Τετάρτη 17 Αυγούστου 2022

Κωνσταντῖνος Βαθιώτης: «Καλὴ Παναγιά, διχαστικοὶ δεσποτᾶδες ἄντε γεια!»

 
 
Δίλεκτη εὐχὴ στὸ στόχαστρο δίλεπτου κηρύγματος

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ἀφιερώνεται στὴν Παναγία Φανερωμένη Βαθυρρύακος (Κομοτηνῆς) καὶ στὴν ὁμώνυμη Ἱερὰ Μονή1

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἰερόθεος, σὲ κήρυγμα ποὺ ἔβγαλε κατὰ τῶν ἀνεμβολίαστων στὶς 29.10.2021, εἶχε πεῖ τὰ ἀκόλουθα:
«Σήμερα βλέπουμε συνεχῶς νὰ κυριαρχοῦν οἱ ναζιστικὲς νοοτροπίες. Οἱ ναζιστικὲς θεωρίες συνδέονται μὲ τὸν ἀντιεμβολιασμό. Καὶ συνδέονται γιατί ἁπλούστατα ἡ θεωρία τοῦ Νίτσε καὶ τοῦ Χίτλερ εἶναι νὰ ἐξαφανιστοῦν ὅλα τὰ ἀδύνατα στοιχεῖα μέσα στὴν κοινωνία καὶ νὰ ὑπάρξουν ὑγιεῖς ἄνθρωποι, ἡ λεγόμενη Ἀρία Φυλή. Ὁπότε δὲν χρειάζονται ἐμβόλια, νὰ ἔρχονται οἱ ἀρρώστιες καὶ νὰ ἐξαφανίζονται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ παραμείνουν οἱ ὑγιεῖς τελικά. Αὐτὸ μιὰ ἐλεύθερη Πολιτεία, μιὰ ἐλεύθερη κυβέρνηση καὶ μιὰ δημοκρατία δὲν τὸ ἐπιτρέπει. Νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι πολῖτες ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ νοοτροπίες ναζιστικὲς καὶ φασιστικές, Ἀμήν!».

 
Ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ καὶ μὲ ἄλλη εὐκαιρία2, τὸ κήρυγμα αὐτὸ εἶναι προϊὸν προπαγανδιστικοῦ τρόπου σκέψης:

«Κατ' ἐφαρμογὴν τῆς ἀρχῆς τῆς ἀντιστροφῆς, ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης ἀναποδογύρισε τὴν πραγματικότητα καὶ προσῆψε στοὺς ἀνεμβολίαστους χαρακτηριστικὰ ποὺ διέπουν ἐκείνους ἀκριβῶς οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τὸ ἰατροφασιστικὸ καθεστὼς τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας! Ἔτσι, ἡ μομφὴ τοῦ ὑγειοναζισμοῦ, ἡ ὁποία ταιριάζει μόνο σὲ ὅσους προωθοῦν καὶ ὑποστηρίζουν τὸν ἄμεσα ἢ ἔμμεσα ὑποχρεωτικὸ ἐμβολιασμὸ μὲ πειραματικὰ καὶ δυνάμει ὑγειοβλαπτικά-θανατηφόρᾳ ἐμβόλια ἀντιγυρίζεται ὡς μομφὴ γιὰ τοὺς λοιδορούμενους φύλακες τοῦ πολυτιμότερου δώρου τοῦ ἀνθρώπου: τοῦ αὐτεξουσίου του».
 
Ὁ ἴδιος Μητροπολίτης βρέθηκε ξανὰ πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες στὸ ἐπίκεντρο τῆς δημοσιότητας, ὅταν σὲ δίλεπτο κήρυγμά του (τὰ συστημικὰ ΜΜΕ ἔσπευσαν νὰ τὸ παρουσιάσουν στὶς πρῶτες εἰδήσεις!) ἀντὶ νὰ καυτηριάσει κάποιο φλέγον ζήτημα, ὅπως τὸ οἰκουμενικῶν διαστάσεων ἐκκλησιαστικὸ ἀτόπημα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, ὁ ὁποῖος τὸν Ἰούλιο, στὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Παναγίας Φανερωμένης στὴν Βουλιαγμένη, τέλεσε τὴν βάπτιση παιδιῶν ὁμόφυλου ζεύγους ὁμογενῶν μέσα σὲ Ὀρθόδοξο Ἱερὸ Ναό, στηλίτευσε τὴν γλωσσικὴ μόδα ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει τὰ τελευταῖα χρόνια νὰ εὐχόμαστε «Καλὴ Παναγιὰ» ἀντὶ γιὰ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο». Πόσο ἐπίκαιρη ἡ ρήση τοῦ εὐαγγελίου3:
ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!
Κατὰ τὴν ἄποψη ποὺ διετύπωσε ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης, ὅπως δὲν εἶναι δόκιμη ἡ εὐχὴ «Καλὸ Χριστό», ἔτσι δὲν εἶναι δόκιμη καὶ ἡ εὐχὴ «Καλὴ Παναγιά». Κι ὅπως λέμε «Καλὰ Χριστούγεννα», ἀντιστοίχως θὰ ἔπρεπε νὰ λέμε «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο». Τὸ εἰδικότερο ἐπιχείρημα ποὺ ἐπικαλέσθηκε γιὰ νὰ τεκμηριώσει τὴν ἀπόρριψη τῆς εὐχῆς «Καλὴ Παναγιὰ» εἶναι ὅτι ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «καλός-ή-ό» συνοδεύει γεγονότα καὶ ὄχι πρόσωπα.
«Λέμε ποτὲ καλὸ Χριστό; Kαλὸ Ἅγιο; Ἄλλο τὰ πρόσωπα ἄλλο τὰ γεγονότα. Τὸ γεγονὸς ἐδῶ δὲν εἶναι ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ ἡ κοίμησή της».
Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ λέξη «Χριστούγεννα» δηλώνει ρητῶς τὸ γεγονός, δηλ. τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ λέξη «Δεκαπενταύγουστος» ἀποτελεῖ ἡμερομηνία καί, ἑπομένως, δηλώνει ὑπορρήτως τὸ γεγονὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας, χωρὶς νὰ ἐμπεριέχει κἂν τὸ ὄνομά της (κατὰ τοῦτο οἱ δύο εὐχὲς δὲν εἶναι ἀπολύτως συγκρίσιμες), ὁ ἐνοχλημένος ἀπὸ τὴν εὐχὴ «Καλὴ Παναγιὰ» Μητροπολίτης παραθεώρησε μιὰ σημαντικὴ πτυχὴ τοῦ γλωσσικοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖο, μὲ ἀποκλειστικὰ δική του ὑπαιτιότητα, δίχασε τοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴν προσφιλῆ τακτικὴ τοῦ διαβόλου («διαίρει καὶ βασίλευε»), χωρίσθηκαν σὲ δύο στρατόπεδα, σὲ ἐκεῖνο τῶν ὑπερμάχων τῆς ἐν αἰθρίᾳ στοχοποιηθείσας εὐχῆς καὶ στὸ ἀντίπαλό του, ἀποτελούμενο ἀπὸ τοὺς ἀρνητὲς αὐτῆς τῆς εὐχῆς.

Φρονῶ πὼς τὸ στρατόπεδο τῶν ὑπερμάχων ἔχει τὸ δίκιο μὲ τὸ μέρος του γιὰ τοὺς ἑξῆς λόγους:

Ἡ γλῶσσα ὡς ζωντανὸς ὀργανισμός, ἰδίως ὅταν χρησιμοποιεῖται στὸν προφορικὸ λόγο, καθορίζεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς σαφήνειας-ἀκρίβειας ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς οἰκονομίας. Μάλιστα, ἡ γλωσσικὴ οἰκονομία διέπει κατ᾿ ἐξοχὴν τίς εὐχὲς ποὺ ἀνταλλάσσει ὁ λαός, οἱ ὁποῖες γιὰ νὰ ἀνταποκρίνονται στὸν λειτουργικὸ προορισμό τους, πρέπει νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ σύντομες.

Ἕνας καλόκαρδος λαός, ὅπως ὁ ἑλληνικός, ὁ ὁποῖος φημίζεται γιὰ τὴν ἰδιαίτερη ροπή του στὰ εὐχολόγια, εἶναι ἀναμενόμενο νὰ θέλει νὰ διατυπώνει τὴν ἑκάστοτε εὐχή του στὰ γρήγορα, ἐπιλέγοντας μιὰ ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀφαιρετικὴ ἀκουστικὴ εἰκόνα4, ὥστε ἀκολούθως νὰ ὑλοποιεῖ τὸ κύριο ἐπικοινωνιακὸ ἐνέργημά του. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, μετὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων εἴθισται, ὅταν μπαίνουμε σὲ καταστήματα καὶ ἀπευθυνόμαστε σὲ κάποιον ὑπάλληλο, νὰ τοῦ λέμε «Χρόνια Πολλὰ» καὶ ὄχι «Σᾶς εὔχομαι νὰ ζήσετε πολλὰ χρόνια».

Ἀντιστοίχως, ὅποιος λέει «Καλὴ Παναγιά», στὴν πραγματικότητα εὔχεται:
«καλῶς νὰ φθάσουμε στὴν ἡμέρα ποὺ θὰ κοιμηθεῖ ἡ Παναγιὰ καὶ καλῶς νὰ τὴν ἑορτάσουμε».
Ἑπομένως:
γιὰ λόγους γλωσσικῆς οἰκονομίας, ἡ δίλεκτη εὐχὴ ὑποκαθιστᾷ τὸν εὐχετήριο σιδηρόδρομο!
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἄποψη του ὡς ἄνω Μητροπολίτου ὅτι ἡ εὐχὴ «Καλὴ Παναγιά» «δὲν στέκει οὔτε λεκτικὰ οὔτε θεολογικὰ οὔτε λογικὰ» ἐλέγχεται ὡς μὴ πειστική, καθότι ἀντιβαίνει στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ γλῶσσα λειτουργεῖ ἀπὸ τὴν φύση της ὡς ἐπικοινωνιακὸ ἐργαλεῖο. Ἡ γλῶσσα εἶναι προορισμένη νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀνάγκη τῆς ἀνθρώπινης ἐπικοινωνίας καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν πειθαρχεῖ εὔκολα σὲ «ἀστυνομικοὺς» κανόνες (προσοχή: σὲ μιὰ ἐποχὴ ὑγειονομικῆς δικτατορίας, ὅπου ἡ αὐστηρὴ πειθαρχία στὰ δρακόντεια μέτρα ἔχει ἀναχθεῖ σὲ πρώτιστο μέλημα τοῦ ἰατροφασιστικοῦ καθεστῶτος, τὸ νὰ ἐπιχειρεῖται ἀπὸ ἕναν Μητροπολίτη καὶ ἡ γλωσσικὴ χειραγώγηση τῶν πολιτῶν ἐνάντια στὸν καθιερωμένο τρόπο ἐπικοινωνίας τους εἶναι ὁπωσδήποτε ἕνα ἀνησυχητικὸ φαινόμενο).

Ὁ Ἑλβετὸς γλωσσολόγος Φερδινάνδος ντὲ Σωσσὺρ (1857-1913), στὸ βιβλίο τοῦ «Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας»5 γράφει τὰ ἑξῆς:

«Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἰσχυριζόταν ὅτι φτιάχνει μιὰν ἀμετάβλητη γλῶσσα, ὅτι οἱ μεταγενέστεροι θὰ ὄφειλαν νὰ τὴ δεχτοῦν, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὴν καθιέρωσε, θὰ ἔμοιαζε μὲ τὴν κόττα ποὺ ἔκλωσε ἕνα αὐγὸ πάπιας· ἡ γλῶσσα ποὺ ὁ ἴδιος δημιούργησε θὰ παρασυρθεῖ, τὸ θέλει εἴτε ὄχι, ἀπὸ τὸ ρεῦμα ποὺ παρασέρνει ὅλες τίς γλῶσσες»6.
 
Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν ἐπικριτὴ μιᾶς γλωσσικὰ καθιερωμένης εὐχῆς (ἡ καθιέρωση εἶναι μιὰ χρονοβόρος διαδικασία καί, κατὰ τοῦτο, ἀλάνθαστη - ἄραγε, ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ ἀποκαθηλώσει ὡς ταυτολογικὴ τὴν παγιωμένη εὐχὴ «καλὴ ἐπιτυχία», προβάλλοντας τὴν ἔνσταση ὅτι ἡ ἐπιτυχία μόνο καλὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἄρα πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν εὐχὴ «καλὴ τύχη»;), ὁ ὁποῖος στὴν θέση της ἀντιπροτείνει μιὰ μακροσκελῆ εὐχή, ποὺ μπορεῖ μὲν νὰ ἀκριβολογεῖ, πλὴν ὅμως εἶναι παντελῶς ἀντιοικονομικὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ οὐτοπική:
«Νὰ ἔχετε καλὴ ἑορτὴ τῆς κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας!».
Κι ἐνῶ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο» λέγαμε κατὰ κόρον παλαιότερα, ἐξακολουθοῦμε δὲ νὰ λέμε μέχρι σήμερα, ἀλλὰ ὄχι κατ᾿ ἀποκλειστικότητα (ὅπως παρατηρεῖ ὁ Σωσσύρ: «ὁ χρόνος ἀλλοιώνει ὅλα τὰ πράγματα· δὲν ὑπάρχει κανεὶς λόγος νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ γενικὸ αὐτὸ νόμο ἡ γλῶσσα»7), ἡ μακροσκελὴς αὐτὴ εὐχὴ τοῦ Μητροπολίτη Ναυπάκτου οὐδέποτε ὑπῆρξε λαοφιλής.

Πέραν τῶν ἀνωτέρω, σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου κατακλυζόμαστε ἀπὸ ἀντίχριστες ἢ ἄθεες μόδες μὲ δόλια παρασιώπηση, ἀλλοίωση ἢ χλευασμὸ τοῦ ὀνόματος ἢ τῶν ἰδιοτήτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου (ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε τὴν χριστουγεννιάτικη περιπαικτικὴ ἀνάρτηση τοῦ κ. Μόσιαλου γιὰ τὴν ἄσπορον σύλληψη8), ἡ μόδα μιᾶς δίλεκτης εὐχῆς ποὺ ἀναδεικνύει τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας καὶ δὲν τὸ κρατᾷ κρυμμένο ὡς ὑπονοούμενο μιᾶς ἐνδεχομένως εἰδωλολατρικῶν καταβολῶν ἀριθμητικῆς ἀναφορᾶς («Καλὸ Δεκαπενταύγουστο!» - σημειωτέον, ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μας ὡς Δεκαπενταύγουστος ὁρίζεται ἡ χρονικὴ περίοδος ἀπὸ 1η ἕως 15η Αὐγούστου μὲ κορύφωση τὸν ἑορτασμὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου) θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικροτεῖται καὶ ὄχι νὰ ἐπικρίνεται.

Προφανῶς, ἡ ἀνέμπνευστη ἀνάρτηση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐπικρατείας καὶ Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης Κυρ. Πιερρακάκη μὲ τὴν πληκτικὴ καὶ προπάντων χριστιανικὰ ἄχρωμη, ἄοσμη καὶ ἄγευστη εὐχὴ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο. Εὐχὲς γιὰ ὑγεία καὶ εὐτυχία!», ἡ ὁποία συνοδεύθηκε ἀπὸ μιὰ καρικατούρα καμπαναριοῦ χωρὶς Σταυρό, ἦταν, κατὰ τὴν γλωσσικὴ καὶ θεολογικὴ θεώρηση τοῦ Μητροπολίτη, ἄμεμπτη!
 
 
Ὅταν, ὅμως, Ὑπουργοὶ καὶ Μητροπολῖτες μιλοῦν τὴν ἴδια γλῶσσα, τότε αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ ἐλέγχεται μέσα ἀπὸ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἀνάποδου κόσμου:
Ἐκεῖνο ποὺ ἀπὸ τὸ κοινό τους μέτωπο θεωρεῖται ὀρθόδοξο, στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀνορθόδοξο!
Ἑπομένως, ἡ μόνη εὐχὴ ποὺ ταιριάζει σὲ αὐτὴν τὴν περίσταση εἶναι ἡ ἑξῆς:
«Καλὴ Παναγιά, διχαστικοὶ Μητροπολῖτες ἄντε γειά!».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ἐπειδὴ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς παντοκρατορίας τῶν εἰδικῶν, ὅποιος Μητροπολίτης θελήσει νὰ νουθετήσει ξανὰ τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα, ἀντιποιούμενος τὴν ἰδιότητα τοῦ γλωσσολόγου, ἂς διαβάσει προηγουμένως κάποιες σελίδες ἀπὸ τὰ προμνημνευθέντα «Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας» τοῦ Φερδινάνδου ντὲ Σωσσύρ, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι:9

«Μιὰ γλῶσσα εἶναι ἐντελῶς ἀδύναμη νὰ ὑπερασπίσει τὸν ἑαυτό της ἐνάντια στοὺς παράγοντες ποὺ μετατοπίζουν ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ τὴ σχέση τοῦ σημαινομένου καὶ τοῦ σημαίνοντος. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τίς συνέπειες τοῦ αὐθαιρέτου του σημείου. [...] Ἡ μόδα ποὺ σταθεροποιεῖ τὸ κοστούμι μας δὲν εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου αὐθαίρετος: δὲν μποροῦμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε, πέρα ἀπὸ ἕνα ὁρισμένο μέτρο, ἀπὸ τοὺς ὅρους ποὺ ὑπαγορεύει τὸ κοινωνικὸ σῶμα. Ἡ γλῶσσα, ἀντίθετα, δὲν περιορίζεται καθόλου στὴν ἐκλογὴ τῶν μέσων της, γιατί δὲν βλέπει κανεὶς τί θὰ ἐμπόδιζε νὰ συνδέσει μιὰ ὁποιαδήποτε ἰδέα μὲ μιὰ ὁποιαδήποτε σειρὰ ἤχων. [...] δὲν ὑπάρχει παράδειγμα γλώσσας ποὺ ἀντιστέκεται στὴν ἐξέλιξη».
Σωσσὺρ κλείνει μὲ μιὰ καθοριστικῆς σημασίας σκέψη γιὰ τὴν ἐδῶ ἀναλυθεῖσα προβληματική10:
«Ἐὰν παίρναμε τὴ γλῶσσα μέσα στὸ χρόνο, χωρὶς τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα -ὑποθέτουμε ἕνα ἄτομο μεμονωμένο ποὺ ζεῖ ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες- δὲν θὰ παρατηρούσαμε ἴσως καμία ἀλλοίωση· ὁ χρόνος δὲν θὰ ἐνεργοῦσε πάνω της. Ἀντίστροφα, ἐὰν ἐξετάζαμε τὴν ὁμιλοῦσα μᾶζα χωρὶς τὸ χρόνο, δὲν θὰ βλέπαμε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν κοινωνικῶν δυνάμεων ποὺ ἐπενεργοῦν πάνω στὴ γλῶσσα τους».

____________________________________



1  https://ierapostolimk.gr/?page id=76#page-content
 
2  Βαθιώτης, Ἐκκλησιαστικὴ Τρομοκρατία, εἰς: Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 400 ἐπ., 402.
 
3  Ματθ., Κγ΄, 24.
 
4  Στὴν γλωσσολογία, ἡ ἀκουστικὴ εἰκόνα εἶναι τὸ σημαῖνον, ἐνῶ ἡ ἰδέα εἶναι τὸ σημαινόμενο (βλ. Saussure, Μαθήματα Γενικῆς Γλωσσολογίας, μτφ.: Φ. Δ. Ἀποστολόπουλος, ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 1979, σελ. 101).
 
5  Saussure, ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 111.
 
6  Ὁ Saussure (ό.π., σελ. 39) σημειώνει καὶ τὸ ἑξῆς:
«Ἡ γλῶσσα εἶναι μιὰ σύμβαση καὶ ἡ φύση τοῦ σημείου ποὺ ἔχει συμφωνηθεῖ εἶναι ἀδιάφορη».
7  Ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 111.
 
8  Βλ. Δαπέργολα / Βαθιώτη / Δασκαλάκη, Κλιμακώνεται ὁ ὁρατὸς πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ τσιράκια τοῦ Ἀντιχρίστου, εἰς: 
https://enromiosini.gr/arthrografia/klimakonetai-o-oratos-polemos/
 
9  Ό.π. (ὑποσ. 4), σελ. 110.
 
10  Ό.π., (ὑποσ. 4), σελ. 112/113.
 
___________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»  
 

6 σχόλια:

  1. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid02ujY5Acocw4ZDy2GmZTPwmCzYgrogR7no8waJE5kmgqZh6DgjhZVJqomXVmfgZSJel&id=100009657090926

    Γιατί, άραγε, στις αρχές τού Δεκαπενταυγούστου ευχόμαστε "Καλή Παναγιά"; Πρόκειται για ερώτημα ανθρώπων, εδώ στο facebook, οι οποίοι λένε: "Καλή Παναγιά; Δηλαδή; Υπάρχει και κακή Παναγιά";
    Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να έχουν δίκιο. Ωστόσο, η ευχή "Καλή Παναγιά" έχει άλλο νόημα, όπως άλλο νόημα έχει και η ευχή "Καλή Λευτεριά" (που έγραψα σε πρόσφατη ανάρτησή μου).
    Λέμε, λοιπόν: "Καλή Λευτεριά"! Δηλαδή; Υπάρχει και κακή λευτεριά; Όχι βέβαια. Η ελευθερία είναι μία! Αλλά, τότε; Γιατί λέμε "καλή λευτεριά";
    Η απάντηση είναι η εξής: Όταν ευχόμαστε "καλή λευτεριά", εννοούμε: "Με το καλό (με αγώνα και επιτυχίες), να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας". (ΑΜΗΝ, Παναγία μου! ) .
    Και όταν ευχόμαστε "καλή Παναγιά", εννοούμε: "Με το καλό (άρα, με υγεία σωματική και με προετοιμασία πνευματική), να φτάσουμε μέχρι τις 15 Αυγούστου για να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε το μεγάλο γεγονός τής κοίμησης της Παναγίας".
    .
    ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ...
    Γι' αυτό, λοιπόν, προτού γράψουμε οτιδήποτε εδώ στο facebook, αλλά όχι μόνο εδώ στο facebook, ας βάλουμε το μυαλό μας να σκεφθεί το τι μπορεί να σημαίνει μια φράση.
    Είναι εύκολο να νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και να κάνουμε κριτική καφενείου και να πετάμε λεκτικές "πέτρες" στους άλλους, ότι δήθεν δεν ξέρουν τι λένε... Ή ακόμη και να τους ειρωνευόμαστε... Και είναι δύσκολο να μάθουμε να σκεφτόμαστε...
    Το έχω πει πολλές φορές. Οι ΛΕΞΕΙΣ, ιδίως οι ελληνικές, δεν είναι μόνο απλές λέξεις επικοινωνίας. Είναι και ΛΕΞΕΙΣ που χρήζουν ορθής ερμηνείας, ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε ορθά με τους άλλους.
    Είναι ανάγκη να καταλάβουμε ότι
    οι ΛΕΞΕΙΣ είναι και έννοιες.
    Οι ΛΕΞΕΙΣ είναι και γλωσσικοί κώδικες που μας οδηγούν
    α) είτε στον ορθό δρόμο επικοινωνίας με τους άλλους, καθώς και στον ορθό δρόμο αποφάσεων που πρέπει να πάρουμε στην προσωπική, πολιτική, κοινωνική και εθνική ζωή μας,
    β) είτε οι ΛΕΞΕΙΣ μάς οδηγούν στον γκρεμό, εφόσον δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τις κατανοήσουμε!

    Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός,
    πτυχιούχος Θεολογικής Αθηνών,
    δημοσιογράφος στην Κατερίνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς, κ. Κατσιάπη! Είναι αυτό που λένε οι γλωσσολόγοι: το σημαίνον και το σημαινόμενον! Για να μην δώσουμε άλλες προεκτάσεις, επί παραδείγματι θεολογικές, οι οποίες αφορούν στην ερμηνεία των Γραφών και όπου βασιλεύει το προτεσταντικό πρότυπο του αδιεξόδου!

      Διαγραφή
  2. ο Ελληνας σημερα εχασε την γλωσσα του. Οτι του πλασαρουν απο τα φειςμπουκ και απο αλλου απο εξω οτι μακακια πει εστω ενας διαδιδεται πολυ γρηγορα , αν πεις ενα σωστο θεωρεισαι βλακας. Για αυτο δεν σκεφτηκε να πει τι λεω τι θα πει Καλη Παναγια , μηπως αμφισβητη κανεις ή μηπως υπαρχει και το αντιθετο η Κακιά Παναγιά. Αυτα ειναι εφευρευσεις διαβολου . Οσο για τον Ιεροθεο κανεις δεν τον περνει στα σοβαρα με τοσο βρωμα που κουβαλα . 1ο ειναι Οικουμενιστης - Κολυμπαριστης , Μασκοφορος και μπολις δεν αντιδρα στις κινησεις περι γκει βαπτισεις εε τι να πεις τα ειπε για το θεαθηναι να τον χειροκροτησουν οι οπαδοι του Γκει και Οικουμενιστες ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο αγαπητός κύριος Ανδρέας Κατσιάπης μας τα είπε πολύ ωραία και κατανοητά.

    Εγώ θα μείνω σε ένα άλλο σημείο του κυρίου Καθηγητού.
    Χρειάζεται να μελετούμε τα άρθρα του και όχι απλώς να τα διαβάζουμε για να καταλαβαίνουμε το νόημά τους.

    Αντιγράφει ο κύριος Καθηγητής την ευχή του υπουργού:

    μὲ τὴν πληκτικὴ καὶ προπάντων χριστιανικὰ ἄχρωμη, ἄοσμη καὶ ἄγευστη εὐχὴ «Καλὸ Δεκαπενταύγουστο.
    Εὐχὲς γιὰ ὑγεία καὶ εὐτυχία!», ἡ ὁποία συνοδεύθηκε ἀπὸ μιὰ καρικατούρα καμπαναριοῦ χωρὶς Σταυρό,
    ἦταν, κατὰ τὴν γλωσσικὴ καὶ θεολογικὴ θεώρηση τοῦ Μητροπολίτη, ἄμεμπτη!

    Και συνεχίζει ο κύριος Καθηγητής:

    Ὅταν, ὅμως, Ὑπουργοὶ καὶ Μητροπολῖτες μιλοῦν τὴν ἴδια γλῶσσα, τότε αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ ἐλέγχεται μέσα ἀπὸ τὰ γυαλιὰ τοῦ ἀνάποδου κόσμου.

    ΜΙΛΟΎΝ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΓΛΏΣΣΑ!!

    Οι πρώτοι Χριστιανοί μέσα στις κατακόμβες σχημάτιζαν στον τοίχο το σχήμα του ψαριού.
    Με αυτό δήλωναν την ταυτότητά τους.
    ΙΧΘΥΣ
    Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρας.

    Σήμερα εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι κάνουμε παντού και πάντα το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

    Από αυτό καταλαβαίνουν όλοι ότι είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί οι παπικοί το σημείο του Σταυρού ανάποδα το κάνουν, δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο.

    Τώρα η νέα τάξη πραγμάτων απορρίπτει τον ΙΧΘΥΣ και πέρασε στην λεγόμενη περίοδο του υδροχόου.
    Οπότε πρέπει και αυτοί να έχουν μία δική τους γλώσσα.

    Εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι έχουμε το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

    Η νέα τάξη πραγμάτων έχει το σημείο του ανάποδου τριγώνου.
    Για αυτό το σχηματίζουν με τις παλάμες των χεριών τους.
    Δηλώνει τον Υδροχόο που ρίχνει το νερό, δηλαδή ανήκουν περίοδο του υδροχόου.

    Και κατηγορούν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό για τους τρεις πειρασμούς.

    Γιατί δεν έκανε τις πέτρες ψωμιά, που του είπε ο διάβολος;

    Τώρα θα είχαν όλοι ψωμί και δεν θα υπήρχε κανείς πεινασμένος.

    ή γιατί δεν προσκύνησε τον διάβολο και να αποκτήσει όλα τα πλούτη και τα βασίλεια του κόσμου;

    Οπότε θα υπήρχε πλούτος παντού.

    Είναι οι θεωρίες των ανθρώπων της λεγόμενης Νέας τάξης.

    Αυτά που γράφω είναι μέσα από ομιλίες του Μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.

    Τα γράφω συνοπτικά με δικά μου λόγια
    Και πρώτα ο Θεός θα αναφερθώ πολλές φορές σε αυτό το θέμα.

    Γιατί όπως μας λέει και ο καθηγητής κύριος Βαθιώτης:
    μιλοῦν τὴν ἴδια γλῶσσα,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. κ.Βαθιώτη, πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τις ανορθόδοξες δηλώσεις του δυστυχούς αυτού-και δυστυχώς- ιερωμένου. Όμως, το δικό σας άρθρο είναι το άριστον. Μάλλον η Καλή μας Παναγία, που την αγαπάτε με όλη σας την καρδιά όπως καταδεικνύεται από το άρθρο σας, θα καθοδηγούσε τον νου σας και το χέρι σας, όταν το γράψατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα ήθελα να αναφέρω κάτι ακόμα.

    Όταν προσευχόμαστε (η προσευχή να μην λείπει ποτέ από χείλη μας) να επικαλούμαστε και τις πρεσβείες του Αγίου και δικαίου Ιωσήφ του Μνήστορος.

    Είναι ο προστάτης Της, παρέλαβε την Παρθένο Παναγία μας, παιδούλα μόλις 15 ετών.

    Χαίρεται πολύ η Παναγία μας όταν επικαλούμαστε τις πρεσβείες του Αγίου Ιωσήφ του Μνήστορος.

    Τιμῶ Ἰωσὴφ Μνήστορα τῆς Παρθένου,
    Ὡς ἐκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή