Με βάση τις μέχρι στιγμής ενδείξεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελλάδα μέσα σε 10 χρόνια θα κατορθώσει το… ακατόρθωτο: το 2010 να χρεοκοπήσει οικονομικά, με τους «ηρωικούς αγώνες κωλοτούμπας» του καλοκαιριού του 2015 να υποθηκευθεί για 99 χρόνια και το 2020 να χρεοκοπήσει στρατηγικά.
Πλέον βαδίζουμε ολοταχώς να γίνουμε παγκοσμίως η πρώτη κρατική οντότητα «ολοκληρωτικής στρατηγικής ανυποληψίας». Φυσικά εδώ που βρισκόμαστε δεν φθάσαμε αμέσως ούτε τυχαία.
Αποδεικνύεται, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η ανυπαρξία ελληνικής αντίδρασης άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην πολιτική ελίτ, το στράτευμα και την ελληνική κοινωνία γενικότερα.
Το δεύτερο μεγάλο «πατατράκ» ήρθε με την κρίση των Ιμίων των 1996, όπου, ασχέτως πόσο θέλαμε ή όχι, αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσαμε. Δυστυχώς τον Μάρτιο του 2020, μπορεί να κερδήθηκε η «μάχη των συνόρων» αλλά όπως φαίνεται ήταν απλώς μία μάχη σε έναν χαμένο πόλεμο.
Ενός πολέμου, στο πλαίσιο του οποίου, αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι το μοναδικό που μπορεί να σταματήσει την επέλαση των νέο-οθωμανών είναι η στρατιωτική ισχύς και τίποτε άλλο.
Το τελευταίο περιστατικό στην αξιοθρήνητη πορεία… «ατυχιών» που χαρακτηρίζει τη διαδρομή της χώρας τα τελευταία 50 χρόνια, είναι η «Αγία Σοφία». Δεν θα υπεισέλθουμε στην ουσία του ζητήματος ή τη σημασία που μπορεί να έχει (ή να μην έχει) η «Αγία Σοφία».
Όμως δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε την οργή μας από τον τρόπο που η πολιτική ελίτ και η κοινωνία γενικότερα προσλαμβάνει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι σε αυτή την επίδειξη «νεοθωμανικού τσαμπουκά».
Άπαντες, σύμμαχοι και εταίροι (εντός και εκτός εισαγωγικών) απλώς εξέφρασαν τη… λύπη τους (περισσότερο ή λιγότερο χλιαρά). Ο δε Αμερικανός πρόεδρος και ο Λευκός Οίκος δεν έχει δεήσει ακόμα να καταδικάσει, έστω και χαλαρά.
Κάποιοι δε, όπως ο βρετανικός λέων, φθίνουσα σκιά του αυτοκρατορικού παρελθόντος, εμμέσως δείχνουν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα ως εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας, με την ελπίδα να καταφέρουν να κάνουν «μπίζνες» με τη χώρα του Ερντογάν μετά την έξοδο από το «ευρωπαϊκό μαντρί».
Ακόμη και μετά από αυτές τις αντιδράσεις η κυβέρνηση ευελπιστεί στην επιβολή κυρώσεων από αυτούς που εξέφρασαν τη … λύπη τους.
Όπως πάμε, είναι πολύ πιθανό, σύντομα να αρχίσουμε να εισπράττουμε πολύ συχνά… λύπη κάθε φορά που ο Ερντογκάν προχωράει στην επόμενη φάση των σχεδίων του.
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, το μόνο που θα πρέπει να ευχόμαστε είναι από εδώ και πέρα η έκφραση λύπης να συνοδεύεται και από αποστολή χαρτομάντηλων για να σκουπίζουμε τα δάκρυα μας…
Πλέον βαδίζουμε ολοταχώς να γίνουμε παγκοσμίως η πρώτη κρατική οντότητα «ολοκληρωτικής στρατηγικής ανυποληψίας». Φυσικά εδώ που βρισκόμαστε δεν φθάσαμε αμέσως ούτε τυχαία.
Αποδεικνύεται, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η ανυπαρξία ελληνικής αντίδρασης άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην πολιτική ελίτ, το στράτευμα και την ελληνική κοινωνία γενικότερα.
Το δεύτερο μεγάλο «πατατράκ» ήρθε με την κρίση των Ιμίων των 1996, όπου, ασχέτως πόσο θέλαμε ή όχι, αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσαμε. Δυστυχώς τον Μάρτιο του 2020, μπορεί να κερδήθηκε η «μάχη των συνόρων» αλλά όπως φαίνεται ήταν απλώς μία μάχη σε έναν χαμένο πόλεμο.
Ενός πολέμου, στο πλαίσιο του οποίου, αρνούμαστε να κατανοήσουμε ότι το μοναδικό που μπορεί να σταματήσει την επέλαση των νέο-οθωμανών είναι η στρατιωτική ισχύς και τίποτε άλλο.
Το τελευταίο περιστατικό στην αξιοθρήνητη πορεία… «ατυχιών» που χαρακτηρίζει τη διαδρομή της χώρας τα τελευταία 50 χρόνια, είναι η «Αγία Σοφία». Δεν θα υπεισέλθουμε στην ουσία του ζητήματος ή τη σημασία που μπορεί να έχει (ή να μην έχει) η «Αγία Σοφία».
Όμως δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε την οργή μας από τον τρόπο που η πολιτική ελίτ και η κοινωνία γενικότερα προσλαμβάνει τις αντιδράσεις της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι σε αυτή την επίδειξη «νεοθωμανικού τσαμπουκά».
Άπαντες, σύμμαχοι και εταίροι (εντός και εκτός εισαγωγικών) απλώς εξέφρασαν τη… λύπη τους (περισσότερο ή λιγότερο χλιαρά). Ο δε Αμερικανός πρόεδρος και ο Λευκός Οίκος δεν έχει δεήσει ακόμα να καταδικάσει, έστω και χαλαρά.
Κάποιοι δε, όπως ο βρετανικός λέων, φθίνουσα σκιά του αυτοκρατορικού παρελθόντος, εμμέσως δείχνουν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα ως εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας, με την ελπίδα να καταφέρουν να κάνουν «μπίζνες» με τη χώρα του Ερντογάν μετά την έξοδο από το «ευρωπαϊκό μαντρί».
Ακόμη και μετά από αυτές τις αντιδράσεις η κυβέρνηση ευελπιστεί στην επιβολή κυρώσεων από αυτούς που εξέφρασαν τη … λύπη τους.
Όπως πάμε, είναι πολύ πιθανό, σύντομα να αρχίσουμε να εισπράττουμε πολύ συχνά… λύπη κάθε φορά που ο Ερντογκάν προχωράει στην επόμενη φάση των σχεδίων του.
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, το μόνο που θα πρέπει να ευχόμαστε είναι από εδώ και πέρα η έκφραση λύπης να συνοδεύεται και από αποστολή χαρτομάντηλων για να σκουπίζουμε τα δάκρυα μας…
πηγή
Πηγή: http://koukfamily.blogspot.com/
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου