(Ἀπὸ τὸν Κύκλο Ἁγίας Γραφῆς τῶν ἀνδρῶν, στὴν αίθουσα τῆς Μητροπόλεως Φλωρίνης, στὶς 10-3-1976 (Πρὸς Κολασσαεῖς α΄, 8ῇ)
- Ἐπί τῇ ἐμφανίσει τοῦ προέδρου τοῦ Συλλόγου τῶν «40 Μαρτύρων» Κοζάνης, Εὐθύμιου Καρμαζῆ, ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶπε·
TA ΦOBEPA EKEINA XPONIA
ΤΟΥ 1942, 43, 44
Tώρα πᾶνε, περάσαν πολλὰ χρόνια,
γέρασα. Κακὸ πρᾶγμα νὰ γερνάῃ κανείς. Πόσα ἔχουν δεῖ τὰ ματάκια μου καὶ
πόσους κινδύνους πέρασα!
Ἦταν τὸ 1942,43,44, τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα χρόνια, ποὺ τὰ τρέμει ὁ
λογισμός. Δὲν κοιμόμασταν σ’ ἕνα σπίτι, κάθε μέρα ἀλλάζαμε σπίτι καὶ δὲν
ξέραμε ἂν θὰ ζήσουμε. Ξημέρωνε καὶ λέγαμε· “Θεέ μου, πότε θὰ βραδιάση·
βράδιαζε, καὶ λέγαμε· “Πότε θὰ ξημερώσῃ’’. Ὅσοι ζήσανε ἐκεῖνα τὰ χρόνια,
τὰ θυμοῦνται αὐτά. Εἶνε φρικτὰ πράγματα. Ἐκεῖ, στὴν Κοζάνη βρέθηκα τὰ
χρόνια ἐκεῖνα.
Πεῖνα, δυστυχία, καταστροφή. Γέμισε ἡ πόλις, τῶν 15.000, ἔγινε 30.000 τότε.
Ὅλα τὰ χωριὰ καιγόταν καὶ ἐρχόταν στὴν πόλη οἱ ἄνθρωποι, ξυπόλητοι, γυμνοί, ἐλεεινοί, τρισάθλιοι. Οἱ πλούσιοι θησαυρίζανε, γλεντοῦσαν καὶ οὐδεμία ἰδέα εἶχαν. Kαὶ ἦταν πλούσια ἡ Κοζάνη, εἶχε πολλὰ λεπτά. Τοὺς ἐπιτέθηκα ἀγρίως, ὄχι μὲ τὴν γλῶσσα ποὺ μιλάω ἐδῶ, ἀλλὰ μὲ καυστικὴ γλῶσσα. Δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστῆτε μὲ ποιὰ γλῶσσα τοὺς ὡμίλησα. Λοιπόν, ὅλοι αὐτοὶ συνασπιστῆκαν, μικροὶ, μεγάλοι, ἐπιστήμονες, πλούσιοι καὶ μὲ ἐπιτέθηκαν, ἀλλὰ ἐδικαιώθηκα ἐκ τῶν ὑστέρων· διότι αὐτὰ ποὺ τοὺς εἶπα, ἦταν ἀληθινά.
Tὸ πιὸ συγκλονιστικὸ πρᾶγμα ποὺ συνέβη στὴν ζωή μου, ἤτανε τὸ ἐξῆς·
Ὅταν κατέβηκε ἀπὸ τὰ βουνά ὁ καπεταν Μάρκος μὲ τοὺς ἀνθρώπους
του καὶ μπῆκε στὴν πόλη ―αὐτὰ δὲν εἶνε παραμύθια ποὺ θὰ σᾶς πῶ― πῆγαν
στὴν πλατεῖα τῆς Κοζάνης καὶ ἄρχισαν νὰ σκάβουν. Σκάβανε, σκάβανε καὶ
ἔλεγαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς βλέπανε· “Tρελλαθήκαν αὐτοί’’; Mὰ δὲν ἦταν
τρελλοί. Ἤξεραν καλὰ ἀπὸ μυστικὰ τῶν ἐργατῶν ὅτι κάτω ἀπὸ τὴν πλατεῖα
τῆς Κοζάνης εἶχαν ἀνοίξει οἱ πλούσιοι τῆς πόλεως ἕναν ὑπόνομο καὶ ἐκεῖ
κρύψανε τόνους δέρματα, σκληροδέρματα, ἀπὸ παπούτσια καὶ ἀγγεῖα μὲ λῖρες
καὶ αὐτοὶ τὰ βγάλαν ἔξω. Καὶ μετά, τσακωθῆκαν αὐτοὶ μεταξύ των, καὶ
πῆγαν νὰ σκοτωθοῦν. Μέχρι τὸ βράδυ, τὰ εἶχαν μοιράσει οἱ συντρόφοι .
Παραμύθι σᾶς φαίνεται αὐτό;
Τότε αὐτοὶ οἱ πλούσοι, μὲ
κηρύξαν φοβερὸ καὶ τρομερὸ πόλεμο. Πῶς ἐγλύτωσα, ὁ Θεὸς ξέρει. Ἀλλὰ ἂς
τὰ ἀφήσω αὐτά. Ἐκεῖνο ποὺ θέλω νὰ σᾶς πῶ σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα, κοντὰ στὸ
κήρυγμα τὸ δικό μου ποιοί στάθηκαν; Τὰ πτωχαδάκια,οἱ σωφὲρ βρεθῆκαν καὶ
λέγαν μέσα στὴν Kοζάνη· Mὲ τὸν Kαντιώτη ποῖοι πηγαίνουν; Ὅλο τὸ
σωφερέικο·* γιατὶ ἡ Κοζάνη εἶνε ἡ πόλις τῶν σωφέρ. Οἱ καλλίτεροι σωφὲρ
τῆς Ἑλλάδος εἶνε οἱ Κοζανῖτες. Ἔχουν ἐκεῖ τὸ δρόμο τῆς Καστανιᾶς- ἡ
Καστανιὰ καὶ ὁ Σαραντάπορος τοὺς ἐγύμνασε καὶ εἶνε φοβεροὶ ὁδηγοί. Τώρα ὁ
Εὐθύμιος εἶνε 75 χρονῶν καὶ ὁδηγάει ἀκόμα, εἶνε ὁ ἀρχαιότερος σωφὲρ τῆς
Ἑλλάδος. Tοῦ λέω· κάτσε φρόνημα. Αὐτὸς τίποτε, ὁδηγάει τὸ αὐτοκίνητο
ἀκόμα.
Λοιπόν, αὐτοὶ ἤτανε κοντά μου. Καμμιὰ 30-40 ἦταν καὶ μὲ αὐτοὺς καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ξεκίνησα καὶ κάναμε τὸν ἀγῶνα.
Μὲ τὴν βοήθεια αὐτῶν τῶν μικρῶν κάναμε τὰ συσσίτια. Ἒ, κατόπιν κοντὰ σ’ αὐτοὺς ἦρθε καὶ κανένας δάσκαλος ἦρθε καὶ κανένας ἄλλος, ἀλλὰ αὐτοὶ ἤτανε ἡ ῥίζα. Αὐτοὶ φκιάξαν ἕνα Σύλλογο καὶ ἀπὸ 50 πιάτα φτάσανε 8.000 πιάτα. Ὁ κ. Εὐθύμιος ἦταν τότε κοντά μου.
(ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Ρώτησα τον γείτονα, γιατί ο κόκορας δεν λαλεί το πρωί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου απάντησε: διαμαρτυρήθηκαν οι γείτονες και τον έσφαξα.
Τότε συνειδητοποίησα ότι οποίος προσπαθεί να ξυπνήσει τον κόσμο
Το πληρώνει με τη ζωή του.
Υ.Γ. Ίσως και για αυτό πολλοί κάνουν τις κότες..
Την ευχή του να έχουμε.
Πολὺ ὡραῖο καὶ ἀληθινό!
ΔιαγραφήΠολλὲς φορὲς ἀναρωτοῦμε, τί πιὸ πολὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ δύναμι Θεοῦ. ἕνας λόγος, μία ἰδέα ἢ ἕνα πρόσωπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘὰ πρέπει, μᾶλλον οὔτε τὰ λόγια οὔτε τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ γίνηκαν βίωμα στὰ πρόσωπα.
Λόγια χωρὶς βίωσι μένουν λόγια ὅσο ὡραῖα καὶ νὰ εἶναι.
Πρόσωπα χωρὶς τὴ ζωὴ τοῦ Λόγου γίνονται κόλασι.
Ἔτσι, ἀκόμη κι αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, χωρὶς τοὺς Ἁγίους ποὺ τὸν ἔζησαν, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχη πρακτικὴ ἀξία γιὰ μᾶς.
Ὅσο ἀξίζει ἕνας Άγιος ποὺ ἔζησε τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἀξίζουν ὅλες μαζὶ οἱ Βιβλιοθῆκες ποὺ κλείνουν ὅλη τὴ σοφία τοῦ κόσμου.
Ποτὲ μὴν ποῦμε: ἔχω πίστι.
Ἡ Πίστις δὲν ἔχει ὅρια.
Οἱ Μαθηταὶ μὲ πολλὴ αὐτογνωσία μπροστὰ στὴν ἄβυσσο δυνάμεως καὶ ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ζητοῦσαν ταπεινά: «Πρόσθες ἡμῖν Κύριε, πίστιν».
Ἀλλὰ γιὰ νὰ φθάσῃ ὁ Χριστιανὸς σ’ ἕνα ἱκανοποιητικὸ ἐπίπεδο πίστεως χρειάζεται κατάρτισι.
Χωρὶς τὴν λιπαρὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες, ἡ κατάρτισις εἶναι ἐλλειπής.
Καὶ ὅταν αὐτὴ λείπῃ, τότε καὶ ἡ πίστις χωλαίνει, γιατί μόνον ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ στὴν Πίστι.
Ἡ κατάρτισι φυσικὰ δὲν περιορίζεται μόνο στὴν κατ’ ἰδίαν μελέτη, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀκρόασι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ὅπως καὶ στὶς καθοδηγήσεις τοῦ Γέροντος καὶ τοῦ Πνευματικοῦ μας, τόσο σ’ αὐτὰ πού μᾶς συμβουλεύει ὅσο καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ ζῆ.
Ἀλλ’ ὁ καταρτισμὸς ἀπαιτεῖ φροντίδα, κόπο, δὲν περιορίζεται μόνο στὴ μελέτη ἀλλὰ ἐπεκτείνεται στὴν καθόλου κατάρτισι τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
«Σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ» (Β΄ Τιμ. β΄15).
Εἶναι ἐντολὴ ἡ καλὴ διαχείρησις τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ ἀποφυγὴ τῆς κατασπαταλήσεως τῆς φύσεως.
Ὅσο πλούσια κι ἄν μᾶς τὰ παρέχῃ ὁ Θεός, ὀφείλομε στὸν σκουπιδοτενεκέ μας νὰ μὴν ὑπάρχουν ποτέ ἀποκόμματα ψωμιοῦ.
(Δώστε τα στα πουλάκια).
Ἀδελφέ μου Χρῆστο, σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ πολὺ διδακτικὰ ποὺ ἄλλοτε μᾶς φέρνεις καὶ ἄλλοτε γράφεις ὁ ἴδιος!
ΑπάντησηΔιαγραφή