Διότι όποιος δεν προσεύχεται στο Θεό και δεν επιθυμεί να συνομιλή συνέχεια με τον Θεό, είναι άψυχος και νεκρός και δεν σκέπτεται σωστά.
Διότι το πιο μεγάλο σημείο της αφροσύνης μας είναι ακριβώς αυτό, το να μην γνωρίζουμε δηλαδή σωστά το μέγεθος της τιμής και το να μην αγαπήσουμε την προσευχή, το να μην θεωρούμε ψυχικό θάνατο την μη προσκύνησι του Θεού.
Διότι όπως ακριβώς το σώμα μας αυτό είναι νεκρό και μυρίζει άσχημα, όταν δεν είναι μέσα του η ψυχή, έτσι και η ψυχή που δεν παρακινεί τον εαυτό της στην προσευχή, είναι νεκρή και άθλια και ακάθαρτη.
Το ότι όμως πρέπει να θεωρούμε χειρότερο από κάθε θάνατο την στέρησι της προσευχής, μας το διδάσκει ο προφήτης Δανιήλ, ο μεγάλος αυτός προφήτης, ο οποίος προτίμησε να πεθάνη, παρά να στερηθή για τρεις μόνο μέρες την προσευχή. Διότι ο βασιλιάς των Περσών δεν τον διέταξε να ασεβήση, αλλά να προσπαθήση να μην προσευχηθή για τρεις ημέρες (πρβλ. Δαν. 6, 10).