Ἄρθρο ἀπὸ Γεώργιο Βλάχο (ἐρευνητής)
Ὁ Θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο κίνημα γιὰ ὅλες τίς θρησκεῖες καὶ ἐπιτυγχάνει το σκοπό του, μέσῳ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Θρησκευτικὸς συγκρητισμὸς σημαίνει ἕνωση καὶ συνάφεια παρὰ τίς θρησκευτικὲς διαφορές. Περαιτέρω, μὲ τὸν ἴδιο ὅρο χαρακτηρίζονται οἱ τάσεις συμφιλίωσης, ἀνάμιξης καὶ ἑνοποίησης τῶν θρησκειῶν.
Ὁ Θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο κίνημα γιὰ ὅλες τίς θρησκεῖες καὶ ἐπιτυγχάνει το σκοπό του, μέσῳ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Θρησκευτικὸς συγκρητισμὸς σημαίνει ἕνωση καὶ συνάφεια παρὰ τίς θρησκευτικὲς διαφορές. Περαιτέρω, μὲ τὸν ἴδιο ὅρο χαρακτηρίζονται οἱ τάσεις συμφιλίωσης, ἀνάμιξης καὶ ἑνοποίησης τῶν θρησκειῶν.
Ἡ διάβρωση τῶν θρησκειῶν, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴ δημιουργία μιᾶς Παγκόσμιας Θρησκείας, προωθεῖται ἀπὸ τίς κάτωθι ὀργανώσεις:
Α) Τὸ Κοινοβούλιο τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν (Parliament of the World's Religions)
Β) Τὸ Βατικανό, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πάπα
Γ) Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (World Council of Churches)
Δ) Τὴν Πρωτοβουλία Ἑνωμένων Θρησκειῶν (United Religions Initiative)
Β) Τὸ Βατικανό, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πάπα
Γ) Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (World Council of Churches)
Δ) Τὴν Πρωτοβουλία Ἑνωμένων Θρησκειῶν (United Religions Initiative)
Παρὰ τίς μεγάλες διαφορὲς ποὺ ὑπάρχουν μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν δογμάτων, τῶν μονοθεϊστικῶν καὶ πολυθεϊστικῶν θρησκειῶν, οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες καὶ θεολόγοι αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων πραγματοποιοῦν το σκοπό τους, μέ: α) συμπροσευχὲς καὶ συλλειτουργίες, β) διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους, γ) ἀνοικοδόμηση πανθρησκειακῶν ναῶν, δ) προώθηση κοινῆς συνεργασίας καὶ ἀλληλεγγύης μεταξὺ ὁμολογιῶν καὶ θρησκειῶν, ὅσον ἀφορᾷ τὴν ἀντιμετώπιση παγκόσμιων κοινωνικῶν προβλημάτων, ε) προώθηση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης.
Α) Τὸ Κοινοβούλιο τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν
Πρὶν ξεκινήσουν οἱ διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς συναντήσεις ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε τὸ 1948), διεξήχθῃ ἕνα Συνέδριο θρησκειῶν στὸ Σικάγο τῶν Η.Π.Α, ἀπὸ 11 ἕως 16 Σεπτεμβρίου τὸ 1893, τὸ ὁποῖο ὀνομάστηκε ''Κοινοβούλιο τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν'' (Parliament of the World's Religions). Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη θρησκευτική, οἰκουμενικὴ ἐκδήλωση. Σήμερα, τὸ Κοινοβούλιο τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν εἶναι ἀναγνωρισμένο γιὰ διαλόγους, μεταξὺ διαφόρων θρησκειῶν παγκοσμίως καὶ περιλαμβάνει εὐρεῖα ποικιλία θρησκειῶν καὶ νέα θρησκευτικὰ κινήματα.
Τὸ δεύτερο Συνέδριο τοῦ Κοινοβουλίου τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν, ἔγινε ἑκατὸ χρόνια μετά, δηλαδὴ τὸ 1993, ξανὰ στὸ Σικάγο τῶν Η.Π.Α. Τὸ τρίτο Συνέδριο ἔγινε τὸ 1999, στὸ Κέϊπ Τάουν τῆς Νότιας Ἀφρικῆς. Τὸ τέταρτο ἔγινε τὸ 2004, στὴ Βαρκελώνη Ἱσπανίας. Τὸ πέμπτο ἔγινε τὸ 2009, στὴ Μελβούρνη Αὐστραλίας. Τὸ ἕκτο ἔγινε τὸ 2015, στὶς Βρυξέλλες τοῦ Βελγίου. Τὸ ἕβδομο Συνέδριο ἔγινε τὸ 2018, στὸ Τορόντο τοῦ Καναδᾶ καὶ ἀναμένονται τὰ ἑπόμενα.
Β) Τὸ Βατικανό, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πάπα
Ὁ Πάπας τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας, εἶναι πάντοτε θερμὸς ὑποστηρικτὴς ὅλων τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν συναντήσεων. Ἡ συμμετοχή του, ὅσον ἀφορᾷ τίς συμπροσευχὲς καὶ συλλειτουργίες μὲ διάφορα χριστιανικὰ δόγματα εἶναι καθοριστική. Τίς περισσότερες φορὲς ἔχει ὡς μεγάλο συμπαραστάτη τὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη.
Μερικὲς ἀπὸ τίς διαθρησκειακὲς ἐκδηλώσεις τοῦ Βατικανοῦ, μὲ τὸν Πάπα:
1. Τὴν περίοδο τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου 1962-1965, ὁ Παπισμὸς προέβῃ σὲ θεαματικὸ ἄνοιγμα καὶ πρὸς τίς ἄλλες θρησκεῖες.
2. Τὸ Συνέδριο στὸ Κάντυ τῆς Κεϋλάνης, τὸ 1967, θεωρήθηκε σταθμός. Ἔλαβαν μέρος Παπικοὶ ἀντιπρόσωποι, ἔγινε ἀναφορὰ στὶς ἀποφάσεις τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου καὶ ἐγκρίθηκε ὁ διαθρησκειακὸς διάλογος.
3. Μία ἀπὸ τίς κορυφαῖες ἐκδηλώσεις ἦταν ἡ ''Α΄ Συνάντηση τῶν Θρησκειῶν γιὰ τὴν Εἰρήνη τοῦ κόσμου'', τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1986, στὴν Ἀσσίζη τῆς Ἰταλίας, κατόπιν πρωτοβουλίας τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου τοῦ Β΄. Ἐκεῖ, ἡγέτες 12 θρησκειῶν (Ὀρθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Μουσουλμᾶνοι, Ἰουδαῖοι, Βουδιστές, Σιντοϊστές, Σίχ, Ζωροαστριστὲς μέχρι καὶ Ἰνδιάνοι), συγκεντρώθηκαν στὸν ἴδιο χῶρο (στὴν Βασιλικὴ τῆς Ἁγίας Μαρίας τῶν Ἀγγέλων) γιά ''αὐτοσυγκέντρωση'' (βλ. διαλογισμὸ) καὶ προσευχή ''ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου''.
4. Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ διαδικτύου, τῆς 26 Ὀκτωβρίου 2011 ''Πανθρησκειακὴ συνάντηση στὴν Ἀσίζη Ἰταλίας, συγκαλεῖ Ὁ Πάπας γιὰ τὴν Εἰρήνη''. Ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' κάλεσε 300 θρησκευτικοὺς ἡγέτες σὲ μιὰ συνάντηση στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας γιὰ νὰ καταγγείλουν ''τὴ βία στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ',' ἐν μέσῳ αὐξανόμενων ἐντάσεων ποὺ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ φονταμενταλιστὲς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἡ ἡμέρα τοῦ διαθρησκειακοῦ Συμβουλίου, τὸ ὁποῖο θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Πέμπτη στὴν γενέτειρα τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης, προορίζεται νὰ εἶναι ἕνα ''ταξίδι προβληματισμοῦ, διαλόγου καὶ προσευχῆς γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δικαιοσύνη στὸν κόσμο'', ἀναφέρει τὸ Βατικανό. Πάνω ἀπὸ 50 ἐκπρόσωποι τοῦ Ἰσλὰμ ἀναμένεται νὰ παρακολουθήσουν τίς συνομιλίες ἀπὸ ἀρκετὲς χῶρες, συμπεριλαμβανομένης τῆς Σαουδικὴς Ἀραβίας καὶ τοῦ Ἰράν. Στὴν ἐκδήλωση θὰ συμμετάσχουν Ραβίνοι, Ἰνδουιστές, Βουδιστές, Ζαϊνιστές, Σίχ, ἕνας Ζωροάστρης, ἕνας Μπαχάϊ καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Ταοϊσμοῦ καὶ τοῦ Κομφουκιανισμοῦ, καθὼς καὶ ἄλλων ''παραδοσιακῶν θρησκειῶν'' ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀμερική.
2. Τὸ Συνέδριο στὸ Κάντυ τῆς Κεϋλάνης, τὸ 1967, θεωρήθηκε σταθμός. Ἔλαβαν μέρος Παπικοὶ ἀντιπρόσωποι, ἔγινε ἀναφορὰ στὶς ἀποφάσεις τῆς Β' Βατικανῆς Συνόδου καὶ ἐγκρίθηκε ὁ διαθρησκειακὸς διάλογος.
3. Μία ἀπὸ τίς κορυφαῖες ἐκδηλώσεις ἦταν ἡ ''Α΄ Συνάντηση τῶν Θρησκειῶν γιὰ τὴν Εἰρήνη τοῦ κόσμου'', τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1986, στὴν Ἀσσίζη τῆς Ἰταλίας, κατόπιν πρωτοβουλίας τοῦ Πάπα Ἰωάννη Παύλου τοῦ Β΄. Ἐκεῖ, ἡγέτες 12 θρησκειῶν (Ὀρθόδοξοι, Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Μουσουλμᾶνοι, Ἰουδαῖοι, Βουδιστές, Σιντοϊστές, Σίχ, Ζωροαστριστὲς μέχρι καὶ Ἰνδιάνοι), συγκεντρώθηκαν στὸν ἴδιο χῶρο (στὴν Βασιλικὴ τῆς Ἁγίας Μαρίας τῶν Ἀγγέλων) γιά ''αὐτοσυγκέντρωση'' (βλ. διαλογισμὸ) καὶ προσευχή ''ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου''.
4. Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ διαδικτύου, τῆς 26 Ὀκτωβρίου 2011 ''Πανθρησκειακὴ συνάντηση στὴν Ἀσίζη Ἰταλίας, συγκαλεῖ Ὁ Πάπας γιὰ τὴν Εἰρήνη''. Ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' κάλεσε 300 θρησκευτικοὺς ἡγέτες σὲ μιὰ συνάντηση στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας γιὰ νὰ καταγγείλουν ''τὴ βία στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ',' ἐν μέσῳ αὐξανόμενων ἐντάσεων ποὺ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ φονταμενταλιστὲς σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο. Ἡ ἡμέρα τοῦ διαθρησκειακοῦ Συμβουλίου, τὸ ὁποῖο θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Πέμπτη στὴν γενέτειρα τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης, προορίζεται νὰ εἶναι ἕνα ''ταξίδι προβληματισμοῦ, διαλόγου καὶ προσευχῆς γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δικαιοσύνη στὸν κόσμο'', ἀναφέρει τὸ Βατικανό. Πάνω ἀπὸ 50 ἐκπρόσωποι τοῦ Ἰσλὰμ ἀναμένεται νὰ παρακολουθήσουν τίς συνομιλίες ἀπὸ ἀρκετὲς χῶρες, συμπεριλαμβανομένης τῆς Σαουδικὴς Ἀραβίας καὶ τοῦ Ἰράν. Στὴν ἐκδήλωση θὰ συμμετάσχουν Ραβίνοι, Ἰνδουιστές, Βουδιστές, Ζαϊνιστές, Σίχ, ἕνας Ζωροάστρης, ἕνας Μπαχάϊ καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Ταοϊσμοῦ καὶ τοῦ Κομφουκιανισμοῦ, καθὼς καὶ ἄλλων ''παραδοσιακῶν θρησκειῶν'' ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀμερική.
Γ) To Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.)
Τὸ ἀρχικὸ ὅραμα τοῦ θρησκευτικοῦ οἰκουμενισμοῦ ἦταν ἡ ἕνωση τῶν διηρημένων χριστιανῶν τῆς οἰκουμένης. Κατὰ τὴν πορεία ὅμως αὐτῆς τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης, παρατηρεῖται μία σταδιακὴ διεύρυνση. Ἡ οἰκουμενικὴ αὐτὴ προσπάθεια περιλαμβάνει στοὺς κόλπους της καὶ τίς ἄλλες θρησκεῖες τοῦ κόσμου.
Τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (World Council of Churches), τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε τὸ 1948, στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας, ὑπὸ τὴν μορφὴ μίας διαχριστιανικῆς Ὁμοσπονδίας (μὲ συμμετοχὴ καὶ ὀρθοδόξων), ἀποτέλεσε τὸ πρωταρχικὸ βῆμα γιὰ τὴ δημιουργία μιᾶς παγκόσμιας θρησκείας. Ἡ ἀρχὴ οὐσιαστικὰ εἶχε γίνει μὲ τὴ λεγόμενη ''Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο'' τοῦ 1920, ὅπου ὁ τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως πρότεινε τὴν ἵδρυση μίας ''Κοινωνίας Ἐκκλησιῶν'', κατὰ τὸ πρότυπο τῆς τότε ''Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν'' (πρόδρομος τοῦ σημερινοῦ Ο.Η.Ε.).
Σὲ πολὺ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, τὸ Π.Σ.Ε. βγῆκε ἀπὸ τὰ στενὰ ὅρια τοῦ ''διαχριστιανικοῦ διαλόγου'' καὶ ἔκανε ἀμέσως ἄνοιγμα καὶ σὲ ἄλλες θρησκεῖες (τίς ὁποῖες τίς ἀποκάλεσε ''ζωντανὲς πίστεις''). Σύντομα, ἄρχισαν νὰ γίνονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο τὰ διάφορα λεγόμενα "διαθρησκευτικά" συνέδρια ἢ συναντήσεις.
Ἀπὸ τὸ 1928, μέχρι σήμερα, ἔχουν γίνει πολλὲς διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς συναντήσεις, μέσῳ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ἀναφέρω μερικές, ποὺ θεωροῦνται σημαντικές :
1. Στὴν Γ΄ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ Νέο Δελχὶ τῆς Ἰνδίας, τὸ 1961 (19 Νοεμβρίου 5 Δεκεμβρίου), ὑπῆρξε διάχυτος ὁ τρόπος τῆς ἀντιμετώπισης τῶν ἄλλων ἀνατολικῶν θρησκειῶν, καὶ συζητήθηκε εὐρέως τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς σχέσεως τοῦ χριστιανισμοῦ μὲ τίς ἄλλες θρησκεῖες.
2. Τὸ 1969 ἄρχισαν οἱ ἐπαφὲς τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ τὸ Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖες συνεχίστηκαν μέχρι τὸ 1989.
3. Τὸ Μάρτιο τοῦ 1970, στὸ Ἀτζαλτοὺν τοῦ Λιβάνου καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Π.Σ.Ε., συγκλήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ διαθρησκειακὴ συνάντηση κατὰ τὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος Ἰνδουιστές, Βουδιστές, Μουσουλμάνοι καὶ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δεσμεύτηκαν σὲ διάλογο.
4. Τὸ 1971 (10-21 Ἰανουαρίου), συνῆλθε στὴν Ἀντὶς Ἀμπέμα τῆς Αἰθιοπίας, ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ κύριο θέμα ''Διάλογος μὲ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων''. Ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ θεώρησε τὸ Διαθρησκειακὸ Διάλογο, ὡς μία ''Οἰκουμενικὴ προτεραιότητα''.
5. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1972, στὴν Μπρουμάνα τοῦ Λιβάνου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε., στὴν ὁποία συμμετεῖχαν χριστιανοὶ καὶ μουσουλμᾶνοι ἀπὸ εἴκοσι χῶρες.
6. Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1974, στὸ Κολόμβο τῆς Κεϋλάνης, διοργανώθηκε διαθρησκειακὴ συνάντηση ὅπου ἔλαβαν μέρος χριστιανοί, μουσουλμᾶνοι κι ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν.
7. Τὸ 1975, στὴν Ε΄ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ ἔγινε στὸ Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23 Νοεμβρίου ἕως 10 Δεκεμβρίου), γιὰ πρώτη φορὰ προσκλήθηκαν σὲ μία Γενικὴ Συνέλευση πέντε πρόσωπα ἄλλων θρησκειῶν (Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ καὶ Ἰνδουϊσμοῦ), ὡς φιλοξενούμενοι, γιὰ συνεργασία σὲ διαθρησκειακὸ διάλογο.
8. Μετὰ τὴν Ε΄ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. ἀρχίζει ἡ δεύτερη περίοδος διαλόγου μὲ τὸ Ἰσλὰμ (1975 μὲ 1983), κατὰ τὴν ὁποία ἡ συμμετοχὴ τῶν μουσουλμάνων ἦταν πιὸ ἐνεργῆ. Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔγιναν συνολικὰ τέσσερεις συσκέψεις.
9. Τὸ Μάρτιο τοῦ 1979, στὸ Τσιαμπεσὺ τῆς Ἑλβετίας προωθήθηκε ἡ ἰδέα τῆς Διεθνοῦς Συσκέψεως, μὲ θέμα ''Συμβίωση χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων''.
10. Τὸ 1983 (24 Ἰουλίου - 10 Αὐγούστου), στὴν ΣΤ' Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ, τονίστηκε ἡ ἀνάγκη γιὰ συνέχιση τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου.
11. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1988, ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Π.Σ.Ε. συνῆλθε στὸ Ἀνόβερο τῆς Δυτ. Γερμανίας καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν προετοιμασία τῆς Ζ΄ Γενικῆς Συνέλευσης. Στὴ Συνέλευση αὐτὴ ποὺ ἔγινε στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, ἀπὸ 7 ἕως 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1991, ἀποφασίστηκε ἡ συνέχιση τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου κι ἔγινε πρόταση νὰ συμμετέχουν καὶ ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν. Στὴ διάσκεψη τῆς Καμπέρας, ἔλαβαν μέρος χριστιανοί, βουδιστές, κομφουκιονιστές, ἰνδουϊστές, ἰουδαῖοι, μουσουλμᾶνοι, σιχιστές, ἕνας ζωροάστρης, ἕνας σιντοϊστὴς καὶ ἕνας ταοϊστής.
12. Τὸ 1990 ( 9 ἕως 15 Ἰανουαρίου), τὸ Π.Σ.Ε. ὀργάνωσε μία διαχριστιανικὴ συνάντηση στὸ Μπάαρ τῆς Ἑλβετίας, στὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος εἰκοσιένα θεολόγοι (ὀρθόδοξοι, καθολικοὶ καὶ προτεστάντες) καὶ εἰδικοὶ ἀπὸ δεκαπέντε χῶρες.
2. Τὸ 1969 ἄρχισαν οἱ ἐπαφὲς τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ τὸ Ἰσλάμ, οἱ ὁποῖες συνεχίστηκαν μέχρι τὸ 1989.
3. Τὸ Μάρτιο τοῦ 1970, στὸ Ἀτζαλτοὺν τοῦ Λιβάνου καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Π.Σ.Ε., συγκλήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ διαθρησκειακὴ συνάντηση κατὰ τὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος Ἰνδουιστές, Βουδιστές, Μουσουλμάνοι καὶ Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δεσμεύτηκαν σὲ διάλογο.
4. Τὸ 1971 (10-21 Ἰανουαρίου), συνῆλθε στὴν Ἀντὶς Ἀμπέμα τῆς Αἰθιοπίας, ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Π.Σ.Ε. μὲ κύριο θέμα ''Διάλογος μὲ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκευτικῶν πεποιθήσεων''. Ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ θεώρησε τὸ Διαθρησκειακὸ Διάλογο, ὡς μία ''Οἰκουμενικὴ προτεραιότητα''.
5. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1972, στὴν Μπρουμάνα τοῦ Λιβάνου, πραγματοποιήθηκε συνάντηση ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε., στὴν ὁποία συμμετεῖχαν χριστιανοὶ καὶ μουσουλμᾶνοι ἀπὸ εἴκοσι χῶρες.
6. Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1974, στὸ Κολόμβο τῆς Κεϋλάνης, διοργανώθηκε διαθρησκειακὴ συνάντηση ὅπου ἔλαβαν μέρος χριστιανοί, μουσουλμᾶνοι κι ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν.
7. Τὸ 1975, στὴν Ε΄ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ ἔγινε στὸ Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23 Νοεμβρίου ἕως 10 Δεκεμβρίου), γιὰ πρώτη φορὰ προσκλήθηκαν σὲ μία Γενικὴ Συνέλευση πέντε πρόσωπα ἄλλων θρησκειῶν (Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ καὶ Ἰνδουϊσμοῦ), ὡς φιλοξενούμενοι, γιὰ συνεργασία σὲ διαθρησκειακὸ διάλογο.
8. Μετὰ τὴν Ε΄ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. ἀρχίζει ἡ δεύτερη περίοδος διαλόγου μὲ τὸ Ἰσλὰμ (1975 μὲ 1983), κατὰ τὴν ὁποία ἡ συμμετοχὴ τῶν μουσουλμάνων ἦταν πιὸ ἐνεργῆ. Τὴν περίοδο αὐτὴ ἔγιναν συνολικὰ τέσσερεις συσκέψεις.
9. Τὸ Μάρτιο τοῦ 1979, στὸ Τσιαμπεσὺ τῆς Ἑλβετίας προωθήθηκε ἡ ἰδέα τῆς Διεθνοῦς Συσκέψεως, μὲ θέμα ''Συμβίωση χριστιανῶν καὶ μουσουλμάνων''.
10. Τὸ 1983 (24 Ἰουλίου - 10 Αὐγούστου), στὴν ΣΤ' Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ, τονίστηκε ἡ ἀνάγκη γιὰ συνέχιση τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου.
11. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1988, ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Π.Σ.Ε. συνῆλθε στὸ Ἀνόβερο τῆς Δυτ. Γερμανίας καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν προετοιμασία τῆς Ζ΄ Γενικῆς Συνέλευσης. Στὴ Συνέλευση αὐτὴ ποὺ ἔγινε στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, ἀπὸ 7 ἕως 20 Ἰανουαρίου τοῦ 1991, ἀποφασίστηκε ἡ συνέχιση τοῦ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου κι ἔγινε πρόταση νὰ συμμετέχουν καὶ ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν. Στὴ διάσκεψη τῆς Καμπέρας, ἔλαβαν μέρος χριστιανοί, βουδιστές, κομφουκιονιστές, ἰνδουϊστές, ἰουδαῖοι, μουσουλμᾶνοι, σιχιστές, ἕνας ζωροάστρης, ἕνας σιντοϊστὴς καὶ ἕνας ταοϊστής.
12. Τὸ 1990 ( 9 ἕως 15 Ἰανουαρίου), τὸ Π.Σ.Ε. ὀργάνωσε μία διαχριστιανικὴ συνάντηση στὸ Μπάαρ τῆς Ἑλβετίας, στὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος εἰκοσιένα θεολόγοι (ὀρθόδοξοι, καθολικοὶ καὶ προτεστάντες) καὶ εἰδικοὶ ἀπὸ δεκαπέντε χῶρες.
13. Τὸ 1990 (5 ἕως 12 Μαρτίου), τὸ Π.Σ.Ε. συνεκάλεσε στὴ Σεοὺλ τῆς Κορέας Παγκόσμια Συνέλευση, στὴν ὁποία παρίσταντο ὀκτὼ φιλοξενούμενοι διαφόρων θρησκειῶν καὶ ἀντιπρόσωποι τεσσάρων θρησκευμάτων (Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλαμισμοῦ, Σιχισμοῦ καὶ Βουδισμοῦ), μὲ θέμα ''Ἀπειλὲς στὴν εἰρήνη''.
Καὶ μετὰ τὸ 1990, οἱ διαθρησκειακὲς καὶ οἱ διαχριστιανικὲς συναντήσεις, συνεχίζονται μὲ ἀμείωτο ρυθμό.
Δ) Ἡ Πρωτοβουλία Ἑνωμένων Θρησκειῶν
To 2001, ὁ Ἀμερικανὸς διαμαρτυρόμενος ἐπίσκοπος Γουίλιαμ Σουίνγκ, προχώρησε στὴν ἵδρυση τῆς ''Πρωτοβουλίας Ἑνωμένων Θρησκειῶν'' (United Religions Initiative), μιᾶς κίνησης ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴ σύσταση ἑνὸς σώματος ἑνωμένων θρησκειῶν ὅλου τοῦ κόσμου.
Στὸν ἱστότοπο αὐτῆς τῆς ὀργάνωσης www.uri.org στὴν ἀρχικὴ σελίδα, διαβάζουμε ''Ἑνωνόμαστε, γιὰ νὰ γεφυρώσουμε τίς διαφορὲς μεταξὺ ἀνθρώπων ὅλων τῶν πίστεων, γιὰ νὰ δημιουργήσουμε μία κοινότητα καὶ νὰ λύσουμε τοπικὲς καὶ παγκόσμιες προκλήσεις''. Στὴ στήλη ''ποιοὶ εἴμαστε / κύκλοι συνεργασίας'', διαβάζουμε: ''Κύκλοι συνεργασίας. Ἕνας κύκλος συνεργασίας εἶναι μία αὐτοοργανωμένη ὁμάδα μὲ τοὐλάχιστον ἑπτὰ μέλη ἀπὸ τοὐλάχιστον τρεῖς θρησκεῖες, πνευματικῶν ἐκφράσεων ἢ αὐτόχθονων παραδόσεων, περιλαμβάνοντας ἀθεϊστὲς καὶ ἀγνωστικιστές''. Ἕνα ἄλλο σημεῖο του ἱστότοπου δείχνει ὅτι, οἱ κύκλοι συνεργασίας εἶναι 1.071 καὶ ἐργάζονται σὲ 112 χῶρες, ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ δίκτυο δραστηριοτήτων τῆς ὀργάνωσης εἶναι πολὺ μεγάλο.
Ὁ Θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμὸς διαβρώνει τίς θρησκεῖες, προωθεῖ τὴν Παγκόσμια Θρησκεία καὶ ἀποτελεῖ κίνδυνο γιὰ τὴν ὀρθοδοξία μας.
Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, προκύπτει ἕνα καίριο ἐρώτημα. Ὡς ὀρθόδοξοι διερωτόμαστε: Τί προσφέρουμε, παραμένοντας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ;
Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἐρώτημα ἀπευθύνουμε στοὺς ὀρθόδοξους οἰκουμενιστές: Τί θέση ἔχει ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία σ᾿ ἕνα παναιρετικὸ ὀργανισμό, ποὺ ἔχει μετατραπεῖ σὲ λέσχη θρησκευόμενων ἀνθρώπων καὶ ὁμάδων στὴν ὁποία δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι μόνο χριστιανοί; Eἶναι δυνατὸν νὰ φανταστοῦμε τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους νὰ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ εἰδωλολάτρες τῆς ἐποχῆς των;
Θὰ ὑπῆρχε σήμερα χριστιανισμός, ἐὰν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐφήρμοζαν ἀντὶ τοῦ κηρύγματος της μετάνοιας, τοὺς Διαθρησκειακοὺς Διαλόγους καὶ τὴ συνεργασία μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τοῦ κόσμου;
Θὰ ὑπῆρχε σήμερα χριστιανισμός, ἐὰν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐφήρμοζαν ἀντὶ τοῦ κηρύγματος της μετάνοιας, τοὺς Διαθρησκειακοὺς Διαλόγους καὶ τὴ συνεργασία μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τοῦ κόσμου;
Ὡς ὀρθόδοξη χριστιανικὴ Ἐκκλησία δὲν χρειάζεται νὰ συμμετέχουμε σ᾿ ἕνα συνοθύλευμα χριστιανικῶν αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν, ἐντὸς τοῦ Π.Σ.Ε, καὶ πρέπει νὰ ἀποχωρήσουμε ἀπὸ αὐτό. Ἡ συμμετοχή μας στὸ Π.Σ.Ε. καὶ σὲ ἄλλες οἰκουμενιστικὲς ὀργανώσεις, ἀκυρώνει τὸ Εὐαγγέλιο, προσβάλλει τοὺς μάρτυρες, εἶναι ἐνάντια στοὺς ΄Ἅγιους Πατέρες καὶ ἀποτελεῖ προσβολὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὀρθόδοξοι ἱεράρχες μας καὶ ἰδιαίτερα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι, συμμετέχοντας σὲ ὅλες αὐτὲς τίς διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς ἐκδηλώσεις, προδίδουν τὴν ὀρθοδοξία μας.
_________________________________
Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη
φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
πολύ ωραίο άρθρο αλλά...δυστυχώς η ένωση με τους πάντες είναι πολύ κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε, ὅταν ἤμουν μικρός, εἶχα μία ἀπορία ἡ ὁποία μέ βασάνιζε.
ΑπάντησηΔιαγραφήἮταν ἡ ἑξῆς: Ἄκουσα γιά τόν ἀντίχριστο, ἄκουγα γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, γιά τή Δευτέρα Παρουσία, ἄκουγα ἀπό τούς ἁπλούς ἀνθρώπους ὅτι ὁ ἀντίχριστος θά σφραγίσει τούς δικούς του ἀνθρώπους καί ὅσοι ἔχουν τή σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου δέν θά μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὅλα αὐτά τά ἄκουγα καί μοῦ δημιουργοῦσαν τήν ἑξῆς ἀπορία:
Μά καλά, τόσο χαζοί θά εἶναι οἱ Χριστιανοί, νά παραδοθοῦν στόν ἀντίχριστο;
Ἀλλά ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὅταν μεγάλωσα, κατάλαβα ὅτι δέν ἦταν τόσο ἁπλό τό πρᾶγμα.
Ἄν θέλετε, στό βάθος εἶναι ἁπλό, ἀλλά τό κάναμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολυσύνθετο.
Δηλαδή, ἀπό τή στιγμή πού μέσα στή ζωή μας δέν θά ἔχομε σωστή χριστιανική τοποθέτηση καί τά βιώματά μας δέν θά εἶναι χριστιανικά, δέν θά ἔχομε ἀγάπη μέχρι θανάτου στόν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό καί πίστη, εἶναι πολύ ἑπόμενο, μέσα σέ μία χαλαρωμένη ζωή πού ζοῦμε, ἄν τύχει κάτι στήν πορεία μας, νά σκοντάψουμε.
Σκοντάφτουμε, μέ ἄλλα λόγια λέγεται σκανδαλιζόμαστε καί σκανδαλιζόμαστε θά πεῖ σταματῶ.
Γιατί σκοντάφτω θά πεῖ κάπου σκοντάφτω, σέ ἕνα σκάνδαλο, πέφτω, δέν σηκώνομαι, μένω ἐκεῖ πεσμένος.
Ἔτσι, τό κατάλαβα πάρα πολύ καλά τώρα καί κάθομαι καί βλέπω σήμερα τούς ἀνθρώπους καί λέω:
Ἄνθρωπε, ἀδελφέ, ξέρεις ἐκεῖ πού πηγαίνεις, ὅτι ἐκεῖ εἶναι μία προδρομική κατάσταση τοῦ ἀντιχρίστου;
Ξέρεις, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο κινεῖσαι, παρασκευάζεις τό δρόμο τοῦ ἀντιχρίστου;
Δέν σέ πιστεύουν, δέν σέ καταλαβαίνουν!
Τώρα τό κατάλαβα αὐτό, οἱ ἄνθρωποι ἀπιστοῦν.
Ἡ κοσμικοποίηση εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νά φτάσομε στό σκάνδαλο!»
Γιά τούς κρυπτοχριστιανούς λένε, ότι μποροῦσε ὁ ἱερέας νά γίνει χότζας καί τό πρωί νά εἶναι στό τζαμί καί τό βράδυ νά κάνει ὀρθόδοξη λειτουργία.
Αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀπαράδεκτο πρᾶγμα. Καί μάλιστα, στήν ἐποχή τῶν Τούρκων ἦταν ἄφθονα καί ὑπάρχουν μέχρι καί σήμερα.
Αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο πρᾶγμα, γιατί ὁ Χριστιανός στέκεται μέ ἕναν συντηρητισμό ἀπέναντι στό Εὐαγγέλιο.
Φοβᾶται τό μαρτύριο. Ἤ θά εἶσαι ἤ δέν θά εἶσαι.
Ἡ παλαιά Ἐκκλησία, ἡ ἀρχαία, ἔνδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν γνώρισε τόν κρυπτοχριστιανισμό. Βέβαια, ὁ πιστός δέν ἔλεγε στόν κόσμο:
«Εἶμαι Χριστιανός», ὄχι, ζοῦσε. Τόν συνελάμβαναν;
Ὁμολογούσε. Οὔτε ἄλλαζε τήν πίστη του. Ὁμολογοῦσε. Τούς ἔλεγαν οἱ ἴδιοι οἱ εἰδωλολάτρες: «Ρίξτε μία χούφτα λιβάνι στό θεό καίσαρα καί μήν πιστεύετε ἐκεῖνο τό ὁποῖο κάνετε». «Ὄχι, αὐτό πού πιστεύω θά πῶ. Αὐτό ἔλλειψε!».
Θά προχωρήσομε σέ ἕνα μαρτύριο ἤ σέ ἕναν κρυπτοχριστιανισμό;
Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα σέ ἕναν ἐπικείμενο πειρασμό».
(Μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος).
Και θα κλείσω με την ερώτηση του αγαπητού Αρθρογράφου:
Θὰ ὑπῆρχε σήμερα χριστιανισμός, ἐὰν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐφήρμοζαν ἀντὶ τοῦ κηρύγματος της μετάνοιας, τοὺς Διαθρησκειακοὺς Διαλόγους καὶ τὴ συνεργασία μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τοῦ κόσμου;
Αν οι Άγιοι Απόστολοι και οι μετέπειτα Χριστιανοί, ήταν σαν τους σημερινούς αρχιερείς διπλωμάτες.
Σήμερα δεν θα είχαμε ούτε Μάρτυρες, ούτε Συναξάρια.
ωραιο σχολιο Χρηστο εστι συμφωνω ουτε Μαρτυρες ουτε Συναξαρια . Ερωτησις ποιος τα διαβαζει αυτα (τους βιους Αγιων και τα Συναξαρια) μηπως μας εκατσαν οι ακατηχητοι μας μας διαβασουν καμια ομιλια ενος Αγιου τι εκανε σε αυτες τις περιπτωσεις , μηπως αναβαν κερια στα ειδωλα των Ρωμαιων και ετσι γινοταν Μαρτυρες και Αγιοι ? αν ηταν ετσι οι Αγιοι σαν εμας τους παχυλους χλιδους δεν θα υπηρχε Ορθοδοξια ο Αντι θα ερχοταν πριν παρα πολλα χρονια . Καλη Μετανοια Οικουμενιστες.
ΑπάντησηΔιαγραφή