– Γέροντα, ἂν εἶναι εὐλογημένο, θὰ ἤθελα νὰ μοῦ ἐξηγήσετε κάτι ἀπὸ τὸν Ἰσαάκ.
– Ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὸν παπα-Ἰσαάκ; «Ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ» νὰ λές! Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸν παπα-Ἰσαάκ, λέμε «ὁ πατὴρ Ἰσαάκ», καὶ τοὺς Ἁγίους νὰ τοὺς ἀποκαλοῦμε μόνο μὲ τὸ ὄνομά τους; Δὲν ταιριάζει. Δὲν μπορεῖς νὰ προσεύχεσαι λ.χ. στὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ νὰ λές: «Γιώργη μου, κάνε μου αὐτό». Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια. Εἶχα δώσει σὲ ἕναν κοσμικὸ ἕνα μικρὸ τεμάχιο ἀπὸ τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου καὶ μετὰ αὐτὸς ἔλεγε: «Ἀρσένιε, Ἀρσένιε…». Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ;
– Μήπως, Γέροντα, τὸ ἔκανε ἀπὸ ἁπλότητα;
– Ἁπλότητα εἶναι αὐτή; Οὔτε σὲ ἕναν ἄνθρωπο, ἂν ἦταν μεγαλύτερός του, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλήση ἔτσι. Καὶ πατέρας του νὰ ἦταν, πάλι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλήση ἔτσι. Καὶ δυὸ χρόνια νὰ ἦταν μεγαλύτερός του, πάλι δὲν θὰ ταίριαζε, ἀφοῦ ἦταν κληρικός. Πόσο μᾶλλον τώρα ποὺ εἶναι Ἅγιος! Καὶ τὸ ἔλεγε καὶ σὲ ἄλλους. Οὔτε στοιχειώδη σεβασμὸ δὲν εἶχε!
– Γέροντα, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἀπευθύνεται κανεὶς ἔτσι σὲ ἕναν Ἅγιο ἀπὸ πραγματικὴ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ ἔχη ἀναίδεια;
– Πρέπει νὰ ἔχη φθάσει σὲ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ ἐπικοινωνήση ἔτσι μὲ τοὺς Ἁγίους· νὰ ἔχη φθάσει στὴν ἁγία παρρησία τῆς μεγάλης εὐλάβειας καὶ ἁπλότητος. Κάποιες ἁπλὲς ψυχές, ποὺ εἶναι σὰν μικρὰ παιδιά, μποροῦν νὰ ποῦν μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ παιδιοῦ στὸν Θεό: «Θεέ μου, πρέπει νὰ μοῦ τὸ δώσης αὐτό· γιατί δὲν μοῦ τὸ δίνεις;». Θυμᾶστε ποὺ ἀναφέρω στοὺς «Ἁγιορεῖτες Πατέρες» γιὰ ἕναν Πατέρα ποὺ εἶχε παιδικὴ ἁπλότητα; Ὅταν εἶχε στερέψει τὸ πηγάδι στὸ Κελλί τους, ἔδεσε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀπὸ τὸν χαλκᾶ μὲ ἕνα σχοινί, τὴν κατέβασε στὸ ξηροπήγαδο καὶ εἶπε στὸν Ἅγιο μὲ πολλὴ ἁπλότητα: «Ἅγιε Νικόλαε, νὰ ἀνεβῆς μαζὶ μὲ τὸ νερό, ἐὰν θέλης νὰ σοῦ ἀνάβω τὸ καντήλι. Ἔρχονται στὸ Κελλὶ τόσοι ἄνθρωποι, καὶ δὲν ἔχουμε λίγο κρύο νερὸ νὰ τοὺς δώσουμε». Ἀμέσως τὸ νερὸ ἄρχισε σιγὰ-σιγὰ νὰ ἀνεβαίνη, καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔπλεε ἐπάνω στὸ νερό. Τὴν πῆρε, τὴν ἀσπάσθηκε μὲ εὐλάβεια καὶ τὴν πῆγε στὸν ναό[1]. Ὅποιος ὅμως ἀπευθύνεται μὲ παρρησία στὸν Θεὸ ἢ στοὺς Ἁγίους, ἐνῶ δὲν ἔχει φθάσει σὲ τέτοια πνευματικὴ κατάσταση, ἔχει ἀναίδεια καὶ παροργίζει τὸν Θεό.
– Γέροντα, ὅταν ἀγρυπνῶ στὸ κελλί μου τὴν παραμονὴ τῆς μνήμης ἑνὸς Ἁγίου ποὺ εὐλαβοῦμαι, τί θὰ μὲ βοηθήση νὰ νιώσω περισσότερο τὸν Ἅγιο;
– Νὰ διαβάσης πρῶτα τὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου. Ὕστερα νὰ διαβάσης ἀπὸ τὸ Μηναῖο[2] ὅλα τὰ τροπάρια τοῦ Κανόνος τοῦ Ἁγίου, ποὺ καὶ αὐτὰ περιέχουν τὴν ζωή του. Βέβαια οἱ Κανόνες τοῦ Μηναίου εἶναι περισσότερο ἐγκώμια γιὰ τὸν Ἅγιο. Ἡ πραγματικὴ προσευχὴ εἶναι τὸ «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν» ποὺ λέμε πρὶν ἀπὸ κάθε τροπάριο. Στὴν συνέχεια νὰ ζητήσης τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου γιὰ διάφορα θέματα καὶ νὰ κάνης ὅ,τι μπορεῖς, μετάνοιες, κομποσχοίνι κ.λπ., ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι.
– Ἀπὸ ποιόν; Ἀπὸ τὸν παπα-Ἰσαάκ; «Ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ» νὰ λές! Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸν παπα-Ἰσαάκ, λέμε «ὁ πατὴρ Ἰσαάκ», καὶ τοὺς Ἁγίους νὰ τοὺς ἀποκαλοῦμε μόνο μὲ τὸ ὄνομά τους; Δὲν ταιριάζει. Δὲν μπορεῖς νὰ προσεύχεσαι λ.χ. στὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ νὰ λές: «Γιώργη μου, κάνε μου αὐτό». Αὐτὸ ἔχει ἀναίδεια. Εἶχα δώσει σὲ ἕναν κοσμικὸ ἕνα μικρὸ τεμάχιο ἀπὸ τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου καὶ μετὰ αὐτὸς ἔλεγε: «Ἀρσένιε, Ἀρσένιε…». Ἀπὸ ποῦ κι ὣς ποῦ;
– Μήπως, Γέροντα, τὸ ἔκανε ἀπὸ ἁπλότητα;
– Ἁπλότητα εἶναι αὐτή; Οὔτε σὲ ἕναν ἄνθρωπο, ἂν ἦταν μεγαλύτερός του, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλήση ἔτσι. Καὶ πατέρας του νὰ ἦταν, πάλι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλήση ἔτσι. Καὶ δυὸ χρόνια νὰ ἦταν μεγαλύτερός του, πάλι δὲν θὰ ταίριαζε, ἀφοῦ ἦταν κληρικός. Πόσο μᾶλλον τώρα ποὺ εἶναι Ἅγιος! Καὶ τὸ ἔλεγε καὶ σὲ ἄλλους. Οὔτε στοιχειώδη σεβασμὸ δὲν εἶχε!
– Γέροντα, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ ἀπευθύνεται κανεὶς ἔτσι σὲ ἕναν Ἅγιο ἀπὸ πραγματικὴ ἁπλότητα, χωρὶς νὰ ἔχη ἀναίδεια;
– Πρέπει νὰ ἔχη φθάσει σὲ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση, γιὰ νὰ μπορῆ νὰ ἐπικοινωνήση ἔτσι μὲ τοὺς Ἁγίους· νὰ ἔχη φθάσει στὴν ἁγία παρρησία τῆς μεγάλης εὐλάβειας καὶ ἁπλότητος. Κάποιες ἁπλὲς ψυχές, ποὺ εἶναι σὰν μικρὰ παιδιά, μποροῦν νὰ ποῦν μὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ παιδιοῦ στὸν Θεό: «Θεέ μου, πρέπει νὰ μοῦ τὸ δώσης αὐτό· γιατί δὲν μοῦ τὸ δίνεις;». Θυμᾶστε ποὺ ἀναφέρω στοὺς «Ἁγιορεῖτες Πατέρες» γιὰ ἕναν Πατέρα ποὺ εἶχε παιδικὴ ἁπλότητα; Ὅταν εἶχε στερέψει τὸ πηγάδι στὸ Κελλί τους, ἔδεσε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀπὸ τὸν χαλκᾶ μὲ ἕνα σχοινί, τὴν κατέβασε στὸ ξηροπήγαδο καὶ εἶπε στὸν Ἅγιο μὲ πολλὴ ἁπλότητα: «Ἅγιε Νικόλαε, νὰ ἀνεβῆς μαζὶ μὲ τὸ νερό, ἐὰν θέλης νὰ σοῦ ἀνάβω τὸ καντήλι. Ἔρχονται στὸ Κελλὶ τόσοι ἄνθρωποι, καὶ δὲν ἔχουμε λίγο κρύο νερὸ νὰ τοὺς δώσουμε». Ἀμέσως τὸ νερὸ ἄρχισε σιγὰ-σιγὰ νὰ ἀνεβαίνη, καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔπλεε ἐπάνω στὸ νερό. Τὴν πῆρε, τὴν ἀσπάσθηκε μὲ εὐλάβεια καὶ τὴν πῆγε στὸν ναό[1]. Ὅποιος ὅμως ἀπευθύνεται μὲ παρρησία στὸν Θεὸ ἢ στοὺς Ἁγίους, ἐνῶ δὲν ἔχει φθάσει σὲ τέτοια πνευματικὴ κατάσταση, ἔχει ἀναίδεια καὶ παροργίζει τὸν Θεό.
– Γέροντα, ὅταν ἀγρυπνῶ στὸ κελλί μου τὴν παραμονὴ τῆς μνήμης ἑνὸς Ἁγίου ποὺ εὐλαβοῦμαι, τί θὰ μὲ βοηθήση νὰ νιώσω περισσότερο τὸν Ἅγιο;
– Νὰ διαβάσης πρῶτα τὸ Συναξάρι τοῦ Ἁγίου. Ὕστερα νὰ διαβάσης ἀπὸ τὸ Μηναῖο[2] ὅλα τὰ τροπάρια τοῦ Κανόνος τοῦ Ἁγίου, ποὺ καὶ αὐτὰ περιέχουν τὴν ζωή του. Βέβαια οἱ Κανόνες τοῦ Μηναίου εἶναι περισσότερο ἐγκώμια γιὰ τὸν Ἅγιο. Ἡ πραγματικὴ προσευχὴ εἶναι τὸ «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν» ποὺ λέμε πρὶν ἀπὸ κάθε τροπάριο. Στὴν συνέχεια νὰ ζητήσης τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου γιὰ διάφορα θέματα καὶ νὰ κάνης ὅ,τι μπορεῖς, μετάνοιες, κομποσχοίνι κ.λπ., ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι.
Ὅταν ἡ ψυχὴ ζῆ τὸν Ἅγιο, ζητᾶ μὲ εὐλάβεια καὶ μὲ πίστη τὴν βοήθειά του. Ἡ προσευχὴ μὲ εὐλάβεια γίνεται φυσιολογικά, ὅταν στὸν ἄνθρωπο ὑπάρχη εὐλάβεια γιὰ τοὺς Ἁγίους στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται. Προηγεῖται ἡ γνωριμία, ὕστερα ἔρχεται ἡ φιλία καὶ μετὰ ἡ γλυκειὰ συνομιλία μὲ σεβασμὸ καὶ ἁπλότητα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
____________________________________
[1] Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, σ. 11.
[2] Βιβλίο ποὺ περιέχει τὶς Ἀκολουθίες τῶν Ἁγίων ποὺ ἑορτάζουν κάθε ἡμέρα. Γιὰ κάθε μήνα ὑπάρχει ἰδιαίτερο Μηναῖο.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου