Τo καλύτερο κήρυγμα

Ξεμάκραιναν αρκετά πλέον από την απόμακρη σκήτη τους. Μπροστά τους άρχισαν να διακρίνονται τα πρώτα σπίτια από την πολυάνθρωπη μεγαλούπολη που ήταν κι ο προορισμός τους.

Βάδιζε μπροστά ο Γέρον­τας με το ραβδί του και πίσω ακολουθούσε ο υποτακτικός. Ο δεύτερος δεν πολυήξερε τον σκοπό της καθόδου τους στην πόλη. 

Δεν τον πολυενδιέφερε άλλωστε. Αυτός ακολουθούσε τον Γέροντα και υπάκουε. Βέβαια κάτι του είχε αναφέρει, ότι επρόκειτο, όπως κι άλλη φορά έκαναν στο παρελθόν, να συνδυάσουν την εξασφάλιση μερικών αναγκαίων προμηθειών τους μαζί με κάποια ιεραποστολική περιοδεία και κήρυγμα.

Σε λίγη ώρα μπήκαν μέσα στην πολυσύχναστη πόλη. Κόσμος πολύς! Κι αυτοί, ολόκληρη την ημέρα με το βλέμμα χαμηλωμένο, με το νού συγκεντρωμένο, επισκέφθηκαν καταστήματα, α­­γόρασαν προιόντα, επικοινώνησαν με διά­φορους ανθρώπους. Σοβαροί, α­­πλοί, ταπεινοί, προσεκτικοί σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους κίνηση, εξασφάλισαν όλες τις προμήθειές τους, αλλά κήρυγμα δεν έκαναν. Ο ήλιος πη­ρε να γέρνει στη δύση του. 

Κι αυτοί πήραν τον δρόμο της επιστροφής για την απόμακρη ησυχαστική γωνιά τους. Τότε ήταν που ο υποτακτικός πήρε τον λόγο για πρώτη φορά και ρώτησε τον Γέροντα:

–Το κήρυγμα πότε θα γίνει; Που;

Κι ο Γέροντας απάντησε:
–Το κήρυγμα έγινε!

–Πότε; Που; ξαναρώτησε έκπληκτος ο υποτακτικός.

–Δεν το κατάλαβες; Δεν το κατάλαβες! Κι όμως έγινε! Η παρουσία μας ήταν το κήρυγμα. Η στάση μας. Η αναστροφή μας.

Και δεν ήταν καθόλου υπερβολικός ο Γέροντας. Πράγματι. Η απλότητά τους, η σεμνότητά τους, η σοβαρότητά τους· τα γεμάτα καλοσύνη και ιλαρότητα πρόσωπά τους ήταν ένα ζωντανό κήρυγμα για τους κατοίκους της μεγαλούπολης.

Πόσο δίκιο είχε ο Γέροντας και ως προς τη δράση του και ως προς την ερμηνεία της! Γιατί το δυνατότερο κήρυγμα το δίνει το παράδειγμα. Πάντοτε οι άνθρωποι, ειδικά όμως στις ημέρες μας, είναι πολύ κουρασμένοι από μεγάλα λόγια και υποσχέσεις. Ζητούν α­πεγνωσμένα έργα· παράδειγμα· υπό­δειγμα βίου.

Τα παιδιά παρατηρούν τη στάση των γονέων τους μπροστά σε οποιοδήποτε ζήτημα· την αντίδρασή τους, τις μεταξύ τους σχέσεις, για να εμπνευσθούν η να αντιδράσουν ανάλογα· για να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις τους η να επαναστατήσουν με εξόφθαλμη ανυπακοή. 

Η κοινωνία παρατηρεί με εξονυχιστικό τρόπο την συμπεριφορά των πιστών. Και είναι πρόθυμη μπροστά στο όποιο ατόπημα να διατυπώσει γενικευτικά κάτι που την απαλλάσσει από τον εσωτερικό έλεγχο: Όλοι τα ίδια κάνουν! Η να καταδικάσει την ανακολουθία λόγων και πράξεων με τη γνωστή παροιμία: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις». Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να ελεγχθεί και να εμπνευσθεί μπροστά στην ακεραιότητα και τη σταθερότητα ενός πιστού ανθρώπου.

Ο Κύριός μας στην «επί του όρους ομιλία» Του προέτρεψε τον κάθε πιστό να είναι ένα φως μέσα στο περιβάλλον της κοινωνίας του· ένα φωτεινό παράδειγμα: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων», είπε, «όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε΄ 16).

Το φωτεινό παράδειγμα θα οδηγεί τους υπόλοιπους ανθρώπους στη δόξα του αγίου Τριαδικού Θεού. Ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος παρόμοια προτρέπει τους πιστούς: «Δείξόν μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου», λέει (Ιακ. β΄ 18). Φανέρωσε δηλαδή την πίστη σου μέσα από τα έργα σου· μέσα από το παράδειγμά σου.

Βέβαια όλη αυτή η διδασκαλία δεν οδηγεί καθόλου στην κατάργηση η τον παραμερισμό του κηρύ­γματος και της προφορικής μαρτυρίας των πιστών. Απλά αναδεικνύει το παράδειγμα έναντι των θεωρητικών λόγων.

Αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να προσέξουμε όλοι μας. Τη φανέρωση των λόγων και της αλήθειας του Θεού μέσα από τη ζωή μας· έτσι ώστε η ζωή μας να είναι πραγματικά φως σαν αστραπή, για να μπορεί να έχει και ο λόγος μας την απήχηση της βροντής.

Πηγή:https://www.vimaorthodoxias.gr/

«Πᾶνος»