Νώντας Σκοπετέας: Δέν μέ λυπᾶσαι πιά; Τί πατέρας εἶσαι; (Σελίδα 233)

Ἴσως νὰ ᾿ναι τὸ πιὸ ἀσυνήθιστο κείμενο ποὺ ἔγραψε τοῦτο τὸ χέρι. Δὲν θὰ περιγράψει ἐξ ὁλοκλήρου πρόσωπα ποὺ ἀναζητοῦν μιμητές...

Ἴσως παραξενέψει κάποιους ποὺ ἔχουν συνηθίσει στὶς σελίδες μας νὰ φωλιάζουν μονάχα οἱ ἀναντίλεκτα διαλεχτοὶ τοῦ Θεοῦ...

Μὰ ὅσο ἡ καρδιὰ ἀκόμα χτυπᾶ, ἐγγυᾶται ὁ Κύριος πὼς ὅλα μποροῦν νὰ μεταμορφωθοῦν. Καὶ τὸν βράχο τοῦ ἐγώ μας, ἕνα δάκρυ νὰ σμιλέψει...

Δὲν τοὺς διαλέγουμε τοὺς γονεῖς...

Σκληρὸς ὁ λόγος γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Φίλιππου.

Δὲν τὸν ξεστόμισε βέβαια ποτέ του.

Ἀλλὰ ἡ γλῶσσα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς διάνοιάς του συχνὰ τὸν ἐπαναλάμβανε.

Πάντοτε ἀναζητοῦσε λόγια γραμμένα γιὰ τὴν μάνα, τὴν κάθε μάνα νὰ τοῦ χαρίσουν ἕναν δροσισμὸ καὶ μιὰ γλυκάδα στὴν σφιγμένη ψυχή του.

Μάθαινε ἀπ᾿ ἔξω σὰν παιδὶ στοῦ κατηχητικοῦ τὶς ἅγιες ὧρες, ποιήματα γραμμένα γιὰ ἐκείνην καὶ ὡς τώρα ποὺ ἀπόκτησε καὶ αὐτὸς ἐγγόνια τὰ θυμᾶται ἀπὸ στήθους καί τοὺς τὰ λέει.

...'Ὅλα μᾶς τὰ ᾿μαθες, Μάνα γλυκύτατη, ἀτίμητη Μάνα,

καὶ μὲ τῆς Πίστης μας τ᾿ ἅγιο μᾶς ἔθρεψες κ᾿ ἄφθαρτο μάννα.

'Ἕνα κομμάτι χρυσάφι μᾶς ἔκρυψες μέσα βαθιά μας,

νὰ μπουμπουκιάσουν οἱ ἀνθοὶ λαχταρᾶς τοῦ καλοῦ στὴν καρδιὰ μας...

...Μάνα! ποῦ βρῆκες τὴν τόση στοργή, τὴν ἀγάπη τὴν τόση;

Μέσ᾿ στὴν ψυχὴ σου ἀπ᾿τὸ χέρι τοῦ Πλάστη μας ἔχει φυτρώσει!... ( Γ. «Μάνα γλυκύτατη»)

Ποτὲ δὲν ξεχνᾶ τοῦ Γεωργοῦ Βερίτη τοὺς ὑπέροχους στίχους τοὺς γραμμένους γιὰ τὴν Μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, μὰ καὶ γιὰ τὴν κάθε γυναῖκα, ποὺ ζωὴ κυοφόρησε!

Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ξεχάσει ὅτι μέσα του πέρα ἀπὸ τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ γιὰ τὴν μάνα του, ποτὲ δὲν τὰ κατάφερε νὰ ἀνθίσει ἕνα λουλούδι δικό της ἀμάραντο καὶ εὐωδιαστό, νὰ τὸ ποτίζει μὲ τῆς μνήμης του τὶς σταγόνες.

Σκληρὴ γυναῖκα, δίκαιη, μὰ σκληρή! Τοὺς ἔμαθε νὰ εἶναι σωστοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ἔθρεψε μὲ τῆς πίστης τὰ ὠφέλιμα μὰ ... Χωρὶς ἀγκαλιές, καὶ τρυφερᾶδες, κυρίως μαζί του. Ἴσως ὁ χαρακτῆρας της, ἴσως οἱ δυσκολίες της δικῆς της νιότης...

Ἔψαχνε πάντα ὁ Φίλιππος νὰ δικαιολογήσει... Πίστευε πὼς θὰ μαλάκωνε ἡ καρδιά της μὲ τὸν ἐρχομὸ τῶν ἐγγονιῶν της, μὲ τὴν νύφη της τὴν γλυκομίλητη... Μὰ ἡ μάνα του συνέχισε νὰ τὸν δυσκολεύει.

Νὰ μὴν βλέπει τίποτα σωστὸ στὸν τρόπο του, συνεχῶς νὰ ἀναζητᾶ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ ὅσα κατάφερνε ἐκεῖνος μὲ τόσους κόπους καὶ θυσίες... Κύλησε μιὰ ζωὴ ὁλόκληρη μὲ αὐτὸ τὸ μαράζι.

Τὸ πρῶτο ποὺ συνεχῶς ἐξομολογιόταν στὸν πατέρα Ἐπιφάνιο, ἀργότερα στὸν πατέρα Συμεών...

Καὶ οἱ Γεροντάδες τοῦ μιλοῦσαν συμπάσχοντας μαζί του, γιὰ ὑπομονὴ καὶ συγχώρεση!

Πόσο τὸν κατέπνιγε αὐτὴ ἡ θύμησή της. Ἰδίως τὶς ὧρες ποὺ πήγαινε νὰ προσευχηθεῖ γιὰ ἐκείνην. Δὲν τὰ κατάφερνε ποτὲ νὰ ἀποσώσει μιὰ εὐχὴ χωρὶς νὰ τὸν περικυκλώσουν ἀναμνήσεις σὰν πέτρες βαριὲς πάνω στὴν καρδιά του.

Ἐκλιπαροῦσε τοῦ ἀμνησίκακου τὴν ἀτάραχη θάλασσα.

Παρακαλοῦσε συνεχῶς τὸν Μακρόθυμο Κύριο νὰ γαληνέψει ἡ ψυχή του καὶ νὰ κατορθώσει νὰ μὴν τὸν ταράζει τῆς μάνας του ἡ εἰκόνα...

Ἐκείνη, νὰ τὸν παρατηρεῖ αὐστηρά, χωρὶς στοργή, χωρὶς ἕνα παίνεμα, μιὰ καλὴ κουβέντα ποὺ ὅλοι μας χρειαζόμαστε νὰ μᾶς πάει λίγο πιὸ μπροστὰ...

-Στὰ σίγουρα ἔλεγε στὴν γυναῖκα του... ἕνα βράδυ μετὰ ἀπὸ ἕνα τηλεφώνημα μαζί της... ὁ Βερίτης δὲν εἶχε γνωρίσει τὴν δική μου τὴν μανούλα... Ἀκόμα καὶ τώρα... ποὺ ἔφτασε 85 χρονῶν δὲν μαλακώνει... Ἄν σοῦ πῶ τί μοῦ εἶπε σήμερα!

Ἡ Ἐλπίδα ὡς συνήθως προσπάθησε νὰ τὴν δικαιολογήσει...

-Μεγάλη γυναῖκα εἶναι! τοῦ εἶπε... Παραξενεύει πολὺ ὁ ἄνθρωπος σὰν μεγαλώνει τόσο!

-Τώρα εἶπες τὸ καλό! Γιατί πρὶν ἀπὸ 50 δὲν ἦταν παράξενη! Τώρα ἔγινε; Μεταξὺ μας τώρα μιλᾶμε... ἂς μὴν χρυσώνουμε τὸ χάπι...

Ξάπλωσε σκασμένος... Ἡ γνώριμη πέτρα, πάλι ἦρθε καὶ στάθηκε πάνω στὸ στέρνο του! Οὔτε λόγος γιὰ προσευχὴ ἐκείνη τὴν ὥρα! Εἶχε θυμώσει μαζί της, ξανά!

Πὼς τὸν πλήγωνε τούτη ἡ σκέψη... Ποὺ δὲν καταλάβαινε ἐκείνη πόσο εἶχε προσπαθήσει ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, τόσες φορὲς νὰ ἀποτυπώσει ἔστω μιὰ ματιά της, νὰ φυλακίσει μιὰ κουβέντα ποὺ θὰ τὸν ἔκανε νὰ πιστέψει πὼς ὁ Βερίτης ἔγραψε καὶ γιὰ τὴν δική του μάνα...

Γύρεψε λοιπὸν κι ἔφερε μπροστά του τὸν Θεὸ... Καί ἄρχισε νὰ τοῦ μιλᾶ σὲ μιὰ ἀσυνήθιστη, πρωτόγνωρη γιὰ ἐκεῖνον γλῶσσα, μὲ παράπονο πολὺ...

-Καλὰ δὲν μὲ βλέπεις τόσα χρόνια, πόσο τυραννιέμαι μαζί της; Δὲν σοῦ ζητῶ πιὰ νὰ τὴν ἀλλάξεις στὸν τρόπο της μαζί μου... Πνευματικὸ ἔχει νὰ τὴν συμβουλεύει...

Μπορεῖ νὰ εἶναι ὅλα αὐτὰ ἕνα σχέδιο γιὰ τὴν δική μου ταπείνωση ἐξάλλου...

Καὶ ἐκείνη νὰ παίζει τόσο καλὰ τὸν σωτήριο γιὰ μένα ρόλο της... Ἀλλὰ βοήθησέ με, αὐτὴν τὴν πέτρα νὰ τὴν διώξω ἀπὸ πάνω μου...

Τόσα χρόνια δὲν βαστῶ!

Δὲν μὲ λυπᾶσαι πιά; Τί πατέρας εἶσαι;

Βουρκωμένος ὅπως ἦταν στὸ κρεβάτι, γύρισε στὸ μικρὸ κομοδίνο νὰ κοιτάξει μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶχε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὸν Ὅσιο Δαβίδ τὸν προστάτη του, καὶ τοὺς Ταξιάρχες τοὺς διοικητές του... Λίγα βιβλία ἀκόμα ἐκεῖ μὲ σελιδοδεῖκτες μέσα, ποὺ τὰ διάβαζε ἐκ περιτροπῆς ἐκείνη τὴν ἐποχή.

Πάνω- πάνω τα ἀσκητικὰ ἔργα τοῦ Ἀββᾶ Δωροθέου ποὺ πρὶν λίγες μέρες εἶχε ξεκινήσει. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει καλά -καλά, πῆρε αὐτὸ τὸ βιβλίο στὰ χέρια του καὶ τὸ ἀγκάλιασε, σὰν νὰ ἤθελε μὲ αὐτὸ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἐκεῖνο τὸ ἀβάσταγο βάρος... Δὲν κατάλαβε πὼς τὸ ἄνοιξε λοιπὸν πρὸς τὶς μέσα σελίδες του, μακριὰ ἀπὸ τὴν σήμανση τοῦ σελιδοδείκτη του... Τυχαῖα εἶπε... Ἄς διαβάσω κάτι...

Τὴν θυμᾶται πάντα ἐκείνη τὴν νύχτα... Ἀκριβῶς, ἡμερομηνία καὶ ὥρα! Μὰ καὶ τὴν συγκεκριμένη σελίδα ποὺ... τυχαία ἔφερε μπροστά του, τοῦ Πατέρα ἡ ἀπόκριση . Σελίδα 233... Οἱ δυὸ φύσεις τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ ἐπίγεια του, σκέφτηκε! Ξεκίνησε νὰ διαβάζει:

....Δὲν τὸ ἐξαφάνισε ὅμως μέχρι τώρα ἐντελῶς, ἀλλὰ ἀκόμα ἔχει τὸ ἔλλειμμα τῆς μνησικακίας, ποὺ εἶναι ἡ οὐλὴ ἀπ᾿ ὅπου εὔκολα ξανανοίγει ὅλο τὸ τραῦμα, ὅταν δεχτεῖ μικρὸ κτύπημα. Πρέπει λοιπὸν ν᾿ ἀγωνιστεῖ, γιὰ νὰ ἐξαφανίσει ἐντελῶς τὴν οὐλή....

"Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ τὸ κατορθώσει κανεὶς αὐτό; Μὲ τὸ νὰ προσεύχεται μ᾿ ὅλη του τὴν καρδιὰ γι᾿ αὐτὸν ποὺ τὸν λύπησε καὶ νὰ λέει: ‘Θεέ μου, βοήθησε τὸν ἀδελφὸ μου καὶ μὲ τὶς εὐχές του καὶ μένα'. Καὶ βρίσκεται στὴ θέση νὰ προσεύχεται γιὰ τὸν ἀδελφό του -πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συμπάθειας- καὶ νὰ ταπεινώνεται ζητῶντας βοήθεια μὲ τὶς εὐχές του. Ὅπου δὲ ὑπάρχει συμπάθεια, ἀγάπη καὶ ταπείνωση, πὼς μπορεῖ νὰ ὑπερισχύσει θυμὸς ἢ μνησικακία ἢ κάποιο ἄλλο πάθος; ...."( Ἀββᾶ Δωροθέου, Ἔργα Ἀσκητικά, Ἐκδόσεις Ἑτοιμασία, σελ.233)

Χριστέ μου! ψέλλισε!

Ἡ Ἐλπίδα δίπλα κοιμόταν!

Σηκώθηκε ἀπ᾿ τὸ κρεβάτι καὶ γονάτισε πάνω ἀπ᾿ τὴν 233 σελίδα! Ἔγινε ἐκείνη τὴν ὥρα τὸ πιὸ εὐωδιαστὸ προσκυνητάρι τοῦ κόσμου αὐτὴ ἡ σελίδα!

Ξεκίνησε λοιπὸν νὰ λέει:

Θεέ μου, βοήθησε τὴν μητέρα μου Εὐαγγελία καὶ μὲ τὶς εὐχές της καὶ ἐμένα!

Θεέ μου, βοήθησε τὴν μητέρα μου Εὐαγγελία καὶ μὲ τὶς εὐχές της καὶ ἐμένα!

Θεέ μου, βοήθησε τὴν μητέρα μου Εὐαγγελία καὶ μὲ τὶς εὐχές της καὶ ἐμένα!

Τρεῖς φορὲς τὸ εἶπε... Καί ἡ πέτρα ἔσπασε...

Νώντας Σκοπετέας

Ἀληθινὴ Ἱστορία ὅπως μᾶς τὴν ἐμπιστεύθηκε ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς μας Φ.Γ. Μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε ἐπίσης πὼς πάντοτε... πιάνει σὲ ἐκεῖνον τοῦτο τὸ εὐλογημένο γιατρικὸ μετὰ τὶς 3 πρῶτες ἐπαναλήψεις τῆς εὐχῆς...

Ὄντως ἀποτελεσματικὴ... ἄρτι διαπιστωθέν...

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

«Πᾶνος»