– Γέροντα, μοῦ εἴχατε πεῖ νὰ γεμίση ἡ μπαταρία μου μὲ πνευματικά. Πῶς θὰ γίνη αὐτό;
– Νὰ καλλιεργήσης τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, τὸ φιλότιμο, γιὰ νὰ φύγη ἡ ἰδιοτέλεια. Ἡ ἰδιοτέλεια ἐμποδίζει τὴν προσευχή, γιατὶ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό· δημιουργεῖ μόνωση. Ξέρεις τί θὰ πῆ μόνωση; Εἶναι σὰν νὰ σοῦ λέη ὁ Θεός: «Δὲν σὲ καταλαβαίνω, παιδάκι μου!».
[//35] – Μπορεῖ, Γέροντα, ἕνας μοναχὸς νὰ εἶναι συνεπὴς στὰ πνευματικά του καθήκοντα καὶ νὰ ὑστερῆ στὴν θυσία, στὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀδελφούς;
– Καὶ βέβαια μπορεῖ. Ἂν σκέφτεται μόνον τὸν ἑαυτό του, μπορεῖ νὰ κάνη προσευχές, μεγάλη ἄσκηση κ.λπ., ἀλλὰ νὰ ἔχη καὶ μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ ἀδιαφορῆ γιὰ τοὺς ἄλλους. Τότε ὅμως φτωχὸς πάντα θὰ μένη. Γιατί, ὅσο κανεὶς ἀσχολεῖται μὲ τὸν ἑαυτό του, ὄχι γιὰ νὰ ξερριζώση τὰ πάθη του, ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνη ὅ,τι τὸν βολεύει, ὅ,τι τὸν εὐχαριστεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ κάνη προκοπή.
– Δηλαδή, Γέροντα, καὶ στὸ διακόνημα καὶ σὲ ὅλη σου τὴν συμπεριφορὰ πρέπει νὰ εἶσαι ἐντάξει.
– Σὲ ὅλα! Γιὰ νὰ ἔχης ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστό, πρέπει νὰ ἀναπαύεται ὁ Χριστὸς μὲ ὅλη τὴν ζωή σου. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀναπαύεται, ὅταν ἀναπαύης τὸν πλησίον σου μὲ τὴν καλὴ ἔννοια. Γι’ αὐτὸ τονίζω τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, τὴν θυσία. Γιατί, ἂν κάποιος κάνη πνευματικὰ καὶ δὲν προσέχη στὰ ἄλλα, στὴν θυσία κ.λπ., ἀχρηστεύονται καὶ τὰ πνευματικὰ ποὺ κάνει.
Ὅταν εἶχα πάει στὸ Κοινόβιο[1], μὲ ἔβαλαν ὡς ἀρχάριο νὰ βοηθῶ τὸν τραπεζάρη. Τότε ἕνα γεροντάκι ὀγδόντα χρονῶν, τελείως ἐξαντλημένο, μοῦ ζήτησε νὰ τοῦ πηγαίνω στὸ κελλί του καμμιὰ σούπα. Τέλειωνα λοιπὸν τὴν διακονία μου καὶ τοῦ πήγαινα τὴν σούπα.
Μιὰ μέρα μὲ εἶδε ἕνας ἀδελφὸς καὶ μοῦ εἶπε: «Μὴν τὸν καλομαθαίνης, γιατὶ μετὰ θὰ σοῦ ζητάη συνέχεια βοήθεια καὶ δὲν θὰ σὲ ἀφήνη νὰ ἡσυχάσης· οὔτε τὰ πνευματικά σου θὰ μπορῆς νὰ κάνης. Ἐγὼ ξέρεις τί ἔπαθα;
Πῆγα μιὰ φορὰ λίγο νὰ τὸν βοηθήσω, γιατὶ [//36] ἦταν κρυωμένος, καὶ μετὰ δὲν μὲ ἄφηνε ἥσυχο· χτυποῦσε κάθε λίγο τὰκ-τὰκ τὸν τοῖχο. “Κάνε ἀγάπη, ἔλεγε, κάνε μου ἕνα τσάι”. “Κάνε ἀγάπη, ἔλα, γύρισέ με λίγο”. Ὕστερα ἀπὸ λίγο, τὰκ-τὰκ “κάνε ἀγάπη, βάλε μου ἕνα ζεστὸ τοῦβλο[2]”.
Τοῦβλο-τσάι, τοῦβλο-τσάι, ποῦ νὰ προφθάσω μετὰ νὰ κάνω τὰ πνευματικά μου! Ἀγανάκτησα!». Ἀκοῦς ἐκεῖ πέρα; Εἶναι φοβερό! Τὸ γεροντάκι νὰ ὑποφέρη, νὰ βογγάη, νὰ τοῦ ζητάη κάτι γιὰ νὰ ἀνακουφισθῆ, καὶ ἐκεῖνος νὰ μὴ θέλη νὰ πάη, γιὰ νὰ μὴ διακόψη τὰ πνευματικά του! Αὐτὰ εἶναι τελείως ξερὰ πράγματα.
Πιὸ πολὺ θὰ μετροῦσε γιὰ τὸν Θεὸ τὸ «τοῦβλο-τσάι» παρὰ οἱ μετάνοιες καὶ τὰ κομποσχοίνια ποὺ ἔκανε… καθ’ ὅλην τὴν ἐντέλειαν! Ἀπὸ τὴν μιὰ ἔλεγε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη: «Ἄσε με ἥσυχο»!
– Γέροντα, πῶς μπορεῖ νὰ ἔχη κανεὶς τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ;
– Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη συγγένεια μὲ τὸν Θεό, ὁ Θεὸς δίνει τὴν εὐλογία Του. Ἀλλιῶς τί νὰ δώση; Νὰ καταπατιέται ἡ εὐλογία Του; Τὸ ἔχω ζήσει αὐτό. Ὅταν εἶχα πάει στὸ Σινᾶ[3], ὑπῆρχε μεγάλη ἀνομβρία.
Χρόνια εἶχε νὰ ρίξη μιὰ σταγόνα νερὸ καὶ αὐτὸ δυσκόλευε καὶ τὸ μοναστήρι καὶ τοὺς Βεδουίνους ποὺ ζοῦσαν κοντὰ σὲ αὐτό. Οἱ μοναχοὶ ἔκαναν προσευχὴ γιὰ τὴν ἀνομβρία, ἀλλὰ κανένα ἀποτέλεσμα. Τὴν ἐποχὴ τοῦ κλαδέματος τῶν ἐλιῶν[4] πῆγα νὰ βοηθήσω κι ἐγώ.
Ἀφοῦ κλάδεψαν οἱ Βεδουίνοι τὰ δένδρα, οἱ μοναχοὶ κράτησαν τὰ χοντρὰ κλαδιὰ γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ τὰ λεπτὰ [//37] τὰ ἄφησαν σὲ μία ἄκρη.
Οἱ Βεδουίνοι τοὺς παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς τὰ δώσουν, γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν στὴν φωτιά, ὅταν μαγειρεύουν, καὶ νὰ ζεσταίνωνται τὸ βράδυ ποὺ κάνει πολὺ κρύο· ἐκεῖνοι ὅμως ἀρνήθηκαν καὶ οἱ Βεδουίνοι ἔφυγαν λυπημένοι.
Τὴν ἄλλη μέρα ποὺ ἦρθαν οἱ Βεδουίνοι καὶ τὰ ξαναζήτησαν, ἔκανα δεμάτια ὅλα τὰ λεπτὰ κλαδιὰ καὶ τοὺς τὰ ἔδωσα ὅλα. Τότε ἕνας ἡλικιωμένος Βεδουίνος μοῦ εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος· θὰ βρέξη».
Πράγματι, μέχρι νὰ γυρίσω στὸ μοναστήρι, ἄρχισε νὰ βρέχη, καὶ ἔβρεξε πολύ. Ἡ εὐχὴ τοῦ Βεδουίνου ἄνοιξε τοὺς οὐρανούς. Τότε δὲν εἶπα σὲ κανέναν τὸ περιστατικὸ αὐτό.
____________________________
[1] Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου τὸ ἔτος 1953.
[2] Παλαιότερα ζέσταιναν τούβλα και τα χρησιμοποιούσαν αντί για θερμοφόρες.
[3] Τον Σεπτέμβριο του 1962.
[4] Τον Φεβρουάριο του 1963.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου