Πῆρα ἀφορμὴ γιὰ τὸ Δημοσίευμα αὐτό, ἀπὸ τὸ καὶ σήμερα ἐπίκαιρο, ἄρθρο τοῦ Χαρ. Τρικούπη, «τὶς πταίει» ποὺ δημοσιεύτηκε πρὸ ἑκατὸν ἑπτὰ ἐτῶν, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργὸς τὸ 1893 δήλωσε ἐκεῖνο τὸ περίφημο «...... κύριοι πτωχεύσαμε......».
Ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ἔχει πολλὲς ὁμοιότητες μὲ τὴν σημερινὴ χρονικὴ περίοδο τῆς Ἑλλάδος, ἔχει βέβαια καὶ βασικὲς διαφορές.
Γύρω στο 1000 μ.Χ. βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Λουδοβίκος ο 11ος, άνθρωπος πλούσιος και δυνατός. Φρόνημά του ήταν, ότι αξία έχει στη ζωή να κάνεις ό,τι θέλεις. Να περνάς όσο το δυνατόν καλύτερα.
Και γι’ αυτό έκανε ό,τι τον ευχαριστούσε. Όμως ήρθε η ώρα που ο Λουδοβίκος έπεσε στο κρεβάτι βαριά άρρωστος. Αισθάνεται ότι τελειώνουν τα ψέματα. Οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Πάει όλο προς το χειρότερο.
-Φωνάξτε γιατρό! Διατάζει.
Του φέρνουν τον ένα μετά τον άλλο. Μηδέν αποτέλεσμα.
Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος 17-11-2021
Ο Σέρβος Γέροντας, Ιερομόναχος Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας (1914-2003).(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)Νόμιζα ότι όλοι οι μοναχοί, οι ιερείς και οι επίσκοποι έχουν τη δωρεά της χάριτος του Θεού, όμως, άνθρωπε, τόσα χρόνια, που πέρασα μέχρι τώρα με τους καλόγερους και τους ιερείς, συνάντησα μόνον έναν καλόγερο που πάνω του φαινόταν η δωρεά της χάριτος του Θεού. Μόνον έναν καλόγερο!Στους λαϊκούς ανθρώπους που ζουν στον κόσμο με τις οικογένειές τους συνάντησα πολύ περισσότερα πρόσωπα που πάνω τους αναπαύεται η δωρεά της χάριτος του Θεού.
Αφήσαμε πίσω τον Γέροντα και βαδίζαμε. Το περίεργο είναι ότι βρήκαμε τον Γέροντα Ιάκωβο μέσα στο εκκλησάκι ν’ ανάβη τα καντήλια! Πώς προηγήθηκε, αφού ήταν πίσω; Άλλος δρόμος συντομώτερος δεν υπήρχε.
✶✶✶
Κάποτε στην τράπεζα, του δίνει ένας πατέρας μια ασύρματη συσκευή να μιλήση με Κύπρο. Ο Γέροντας Ιάκωβος ξαφνικά, γίνεται φωτεινός σαν ήλιος και πολύ χαρούμενος. «Η Χρυστάλλα; τέκνον μου, καλά στέφανα κι εγώ θα στείλω στον γάμο τον όσιο Δαβίδ, θα στείλω τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, θα στείλω, τέκνον μου, τον άγιο Νεκτάριο, τον άγιο Χαράλαμπο και θα στείλω, τέκνον μου, και την αγία Παρασκευή. Πολλάς ευχάς. Οι προσευχές μας προς τον Άγιο βοήθησαν, να το ξέρης…».
Όλες οι περιπτώσεις απόλυτης υπακοής που αναφέρονται στην πατερική βιβλιογραφία αναφέρονται στην υπομονή με ταπεινότητα κάθε είδους και όχι στην υποταγή σε μια άδικη δογματική ή ηθική θέση.
Η υπακοή παύει εκεί όπου παρεμβαίνει η αδικία και το ψεύδος, διότι η αγάπη, που είπα ότι είναι η προϋπόθεση της ευαγγελικής υπακοής, απολαμβάνει μόνο την αλήθεια. Η υπακοή δεν είναι μόνο κατά τις ιεραρχικές γραμμές, αλλά κυρίως κατά τις γραμμές της αλήθειας και της αγάπης. Όποιος κηρύττει άλλο Ευαγγέλιο, είτε επίσκοπος, είτε πατριάρχης, είτε σύνοδος, είτε ακόμη και άγγελος εξ ουρανού, λέει ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Γαλάτας, ας είναι καταραμένος. Για μας δεν υπάρχει καμία εξουσία έξω από το Ευαγγέλιο της αγάπης και της θυσίας του Χριστού.
Είναι φοβερό και καταστροφικό, όταν, σε μας τους μεγάλους, η πίστη στον Θεό μένει μόνο στα λόγια, δε μεταμορφώνει την καθημερινή μας ζωή και συνοδεύεται μέσα μας με πνευματική στειρότητα που δεν έχει τη ζωντανή ζωτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Όμως, και αυτό το θαύμα να ζητάτε και θα σας δοθεί.
...Ἔφεραν κάποτε ἀπό τήν Καισάρεια ἕνα δαιμονισμένον. Ἐνῶ φαινόταν ἤρεμος, ξεσποῦσε σέ κραυγές καί ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα του. Τόν ἔφεραν δεμένο καί ὁ πατήρ τούς εἶπε νά τόν φέρουν μέσα στό δωμάτιό του. Τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, ἔκλεισε τήν πόρτα καί ἄρχισε νά τοῦ διαβάζη τούς ἐξορκισμούς. Ἕνα μικρό ἐγγονάκι του ὅμως, ἡλικίας τεσσάρων μέ πέντε ἐτῶν, κρύφτηκε μέσα στό δωμάτιο, παρακολούθησε καί διηγήθηκε ὅσα εἶδε. Ὁ παπᾶς διάβαζε τούς ἐξορκισμούς ἐπιτιμώντας τά δαιμόνια νά φύγουν. Κάθε φορά πού χτυποῦσε τό πόδι στό πάτωμα ὁ ἱερέας, ἔβλεπε τό παιδάκι ἀπό τό στόμα τοῦ δαιμονισμένου νά βγαίνουν τά δαιμόνια μέ μορφή ποντικιῶν. Οἱ ἐξορκισμοί κράτησαν πολλή ὥρα καί τό παιδάκι βλέποντας τά ποντίκια (δαίμονες) νά γεμίζουν τό δωμάτιο, φοβισμένο ἄρχισε νά φωνάζη:
–Παπποῦ, παπποῦ, γέμισε τό σπίτι μας ποντίκια.
–Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, δέν εἶναι ποντίκια αὐτά, θά φύγουν.
Ἀφοῦ τελείωσαν οἱ ἐξορκισμοί ὁ δαιμονισμένος ἠρέμησε καί ἀποκοιμήθηκε. Ὅταν ξύπνησε, τοῦ ἔδωσαν φαγητό καί νερό. Ἀναγνώρισε τούς δικούς του καί ἤρεμος πλέον διηγεῖτο τί ὑπέφερε ἀπό τούς δαίμονες εὐχαριστώντας τόν Θεό πού τόν ἀπάλλαξε ἀπ᾿ αὐτό τό μαρτύριο. Εὐχαρίστησαν τόν παπα–Βασίλη, ἀσπάσθηκαν τό χέρι του καί ἔφυγαν.
ΑΙΣΧΟΣ!!!
Οι νέοι ιεροεξεταστές αν είχαν εξουσία θα έκλειναν τους πιστούς στις
Φυλακές... τώρα το κάνουν δίνοντας εντολές στην αστυνομία.
Όταν ο διωγμός εναντίον της ευσέβειας ανακινήθηκε με σφοδρότητα και απλώθηκε σε όλη σχεδόν την οικουμένη, ο αξιοθαύμαστος Γρηγόριος πήγε σε κάποιον έρημο λόφο και έμενε εκεί, έχοντας μαζί του εκείνον που πρώτα ήταν νεωκόρος (*), αλλά οδηγήθηκε από αυτόν στην πίστη και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος.
Τον τόπο όμως όπου κρυβόταν ο άγιος, κάποιος τον πρόδωσε στους διώκτες, και ένα μεγάλο πλήθος από αυτούς ακολουθούσαν τα ίχνη του. Άλλοι από αυτούς κατέλαβαν κυκλικά τους πρόποδες του λόφου και φύλαγαν, ώστε από πουθενά να μην μπορέσει να διαφύγει, αν τυχόν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, ενώ οι υπόλοιποι ανηφόρισαν στο βουνό ψάχνοντας παντού, ώσπου ο μέγας Γρηγόριος τους είδε καθαρά που έρχονταν κατευθείαν προς το μέρος του.
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Καθώς λοιπόν πήγαινε ὁ Ἀρχιερεύς εἰς τήν Εἰκόνα, παρακαλώντας τήν πολυεύσπλαχνο Μητέρα νά εὐμενίσει τόν Δεσπότη, νά καταπαύσει τό θυμό καί τή δίκαιη ἀγανάκτησή Του, ἔβλεπαν ὅλοι, ἀπό ὅπου καί ἄν περνοῦσε ἡ Ἁγία Εἰκόνα, νά φεύγει ἡ φθορά τοῦ ἀέρος, καί νά ἀφανίζεται μπροστά ἀπό τή σεβάσμια Εἰκόνα Αὐτῆς, σάν σύννεφο, πού τό διώκει βίαιος ἄνεμος καί ἔμενε ἡ ἀτμόσφαιρα γαλήνια καί λαμπρότατη.
Ξεχνοῦμε ὅμως νὰ ρωτήσουμε τὸ βασικότερο: τὶ σημαίνει τελικὰ ἱεραποστολή; Καὶ τότε, πολλὲς φορές, πέφτουμε στὸ σφάλμα νὰ ὁρίζουμε τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, χωρικά, σὲ μία ἤπειρο, τροπικά, σὲ ἀτέρμονες περιπέτειες καὶ ποσοτικὰ τέλος ἀκόμα καὶ σὲ στατιστικές καὶ προγνώσεις.
Ἂν θὰ θέλαμε ὅμως νὰ ἀπαντήσουμε στὸ πρῶτο ἐρώτημα, ἂς ἀρχίσουμε καλύτερα ἀπὸ τὸ δεύτερο. Θὲς νὰ μάθεις τὶ προσόντα πρέπει νὰ ἔχεις γιὰ νὰ κάνεις ἱεραποστολή; Κοίταξε καλύτερα μέσα στὴν μακραίωνη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ συνειδητοποιήσεις αὐτὸ ποὺ μιλᾶ μέσα μας. Στὴν καρδιά μας.
