ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι οἱ ζωντανὲς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Τὸ «Συνοδικό» τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπιτάσσει νὰ τιμοῦνται ἀπὸ τοὺς πιστούς, ὡς «φίλοι καὶ θεράποντες τοῦ Χριστοῦ». Αὐτὸ κάνουν οἱ πιστοί, τοὺς τιμοῦν ὅπως ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς τιμώμενους ἁγίους Της εἶναι καὶ ὁ λαοφιλὴς ἅγιος Βλάσιος ἐπίσκοπος Σεβάστειας.
Γεννήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα στὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, ὅταν βασίλευε ὁ εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας Λικίνιος (308-323). Καταγόταν ἀπὸ εὐσεβῆ χριστιανικὴ οἰκογένεια εὐγενῶν. Μεγάλωσε καὶ ἀνατράφηκε ὡς Χριστιανός. Ἀπὸ μικρὸς διέθετε ἀρετὲς μὲ κυριότερη, τὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς ἐνδεεῖς. Ἡ οἰκονομικὴ δυνατότητα τῶν γονέων του ἐπέτρεψε νὰ σπουδάσει τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, γιὰ νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἁπαλύνει τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ νὰ βοηθᾷ δωρεὰν τοὺς φτωχοὺς ἀσθενεῖς. Οἱ σπουδές του στὴν ἰατρικὴ τὸν βοήθησαν νὰ μελετήσει τὸ θαυμαστὸ ἀνθρώπινο ὀργανισμὸ καὶ νὰ στερεώσει ἔτσι περισσότερο τὴν πίστη του στὸ Θεὸ Δημιουργό! Παράλληλα μὲ τίς ἰατρικές του σπουδὲς μελετοῦσε μὲ πάθος τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἄλλα ψυχωφελῆ βιβλία, ὥστε ἀναδείχτηκε σὲ μιὰ σπάνια πνευματικὴ προσωπικότητα καὶ διακεκριμένος ἐπιστήμων.
Ὅταν ὁλοκλήρωσε τίς σπουδές του ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του, ὅπου ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ἰατροῦ. Χιλιάδες ἄνθρωποι ἔτρεχαν στὸ Βλάσιο γιὰ νὰ βροῦν γιατρειὰ καὶ στοργή. Ἀσκοῦσε τὸ ἰατρικὸ ἐπάγγελμα ὡς διακονία στὸν πονεμένο ἄνθρωπο καὶ ὄχι ὡς προσοδοφόρο ἐπάγγελμα. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς ἡ ἰατρικὴ στὴν ἀρχαιότητα ἀσκοῦνταν εἴτε ἀπὸ ἀγύρτες εἰδωλολάτρες ἱερεῖς στὰ σκοταδιστικὰ «ἀσκληπιεία», ὅπου διαδραματίζονταν ἀπίστευτες πρακτικὲς δεισιδαιμονίας καὶ τσαρλατανισμοῦ, εἴτε ἀπὸ στυγνοὺς εἰδωλολάτρες ἐπαγγελματίες ἰατρούς, οἱ ὁποῖοι πλούτιζαν ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμά τους καὶ ὡς ἐκ τούτου ἦταν ἀπρόσιτοι στοὺς φτωχούς. Γιὰ πρώτη φορὰ οἱ Χριστιανοὶ γιατροὶ θεώρησαν τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη διακονία καὶ προσέφεραν τίς ὑπηρεσίες τους δωρεὰν καὶ γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκαν Ἀνάργυροι.
Ἀλλὰ παράλληλα ὁ Βλάσιος κήρυττε μὲ θέρμη καὶ δύναμη τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ μετέστρεφε χιλιάδες εἰδωλολάτρες στὸν Χριστιανισμό. Ἐπίσης λόγῳ τοῦ ἀνεπίληπτου βίου του, τῆς βαθιᾶς του πίστεως καὶ τοῦ σπάνιου χαρακτῆρα του ἐκλέχτηκε, κατ᾿ ἀπαίτηση τοῦ λαοῦ, ἐπίσκοπος Σεβάστειας τῆς Καππαδοκίας. Ἡ ἀρχιερατεία του ὑπῆρξε ἰδιαίτερα καρποφόρα καὶ ἐπιτυχής. Ὅμως κάποια στιγμὴ ἔνοιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφιερωθεῖ στὴν ἡσυχία καὶ τὴν ἄσκηση κατέφυγε στὸ Ἄργαιο Ὄρος καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα σπήλαιο νὰ ζήσει ὡς ἐρημίτης. Μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, τὴ νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν ἄσκηση ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἁγιότητας. Μεγάλα πλήθη πιστῶν ἀνέβαιναν τὸ βουνὸ γιὰ νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸ Βλάσιο καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του καὶ νὰ παρηγορηθοῦν. Μάλιστα παρασκεύαζε ἀπὸ βότανα καὶ ὀρυκτὰ τοῦ βουνοῦ φάρμακα, τὰ ὁποῖα διέθετε δωρεὰν σὲ ὅσους εἶχαν προβλήματα ὑγείας. Καὶ δὲν ἦταν μόνο οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπισκέπτονταν τὸν Βλάσιο, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄγρια ζῶα, τὰ ὁποῖα στέκονταν στὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς του, τὰ εὐλογοῦσε καὶ τότε ἀπομακρύνονταν!
Τὸ πιὸ ἀγαπημένο θέαμα τῶν Ρωμαίων ἦταν οἱ θηριομαχίες, ὅπου ρωμαλέοι θηριοδαμαστὲς πάλευαν στὰ στάδια μὲ τὰ θηρία καὶ τὰ θανάτωναν φρικτὰ κάτω ἀπὸ τίς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους. Δὲν ἦταν λίγες οἱ περιπτώσεις, ποὺ τραγικὸ θάνατο ἔβρισκαν οἱ θηριοδαμαστὲς ἀπὸ τὰ δύστυχα ζῶα! Ἀλλὰ κατὰ τοὺς χρόνους τῶν διωγμῶν οἱ εἰδωλολάτρες χρησιμοποιοῦσαν τὰ ἄγρια θηρία γιὰ τὴ δημόσια θανάτωση τῶν Χριστιανῶν. Βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῶν πιὸ σκληρῶν διωγμῶν, ὅπου ὁ Λικίνιος συνέχιζε τοὺς διωγμοὺς τοῦ Διοκλητιανοῦ. Ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας ἔστειλε κυνηγοὺς στὸ Ἄγραιο Ὄρος νὰ συλλάβουν ζῶα γιὰ τὴν καταβρόχθιση τῶν Χριστιανῶν τῆς περιοχῆς.
Ἔφτασαν καὶ στὴ σπηλιὰ τοῦ Βλασίου, ὅπου εἶδαν πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ἀγρίων ζώων ἀνάμεσα στὸ σεβάσμιο ἐπίσκοπο. Τὸ γεγονὸς ἀνέφεραν στὸν θηριώδη Ἀγρικόλα, ὁ ὁποῖος διέταξε νὰ συλληφθοῦν καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν μπροστά του. Στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα τοὺς συνέλαβαν καὶ τοὺς ὁδήγησαν γιὰ ἀνάκριση. Στὸ δρόμο πλῆθος ἀσθενῶν ἀσπάζονταν τὸν ἅγιο καὶ γινόταν καλά. Τοῦ ἔφεραν ἕνα μικρὸ παιδί, ποὺ κινδύνευε νὰ πνιγεῖ ἀπὸ ψαροκόκαλο, ποὺ εἶχε σταματήσει στὸ λαιμό του, τὸ ὁποῖο θεράπευσε. Θεράπευσε ἐπίσης καὶ πολλὰ ζῶα. Μάλιστα συμβούλεψε ὅσοι ἄνθρωποι ἢ ζῶα ἔχουν πρόβλημα ὑγείας νὰ ἐπικαλοῦνται τὴ βοήθειά του καὶ θὰ γίνονται καλά.
Φτάνοντας στὴ Σεβάστεια ὁ ἔπαρχος τὸν κάλεσε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἀλλὰ ἐκεῖνος τοῦ ἀποκρίθηκε πὼς οἱ «θεοί» του εἶναι κακοποιὰ δαιμόνια. Ὁ Ἀγρικόλας ἐξαγριώθηκε καὶ τὸν παρέδωσε στὰ βασανιστήρια. Κατόπιν ὕστερα ἀπὸ σειρὰ φρικτῶν βασανισμῶν καὶ μετὰ τὴν ἐμμονὴ τοῦ Βλασίου νὰ μὴν ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του, τὸν ὁδήγησαν στὸν τόπο τῆς ἐκτέλεσης. Καθοδὸν ἑπτὰ εὐσεβεῖς γυναῖκες πλησίασαν τὸν ἅγιο καὶ τοῦ ἄλειφαν τὸ σῶμα μὲ ἀρώματα. Οἱ ἀρχὲς τίς συνέλαβαν καὶ τίς ὁδήγησαν στὸ μαρτύριο. Τίς ἀποκεφάλισαν. Τὸν ἅγιο ὁδήγησαν στὸ τεῖχος τῆς Σεβάστειας, ὅπου τὸν ἀποκεφάλισαν μαζὶ μὲ δύο ἄλλα νεαρὰ παιδιά. Ἦταν τὸ ἔτος 316. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου πέταξε στὰ οὐράνια, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Χριστὸ αἰωνίως καὶ τὸ τίμιο σῶμα του τὸ παρέλαβαν οἱ πιστοὶ γιὰ ταφή.
Ἡ μνήμη του τιμᾷται στὶς 11 Φεβρουαρίου καὶ θεωρεῖται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον θαυματουργοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου