Θεόκλητος Ρουσάκης: Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, ἡ συνάντηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Γράφει ὁ Θεόκλητος Ρουσάκης*

Τιμοῦμε στὶς 30 Ἰανουαρίου κάθε χρόνο, τοὺς Τρεῖς Μεγίστους Φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος καὶ παράλληλα τελοῦμε τὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴ Γιορτὴ τῶν Γραμμάτων. Τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο.
 

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες καθιερώθηκαν ὡς προστάτες τῆς Παιδείας διότι διεφύλαξαν μέσῳ τῆς διδασκαλίας τους τὴν οὐσία, τὸ μέγεθος καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς παιδείας καὶ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ παιδαγωγεῖται μέσα ἀπὸ μιὰ γνήσια ἑλληνικὴ παιδεία βαπτισμένη στὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι σύμβολα τῆς Παιδείας οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες διότι οἱ ἴδιοι ἔγιναν πρότυπα παιδαγωγημένου ἀνθρώπου, δηλαδὴ ἀνθρώπου ποὺ δὲν εἶναι  μόνο «εἰκόνα» ἀλλὰ καὶ «ὁμοίωση» τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι καὶ τὸ ζητούμενο γιὰ κάθε ἄνθρωπο μέσα στὴν Ὀρθοδοξία.

 

Στὴ σύζευξη Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ οἱ Ἅγιοι Πατέρες δίνουν τὴν προτεραιότητα στὴν Ὀρθοδοξία μὲ ὅλο τὸ λυτρωτικὸ περιεχόμενό της, ὥστε νὰ ἀποφεύγεται κάθε νόθη συζυγία, ὅπως εἶναι ἡ αἵρεση. Ἡ Ὀρθοδοξία διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων προσέλαβε τὸν Ἑλληνισμὸ χωρὶς νὰ ὑποδουλωθεῖ στὸ πρόσλημμα, ἀφελληνίζοντας μόνο τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα, ποὺ ἦταν ἀνάγκη νὰ ἀφελληνισθοῦν καὶ νὰ ἀπομυθευθοῦν, ὡς μὴ προσλήψιμα. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία ἔμεινε ὁ παγανιστικὸς (νόθος) ἑλληνισμός, ὡς πτώση-ἁμαρτία. Ὁ ἑλληνισμός, ὡς παιδεία, δὲν ἀπορρίπτεται. Ἀποκρούεται μόνον ἡ ἐκφιλοσόφηση τῆς πίστεως καὶ ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης γνώσεως, διακηρύσσεται δέ, ἡ ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης γνώσεως νὰ ὁδηγήσει στὴν θεογνωσία, ὡς σωτηρία.
 

Ὁ Χριστιανισμὸς τῶν Πατέρων ἔδωσε ὁριστικὴ ἀπάντηση στὴ λυτρωτικὴ ζήτηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀνανοηματοδοτῶντας τὴν ἱστορικὴ πορεία του καὶ καταξιώνοντάς τον σὲ ἱστορική του σάρκα. Κατὰ τὸν πατερικότατο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, «ὁ Ἑλληνισμός... διαμελίσθηκε ἀπὸ τὴν μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, πολώθηκε καὶ διαιρέθηκε κι ἕνας «χριστιανικὸς ἑλληνισμὸς» δημιουργήθηκε». Ὁ ἑλληνισμὸς «ὁλοκληρώθηκε μέσα στὴν Ἐκκλησία» καὶ μὲ τὴ νέα ταυτότητά του ὡς Ἑλληνορθοδοξία -ἢ καλύτερα Ὀρθοδοξία- δοξάσθηκε καὶ μεγαλούργησε στὴν κατοπινή του πορεία, ὡς αἰώνια κατηγορία τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως.[...]  (π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ), «Στὰ μονοπάτια τῆς Ρωμηοσύνης», ἐκδ. Ἁρμός )
 

Αὐτὸς ὁ ἀγῶνας τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν γιὰ τὴν ὁμοίωσή τους μὲ τὸν Θεὸ εἶναι ὁ ἀγῶνας τους γιὰ τὴν Παιδεία. Μιὰ Παιδεία Θεανθρώπινη βασισμένη στὴ Ρωμιοσύνη δηλαδὴ στὴν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση.
 

Σήμερα, παρὰ τὴν πρόοδο ποὺ ἔχουμε στὴν γνώση καὶ στὴν πληροφορία καὶ ἀπολαμβάνουμε τὸν πλοῦτο τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τὰ προβλήματα εἶναι δυσεπίλυτα καὶ ἡ Πατρίδα μας διέρχεται κρίσιμες ὧρες καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνες καταστάσεις. Εἶναι καιρὸς ἔστω καὶ τώρα οἱ πολιτικὲς καὶ πνευματικὲς ἡγεσίες μας νὰ καταλάβουν ὅτι γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς κρίσης, τὸ μόνο ἀποτελεσματικὸ ἐργαλεῖο ποὺ ἔχουμε σὰν Ἔθνος εἶναι ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη τῆς παιδαγωγίας τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας μας.
 

Τοῦτο διότι μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν  Παιδεία θὰ ἀναγεννηθοῦμε σὰν λαὸς καὶ θὰ γίνουμε  ἄνθρωποι ἐλεύθεροι, ὁλοκληρωμένοι καὶ πνευματικοί.
 

Στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη βεβαίως καὶ πήγαμε ὡς ἀπόγονοι τοῦ Σωκράτη καὶ τοῦ Πλάτωνα, δὲν πήγαμε  ὅμως μόνο ὡς ἀπόγονοι τοῦ  Σωκράτη καὶ τοῦ Πλάτωνα. Ὅταν μπήκαμε στὴν τότε ΕΟΚ τὸ 1979 ἡ γαλλικὴ ἐφ. "ΛΕ ΜΟΝΤ" ἔγραψε «καλωσορίζουμε τὴν χώρα τῆς Φιλοκαλίας, τὴν χώρα τοῦ Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου, τοῦ Χρυσοστόμου».
 

Αὐτὸ περιμένει ἡ Εὐρώπη ἀπὸ ἐμᾶς, τὸν φιλόκαλο ἄνθρωπο, τὸν φίλο τοῦ καλοῦ, τὸν ἅγιο, τὸν ἄνθρωπο ποὺ ὅπως ἔλεγε ὁ Χρυσόστομος εἶναι πλούσιος ὄχι γιατί ἔχει πολλά, ἀλλὰ γιατί δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε.
 

Χρόνια πολλά

* Ὁ Θεόκλητος Ρουσάκης εἶναι Ἀντιστράτηγος (ἐα) Ἐπίτιμος Διοικητὴς Β΄ Σώματος Στρατοῦ
______________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»