὰ ἰσχνὴ μόνο μειοψηφία, ἔχοντας ὡς πυξίδα της τὸ ἐρώτημα cui bono? (τίς ὠφελεῖται) θὰ ἀρνιόταν νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τῆς ζητοῦσε πιεστικὰ ὁ πανοῦργος ἔμπορος, ὁ ὁποῖος, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὴν εὐκολόπιστη πελατεία του, θὰ ἔπρεπε στὴν συνέχεια νὰ ἀπαξιώσει τὰ μέλη τῆς ἀντιστεκόμενης μειοψηφίας ὡς ψεκασμένους ἀρνητές!

Ἡ νουβέλα τοῦ Καρκαβίτσα «Ὁ Ζητιάνος», γραμμένη ἤδη ἀπὸ τὸ 1897, εἶναι ἐπίκαιρη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε:

«Ἀφοῦ [ἡ Κρουστάλλω] ἦταν πρόθυμη νά [...] πιστέψῃ [τὸν Ζητιάνο] κ᾿ εἶχε τὴ διάθεση, γιατί τάχα αὐτὸς νὰ χάσῃ τὰ κέρδη κ᾿ ἴσως-ἴσως τὴν ὑπόληψή του; Αὐτὸς πάει νὰ τὴν γελάσῃ· δὲν τὸ ἀρνεῖται. Ἀλλὰ γιατί καὶ αὐτὴ νὰ μὴν εἶναι τόσο ἔξυπνη, ὥστε νὰ μὴ γελασθῇ; Ἔπειτα οἱ καπάτσοι ἀπὸ τοὺς κουτοὺς θὰ ζήσουν. Οἱ ἔξυπνοι δὲν γελιοῦνται. Ἄν δὲν ἦταν ὁ κουτόκοσμος, οἱ ζητιάνοι θὰ ἐψοφοῦσαν τῆς πείνας μέσα στὰ ξεροβούνια τῆς πατρίδας τους, σάν το μεταξοσκώληκα μέσα στὸ καρύκι του...»^[11].

Ὁ θαυμαστὸς ἀνάποδος κόσμος μας, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ καθιερώσει τίς ἀνάποδες ἔννοιες, χρειαζόταν κατ᾿ ἀνάγκην τὸ κατάλληλο ὄχημα: τὴν ἀνάποδη γλῶσσα. Κάποιοι τὴν ἀποκάλεσαν «φοβογλῶσσα», ὁρίζοντάς την ὡς ἑξῆς:

«ἡ γλῶσσα αὐτὴ ἐνσωματώνει μὲ ταχύτητα τίς νέες λεξικὲς μονάδες, καὶ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες περιλαμβάνει ὄχι μόνο νέες λέξεις, ἀλλὰ νέα πλέγματα λέξεων. Χαρακτηρίζεται ἀπὸ μετατρεψιμότητα. Στηρίζεται σὲ ἀναθεωρήσεις καὶ ἐπαναδιαπραγματεύσεις τῆς νοηματοδότησης λέξεων καὶ φράσεων, οἱ ὁποῖες μέχρι μιὰ μέρα (ἢ καὶ λίγες ὧρες) πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνατροπὴ εἶχαν ἕνα διαφορετικὸ περιεχόμενο. Ἡ "ἐπαναβάπτιση" τῶν περιεχομένων [...] μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἕνα ἀκροατήριο ἀνυποψίαστων καὶ εὔπιστων ἀποδεκτῶν σὲ παραλυτικὴ σύγχυση ἢ ἀμηχανία, μὲ τὴν "ὁμοφωνία" τὴν ὁποία προωθεῖ μερίδα τῶν ΜΜΕ. Ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν ἐπαναδιαμόρφωση, μία παραλλαγὴ τῶν σημασιῶν καὶ τῶν ἰδεῶν, ποὺ ὅμως ἀπεικονίζονται μὲ τίς ἴδιες ἠχητικὲς μορφές, τίς ἴδιες ἀκουστικὲς εἰκόνες. Τὸ φαινόμενο τὸ συναντᾶμε σὲ περιόδους κρίσης, σὲ "πολεμικὲς" φάσεις τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας»^[12].

«Οἱ λέξεις ὡς ἠχητικὲς ἀκολουθίες παύουν νὰ ἔχουν τὴ σημασία μὲ μία ραγδαιότητα, καθὼς μεταπλάθονται ἀπότομα σὲ ἐργαλεῖα ἰδεολογικοῦ ἐπηρεασμοῦ, ἐπιστασίας ἢ ἐπιβολῆς, στὸ πλαίσιο μιᾶς ὁμοφροσύνης ἀπὸ ἕνα μέρος τῆς πολιτικοοικονομικῆς ἤ/καὶ ἐκδοτικῆς/τηλεοπτικῆς ἐξουσίας, ἔτσι ὥστε νὰ ἐγκαθίσταται ἕνα περιβάλλον ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ ὁμιλητὴς τῆς κοινότητας δὲν διεκφεύγει μὲ εὐκολία»^[13].

Ἔτσι, «δυναστευτικὰ οἰκονομικὰ μέτρα, ὅπως ἡ ἰδιωτικοποίηση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ συστήματος καὶ ὁ περιορισμὸς τοῦ δικαιώματος στὴν ἀπεργία, βαπτίζονται "μεταρρυθμίσεις", οἱ ἀπολύσεις "ἐξυγίανση", οἱ περικοπὲς "ἐκσυγχρονισμὸς" ἢ "ἀναδιάταξη". Ἡ μερικὴ ἀπασχόληση χαρακτηρίζεται ὡς "ἐλαστικὴ ἐργασία", οἱ ριζικὲς ἀλλαγὲς ἀποδίδονται ὡς "νέα πνοὴ" καὶ ἡ ἀπώλεια τῶν θέσεων ἐργασίας ὡς "ἐξορθολογισμὸς δαπανῶν". Οἱ διαδηλωτὲς εὔκολα χρίζονται "ταραξίες"»^[14].

Καὶ τώρα, ὁ χειρότερος γλωσσικὸς ἐμπαιγμός:

Οἱ πυρομανεῖς πυροσβέστες εὐαγγελίζονται μιὰ παγκόσμια δημοκρατικὴ διακυβέρνηση, ὡς μόνη λύση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν παγκόσμιων προβλημάτων. Οἱ πανδημίες, ἡ κλιματικὴ ἀλλαγή, ἡ ἐνεργειακὴ κρίση καί, προπάντων, ἡ ἐπὶ θύραις εὑρισκόμενη μητέρα τῶν κρίσεων, δηλαδὴ ἡ ἐπισιτιστικὴ κρίση, ἡ ὁποία θὰ γονατίσει τὸν πλανήτη καὶ θὰ προκαλέσει τὴν σκλαβοποίηση καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ τοῦ ἀνθρώπου, προβάλλονται ὡς παγκόσμια προβλήματα ποὺ ἀπαιτοῦν παγκόσμιες λύσεις.

Αὐτὲς τίς λύσεις (ὑποτίθεται ὅτι) μπορεῖ νὰ τίς βρεῖ καὶ νὰ τίς ἐφαρμόσει μόνο μιὰ παγκόσμια κυβέρνηση, ἡ ὁποία ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δημοκρατική. Ἡ παγκόσμια δημοκρατικὴ διακυβέρνηση εἶναι τὸ ὡραιοποιημένο σημαῖνον, ἡ φαντεζὶ γλωσσομάσκα, ποὺ ἀποκρύπτει τὸ ζοφερὸ σημαινόμενο μὲ τὸ σατανικὸ περιεχόμενο, δηλαδὴ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ μιὰ ἔξυπνη, παγκόσμια δικτατορία ποὺ θὰ ἔχει πρωτίστως τὴν μορφὴ ψηφιακῆς τυραννίας^[15], τόσο καλὰ καμουφλαρισμένη, ποὺ οἱ πολῖτες θὰ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι κυβερνιοῦνται ἀπὸ φιλάνθρωπους ποιμένες, στοὺς ὁποίους θὰ νιώθουν τὴν ἀνάγκη νὰ ποῦν ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ»!

 

Συμπέρασμα: Τὰ νεοταξίτικα γλωσσικὰ ἰνδάλματα τῶν παγκόσμιων γκάγκστερς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ὄμορφες λέξεις, διαβολικὰ πλασμένες. Μὲ τὰ λόγια τοῦ Jean-Paul Fitoussi, πρόκειται γιά:

«ἐπιδείξεις γλωσσικῆς ταχυδακτυλουργίας ποὺ μᾶς ζητοῦν νὰ πιστέψουμε σὲ μαγικὲς εἰκόνες»^[16].

 

Ταυτοχρόνως, ὅμως, εἶναι καὶ γλωσσικὰ σημεῖα τῶν ἐσχάτων χρόνων, ὅπου -ἂν δὲν ὑπάρξει κάποια θεαματικὴ ἀνατροπή- πρόκειται νὰ βασιλεύσει, εὐτυχῶς προσωρινά, ἡ ἀνάποδη ἐκδοχὴ τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή: ὁ Ἀντίχριστος. Ὅλες οἱ κρίσεις καὶ ὅλες οἱ δρακόντειες λύσεις ποὺ ἔχουν ἀναστατώσει συθέμελα τὸν πλανήτη εἶναι διαβολικὰ ἐδέσματα ποὺ μᾶς σερβίρονται ἀπὸ τοὺς μάγειρες τοῦ Ἀντιχρίστου.

Δὲν θὰ καταφέρουμε τίποτε σημαντικό, ὅσο κι ἂν ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀμυνθοῦμε στὴν ἔξυπνη-παγκόσμια δικτατορία, ἂν δὲν ἀντιληφθοῦμε ὅτι βιώνουμε ἕναν πολύπλευρο, ὑβριδικό, ἀλλὰ πρωτίστως πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ πόλεμο, ποὺ διεξάγεται ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου^[17], δηλαδὴ ἐναντίον τοῦ τελειότερου πλάσματος τοῦ Δημιουργοῦ μας, τὸ ὁποῖο ὁ διάβολος τὸ μισεῖ καὶ τὸ ἐχθρεύεται λυσσαλέα.

Ἄν δὲν ἀναγνωρίσουμε τὸν πραγματικὸ ἐχθρό, τότε δὲν ξέρουμε ἐναντίον ποίου πολεμᾶμε. Ἄρα βαρᾶμε στὸν γάμο τοῦ καραγκιόζη, ἀκριβέστερα: τοῦ ἀόρατου, διαβολικοῦ καραγκιοζοπαίκτη ποὺ χειρίζεται πίσω ἀπὸ τὸ πανὶ τοὺς νεοταξίτικους καραγκιόζηδες - τοὺς ἐν Ἑλλάδι παλιάτσους μὲ χιτλερικὸ μουστάκι. 

 

Ὁ πραγματικὸς ἐχθρός μας εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος, ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια, προπάντων μέσα ἀπὸ μυστικὲς ἑταιρεῖες καὶ λέσχες, ἔχει στρατολογήσει στὶς ὑπηρεσίες τους λεγεῶνες σατανοκίνητων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν οἱ ἴδιοι ἐξουσία καὶ πλοῦτο, δέχονται νὰ ποδοπατοῦν τοὺς πολῖτες, ἀντιμετωπίζοντάς τους σὰν λεχρῖτες.

Ὅπλο τοῦ διαβόλου ἡ τεχνολογία, γιὰ χάρη τῆς ὁποίας τὰ τεχνο-πρεζόνια^[18], ὅλοι ἐμεῖς οἱ χειραγωγήσιμοι πολῖτες, ξεπουλήσαμε φθηνὰ τίς ἐλευθερίες μας. Σημειωτέον ὅτι ἡ τεχνολογία χαρακτηρίζεται ἀπὸ μιὰ πολὺ ἐπικίνδυνη ἰδιότητα: ἀκολουθεῖ καλπάζουσα, ἐκθετικὴ πορεία, θυμίζοντας ἕναν ἀδηφάγο-ἰμπεριαλιστικὸ «ἀόρατο ἐχθρὸ» ποὺ θέλει νὰ κατασπαράξει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα, εἰδικότερα νὰ καταβροχθίσει ὅλες τίς ἐλευθερίες μας καὶ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀλήθεια, δὲν εἶναι περίεργο ποὺ ὁ διάβολος στὴν γλῶσσα τῆς ἐκκλησίας μας ἀποκαλεῖται «ἀόρατος ἐχθρός»;

Πόσο τυχαῖο μπορεῖ νὰ εἶναι ὅτι οἱ Νεοταξῖτες-θεατρίνοι ἐπέλεξαν ὡς γλωσσικὴ τους σημαία ἕνα ὀπτικοακουστικὸ ἴνδαλμα πού, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ καὶ τὴν Ἄλ Κάϊντα, σημαίνει καὶ τὸν διάβολο, δηλαδὴ τὸ ἴνδαλμα τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ τῶν ἀμέτρητων ὑπηρετῶν της;

[*] Τὸ ἐδῶ ἀναρτώμενο κείμενο εἶναι ταυτόσημο μὲ τὸν πυρῆνα τῆς ὁμιλίας τοῦ γράφοντος στὴν συνάντηση τῆς Αἴγινας, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὶς 22.5.2022 (διοργανωτές: Ἑλένη Κυπραίου / Δημήτρης Τσιμπούρης).

[1] Γιὰ τὸν ὅρο αὐτὸν βλ. Μπαμπινιώτη, Γλωσσολογία καὶ Λογοτεχνία. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ στὴν τέχνη τοῦ λόγου, 1991, σελ. 81 ἐπ.

[2] Πρβλ. τὴν περιγραφὴ τῆς Μary Shelley γιὰ τὴν φονικὴ πανδημία ποὺ ἀπὸ τὸ 1826 ὁραματίσθηκε νὰ ξεσπᾷ σὲ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη (Ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος, μτφ.: Σ. Παπαϊωάννου, ἐκδ. Ἠλέκτρα, Ἀθήνα 2008, σελ. 325):

«Ποῦ εἶναι ὁ λοιμός; Ἐδῶ· παντοῦ!».

[3] Πρβλ. Shelley, ό.π., σελ. 325:

«Ὁ θάνατος καὶ ἡ ἀρρώστια ἐξισώνουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους».

[4] Ἡ ἔννοια τοῦ δυνητικοῦ κινδύνου διαδραματίζει σπουδαῖο ρόλο καὶ στὸ πεδίο τῆς μαζικῆς παρακολούθησης τῶν πολιτῶν. Ὅπως σημειώνει ὁ Ἰγνάσιο Ραμονέ, Ἡ αὐτοκρατορία τῆς ἐπιτήρησης, μτφ.: Γ. Καράμπελας, Ἐκδόσεις τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου, Ἀθήνα 2017, σελ. 105:

«Γύρω μας πλανᾷται συνεχῶς ἕνας Μεγάλος Ἀδελφὸς ποὺ θέλει νὰ ξέρει τὰ πάντα γιὰ καθέναν μας καὶ νὰ μᾶς ταξινομεῖ ὅλους βάσει τῶν "δυνητικῶν κινδύνων" ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀντιπροσωπεύουμε. Αὐτὴ ἡ μαζικὴ παρακολούθηση ἦταν ἀνέκαθεν ἰσχυρὸ δέλεαρ γιὰ τίς αὐταρχικὲς ἐξουσίες».

[5] Βλ. Μπ. Δερμιτζάκη, Σκέψεις καὶ σχόλια γιὰ τὴ γλῶσσα, Νεοελληνικὴ Παιδεία, Ἄνοιξη 1988, τ. 13. σελ. 137 ἐπ.:

«Τὴν πραγματικότητα τὴν ἐννοοῦμε μὲ ἔννοιες. Ὅσο μεγαλώνουμε, ἡ πεῖρα καὶ οἱ γνώσεις πλουτίζουν τίς ἔννοιές μας. Καὶ ἀφοῦ ἡ πεῖρα καὶ οἱ γνώσεις εἶναι προϊόντα κοινωνικῶν διαδικασιῶν, ἄρα μεταδόσιμες, τὸ ἴδιο πρέπει νὰ εἶναι καὶ οἱ ἔννοιες. Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ κάτι ποὺ δὲν εἶναι ὑλικῆς, ἀλλὰ νοητικῆς φύσης; Μὰ μὲ τὴ γλῶσσα! Ἁπλοποιῶντας, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ ὄχημα τῆς ἔννοιας γιὰ τὴν μετάδοσή της εἶναι ἡ λέξη».

[6] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, Φοβογλῶσσα, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 2021, σελ. 41.

[7] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 42.

[8] Μτφ.: Γ. Δημητροπούλου, ἐκδ. Ἰωλκός, Ἀθήνα 2006, σελ. 377.

[9] Steven Jones / Robert Korol / Anthony Szamboti / Ted Walter, 15 Years Later: On the Physics of High-Rise Building Collapses, εἰς: The Magazine of the European Physical Society, Vol. 47, Number 4, σελ. 21 ἐπ.

[10] Γιὰ τὸ νιτσεϊκὸ «Γκρέμισμα τοῦ Παλιοῦ καὶ τό [ξαναστήσιμο] νέων ἀξιῶν» βλ. Δουβαλέρη, Πρόλογος τοῦ Μεταφραστῆ, εἰς Νίτσε, Λυκόφως τῶν εἰδώλων, ἐκδ. Gutenberg, Ἀθήνα 2016, σελ. 27.

[11] Ἀθήνα, Ἐκδ. Βιβλιοπωλεῖον τῆς "Ἑστίας", σελ. 103. Βλ. καὶ Βαθιώτη, εἰς: Ἐγκληματολογία: Περίβλεπτον ἀλεξίφωτον; Τιμ. Τόμ. Γιὰ τὸν Ὀμότ. Καθηγητῆ Γ. Πανούση, ἐκδ. Ι. Σιδέρη, Ἀθήνα 2020, σελ. 799 ἐπ., 809.

[12] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 44/45.

[13] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 45/46.

[14] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 46.

[15] Ὁ Καζύνσκι, Ἡ βιομηχανικὴ κοινωνία καὶ τὸ μέλλον της, μτφ.: Σ. Γιαννέλης, ἐκδ. Ἔξοδος, Ἀθήνα 2019, σελ. 140, προβαίνει στὴν ἀκόλουθη ζοφερὴ προφητεία:

«Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι τὸ σύστημα ξεπερνᾷ τὴν κρίση τῶν ἑπομένων δεκαετιῶν» καὶ «κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἀρκετὰ πειθήνιους, ὥστε ἡ συμπεριφορὰ τους νὰ μὴν ἀπειλεῖ πιὰ τὸ σύστημα. Ἄν γίνει αὐτό, δὲν φαίνεται πὼς θὰ ὑπάρξει ἄλλο ἐμπόδιο στὴν ἀνάπτυξη τῆς τεχνολογίας καὶ πιθανότατα θὰ βαδίσει πρὸς τὸν τελικό της στόχο ποὺ εἶναι ὁ πλήρης ἔλεγχος τῶν πάντων ἐπάνω στὴν Γῆ, συμπεριλαμβανομένων τῶν ἀνθρωπίνων ὄντων καὶ ὅλων των ἄλλων ὀργανισμῶν» (ἡ ἔμφαση τοῦ γράφοντος).

[16] Τί μᾶς κρύβουν οἱ λέξεις. Πῶς ἡ νεογλῶσσα ἐπηρεάζει τίς κοινωνίες μας, μτφ.: Α. Δ. Παπαγιαννίδης, ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα 2021, σελ. 33, ὅπου τὸ ἑξῆς παράδειγμα:

«Ἄν θέλετε νὰ γίνει ἡ χώρα σας πλουσιότερη, θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθεῖτε νὰ φτωχύνετε σὲ ἀτομικὸ ἐπίπεδο».

[17] Βλ. καὶ Δαπέργολα / Βαθιώτη / Δασκαλάκη, Κλιμακώνεται ὁ ὁρατὸς πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου, εἰς: Θεοδρομία, Ἔτος Κδ΄, Τεύχ. 1, Ἰανουάριος-Μάρτιος 2022, σελ. 50 ἐπ.

[18] Πρβλ. Καζίνσκι, ό.π., σελ. 173:

«Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ποτὲ ὅτι ἡ σχέση τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους μὲ τὴν τεχνολογία εἶναι ὅπως ἕνας ἀλκοολικὸς μὲ ἕνα βαρέλι κρασί».

Πηγή:https://kvathiotis.substack.com/

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»