τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἀπόλυτα δικαιολογημένοι εἶναι ἀσφαλῶς ὅσοι κυριεύτηκαν ἀπὸ ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ προκλητικοῦ ἰσλαμιστῆ ἀρχιτραμπούκου γιὰ τὴν Ἁγιά-Σοφιά. Οὐδεὶς ἀμφιβάλλει.
Προσωπικὰ ὅμως θὰ ὁμολογήσω ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔνιωσα δὲν ἦταν τόσο ἡ ὀργή - κι ἂς ἔχω βέβαια μὲ τὴ Βασιλεύουσα καὶ μὲ τὴν ὑπερχιλιόχρονη Ρωμανία τόσο στενὴ σχέση (καὶ λόγῳ ἐπιστημονικῆς ἐνασχόλησης ἀλλὰ καί - πρωτίστως - λόγῳ... ἔρωτα).
Γιατί ἦταν ἀναμενόμενο πὼς θὰ τὸ ζήσουμε καὶ αὐτό, πάνω στὴν ἀπεγνωσμένη ἀπόπειρα τοῦ ψυχοπαθῆ νεο-ὀθωμανοῦ σουλτάνου νὰ συσπειρώσει τὰ ἀποκτηνωμένα κοπάδια ποὺ παριστάνουν τὸν λαό του, νὰ ἐμφανίσει ξανὰ τὸν ἑαυτό του ὡς ἡγέτη ὅλου τοῦ παγκόσμιου Ἰσλὰμ (μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ξεκάθαρης σημειολογίας κίνηση) καὶ συνάμα νὰ προκαλέσει, νὰ ὑβρίσει (μὲ τὴν ἀρχαία σημασία τοῦ ὅρου), νὰ ὑψώσει γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη τὴ βέβηλη γροθιά του ἀλαζονικὰ πρὸς τὸν Οὐρανό, τυφλωμένος ἐντελῶς πλέον ἀπὸ τὴν Ἄτη καὶ μαζεύοντας τὰ στερνὰ κόλλυβα στὸ βρωμερὸ ζωνάρι του, λίγο πρὶν πέσει πάνω του ἡ ὀργὴ τοῦ Δικαιοκρίτη Θεοῦ.
Δὲν ἔνιωσα ὅμως ἰδιαίτερη ὀργὴ οὔτε καὶ γιὰ τὰ ἄταφα ψοφίμια ποὺ παριστάνουν τοὺς ἰθύνοντες τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καὶ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ (δὲν) ἀντέδρασαν. Γιατί ἦταν ἐπίσης ἀναμενόμενα τὰ φληναφήματα περί... Οὐνέσκο καὶ περὶ «μνημείων τῆς παγκόσμιας κληρονομιᾶς» (δὲν εἶναι ὅμως ἕνα κάποιο ἔκθεμα τῆς Οὐνέσκο, ὦ δείλαιοι σαλτιμπάγκοι, εἶναι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς ἐπὶ 7 αἰῶνες σκλαβωμένης μᾶς Πρωτεύουσας - κι ὅλες τὶς ἄλλες γελοιότητές σας τὶς ἀκοῦμε βερεσέ).
Ἀναμενόμενες καὶ οἱ ψοφοδεεῖς δηλώσεις, ἀναμενόμενη καὶ ἡ ἀνούσια - καὶ ἐλεεινὰ ὑποκριτική - κλάψα. Ἄν εἶσαι στοιχειωδῶς ὑφιστάμενο κράτος καὶ θὲς νὰ τὸ δείξεις, κατεδαφίζεις ἕν μιὰ νυκτὶ τὸ μίασμα τοῦ Βοτανικοῦ στὴν Ἀθήνα καὶ μετατρέπεις σὲ ἀποχωρητήριο τὸ φερόμενο ὡς σπίτι τοῦ μεγαλοφασίστα ἀρχισφαγέα τῶν παππούδων σου στὴ Θεσσαλονίκη.
Καὶ αὐτὰ μόνο γιὰ ἀρχή. Πῶς νὰ περιμένεις ὅμως ἀπὸ προδοτικὰ καὶ παρασιτικὰ τρωκτικὰ νὰ προβοῦν σὲ τέτοια ἀντίποινα γιὰ ἕνα θέμα ὅπως ἡ Ἁγιά-Σοφιά (θέμα δηλαδὴ ἐντελῶς ἀσήμαντο γι᾿ αὐτούς), τὴν ὥρα ποὺ μόνο ὁ φόβος ἀπὸ τὴν ἐνδεχόμενη ὀργὴ τοῦ κόσμου τοὺς κρατάει ἀκόμη ἀπὸ τὸ νὰ ἐκχωρήσουν ἀπροκάλυπτα στοὺς Τούρκους τὴ Θράκη καὶ τὸ μισὸ Αἰγαῖο μὲ μιὰ ἁπλῆ ὑπογραφὴ καὶ ἄνευ κἂν ἀνταλλαγμάτων;
Ἄς σοβαρευτοῦμε. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ περιμένει ἀπολύτως τίποτε ἀπὸ αὐτούς.
Τελικὰ λοιπόν, ἴσως νὰ ἀκουστεῖ παράδοξο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔνιωσα ἦταν περισσότερο ἱκανοποίηση. Ὄχι φυσικὰ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ νέο χυδαῖο «κατόρθωμα» τοῦ βάρβαρου διεθνοῦς μεγαλοταραξία καθ᾿ αὐτό, ὅσο γιὰ τὶς δυνητικές του παρενέργειες.
Πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια εἶχα γράψει πὼς πρέπει ἴσως καὶ νὰ «εὐγνωμονοῦμε» τὴ Ρεπούση ποὺ μὲ τὸ ἀπροκάλυπτο κουρελούργημά της εἶχε ἀφυπνίσει τότε τόσες συνειδήσεις. Πρόσφατα ἔγραψα πὼς πρέπει ἴσως γιὰ τὸν ἴδιο λόγο νὰ «εὐγνωμονοῦμε» καὶ τὰ ἐθνομηδενιστικὰ κνώδαλα τοῦ «Ἑλλάδα 2021».
Μήπως τώρα, γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς προκλήσεις, πρέπει κατὰ κάποιο τρόπο νὰ «εὐγνωμονοῦμε» καὶ τὸν Ἐρντογάν; Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὰ παραμύθια περὶ ἑλληνοτουρκικῆς συνύπαρξης ἔχουν πιὰ ὁριστικὰ τελειώσει, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ τουρκικὴ ἀπειλὴ εἶναι ὁρατὴ ἀκόμη κι ἀπὸ τοὺς τυφλούς, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μέχρι κι ὁ Πρετεντέρης γράφει (ἄκουσον-ἄκουσον) κείμενα ὅτι ἀξίζει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὸ Καστελόριζο, ἔρχεται καὶ αὐτὴ ἡ ἀπόλυτη ἀλητεία μὲ τὴ Μεγάλη Ἐκκλησιὰ τῆς σκλαβωμένης Βασιλεύουσας, γιὰ νὰ δείξει ἀφ᾿ ἑνὸς μὲ τὸν πιὸ ἐμφατικὸ τρόπο ποιὰ ἀμετανόητα κτήνη ἔχουμε ἀπέναντι καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου νὰ ξεβρακώσει πλήρως καὶ τοὺς ξεπουλημένους νενέκους ποὺ μᾶς κυβερνοῦν, ὅπως καὶ τοὺς ἐλεεινοὺς ξένους «συμμάχους» μας ποὺ πιέζουν ἀσφυκτικὰ γιὰ τὸ ξεπούλημα τοῦ αἰῶνα.
Τὴν ἴδια ἐποχὴ θυμίζω ὅτι τὰ ἔφερε ἔτσι ὁ Θεός, ὥστε νὰ κάνει θραύση κάθε Κυριακὴ στὶς τηλεοράσεις μας ὄχι κάποιο σιχαμερὸ τουρκοσήριαλ (ὅπως συνέβαινε ἕως πολὺ πρόσφατα), ἀλλὰ τὸ συγκλονιστικὸ «Κόκκινο Ποτάμι».
Σφίγγοντας μας ἀνηλεῶς τὴν καρδιὰ καὶ κάνοντας τὰ μάτια μας νὰ τρέχουν, καθὼς μᾶς θυμίζει τὸ πῶς ἡ κτηνώδης τουρκοθάλασσα ἔπνιξε κάποτε ἕναν ὁλόκληρο ἀνθηρὸ Ἑλληνισμὸ 4.000 χρόνων μέσα στοὺς ματωμένους ἀφροὺς τῆς δαιμονικῆς της λύσσας.
Μήπως ὅλα αὐτὰ εἶναι περίεργες «συμπτώσεις» γιὰ νὰ τονώσουν ἔστω καὶ ἔτσι τὸ ἠθικὸ ἑνὸς λαοῦ τόσο ζαλισμένου καὶ καταπτοημένου; Μήπως εἶναι σημάδια ἄνωθεν, γιὰ νὰ μᾶς ξυπνήσουν, νὰ μᾶς πεισμώσουν, νὰ μᾶς διεγείρουν ἀπὸ τὸ λήθαργο; Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ μὲ ἀσφάλεια.
Ἐγὼ πάντως βλέπω ἀνθρώπους ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἰλικρινὰ δὲν τὸ περίμενα, νὰ ἔχουν πρωτοφανῶς ἀγριέψει τὶς τελευταῖες μέρες καὶ νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Ὕβρι τῶν καθαρμάτων ποὺ δὲν ἔχουν Ἱστορία, ἀλλὰ μόνο ποινικὸ μητρῶο, καθὼς καὶ γιὰ τὴ Νέμεση ποὺ ἔρχεται πάνω στὰ κεφάλια τους. Βλέπω ὅτι ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ λειτουργήσουν ὄντως διεγερτικά. Εἶναι ἀπρόσμενες εὐκαιρίες ἀφύπνισης καὶ ἀνοικοδόμησης τοῦ καταρρακωμένου μας φρονήματος.
Εὐκαιρίες πού - μὲ τὰ γεγονότα ποὺ ἔρχονται - λίγοι ἀκόμη ἔχουν συνειδητοποιήσει πόσο πολὺ τὶς ἔχουμε ἀνάγκη...
ΕΥΛΟΓΗΜΈΝΕ ΝΕΚΤΑΡΊΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Θάρρος σου ομολογεί ότι έχεις μέσα σου το Πνεύμα το Άγιον.
Και πριν γράψω αυτά που θέλω να πω θα κάνω μία παρένθεση.
Η Ελληνική μας γλώσσα είναι ένα κόσμημα! Είναι γραμμένη η Καινή Διαθήκη. Για αυτό και βάλλεται πανταχόθεν!
Χαίρομαι για το πλούσιο λεξιλόγιο σου, χαίρομαι για τον Αδερφό Πάνο που πασχίζει όσο άρθρα μπορεί να τα ανεβάζει στο πολυτονικό. ( Έχει και την βοήθεια της σύζυγό του Ρόη αυτό μην τον ξεχνάμε ποτέ,).
Και για τους Δασκάλους τον Σάββα και τον Δημήτριο που μας διδάσκουν την Ελληνική γλώσσα. (Βλέπω τώρα και άλλους Καθηγητές).
Τώρα ας έρθω σε αυτό που πρωτοείπα: το ΘΆΡΡΟΣ είναι ιδίωμα των Χριστιανών.
Πολλοί θα πούνε ότι και αυτοί που κάνουν extreme sport έχουνε θάρρος.
Αυτό το θάρρος φτάνει στα όρια του θράσους, και είναι περισσότερο θράσος παρά θάρρος. Και είναι η αρνητική μορφή θάρρους για επιδίωξη στόχων με προσωπικό όφελος.
Τί περιμέναμε νά κάνουν οι βρωμότουρκοι;
Δεν εἶναι ἀπόγονοι αὐτῶν πού κρέμασαν, ἀτίμασαν, βίασαν, κατακρεούργησαν, σούβλισαν τούς προγόνους μας; Οἱ δικοί τους πρόγονοι δέν ἦταν ἐμπνευστές τοῦ παιδομαζώματος;
Θα συνεχίσω μήπως δεν το πάρει ολόκληρο το σχόλιο..
Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις, όποιος έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα βλέπει εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Το Άγιο Πνεύμα τον φωτίζει και τον καθοδηγεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλοί που θα διαβάσουν το άρθρο σου μπορεί να σκανδαλιστούν.
Μας γράφεις:
Δεν ένιωσες οργή για το λυσσασμένο σκυλί τον Ερντογάν.
Δὲν ἔνιωσα ὅμως ἰδιαίτερη ὀργὴ οὔτε καὶ γιὰ τὰ ἄταφα ψοφίμια ποὺ παριστάνουν τοὺς ἰθύνοντες τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καὶ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ (δὲν) ἀντέδρασαν.
Δεν ανέφερες τους ιεράρχες μας κρατάς μία λεπτότητα σε αυτό το θέμα. Να ναι ευλογημένο.
Και μας λες:
Τελικὰ λοιπόν, ἴσως νὰ ἀκουστεῖ παράδοξο, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔνιωσα ἦταν περισσότερο ἱκανοποίηση.
Σε όλους αυτούς που σκανδαλίζονται που γράφεις για ( ικανοποίηση ). Τους απαντάει ο Μέγας Φώτης Κόντογλου.
Κοιτάξετε τους ψευτοχριστιανούς πως έχουν καταντήσει την θρησκείαν του Χριστού. Το ανάποδο από ό,τι είναι. Οι εκκλησίες τους είναι θέατρα, οι ιερείς τους ηθοποιοί, οι ψάλτες τους κύμβαλα αλαλάζοντα, οι πιστοί είναι μικρολόγοι, συμφεροντολόγοι, στενόκαρδοι, χωρίς πνεύμα Χριστού, που περνούν την ώρα τους ακούγοντας τραγούδια, ψυχές ακατάνυκτες, χωρίς δάκρυα,
Οι ιερωμένοι τους, τιμούν τους πλούσιους και τους ισχυρούς και υποτάσσουν τη θρησκείαν εις την πολιτικήν. Αντί να ευωδιάζουν από την ευωδίαν του Χριστού, μυρίζουν την άσχημη μυρουδιά του χλιαρού που τον εξέρασεν ο Θεός από το στόμα του : «Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλωσε εμέσαι εκ του στόματός μου». (Αποκάλ. γ’, 16.)
Από τέτοιους εγέμισε η Οικουμένη και φωνάζουν ότι αυτοί είναι οι μαθηταί του Χριστού, το πλήρωμα της Εκκλησίας του. Ό,τι είναι αληθινό, ό,τι είναι του Χριστού δεν το θέλουν, ενώ ό,τι είναι του αντιχρίστου αυτό θέλουν και αυτό τους αρέσει.
Ο πρώτος μετά τον Έναν Απόστολος Παύλος λέγει:
Αν ήθελα να αρέσω στον κόσμο δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού.
Και αλλού λέγει : «Ημείς είμεθα η ευωδία του Χριστού. Και σε όσους έχουν μέσα τους τον θάνατον, μυρίζουμε θάνατον. Και σε όσους έχουν μέσα τους την ζωήν μυρίζουμε ζωήν». (Β’. Κορινθ. β’, 14)
Η Παναγία μας πάντα μαζί σου Αδερφέ μου.