Ἄλλη μία ἁγιοπατερικὴ
μαρτυρία
γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου
καὶ τὴν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων
τῶν μὴ καταδικασμένων
αἱρετικῶν
Μέρος Β΄ (Το Α΄ εδώ)
Μὲ τὸν κορονοϊὸ ξεχάστηκαν οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές, ξεχάστηκε ἡ συζήτηση γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς, παρ’ ὅλο πού, ὄχι μόνο συνεχίζουν τὴ δουλειά τους, ἀλλὰ οἱ προσβληθέντες πανδήμως ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ Ἐπίσκοποι, εὐνουχισμένοι Ὁμολογιακά, ἔκλεισαν καὶ τὶς ἐκκλησίες καὶ προχωροῦν σὲ περαιτέρω κακόδοξες πρακτικὲς ἐνέργειες!
Τοῦ
Παναγιώτη Σημάτη
Εἶναι γνωστὲς οἱ περὶ «Ἡσυχίας καὶ
Φωτός», περὶ «Κτιστῶν καὶ Ἀκτίστων ἐνεργειῶν» τοῦ Θεοῦ συζητήσεις μεταξὺ
Βαρλαὰμ καὶ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Οἱ συζητήσεις ποὺ ἄρχισαν περὶ τὸ 1337 εἶχαν διακοπεῖ γιὰ
κάποιο χρονικὸ διάστημα μὲ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Βαρλαὰμ στὴν Δύση. Ὅταν ἦλθε καὶ
πάλι ὁ Βαρλαὰμ στὴν Θεσσαλονίκη, «ἡ ἔριδα ἀναζωογονήθηκε περὶ τὰ μέσα τοῦ
1340, ὅποτε οἱ ἀντίπαλοι ἤρχισαν νὰ ὀργανώνουν τὰ μέτωπά των·
ὁ Βαρλαὰμ τῆς ἐπιθέσεως, ὁ Παλαμᾶς τῆς ἀμύνης, ὁ Ἀκίνδυνος τοῦ
συμβιβασμοῦ» (Χρήστου Π., Εἰσαγωγικὰ εἰς «Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἔργα 3, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις
“Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 5).
























