Ὁ ἀνθρώπινος στεναγμός

Τοῦτο τόν καιρό, πού οἱ ἀφηνιασμένες φυσικές δυνάμεις σκόρπισαν τόν τρόμο στήν ἀνθρώπινη γενιά μας, ἀνήσυχος, μετράω καί ξαναμετράω τά πνευματικά μας ἀντισώματα. 

Τήν ποιότητά τους. Τήν ἔντασή τους. Καί τή δυναμικότητά τους. Πολύς ὁ πόνος. ᾿Αμέτρητοι οἱ νεκροί. ᾿Ερειπωμένες οἱ οἰκογενειακές ἑστίες. 

Σκόρπια τά συντρίμμια.  Διάχυτη ἡ ἀπόγνωση. Ποιές ἀπώλειες νά μετρήσει κανείς; Καί ποιές πληγές νά ἐπουλώσει;

Ἡ διεθνής κοινότητα, ἀναστατωμένη καί προβληματισμένη, αὐτοστρατεύτηκε σέ ἀγώνα συμπαράστασης. Καί ἔβαλε σέ κίνηση τούς θεσπισμένους καί ὀργανωμένους μηχανισμούς ἀλληλοβοήθειας. 

᾿Από τά μακρινότερα διαμερίσματα τοῦ πλανήτη μας ξεκίνησαν ὁμάδες, εἰδικευμένες στήν ἀντιμετώση τῶν συμφορῶν καί ἐφόδια, πού συγκεντρώθηκαν ἀπό κρατικούς μηχανισμούς καί ἀπό τήν ἰδιωτική πρωτοβουλία καί ταξίδεψαν, γιά τίς χῶρες τῶν τραγικῶν καταστροφῶν. 

Πῆγαν, νά ἁπαλύνουν τόν ὀξύ πόνο καί νά διαλύσουν τήν καταχνιά τῆς ἀπόγνωσης.

Δέν προσπερνῶ, μέ ἐλαφρή τή συνείδηση, τόν παγκόσμιο συναγερμό καί τή στράτευση, γιά τήν ἄμεση βοήθεια καί τήν ἀνακούφιση τῶν θυμάτων τῆς ἀλόγιστης φυσικῆς ἀναστάτωσης. 

Κανένας μας δέν παραχωρεῖ στόν ἑαυτό του τό δικαίωμα νά ὑποτιμήσει, ἤ, πολύ περισσότερο, νά ψέξει τή διακρατική βοήθεια. Τήν κινητοποίηση τοῦ ἐνδιαφέροντος ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης καί τή φιλάδελφη προσφορά ἰατρικῆς ἐξυπηρέτησης καί ὑλικῆς βοήθειας. 

῞Ολα ὅσα ἔγιναν καί γίνονται, τά μετροῦμε, τά ἐκτιμοῦμε καί τά φωτίζουμε. Εἶναι ἐκδηλώσεις ἀνθρωπιᾶς καί πολιτισμοῦ. Μαρτυροῦν, πώς, στίς δύσκολες στιγμές, οἱ ἡγεσίες τῶν λαῶν ἔχουν τή δύναμη νά παρακάμπτουν τίς διαφορές τους καί τίς ἀντιπάθειές τους καί νά τρέχουν, ἀρωγοί, στίς ἑστίες τῆς συμφορᾶς.

Θά μοῦ ἐπιτραπεῖ, ὡστόσο, νά δακτυλοδεικτήσω ἕνα ρῆγμα στή χορδή τῆς ἀνθρωπιᾶς μας καί τῆς ἀγάπης μας. 

Στούς καιρούς μας, φορτώσαμε τό χρέος τῆς συμπαράστασης καί τῆς βοήθειας, ἀποκλειστικά καί μόνο στίς κρατικές ὑπηρεσίες καί κηρύξαμε τούς ἑαυτούς μας ἀδύναμους καί ἀναρμόδιους. 

Οἱ πολλοί, οἱ πλατιές μάζες, καθόμαστε στόν καναπέ τῆς ἀνάπαυσής μας, παρακολουθοῦμε τίς δραματικές σκηνές, πού ἐκτυλίγονται στίς περιοχές τῶν θεομηνιῶν, ἐκπέμπουμε ἕνα σῆμα φρίκης, καί σταματοῦμε ἐκεῖ. 

Μᾶς ἱκανοποιεῖ ἡ εἴδηση, ὅτι οἱ ἀποστολές βοήθειας ξεκίνησαν ἤ ἔφτασαν στόν τόπο τοῦ μεγάλου πειρασμοῦ. Καί, γυρίζοντας τό κουμπί τῆς τηλεόρασής μας, ἀφηνόμαστε στήν ἀνέμελη ψυχαγωγία. 

῾Η συμβολή μας στήν κοινή ἀποστολή τῆς ἀγάπης τέλειωσε. Δέν μένει, παρά ἡ ἐπιστροφή στά δικά μας. Στή χαρά μας ἤ στήν ἀνήσυχη προβληματική μας.

Ὁ νοῦς μου γυρίζει πίσω. Στά μεγάλα, τά Πατερικά ἀναστήματα τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Στίς ἡγετικές φυσιογνωμίες, πού τήν ἀγάπη τήν ἔκαναν προσωπικό βίωμα καί πράξη θυσίας. 

Αἰσθάνομαι, ὁλόρθο, μπροστά μου τόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τόν ᾿Ελεήμονα, πού ἔτρεχε ὁ ἴδιος νά περιθάλψει τούς λαβωμένους ἀπό τήν πανούκλα, πιστούς καί ἄπιστους, εἰδωλολάτρες καί Χριστιανούς (καί δίχως νά φωτίζει τήν προσφορά του ἡ τηλεοπτική κάμερα). 

Βλέπω τό Μέγα Βασίλειο, πού στήν περίπτωση τῆς καθολικῆς ἀνομβρίας καί τοῦ λιμοῦ, βρῆκε τή δύναμη νά ξεσηκώσει τούς νοικοκυραίους, νά ἀνοίξει τά ἀμπάρια τους καί νά βγάλει, ὅ,τι ὑπῆρχε μέσα γιά τή σωτηρία τῶν πεινασμένων. 

Στέκομαι μέ θάμβος καί παρακολουθῶ τόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τό Χρυσόστομο, πού μοίρασε στούς φτωχούς τήν πατρική του περιουσία  καί, πάμφτωχος, ἔγινε ὁ πατέρας ὅλων.

Ποιόν νά πρωτοαναφέρω καί ποιόν νά πρωτοβιογραφήσω. Καρδιές φλεγόμενες, πού δέν ἐμπιστεύτηκαν τό χρέος τῆς ἀγάπης στήν κρατική γραφειοκρατία, ἀλλά τήν ἔζησαν σάν πράξη αἱμοδοσίας στούς πονεμένους ἀδελφούς καί τήν ἄσκησαν, μέ τήν καταβολή συνέπειας καί προσωπικοῦ μόχθου.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

Πηγή:https://www.attikisnikodimos.gr/

«Πᾶνος»