(Ὡς ἀσφαλεῖς πνευματικοὶ ὁδηγοὶ στὴ Δυτικόπληκτη - Οἰκουμενιστικὴ ἐποχή μας)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Στὰ νεότερα χρόνια λάμπουν στὸ Ὁμολογιακό - Ἀσκητικὸ στερέωμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους οἱ Ἅγιοι: Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1714-1779), Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749-1809) καὶ Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1844-1929). Εἶχαν στὴν διαδρομή τους, ὡς θεμέλιο, τὴν ἀναλλοίωτη στὸ χρόνο ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Στὴν περίοδο αὐτὴ (1714-1929) καὶ ἔπειτα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἐποχῆς μας, ἀνέβηκαν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάρα πολλοὶ ἅγιοι Μοναχοὶ τῆς Ἀθωνικῆς πολιτείας∙ οὐρανόφρονες, ἀκτήμονες καὶ θαυματουργοὶ (πολλοὶ ἐξ αὐτῶν). Ὅμως ἡ χορεία τῶν τριῶν αὐτῶν Πατέρων σφράγισε, κυρίως, τὸν ἐκκλησιαστικό - θεολογικὸ χῶρο τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴν θέληση - παρακαταθήκη τους, γιὰ διαχρονικὴ πνευματικὴ ἀντίσταση τῶν Ἁγιορειτῶν στὶς αἱρέσεις καὶ σὲ ὅλες τίς καινοτομίες. Διαμόρφωσαν ἀντι-αἱρετικὲς διδασκαλίες σ᾿ ὅλα τὰ ἐπίπεδα δράσης τους, ὡς ὄργανα τῆς Θείας πρόνοιας.
Ἡ στάση τους, ἡ καλὴ ὁμολογία, ποὺ εἶναι καὶ ἡ σφραγῖδα τῶν μαρτύρων καὶ τῶν Μεγάλων Πατέρων∙ αὐτὴ ἡ ὁμολογία τους κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος. Δὲν ἀρνούμεθα ὅτι ἡ νῆψις καὶ ἡ προσευχὴ ἀποτελοῦν ὁδὸ ἑνώσεως μὲ τὸν Θεό. Ἡ μαρτυρικὴ ὁμολογία, ὅμως, εἶναι τὸ ὕψιστο καὶ ἀψευδὲς σημεῖο εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, πρὸς τὴν Ἐκκλησία.
Ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἐνισχύοντας τοὺς πιστούς τῶν Φιλίππων στὴν κατὰ Χριστὸν ζωήν, τόνισε: «ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθῃ τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν»! (Φιλ. Α΄, 29).
Ἡ ἀντι-αἱρετικὴ διδασκαλία τους εἶναι τόσο εὔστοχη καὶ ἐκτεταμένη θεολογικά, ὥστε σήμερα, στὰ πλαίσια τῆς πνευματικῆς ἀντιμετώπισης τῆς αἱρέσεως «Οἰκουμενισμός», τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐποχῆς, νὰ προσφεύγουμε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ πνευματικὴ δίψα στὶς διδασκαλίες τους.
Ἡ διδασκαλία τους (Ἁγίου Κοσμᾶ - Ὁσίου Νικοδήμου) ἔχει αἰτιακὴ σχέση μὲ τὸ κίνημα τῶν «Κολλυβάδων». Οἱ δύο αὐτοὶ Πατέρες ἐγνώριζαν «τὸ πνευματικὸ βάθος ἀλλὰ καὶ τὴν πληρότητα τῆς πνευματικῆς διδασκαλίας τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας» (π. Κων/νος Καραϊσαρίδης). Στὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ εἶναι ὁλοφάνερη ἡ συμφωνία του πρὸς τὴν διδασκαλία τῆς Μίας, Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Τόνισε: «Ἐγὼ ἐδιάβασα καὶ περὶ ἱερέων καὶ περὶ ἀσεβῶν, αἱρετικῶν καὶ ἀθέων∙ ὅλαι αἱ πίστεις εἶναι ψεύτικες∙ τοῦτο ἐκατάλαβα ἀληθινόν, ὅτι μόνη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἁγία...
«Νὰ εὐφραίνεσθε ὅπου εἶσθε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καὶ νὰ κλαίετε διὰ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικούς, ὅπου περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος» (Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, σελ. 115-116).
1ο Σχόλιο: Σήμερα, ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης εἰσήγαγε μιὰ διαφοροποιημένη ἐκκλησιολογία. Κατ᾿ αὐτὴν οἱ αἱρετικοὶ δὲν περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος (τὸ πνευματικό), ὅπως τονίζει ὁ Ἁγ. Κοσμᾶς. Ἀποφάσισε ὅτι ἀποτελοῦν «ἐκκλησίες» μὲ φῶς Χριστοῦ καὶ ἔγκυρα Μυστήρια!
Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Κρήτης εὑρίσκεται κάθετα ἀντίθετη μὲ τίς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων: Κοσμᾶ, Νικοδήμου καὶ Δανιὴλ Κατουνακιώτη. Τί, δηλαδή; Ὑπάρχει στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἑνότης ἐν τὴ ποικιλία» διαφορετικῶν - βλασφήμων ἐκκλησιολογιῶν; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας!
Στὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, χρόνια μεγάλης συμφορᾶς, μὲ βάσανα, μὲ φυλακίσεις καὶ θανάτους στὸν Ὀρθόδοξο πληθυσμό, ὁ ὅσιος Νικόδημος ἀψήφισε τοὺς κινδύνους καὶ ζῶντας τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνέβηκε στὰ ὑψίπεδα τῆς Ἁγιότητος καὶ Ὁμολογίας, δίνοντας Ὀρθόδοξη γνώση - πνευματικότητα στοὺς Ὀρθοδόξους. Ἡ διδασκαλία του ἀθόρυβα, ἐπίμονα καὶ ἀνένδοτα, ἀνέβηκε ὅπως ὁ χυμὸς τῶν δένδρων, στὴν καρδιὰ τῶν Ἑλλήνων∙ Ἔτσι δημιούργησε (μέχρι καὶ τώρα) ὀρθόδοξες συνειδήσεις ἀκριβείας καὶ πνεύματα ἕτοιμα γιὰ μαρτύριο!
Στὸ προοίμιο τοῦ «ΝΕΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟΥ», γράφει:
«Κατ᾿ ἀλήθειαν τοῦτο εἶναι θαῦμα παρόμοιον ὡσὰν νὰ βλέπῃ τινὰς μέσα εἰς τὴν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινὰ ἄνθη καὶ τριαντάφυλλα... Ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας νὰ βλέπῃ ἐλευθερίαν»!
Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Ἅγιος Νικόδημος, κάτω ἀπὸ τὴν μύτη τῶν Μωαμεθανῶν, τόλμησαν τὴν Ὀρθόδοξη Ὁμολογία καὶ δημιούργησαν τὴν Ἑλληνορθόδοξη συνείδηση, ὡς φράγμα στὸν ἐξισλαμισμό. Θεμελιακό, κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς διδασκαλίας τους, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ στηλίτευση τῶν αἱρέσεων.
Στὴν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου φανερώνεται ἡ ἀντίθεσή του πρὸς τοὺς οἰκουμενιστὲς τῆς ἐποχῆς μας. Παραθέτουμε τοὺς κύριους ἄξονές της:
Α) Πρῶτον μὲν οὖν, ὁμολογοῦμεν καὶ κηρύττομεν καὶ ἀποδεχόμεθα τὰ δώδεκα Ἄρθρα, τὰ ἐν τῷ κοινῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως, ἤτοι τὰ ἐν τῷ «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν» ἐμπεριεχόμενα...
Β) Δεύτερον δέ, ὁμολογοῦμεν καὶ ἐνστερνιζόμεθα πάντα τὰ ἄλλα δόγματα, ὅσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Ἁγία Ἐκκλησία ὁμολογεῖ καὶ κηρύττει...
Γ) Τρίτον, ὁμολογοῦμεν καὶ ἀποδεχόμεθα εὐσεβοφρόνως τὰ ἑπτὰ θεῖα καὶ ἱερὰ τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια, ἅτινα εἰσί: τὸ Ἅγιον Βάπτισμα∙ τὸ Ἅγιον Μύρον∙ ἡ Θεία Εὐχαριστία∙ ἡ Ἱεροσύνη∙ ὁ νόμιμος Γάμος∙ ἡ Μετάνοια καὶ τὸ Εὐχέλαιον...
Δ) Τέταρτον, κρατοῦμεν τὰς Ἀποστολικὰς παραδόσεις, ἂς ἐδιδάχθημεν, εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς τῶν θείων καὶ ἱερῶν Ἀποστόλων, καὶ μένομεν ἐν οἷς ἐμάθομεν καὶ ἐπιστώθημεν...
Ε) Πέμπτον, σὺν ταῖς τῶν Ἀποστόλων παραδόσεσι, κρατοῦμεν καὶ ἀποδεχόμεθα καὶ τὰς τῆς Ἐκκλησίας παραδόσεις, δηλ. τὰς διορισθείσας ὑπὸ τῶν διαδόχων τῶν Ἀποστόλων...
ΣΤ) Ἕκτον, κρατοῦμεν καὶ ἀποδεχόμεθα ἅπαντας τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Τοπικῶν, καὶ τῶν κατὰ μέρος Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, τῶν ὑπὸ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἕκτης ἐν τῷ β΄ Κανόνι, καὶ τῆς Ἑβδόμης ἐν τῷ α΄ ἐπικυρωθέντων, σὺν τοῖς Κανόσι δέ, ἀποδεχόμεθα καὶ τὰ Πρακτικὰ τῶν αὐτῶν Ἁγίων Συνόδων∙ τὴν αὐτὴν γὰρ δύναμιν ἀμφότερα ἔχουσιν...
Z) Ἕβδομον, καὶ διὰ νὰ εἰποῦμεν καθολικῶς, πάντα ὅσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ταῦτα καὶ ἡμεῖς συναποδεχόμεθα καὶ συνομολογοῦμεν∙ ὅσα δὲ αὐτὴ ἀποστρέφεται καὶ ἀποκηρύττει, ταῦτα παρομοίως καὶ ἡμεῖς συναποκηρύττομεν καὶ συναποστρεφόμεθα, ὡς τέκνα αὐτῆς εἰλικρινῆ τε καὶ γνήσια.
2ο Σχόλιο: Μετὰ τὸ Ὁμολογιακὸ κληροδότημα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ, ἔρχεται στὴν συνέχεια ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅπου φανερώνεται (σύντομα, περιεκτικὰ) ἡ ἑνοποίηση τῶν διαφόρων τμημάτων τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς καὶ Ἐκκλησιολογίας. Ἐντὸς της ἀντικαθρεφτίζεται τὸ πνευματικό-ὀρθόδοξο (βίωμα) σύστημα ἀξιῶν ποὺ κινεῖ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἁγίου. Ἡ ἐπεξηγηματικὴ τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης, σὲ ὅτι ἀφορᾷ τίς ἐκκλησιολογικὲς ἱεραρχίες τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐλέγχεται μπροστὰ στὴν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου.
Ἡ «σύνοδος» στὴν Κρήτη ἑστιάζει τὴν προσοχή της στὴν αἴρεση∙ σηματοδοτεῖ δηλ. μιὰ προσπάθεια ἀνάδυσης «οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησίας». Ἀντίθετα, ἡ διδασκαλία (ΟΜΟΛΟΓΙΑ) τοῦ Ἁγ. Νικοδήμου ἀποτελεῖ ἕνα ἀτσάλινο περίβλημα, ἕνα θεμέλιο τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας μέχρι καὶ σήμερα!
Ἀναμφίβολα, οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀποτελοῦν, στὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, τίς δυὸ μεγάλες ἀντηρίδες τῆς Ὀρθόδοξης (Ἁγιορείτικης) Ὁμολογίας. Δὲν εἶναι αὐθαίρετο νὰ ὑποστηρίξει κανείς, ὅτι ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1843-1929) ἀποτελεῖ τὴν τρίτη μεγάλη ὁμολογιακὴ ἀντηρίδα, ὡς συνέχεια τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου.
Ὅταν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως ἐξέδωσε προσκλητήριο διάγγελμα γιὰ σύγκλιση Οἰκουμενικῆς Συνόδου πρὸς «ἀναθεώρησιν ὅλης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Νομοθεσίας καὶ προσαρμογῆς αὐτῆς πρὸς τὴν παροῦσαν κατάστασιν!... πρὸς συνένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ ζητημάτων χωριζόντων αὐτάς, περὶ Μετουσιώσεως, Τυπικοῦ, Λειτουργιῶν κτλ», τότε ὁ μεγάλος-σοφὸς Ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης συμπύκνωσε (κοιτάζοντας προφητικά - κατάματα τὴν μελλοντικὴ «σύνοδο») τὴν ὀρθόδοξη ἀπάντηση σὲ μία πραγματεία του μὲ τίτλο: «Φωνὴ ἐξ Ἁγίου Ὄρους - Διὰ τὴν προσεχῆ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον». Σημειώνει ἡ «Ἀδελφότης τῶν Δανιηλαίων»:
«...ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας ἱστάμενος «καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος ὁ ἐστι ρῆμα Θεοῦ» ἔχων ἠκονημένην, κατέσφαξε τὸ ψεῦδος, τὴν πλάνην καὶ τὴν ἀπάτην∙ μαρτυροῦσι δὲ τοῦτο τὰ κατὰ τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, Μακρακιστῶν, Χιλιαστῶν καὶ ἄλλων, Θεόσοφα Αὐτοῦ συγγράμματα».
3ο Σχόλιο: Τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, ἀνθρωπίνως, τοῦ ἔλειπε ἡ προοπτικὴ τοῦ χρόνου, μιᾶς καὶ δὲν ὑπάρχει καθρέπτης γιά τὸ χρόνο. Μέ το φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔγκαιρα ἀντιλήφθηκε ὅτι θὰ ἔλθει στὴν Ἐκκλησία μιὰ ὀργανωμένη «συνοδική» (αἱρετικὴ) ἀπόκλιση ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γνώρισε, 96 χρόνια πιὸ μπροστά, τὸ ἀκριβὲς περιεχόμενο τῆς ψευδοσυνόδου της Κρήτης, τῆς ἐποχῆς μας. Πράγματι ξεπέρασε τὴν ἱστορικὴ σχετικότητα! «Ἡ προβαλλομένη ἕνωσις μὲ τοιαῦτα τῆς Νέας Συνόδου Διαγγέλματα, ὄχι μόνον δὲν θὰ τὰ ὠφελήσῃ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ καίρια θὰ βλάψῃ ἡμᾶς» (Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης - Σελ. 36). Ἔτσι τοποθετοῦνται - ὁμολογοῦν οἱ πραγματικοὶ (στὸ φρόνημα) Ἁγιορεῖτες!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου