ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ: Δημήτρης Νατσιός: Ἑλλάς, ἡ Παναγιόφιλος θυγατέρα...

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2022

Δημήτρης Νατσιός: Ἑλλάς, ἡ Παναγιόφιλος θυγατέρα...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ξέρω. Ὁ τίτλος εἶναι βαρύς. Διευκρινίζω. Δὲν μιλάω γιὰ τὸν χῶρο ποὺ ζοῦμε. Γιά τό, ἐπαναλαμβάνω πάλιν καὶ πολλάκις, κράτος- «σκαντζόχοιρο». Φτάνει μιὰ κλεφτὴ ματιὰ σὲ ἕνα κεντρικὸ δελτίο, ὄχι εἰδήσεων, ἀλλὰ ἀνήκουστων ἐγκλημάτων καὶ ἐξωφρενικῶν ἀνομιῶν. Δὲν μιλάω γι᾿ αὐτὴν τὴν σαβανωμένη Ἑλλάδα. Αὐτὸ εἶναι ἐφιάλτης.

«Πολιτεία βυθισμένη στὴ νύχτα

κοιμητήριο μ᾿ ἐπάλληλους

πολυώροφους τάφους νεκρῶν

ποὺ ροχαλίζουν»,

Γιῶργος Βαφόπουλος

γράφει ὁ κεκοιμημένος Θεσσαλονικιὸς ποιητὴς Γιῶργος Βαφόπουλος, στὸ ποίημά του «Πολυκατοικία», ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ μετονομάσουμε «ἡ τωρινὴ Ἑλλάδα». Μιὰ Ἑλλάδα ποὺ καθημερινῶς «βιάζεται» ἀπὸ ἡμέτερα καὶ λαθραῖα ταγκαλάκια, ποὺ ξεβράστηκαν ἀπὸ τίς κολάσεις τῆς Ἀσίας. Καὶ ὅσο θὰ συνεχίζεται ἡ παρανοϊκὴ ἀτιμωρησία, τὸ κακὸ θὰ πληθαίνει.

Εἶναι κλειστὰ καὶ τὰ σχολεῖα, νὰ ξεκαρδιστοῦμε (κυριολεκτικά, ἔξω+καρδιὰ) λίγο μὲ τὰ παιδιά. Νὰ μιλήσεις λίγο μὲ σοβαρούς, ἀξιόπιστους καὶ ἀληθινοὺς ἀνθρώπους, νὰ ἰαθεῖς μὲ τὸ ἀπροσποίητο καὶ εἰλικρινὲς γέλιο τους.

Νηστεία τῆς Παναγίας. Πλησιάζει ἡ πανέκλαμπρος, παπαδιαμάντειος λέξη, ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῆς ἑλληνοσώτειρας. Ναί. Θαῦμα τῆς Παναγίας εἶναι τὸ ὅτι ὑπάρχουμε σήμερα ὡς λαὸς ἱστορικός. Καὶ θὰ ἔπρεπε ἡ λεγόμενη ἡγεσία τοῦ τόπου ἐκείνη τὴν ἡμέρα νὰ κάνει μετάνοιες μπροστὰ στὸ εἰκόνισμά της, εὐχαριστῶντας την γιὰ τὴν μεσιτεία της ὑπὲρ τοῦ Γένους. Ἄν ἦταν ἡγεσία ρωμαίικη... Σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ τοῦ νεότερου ἐθνικοῦ βίου, οἱ πρωταγωνιστὲς σ᾿ αὐτήν, τὴν Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν, προσφεύγουν.

Ὁ Κολοκοτρώνης εὐλαβεῖτο πολὺ τὴν Παναγία. Στὰ 1821 ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Καλαμάτα γιὰ τὴν Τρίπολη. Στὰ χωριὰ ποὺ περνοῦσε, χτυποῦσαν οἱ καμπάνες, οἱ ἱερεῖς ἔβγαιναν μὲ τὰ ἑξαπτέρυγα, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ γονάτιζαν καὶ ἔκαναν δεήσεις. Γρήγορα ὅμως ὁ πρῶτος ἐνθουσιασμὸς ἔσβησε. Ὁ Ἀναγνωσταρᾶς, ὁ Μαυρομιχάλης, ὁ Παπαφλέσσας τράβηξαν γι᾿ ἀλλοῦ. Ὁ Κολοκοτρώνης ἀπέμεινε κατάμονος μὲ τὸ ἄλογό του στὴν Καρύταινα. Τί θὰ ἔκανε; Τί θὰ μποροῦσε νὰ κάνει ἕνας μονάχος, ὁλομόναχος; Τὸ πᾶν! Ὅταν φλογίζει τὴν καρδιά του ἡ φλόγα τῆς πίστεως. Ἀλλ᾿ ἂς ἀφήσουμε τὸν ἴδιο τὸ Γέρο τοῦ Μοριᾶ νά μᾶς τὰ διηγηθεῖ: «Ἔκατσα ποὺ ἐσκαπέτισαν μὲ τὰ μπαϊράκια τους, ἀπὲ ἐκατέβηκα κάτου· ἦτον μιὰ ἐκκλησιὰ εἰς τὸν δρόμον, ἡ Παναγία στὸ Χρυσοβίτσι, καὶ τὸ καθησιό μου ἦτο ὅπου ἔκλαιγα τὴν Ἑλλάς». Σίμωσε, ἔδεσε τὸ ἄλογό του σ᾿ ἕνα δέντρο, μπῆκε μέσα, γονάτισε:

— «Παναγιά μου, εἶπε, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, καὶ τὰ μάτια του δάκρυσαν. Παναγιά μου, βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐμψυχωθοῦν. Ἔκανε το σταυρό του. Ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα της, βγῆκε ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι, πήδησε στ᾿ ἄλογό του κι ἔφυγε».

Νότης Μπότσαρης

Διαβάζω γιὰ τὸν Νότη Μπότσαρη: «Τὸ παλιὸ οἰκογενειακὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, ποὺ κρατᾷ τὸ Χριστὸ ἀγκαλιά της, δὲν ἔλειπε ποτέ, ὅπως καὶ τὰ ὅπλα του ἀπὸ σιμά του. Στοὺς τελευταίους ἀγῶνες τοῦ Σουλίου ἐναντίον τοῦ Χουρσίτ, ἔπειτα ἀπὸ κάθε μάχη, ἀπὸ κάθε νίκη, ἀντὶ γιὰ τραγούδια καὶ χορούς, διέταζε συγκέντρωση στίς ἐκκλησιές, προσευχές, λειτουργίες, παρακλήσεις.
Στὶς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Μεσολογγίου, μιλῶντας καὶ γράφοντας εἶχε πάντοτε τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας στὸ στόμα του».

Ἡ περίφημη Καρατάσαινα, γυναῖκα καὶ μάνα ἡρώων. Συνελήφθῃ, κατὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Νάουσας, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1822 καὶ ὁδηγήθηκε, μαζὶ μὲ πλῆθος αἰχμάλωτα γυναικόπαιδα στὴν Θεσσαλονίκη. Πιέστηκε νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἀρνήθηκε. «Γι᾿ αὐτό», γράφει ὁ αὐτόπτης Γάλλος Πουκεβὶλ στὴν ἱστορία του «ἐβύθισαν ἐντὸς σάκκου, τὸν ὁποῖον εἶχαν γεμίσει μὲ ὄφεις, τὴν σύζυγο τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Καρατάσου. Ὁ Ἀβδοὺλ Λουμποὺτ ἤλπιζεν ὅτι ὁ θάνατός της, θὰ ἐπήρχετο κατόπιν φρικτῶν πόνων καὶ βασάνων. Ἀλλὰ αἱ πληγαὶ πλήθους ἐχιδνῶν ἔχυσαν τόσον δηλητήριον εἰς τὰς φλέβας της μάρτυρος, ὥστε περιέπεσεν εἰς λήθαργον καὶ ἀπέθανεν ἀνωδύνως, λυτρωθεῖσα οὕτῳ τῶν δημίων της, ὑπὲρ τῶν ὁποίων δὲν ἔπαυσεν νὰ προσεύχεται θερμῶς, ἐπικαλουμένη τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας μέχρι τῆς τελευταίας ὥρας. Οὕτως ἀπέθνησκον αἱ χριστιαναὶ γυναῖκες». Ἐδῶ, καὶ δὲν κάνω λάθος, διαβάζουμε συναξάρι νεομάρτυρος.

Ὁ Καραϊσκάκης ἦταν πιστότατος, μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας. Ἀφιέρωσε μάλιστα τὸ ἀσημένιο κάλυμμα στὴν εἰκόνα της μὲ τρία παράσημά του, ἀργυρὰ ἀστέρια, εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης. Συγκεκριμένα, ὁ στρατηγὸς ποὺ ταλαιπωροῦνταν ἀπὸ θέρμη (ἑλονοσία), ἔταξε στὴν Παναγιὰ νὰ τοῦ χαρίσει τὴν γιατρειά, ὥστε νὰ συνεχίσει τοὺς ἔνδοξους ἀγῶνες του γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Γένους καὶ θὰ τὴν ἔντυνε μὲ ἀργυρόχρυσο "πουκάμισο". Πράγματι, γιατρεύτηκε μὲ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῆς Παναγίας μας, κατὰ τὴν παραμονή του στὴ Μονή.

Στὴ μάχη τῆς Κλείσοβας στὸ Μεσολόγγι -τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὰ 1826- ἐχθρικὸ βόλι σπάζει στὰ δύο τὸ σπαθὶ τοῦ Κίτσου Τζαβέλα, χωρὶς νὰ ἀγγίζει τὸν πολέμαρχο. Ὅλοι τότε εἶπαν πὼς ἦταν θαῦμα τῆς Παναγίας. Κι ὁ Τζαβέλας ἀφήνοντας γιὰ μιὰ στιγμὴ τὴ μάχη, πηγαίνει στὴν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Τριάδος. Προσκυνᾷ εὐλαβικὰ τὸ εἰκόνισμα τῆς Εὐαγγελίστριας καὶ τῆς ἀφιερώνει τὰ κομμάτια ἀπ᾿ τὸ σπαθί του λέγοντας:

— Παναγιά μου, σήμερα ὅπου σὲ γιορτάζουμε, σοῦ ἀφιερώνω τοῦτο καὶ βοήθα τὰ παλληκάρια νὰ νικήσουμε τὸν ἐχθρό. Ἡ Θεοτόκος ἔστερξε στὴν παράκληση τοῦ Τζαβέλα καὶ τοῦ χάρισε δοξασμένη νίκη.

Καὶ σ᾿ ὅλους τοὺς μετέπειτα ἐθνικοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων πατρίδων στὴν Παναγία προστρέχουν οἱ ἀντρειωμένοι ἥρωές μας. «Ἔκαμα χθὲς ἕνα τάμα εἰς τὴν Θεοτόκο Παρθένα, τὴν Πλατυτέρα νὰ βοηθήσει τὴν Μακεδονία μας», γράφει ὁ ἀετὸς τῆς Μακεδονίας, Παῦλος Μελᾶς, στὴν γυναῖκα του Ναταλία.

Τὴν 1η Φεβρουαρίου 1941, δημοσιεύτηκε διάλογος ἑνὸς συντάκτη τοῦ περιοδικοῦ «ΖΩΗ» μὲ τραυματίες πολέμου μὲς στὸ θάλαμο νοσοκομείου: «Ἐκεῖ πάνω, κύριε, ἔχουμε γίνει ἄλλοι ἄνθρωποι. Νὰ τὸ ξέρετε. Νὰ τὸ λέτε παντοῦ. Εἴμαστε τὰ παιδιὰ τῆς Παναγίας. Ἡ Μεγαλόχαρη εἶναι μάνα καὶ προστάτιδά μας».

«Μὲ βλέπετε; μᾶς λέει ἕνας νεαρὸς τραυματίας πολεμιστής, ἀπὸ τὸ ἀντικρινὸ κρεβάτι. Ἐγὼ δὲν ἤμουν θρῆσκος. Δὲν πίστευα σὲ θαύματα. Ἡ γριὰ μάνα μου θυμιάτιζε τὰ βραδάκια τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας κι ἐγὼ μέσα μου τὴν κορόϊδευα. Ἀλλὰ τώρα, ἄν μοῦ τὰ πεῖ ἄλλος αὐτά, θὰ τὸν θεωρήσω ἐχθρό μου. Σᾶς μιλάω ἴσια. Αὐτὰ ποὺ εἶδα ἐκεῖ πάνω στὴν Ἀλβανία, δὲν εἶναι ἕνα θαῦμα, εἶναι χίλια θαύματα. Κάθε ὕψωμα ποὺ παίρνουμε, εἶναι ἕνα θαῦμα. Κάθε μάχη, κάθε ἐξόρμηση δική μας, ἕνα θαῦμα. Κάθε μέρα πολέμου ποὺ περνᾷ, ἕνα μεγάλο θαῦμα. Ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας...».... (Μερόπη Σπυροπούλου, «Στὴν ἐποποιΐα τοῦ β1940-41. Μὲ πίστη», ἐκδ. «Ἀρχονταρίκι»).

Σκέφτομαι ἕνας πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος νὰ πήγαινε στὶς παρακλήσεις τῆς Παναγίας, ὄχι μὲ τὸ ἀξίωμα, μὲ ἀγήματα καὶ τοὺς τηλεοπτικοὺς δορυφόρους του. Μόνος, ταπεινὰ σὰν τὸν Κολοκοτρώνη καὶ νὰ τὴν παρακαλεῖ γονατιστός. Ἔτσι δὲν γίνονται τὰ νικητήρια θαύματα;