Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
«Ἦταν πρωί, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, 10 Ἀπριλίου τοῦ 1826, ὅταν συγκροτήθηκε τὸ νεκροδόξαστο ἐκεῖνο συμβούλιο ἀποφάσεως. Ἦταν ἕνα συμβούλιο θανάτου. Οἱ καπεταναῖοι εἶχαν ἀναλάβει νὰ διερευνήσουν, μὲ ἀνιχνευτὲς τὴν ὕπαρξη μυστικοῦ δρόμου-διόδων γιὰ ἀκίνδυνο πέρασμα των Ἐλεύθερων Πολιορκημένων στὴν ἐλευθερία. Κανένας ὅμως δὲν ἔφερε ἐλπιδοφόρα πληροφορία. Οἱ λόχμες καὶ οἱ στενωποὶ φυλάγονταν ἄγρυπνα ἀπὸ τοὺς πολιορκητὲς σὲ βάθος χώρου καὶ τόπου. Γενικὴ ἦταν ἡ κατήφεια καὶ ἡ σιωπηλὴ θλίψη. Τὴν σιωπὴ τῆς στιγμῆς ἔσπασε ἡ βροντώδης καὶ σταθερὴ ἔκρηξη τοῦ τρανοδύναμου ἀρχηγοῦ τῆς Φρουρᾶς, τοῦ Θανάση Ραζη-Κότσικα.
Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καὶ δὲν τὸν λὲς τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
—εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει». (Τὸ κείμενο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη «Τὸ Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς ἐξόδου»). Καὶ ὅταν ρωτήθηκαν οἱ ἥρωες τῆς Ἐξόδου, πόσοι χάθηκαν, ἀπάντησαν; «Κανεὶς δὲν χάθηκε. Ἄλλοι περπατοῦν στὴν γῆ καὶ ἄλλοι στὸν οὐρανό;».
Μεσολόγγι εἶναι καὶ σήμερα ἡ πατρίδα. «Κλεισμένο» ἀπὸ ἐχθροὺς προαιώνιους, ἀλλὰ τώρα δὲν ἔχουμε ἀρχηγοὺς «τρανοδύναμους», νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν τύχῃ του, προκρίνοντας τὸν «δρόμο τοῦ Θεοῦ». Αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι σταυρικός, εἶναι Γολγοθᾶς, εἶναι μαρτυρικός, ἀλλὰ ἔτσι φτάνεις στὴν Ἀνάσταση, ἀνεβαίνεις τὰ σκαλοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴν λευτεριά. Εἶναι «ἔξοδος» ἀπὸ τὴν κακοήθεια, τὴν ἀφιλοπατρία, τὴν δολερὴ διχόνοια, τὴν ἀπιστία.
Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ σημαίνει νὰ ἔχουμε πολιτικούς, ὄχι ἀνάξια λόγου περιτρίμματα τοῦ κομματισμοῦ, ἀλλὰ ἀναστήματα ποὺ θὰ ζοῦν καὶ θὰ πολιτεύονται σὰν τὸν Καποδίστρια, ποὺ ὅταν τὸν συμβούλευσε ὁ γιατρός του νὰ βελτιώσει τὴν διατροφή του, γιατί ἦταν κάτισχνος ἀπὸ τὴν πολλὴ ἐργασία, ἀπάντησε: «Τότε μονάχα θὰ βελτιώσω τὴν διατροφή μου, ὅταν εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει..»...
Τί σχέση ἔχει τὸ ἅγιο βῆμα τῆς ἱστορίας μας, ἡ Ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου, μὲ τὴν Μαριούπολη; «Τὰ ἅγια τοῖς κυσί». Βγῆκαν στὰ παζάρια τοῦ κόσμου -κογκρέσα καὶ οἱ Λευκοὶ Οἶκοι, οἱ σύγχρονες «πύλες τοῦ ἅδου» - καὶ ξεπουλοῦν καὶ μαγαρίζουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά μας.
«Πατρίδα, πατρίδα, ἤσουνα ἄτυχη ἀπὸ ἀνθρώπους νὰ σὲ κυβερνήσουν».
Ὑπάρχει δρόμος ὠρέ!
Ποιός εἶναι, στρατηγέ, καὶ δὲν τὸν λὲς τόση ὥρα; διαμαρτυρήθηκαν ὅλοι οἱ παριστάμενοι.
—εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, φωνάζει». (Τὸ κείμενο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Βούλγαρη «Τὸ Μεσολόγγι τῶν Ἰδεῶν, ἑρμηνεία τῆς ἀπόφασης τῆς ἐξόδου»). Καὶ ὅταν ρωτήθηκαν οἱ ἥρωες τῆς Ἐξόδου, πόσοι χάθηκαν, ἀπάντησαν; «Κανεὶς δὲν χάθηκε. Ἄλλοι περπατοῦν στὴν γῆ καὶ ἄλλοι στὸν οὐρανό;».
Μεσολόγγι εἶναι καὶ σήμερα ἡ πατρίδα. «Κλεισμένο» ἀπὸ ἐχθροὺς προαιώνιους, ἀλλὰ τώρα δὲν ἔχουμε ἀρχηγοὺς «τρανοδύναμους», νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὴν τύχῃ του, προκρίνοντας τὸν «δρόμο τοῦ Θεοῦ». Αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι σταυρικός, εἶναι Γολγοθᾶς, εἶναι μαρτυρικός, ἀλλὰ ἔτσι φτάνεις στὴν Ἀνάσταση, ἀνεβαίνεις τὰ σκαλοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴν λευτεριά. Εἶναι «ἔξοδος» ἀπὸ τὴν κακοήθεια, τὴν ἀφιλοπατρία, τὴν δολερὴ διχόνοια, τὴν ἀπιστία.
Ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ σημαίνει νὰ ἔχουμε πολιτικούς, ὄχι ἀνάξια λόγου περιτρίμματα τοῦ κομματισμοῦ, ἀλλὰ ἀναστήματα ποὺ θὰ ζοῦν καὶ θὰ πολιτεύονται σὰν τὸν Καποδίστρια, ποὺ ὅταν τὸν συμβούλευσε ὁ γιατρός του νὰ βελτιώσει τὴν διατροφή του, γιατί ἦταν κάτισχνος ἀπὸ τὴν πολλὴ ἐργασία, ἀπάντησε: «Τότε μονάχα θὰ βελτιώσω τὴν διατροφή μου, ὅταν εἶμαι βέβαιος ὅτι δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα Ἑλληνόπουλο ποὺ νὰ πεινάει..»...
Τί σχέση ἔχει τὸ ἅγιο βῆμα τῆς ἱστορίας μας, ἡ Ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου, μὲ τὴν Μαριούπολη; «Τὰ ἅγια τοῖς κυσί». Βγῆκαν στὰ παζάρια τοῦ κόσμου -κογκρέσα καὶ οἱ Λευκοὶ Οἶκοι, οἱ σύγχρονες «πύλες τοῦ ἅδου» - καὶ ξεπουλοῦν καὶ μαγαρίζουν τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά μας.
«Πατρίδα, πατρίδα, ἤσουνα ἄτυχη ἀπὸ ἀνθρώπους νὰ σὲ κυβερνήσουν».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου