Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

«Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Κατουνακιώτης (1846-1929)» (Μία διαχρονικὴ «Φωνή ἐξ Ἁγίου Ὄρους» κατά τοῦ οἰκουμενισμοῦ) ΜΕΡΟΣ Β΄


Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
 
Τὸ Α΄ μέρος ΕΔΩ
 
Ἦταν 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1929, ὅταν ὁ Οὐρανὸς ὑποδέχθηκε τὴν ἅγια ψυχὴ τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτη.
 
Σὲ συλλυπητήρια Ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων, διαβάζουμε:
 
«...Θὰ ἔπρεπε νὰ ζῇ ἀκόμη... Ὁ μακαρίτης ἦτο ὁ καυτὴρ παντὸς καινοτομοῦντος καὶ μέγας παράγων τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, καταρδεύσας διὰ τῶν συγγραμμάτων του πᾶσαν Ὀρθόδοξον ψυχὴν καὶ πᾶσαν κυμαινομένην καρδίαν».
 
Στὸ προηγούμενο ἄρθρο μας (ΜΕΡΟΣ Α΄) ἐπικεντρώσαμε τὴν προσοχή μας, σὲ θεμελιώδη ἀναφορά, σὲ ὁρισμένες ἑνότητες τοῦ προφητικοῦ πονήματός του «ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».
 
Δοξάζοντας τὸν Θεὸ θαυμάζουμε τὸν Ὅσιο Δανιήλ, γιὰ τὴν προφητικὴ καὶ πανοραμικὴ κατόπτευση ποὺ πραγματοποίησε στὶς προθέσεις τῆς μελλοντικῆς (γι᾿ αὐτόν) «συνόδου» στὴν Κρήτη, ἡ ὁποία «σύνοδος», ὡς προσεχής, εἶχε ἁπλὰ ἀνακοινωθεῖ μὲ θεματολογικὲς νύξεις σὲ «Διάγγελμα τοῦ Πατριαρχείου», χωρὶς τόπον σύγκλισης.
 
Συνεχίζουμε, μὲ τὴν παρουσίαση (περιληπτικὴ) καὶ τῶν ὑπολοίπων ἑνοτήτων τῆς πραγματείας τοῦ «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ».
 
Ε) Η ΝΗΣΤΕΙΑ
 
«Ἅπαντα τὰ περὶ τοῦ χρόνου λατρείας, ἀργίας Κυριακῆς, καὶ ἄλλων ἡμερῶν, περὶ νηστείας καὶ διαρκείας αὐτῆς προβαλλόμενα πρὸς ἀναθεώρησιν καὶ μεταρρύθμισιν ἀποβλέπουσιν, ὡς τὰ πράγματα στεντορείως κηρύττουσι, τοῦτο μὲν ὅπως ἀκολουθήσωμεν τὴν πλατεῖαν καὶ ἀντευαγγελικὴν ὁδόν, παρὰ τὴν διαγόρευσιν τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, χάριν τῶν ραθύμων καὶ ψυχικῶν ἀνθρώπων, τοῦτο δὲ ὅπως φαιδρύνωμεν τὰς ὄψεις καὶ προσδοκίας τῶν αἰρετιζόντων, διὰ νὰ ἐγκαυχῶνται, ὅτι ἡμεῖς πλησιάζωμεν πρὸς αὐτούς» (Σελ. 23).
 
Στὴ συνέχεια ἀναφέρεται στὶς ρίζες τῆς Νηστείας, ἡ ὁποία ἄνθισε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τονίζει ὁ Ι. Πατήρ:
 
α) «Τὸ ὅτι ἡ Νηστεία ἐνομοθετήθῃ παρὰ Θεοῦ καὶ εἶναι τὸ κυρίως συστατικόν, δι᾿ οὐ κατορθοῦται ἡ προσευχὴ καὶ ἐξασκεῖται ὁ σώφρων καὶ παρθενικὸς βίος, ἀπέδειξαν αὐτὰ τὰ πράγματα διὰ τῆς ἀναδείξεως τοσούτων Ἁγίων Ἀνδρῶν, τόσον ἐκ τῆς Παλαιᾶς, ὅσον καὶ τῆς νέας Διαθήκης» (Σελ. 24).
 
β) «Ἡ μελετωμένη ἀναθεώρησις θὰ φέρῃ οὐχὶ διόρθωσιν, ἀλλ᾿ ἀνατροπὴν Ἀποστολικῶν καὶ Συνοδικῶν διατάξεων» (Σελ. 25).
 
γ) «Ἐὰν αἱ νηστεῖαι, αἱ προσευχαί, αἱ ἀγρυπνίαι καὶ αἱ διορισθεῖσαι τῆς Ἐκκλησίας ἀκολουθίαι καὶ λοιπαὶ ἱεραὶ τελεταὶ ἦσαν μόνον τύποι ἁπλοὶ καὶ νομοθεσίαι ἀσήμαντοι καὶ οὐχὶ συστατικὰ τῆς στενῆς καὶ τεθλιμμένης ὁδοῦ, διατὶ ἅπασα ἡ χορεία των τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίων Πατέρων αὐτὰ ταῦτα ἐνστερνίσθῃ καὶ ἄχρι τέλους ἐφύλαξεν;» (Σελ. 27).
 
ΣΤ) ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ
 
Σήμερα, στὸ πλήρωμα ὑπάρχει ἀπογοήτευση - σκεπτικισμὸς γιὰ τὴν (συνολικὴ) παθητικὴ στασιμότητα τῶν Μοναχῶν ἔναντι τῆς Παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε, ὅτι στὶς πνευματικὲς ζυμώσεις ποὺ ἐπιχειροῦσαν οἱ αἱρετικοὶ στὴν ἱστορία, οἱ Μοναχοὶ ὑψώθηκαν ὡς ἀντιστασιακὲς κορυφὲς ἔναντι τῶν αἱρέσεων, μὲ θυσίες καὶ διωγμούς.
 
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ὅσιος Δανιὴλ προβάλλει τὸν Μοναχισμό, ὡς συγκριτικὴ διερεύνηση τῆς ζωῆς τους καὶ τῆς μορφῆς του. Τονίζει, σχετικά:
 
α) «Ἡ σωτήριος δρᾶσις τοῦ Μοναχικοῦ πολιτεύματος, ἐρηρεισμένη (=στηριζομένη) οὖσα ἐπὶ τῇ βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέδειξεν ἀπείρους ἁγίους καὶ θεοεικέλλους (=θεωμένους) ἄνδρας, οἵτινες διὰ τῶν ὑπερφυῶν αὐτῶν ἀγώνων καὶ θεοφιλῶν ἀσκήσεων ἔστησαν τρόπαιον οὐ μόνον κατὰ τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοσούτων αἱρέσεων καὶ ἐγένοντο παντοδαποὶ εὐεργέται πρὸς τε τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ τῶν ἀθανάτων αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ πρὸς ἅπαν τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα, ὅπερ δὲν ἐπιδέχεται τῆς ἐλαχίστης ἀναθεωρήσεως» (Σελ. 29).
 
Ζ) Ἡ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ
 
Φανέρωση τῆς κατεδαφιστικῆς μανίας τοῦ οἰκουμενι(στι)κοῦ ἀναθεωρητισμοῦ εἴχαμε καὶ στὶς εἰσηγήσεις τῶν Πατριαρχικῶν ἀναθεωρητῶν, γιὰ ἀλλαγὴ τῆς περιβολῆς τοῦ Ι. Κλήρου, ν᾿ ἀπαρνηθοῦν δηλ. οἱ ἱερεῖς τὴν καθιερωμένη παραδοσιακὴ μορφή.
 
Ὁ Ὅσιος Δανιήλ, ἔγραψε: «ὅσον δὲ περὶ τῆς περιβολῆς τοῦ Κλήρου ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπερ καὶ τοῦτο προβάλλεται πρὸς ἀναθεώρησιν, εἰς οὐδὲν ἄλλον ἀφορᾷ, ἀλλ᾿ ὅπως ὁ σεβάσμιος καὶ Ἱερὸς Κλῆρος ἡμῶν, κατὰ μίμησιν τῶν Εὐρωπαίων, ἀποβάλῃ τὸ ἱεροπρεπὲς ράσον καὶ φορέσῃ τὰ στενά. Διατί; διότι ἔτσι τὸ θέλουν οἱ ἐπιστήμονες Εὐρωπαῖοι» (Σελ. 32).
 
1ο Σχόλιο: Σὲ ὑπόμνημά του (τὸ 1970) ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος καὶ στὸ κεφ. Γ΄, μὲ τίτλο: «Ἡ ἀποβολὴ τοῦ πενθίμου τετιμημένου ράσου, κόμης, καὶ γενείων, καθιστᾷ τοὺς ἱερωμένους γυναικοπροσώπους, ἀναξίους τῆς Ἱερωσύνης», ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων:
 
«Ὁ ἀπὸ Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν) ἐκάλεσεν Ἱερατικὸν συνέδριον... προσῆλθον ἅπαντες σχεδὸν προθύμως οἱ ἱερεῖς τῶν Ἀθηνῶν... Τί τοὺς συνεβούλευσεν; Ἀκούσατε νὰ φρίξετε καὶ νὰ κλαύσετε. Εἰς τὴν Εὐρώπην ὅλοι οἱ κληρικοὶ εἶναι ξυρισμένοι, κουρεμένοι καὶ χωρὶς ράσα καὶ πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ τοὺς μιμηθῶμεν ἵνα μὴ φανῶμεν ἀσυγχρόνιστοι, ἀπολίτιστοι. Τότε ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἱερεῖς, ἐν ἑνὶ στόματι, μὲ θάρρος καὶ παρρησίαν τῷ εἶπον: «Ἡμεῖς, Μακαριώτατε, εἴμεθα Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, οὐδέποτε θὰ γίνωμεν αἱρετικοί, διαμαρτυρόμενοι ἢ παπικοί» (Σελ. 36).
 
Η) Η ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
 
Ἔγκαιρα ὁ Ι. Πατὴρ ἀντιλήφθηκε, ὅτι ἡ ἡμερολογιακή - ἑορτολογικὴ μεταρρύθμιση καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς συνδέθηκαν καὶ ταυτίστηκαν. Ἔγραψε, σχετικά:
 
α) «Μήπως οἱ Ἀγγλικανοί, οἱ ἐπιθυμοῦντες τὴν ἕνωσιν αὐτῶν μεθ᾿ ἡμῶν, παραδέχθησαν ὅλα τὰ ἄλλα καὶ ἐζήτησαν πληροφορίας καὶ περὶ τοῦ Ἡμερολογίου, ποῖον εἶναι τὸ ὀρθότερον;» (Σελ. 35).
 
β) «Οἱ θεοφόροι Πατέρες, πάντες ἐμπνευσθέντες ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παρέβλεψαν ἐν γνώσει τὸ ζήτημα τῆς διορθώσεως τῆς Ἰσημερίας ὡς ἀζήμιον, γιὰ νὰ διατηρήσωσι τὴν οὐσίαν, καὶ ἵνα μὴ προσκρούσωσιν εἰς τὰς Διαταγὰς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καὶ οὕτῳ ἐθέσπισαν τὸ ἐφ᾿ ἡμῖν Πασχαλιολόγιον, ὅπερ ἐξακολουθεῖ φυλάττουσα ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία... Ὅθεν ἡ πρότασις αὕτη περὶ Ἀναθεωρήσεως οὐδὲν ἄλλο σημαίνει, εἰμὴ τὴν ἀνατροπὴν τῆς ἀποφάσεως τῆς Πρώτης Ἱερᾶς Συνόδου» (Σελ. 35).
 
Θ) ΕΠΙΛΟΓΟΣ: «Ἀλλ᾿ ὅμως ὑποβάλλωμεν μετὰ πολλῆς ταπεινώσεως καὶ εὐλαβείας, ἐκείνας τὰς κρίσεις τὰς ὁποίας προβάλλουσιν αὐτοὶ οἱ τῆς Ἐκκλησίας θεῖοι Πατέρες καὶ ὅσα θὰ συμβῶσιν ἐν περιπτώσει συγκλίσεως τῆς τοιαύτης Ἱερᾶς Συνόδου...» (Σελ. 37).
 
2ο Σχόλιο: Ὅσοι, σήμερα, εὑρισκώμεθα «ἀπέναντι» στοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, αὐτὸ δὲν προέρχεται «ἐξ οἰκείας ἀντιλήψεως καὶ ἐγωιστικῆς τάσεως», ὅπως τονίζει καὶ ὁ ὅσιος Δανιήλ. Εἴμεθα ἀπέναντι στὴν Αἵρεση καὶ ὄχι στὰ πρόσωπα καθ᾿ ἑαυτά. Ἐπιχειροῦμε νὰ ἀναδείξουμε τοὺς Ὀρθοδόξους Ὁμολογιακοὺς ἄξονες ποὺ προσδίδουν στοὺς πράγματι Ὀρθοδόξους τὴν εἰδοποιό τους ἑνότητα.
 
3ο Σχόλιο: Ἡ μελέτη τῆς πραγματείας τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ καταργεῖ (στοὺς καλοπροαίρετους) τὴν αἰώρηση μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ οἰκουμενισμοῦ, στερεώνοντας αὐτοὺς στὴν στερεὰ βάση τῆς Ὀρθοδοξίας.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου