Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις. Μαχαίρια και καρφιά, που σχίζουν ανελέητα και τρυπούν τις καρδιές. Τις πυρακτώνουν και τις παραλύουν εξουθενωτικά.
Το μόνο που απομένει σε τούτες τις στιγμές είναι η κραυγή, που σαν παράπονο ικεσίας απευθύνεται στο Θεό· «Ελέησόν με Κύριε… η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα… εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου… εγεννήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος… Ελέησόν με Κύριε, ότι θλίβομαι… εξέλιπεν εν οδύνη η ζωή μου και τα έτη μου εν στεναγμοίς… επελήσθην ωσεί νεκρός… εγεννήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός… ινατί περίλυπος ει η ψυχή μου και ινατί συνταράσσεις με;» (Ψαλμοί).
Ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, αλλά το στεφάνι του είναι πλεγμένο από αγκάθια. Η πορεία του είναι άλλοτε τραγούδι και συμφωνία χαράς κι άλλοτε, τις περισσότερες φορές, ένα θλιβερό και ασταμάτητο πένθιμο εμβατήριο.
Μεγάλο και αιώνιο το πρόβλημα του
πόνου. Το μελέτησαν φιλόσοφοι,
και κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και άλλοι
πολλοί. Την αυθεντικότερη ωστόσο απάντηση τη δίνει ο χριστιανισμός, η πίστη, ο
νόμος του Θεού.
Και η απάντηση είναι διπλή. Θεολογικά είναι η συνέπεια της πτώσεως, όπως και όλα τα κακά. Είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας. Είναι ο καρπός της παρακοής. Ηθικά είναι ευκαιρία και μέσον αρετής και τελειώσεως.
«Θα σέβωμαι πάντα τον Θεό -λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος- όσα ενάντια κι αν επιτρέπη να με βρουν. Ο πόνος για μένα είναι φάρμακο σωτηρίας».
Ο δε Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εφ’ όσον μας ετοιμάζει ο Θεός το στεφάνι της Βασιλείας Του, αφορμή για αρετή ας γίνη η ασθένεια».
«Οι θλίψεις -θα πη και ο ιερός Χρυσόστομος-μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό. Και όταν σκεπτόμαστε το αιώνιο κέρδος των θλίψεων, δεν θα στεναχωριόμαστε».
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο τόσο διωγμένος και πονεμένος και κατάστικτος από τα «στίγματα του Κυρίου», διδάσκει, ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να πονέση με τις θλίψεις «επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. 12, 10).
Χιλιάδες τρόπους έχει ο Θεός για να σε κάμη να ιδής την αγάπη Του. Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψη τη δυστυχία σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι. «Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται…», είπεν ο Κύριος (Ιωάν. 16, 6).
Από το βιβλίο του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη, “Ελπιδοφόρες Διδαχές με πατρικές οδηγίες”, των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.
Χωρίς να έχω διαβάσει το άρθρο, θέλω να σχολιάσω τις δύο φωτογραφίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Μακαριστού γέροντος Εφραίμ και από πάνω Βαρθολομαίου και αυτόν που έχει δίπλα του.
Έλεγε ο Μακαριστός γέροντας Γρηγόριος ο Δοχειαρίτης:
Η μάνα μου τη Μεγάλη Σαρακοστή πήγαινε στο Μοναστήρι της Λογγοβάρδας να εξομολογηθεί και γύρισε πίσω φοβερά προβληματισμένη.
Παιδί μου, είδα ένα παιδί στο Μοναστήρι και φαινόταν όλες οι φλέβες του από τα χέρια του από τη νηστεία,
Εγώ τι κάνω;
Και έλεγε ο Γέροντας Γρηγόριος:
Όποιος έρθει εδώ στο Μοναστήρι και δει αφράτα χέρια θα βάλει κακό λογισμό.
Όμως όταν δει τον κακοποιημένο Μοναχό, δεν θα βάλει κακό λογισμό έστω και να μην του πει τίποτα, (ο μοναχός).
Και μόνο που θα δει την φιγούρα του είναι Ευαγγελισμός του κόσμου.
Όχι να προσπαθούμε με τα λόγια να πούμε στον άλλον ότι ο Μοναχός ζει στην άσκηση, αλλά να το δει μόνος του.
Άμα δει θα το πιστέψει.
Ο κόσμος έχει μπουχτίσει τα λόγια.
Δεν διδάσκεται ο κόσμος αν δεν δει την ασκητική μορφή του Μοναχού.
Πράγματι η φιγούρα του Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ, είναι Ευαγγελισμός του κόσμου.
Υ.Γ. στις φωτογραφίες δεν φαίνονται τα χέρια, φαίνονται όμως τα μάγουλα!