– Γέροντα, ζηλεύω μιὰ ἀδελφή, γιατὶ βλέπω πὼς ἔχει ταπείνωση, ἁπλότητα, εὐλάβεια.
– Ἐγὼ θὰ κάνω κομποσχοίνι νὰ πεθάνη. Θέλεις νὰ πεθάνη;
– Ὄχι, Γέροντα! Μπορεῖ νὰ ζηλεύω τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ οὔτε κατὰ διάνοια δὲν θέλω νὰ πάθη κακό. Δὲν θέλω νὰ μὴν ἔχη ὁ ἄλλος ἀρετή· θὰ ἤθελα ὅμως νὰ ἔχω κι ἐγὼ κάτι καλό.
– Ἔ, τότε νὰ τὸ μοιράσουμε, γιὰ νὰ τὸ ἔχετε ἀπὸ μισό! Μὴ στενοχωριέσαι. Καλὴ εἶναι ἡ ζήλεια ποὺ ἔχεις· ζηλεύεις «τὰ κρείττονα»[1]...
– Δηλαδή, Γέροντα, ὑπάρχει καὶ καλὴ ζήλεια;
– Ναί, ὅταν κάποιος ζηλεύη τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου καὶ συγχρόνως χαίρεται γιὰ τὴν πρόοδό του, αὐτὴ ἡ ζήλεια εἶναι καλή. Ἂν ὅμως νιώθη ἄσχημα καὶ στενοχωριέται, ὅταν βλέπη τὸν ἄλλον νὰ προοδεύη, ἢ χαίρεται ὕπουλα μὲ τὴν δυσκολία του, αὐτὴ ἡ ζήλεια εἶναι κακή. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ζηλεύεις μιὰ ἀδελφή, ἐπειδὴ ἔχει καλὴ φωνὴ καὶ ψάλλει ὡραῖα. Ἂν ἀκούσης ὅτι βράχνιασε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ψάλη καὶ χαρῆς, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ζήλεια σου ἔχει κακία, ἔχει δηλητήριο. Ἂν στενοχωρηθῆς, αὐτὸ δείχνει ὅτι ἡ ζήλεια σου δὲν ἔχει κακία· ἁπλῶς θὰ ἤθελες νὰ ψάλλης κι ἐσὺ καλά.
– Γέροντα, πῶς θὰ ἀποκτήσω τὴν καλὴ ζήλεια;
– Νὰ σὲ ποῦμε Ὡραιοζήλη!... Προσπάθησε νὰ ἐξαγνίσης τὴν ζήλεια ποὺ ἔχεις, γιὰ νὰ γίνη καλὴ ζήλεια. Δηλαδὴ νὰ χαίρεσαι τὴν ἀδελφὴ ποὺ προοδεύει καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ τὴν μιμηθῆς. Ἔτσι θὰ ἀλλοιωθῆς πνευματικὰ καὶ θὰ παραμένη μέσα σου ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαρίζει τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή.
– Μπορεῖ, Γέροντα, ἀπὸ τὴν καλὴ ζήλεια νὰ φθάση κάποιος στὴν κακή;
– Ἂν δὲν κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του, καὶ βέβαια μπορεῖ. Θέλει πολλὴ προσοχή.
– Γέροντα, ἐγὼ δὲν μπορῶ πάντοτε νὰ καταλάβω ἂν αὐτὸ ποὺ νιώθω γιὰ τὴν πρόοδο μιᾶς ἀδελφῆς εἶναι ζήλεια καλὴ ἢ κακή.
– Ρώτησε τὸν ἑαυτό σου: «Ἐὰν ἡ ἀδελφὴ ἔκανε ἕνα θαῦμα, τί θὰ ἔνιωθα;» ἢ «ἐὰν ἔπεφτε σὲ πειρασμὸ καὶ ξέπεφτε στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, θὰ χαιρόμουν ἢ θὰ στενοχωριόμουν;». Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ποὺ θὰ δώσης θὰ καταλάβης ἂν ἡ ζήλεια ποὺ ἔχεις εἶναι καλὴ ἢ κακή. Ἀλλὰ γιά πές μου: Ἂν ἀκούσης ὅτι ἡ ἀδελφὴ ποὺ ζηλεύεις τὸ ἔρριξε στὸ ρεμπελιὸ καὶ δὲν κάνει καθόλου πνευματικά, ἀλλὰ βάζει τὸ μαγνητόφωνο νὰ λέη τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», θὰ στενοχωρηθῆς;
– Ναί, θὰ στενοχωρηθῶ, ἀλλὰ κι ἂν ἀκούσω ὅτι συνέχεια προοδεύει, νομίζω πὼς δὲν θὰ χαρῶ.
– Κοίταξε, ἂν ἐσὺ μὲ δυσκολία περπατᾶς, νὰ χαίρεσαι αὐτὸν ποὺ τρέχει, ὄχι νὰ στενοχωριέσαι. Ἂν θέλης νὰ κάνης πνευματικὴ προκοπή, νὰ χαίρεσαι, ὅταν οἱ ἀδελφὲς προοδεύουν, καὶ νὰ παρακαλᾶς τὸν Θεὸ αὐτὲς νὰ προοδεύουν συνέχεια κι ἐσὺ νὰ φθάσης στὴν δική τους πρόοδο. Στὸ Κοινόβιο, ὅταν ἤμουν δόκιμος[2], ἦταν καὶ ἕνας ἄλλος δόκιμος στὴν ἴδια ἡλικία περίπου μ᾿ ἐμένα, ποὺ εἶχε φθάσει σὲ πολὺ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση· ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του. Σὲ ὅλα ἦταν πρότυπο, ὑπόδειγμα· πολὺ ἀγωνιστὴς καὶ βιαστής. Εἶχε καὶ πολλὴ εὐλάβεια· ἀκόμη καὶ οἱ γεροντότεροι σηκώνονταν ὄρθιοι ἀπὸ σεβασμό, ὅταν περνοῦσε ἀπὸ μπροστά τους.
– Ἐγὼ θὰ κάνω κομποσχοίνι νὰ πεθάνη. Θέλεις νὰ πεθάνη;
– Ὄχι, Γέροντα! Μπορεῖ νὰ ζηλεύω τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ οὔτε κατὰ διάνοια δὲν θέλω νὰ πάθη κακό. Δὲν θέλω νὰ μὴν ἔχη ὁ ἄλλος ἀρετή· θὰ ἤθελα ὅμως νὰ ἔχω κι ἐγὼ κάτι καλό.
– Ἔ, τότε νὰ τὸ μοιράσουμε, γιὰ νὰ τὸ ἔχετε ἀπὸ μισό! Μὴ στενοχωριέσαι. Καλὴ εἶναι ἡ ζήλεια ποὺ ἔχεις· ζηλεύεις «τὰ κρείττονα»[1]...
– Δηλαδή, Γέροντα, ὑπάρχει καὶ καλὴ ζήλεια;
– Ναί, ὅταν κάποιος ζηλεύη τὸ καλὸ τοῦ ἄλλου καὶ συγχρόνως χαίρεται γιὰ τὴν πρόοδό του, αὐτὴ ἡ ζήλεια εἶναι καλή. Ἂν ὅμως νιώθη ἄσχημα καὶ στενοχωριέται, ὅταν βλέπη τὸν ἄλλον νὰ προοδεύη, ἢ χαίρεται ὕπουλα μὲ τὴν δυσκολία του, αὐτὴ ἡ ζήλεια εἶναι κακή. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ζηλεύεις μιὰ ἀδελφή, ἐπειδὴ ἔχει καλὴ φωνὴ καὶ ψάλλει ὡραῖα. Ἂν ἀκούσης ὅτι βράχνιασε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ψάλη καὶ χαρῆς, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ζήλεια σου ἔχει κακία, ἔχει δηλητήριο. Ἂν στενοχωρηθῆς, αὐτὸ δείχνει ὅτι ἡ ζήλεια σου δὲν ἔχει κακία· ἁπλῶς θὰ ἤθελες νὰ ψάλλης κι ἐσὺ καλά.
– Γέροντα, πῶς θὰ ἀποκτήσω τὴν καλὴ ζήλεια;
– Νὰ σὲ ποῦμε Ὡραιοζήλη!... Προσπάθησε νὰ ἐξαγνίσης τὴν ζήλεια ποὺ ἔχεις, γιὰ νὰ γίνη καλὴ ζήλεια. Δηλαδὴ νὰ χαίρεσαι τὴν ἀδελφὴ ποὺ προοδεύει καὶ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ τὴν μιμηθῆς. Ἔτσι θὰ ἀλλοιωθῆς πνευματικὰ καὶ θὰ παραμένη μέσα σου ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαρίζει τὴν οὐράνια ἀγαλλίαση ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή.
– Μπορεῖ, Γέροντα, ἀπὸ τὴν καλὴ ζήλεια νὰ φθάση κάποιος στὴν κακή;
– Ἂν δὲν κάνη δουλειὰ στὸν ἑαυτό του, καὶ βέβαια μπορεῖ. Θέλει πολλὴ προσοχή.
– Γέροντα, ἐγὼ δὲν μπορῶ πάντοτε νὰ καταλάβω ἂν αὐτὸ ποὺ νιώθω γιὰ τὴν πρόοδο μιᾶς ἀδελφῆς εἶναι ζήλεια καλὴ ἢ κακή.
– Ρώτησε τὸν ἑαυτό σου: «Ἐὰν ἡ ἀδελφὴ ἔκανε ἕνα θαῦμα, τί θὰ ἔνιωθα;» ἢ «ἐὰν ἔπεφτε σὲ πειρασμὸ καὶ ξέπεφτε στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, θὰ χαιρόμουν ἢ θὰ στενοχωριόμουν;». Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ποὺ θὰ δώσης θὰ καταλάβης ἂν ἡ ζήλεια ποὺ ἔχεις εἶναι καλὴ ἢ κακή. Ἀλλὰ γιά πές μου: Ἂν ἀκούσης ὅτι ἡ ἀδελφὴ ποὺ ζηλεύεις τὸ ἔρριξε στὸ ρεμπελιὸ καὶ δὲν κάνει καθόλου πνευματικά, ἀλλὰ βάζει τὸ μαγνητόφωνο νὰ λέη τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ», θὰ στενοχωρηθῆς;
– Ναί, θὰ στενοχωρηθῶ, ἀλλὰ κι ἂν ἀκούσω ὅτι συνέχεια προοδεύει, νομίζω πὼς δὲν θὰ χαρῶ.
– Κοίταξε, ἂν ἐσὺ μὲ δυσκολία περπατᾶς, νὰ χαίρεσαι αὐτὸν ποὺ τρέχει, ὄχι νὰ στενοχωριέσαι. Ἂν θέλης νὰ κάνης πνευματικὴ προκοπή, νὰ χαίρεσαι, ὅταν οἱ ἀδελφὲς προοδεύουν, καὶ νὰ παρακαλᾶς τὸν Θεὸ αὐτὲς νὰ προοδεύουν συνέχεια κι ἐσὺ νὰ φθάσης στὴν δική τους πρόοδο. Στὸ Κοινόβιο, ὅταν ἤμουν δόκιμος[2], ἦταν καὶ ἕνας ἄλλος δόκιμος στὴν ἴδια ἡλικία περίπου μ᾿ ἐμένα, ποὺ εἶχε φθάσει σὲ πολὺ μεγάλη πνευματικὴ κατάσταση· ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του. Σὲ ὅλα ἦταν πρότυπο, ὑπόδειγμα· πολὺ ἀγωνιστὴς καὶ βιαστής. Εἶχε καὶ πολλὴ εὐλάβεια· ἀκόμη καὶ οἱ γεροντότεροι σηκώνονταν ὄρθιοι ἀπὸ σεβασμό, ὅταν περνοῦσε ἀπὸ μπροστά τους.
Περισσότερο ὠφελήθηκα ἀπὸ αὐτὸν τὸν δόκιμο παρὰ ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ εἶχα διαβάσει μέχρι τότε, γιατὶ ἦταν ζωντανὸ παράδειγμα. Μιὰ φορὰ πονοῦσε ἡ καρδιά μου. Ἔτυχε τότε νὰ περάση ἀπὸ τὸ κελλί μου αὐτὸς ὁ ἀδελφὸς καὶ τοῦ εἶπα νὰ κάνη εὐχή. Δὲν πρόλαβε νὰ ἀπομακρυνθῆ καὶ μοῦ πέρασε ὁ πόνος. Ἄλλη φορὰ εἶχε ἔρθει ἕνας δαιμονισμένος καὶ ζητοῦσε νὰ τὸν κάνουν οἱ Πατέρες καλά.
Τότε ὁ Γέροντας εἶπε σ᾿ αὐτὸν τὸν δόκιμο: «Ἄντε, πήγαινε νὰ κάνης καμμιὰ εὐχή, νὰ φύγη τὸ δαιμόνιο ἀπὸ αὐτὸν τὸν ταλαίπωρο». «Μὲ τὶς εὐχές σας, εἶπε ἐκεῖνος, νὰ διώξη ὁ Χριστὸς τὸ δαιμόνιο». Μόλις ἀπομακρύνθηκε, ἔφυγε τὸ δαιμόνιο. Τέτοια παρρησία εἶχε στὸν Θεό! Σὲ τέτοια πνευματικὴ κατάσταση εἶχε φθάσει! Παρακαλοῦσα λοιπὸν τὸν Θεὸ αὐτὸς ὁ ἀδελφὸς νὰ φθάση στὰ μέτρα τοῦ Ἁγίου ποὺ εἶχε τὸ ὄνομά του κι ἐγὼ νὰ φθάσω στὰ μέτρα τὰ δικά του. Ἔτσι νὰ κάνης κι ἐσύ, καὶ θὰ δῆς φανερὰ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση νὰ χαίρεται γιὰ τὴν πρόοδο τῶν ἄλλων, τότε ὁ Χριστὸς θὰ τοῦ δώση ὅλη τὴν πρόοδο τῶν ἄλλων καὶ θὰ χαίρεται ὅσο χαίρονται ὅλοι οἱ ἄλλοι, καὶ τότε φυσικὰ θὰ εἶναι πολλὴ καὶ ἡ πρόοδός του καὶ ἡ χαρά του.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάση νὰ χαίρεται γιὰ τὴν πρόοδο τῶν ἄλλων, τότε ὁ Χριστὸς θὰ τοῦ δώση ὅλη τὴν πρόοδο τῶν ἄλλων καὶ θὰ χαίρεται ὅσο χαίρονται ὅλοι οἱ ἄλλοι, καὶ τότε φυσικὰ θὰ εἶναι πολλὴ καὶ ἡ πρόοδός του καὶ ἡ χαρά του.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Ε' «Πάθη καὶ άρετές»
__________________________________
[1] Βλ. Α´ Κορ. 12, 31.
[2] Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου, τὸ 1953.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου