Οἱ ἀξιολογικὲς αὐτὲς θεολογικὲς καὶ πολιτικὲς κρίσεις, ἀφοροῦν τοὺς βασιλεῖς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τοῦ Ἰούδα, γιὰ τὴν πολιτική τους καὶ τὸ ἦθος τους. «Εἰς τὴν ζωὴν κάθε βασιλιᾶ - εἴτε τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα εἴτε τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ - ὁ συγγραφεὺς σημειώνει πάντοτε πὼς ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει, κυρίως διὰ τῶν ἀφωσιωμένων προφητῶν του», γράφει ὁ Ν.Π. Βασιλειάδης στὴν Εἰσαγωγὴ (Σελ. 14) τοῦ 6ου Τόμου - Βασιλειῶν Γ - Δ, Ἐκδόσεις «Ὁ Σωτήρ».
Αὐτὲς οἱ κρίσεις τοῦ Θεοπνεύστου κειμένου διατηροῦν στὸ ἀκέραιο τὴν ἐπικαιρότητά τους καὶ τὴ σημασία τους μέχρι καὶ σήμερα, διότι ἀφοροῦν τοὺς πολιτικοὺς καὶ τὸ κράτος, ὡς ὑπέρτατο (κοσμικὰ) καὶ συγκεντρωτικὸ θεσμὸ κοινωνικοῦ ἐλέγχου, διὰ μέσου τοῦ κοινωνικοῦ συστήματος, τὸν βαθύτερο λόγο τοῦ ὁποίου ἀγνοοῦν, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἄγνοια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἀντανακλᾷται καὶ στὴν πρόσφατη ἐκλογικὴ ἀναμέτρηση (2023), ὅπου ἔδωσαν πολιτικὴ καὶ ἠθικὴ ἐμπιστοσύνη σὲ κόμματα μὲ ὑλιστικὸ ὑπόβαθρο· δεῖγμα καὶ αὐτὸ τῆς ἀστικῆς παρακμῆς τοῦ ποιμνίου, «ἀστοχριστιανῶν» στὴν ἰδεολογία, κατὰ τὸν εὐφυῆ χαρακτηρισμὸ τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη.
Ἔνοχοι καὶ οἱ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δὲν ἐλέγχουν τὴν πολιτικὴ ἐξουσία στὶς πτώσεις της, ὅταν αὐτὴ πράττει τὸ «πονηρὸν ἐναντίον Κυρίου», ἀλλά, ἀντίθετα, τὴν ἀκολουθοῦν ἐν πολλοῖς.
Στὸ βιβλίο «ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ - Δ», διαβάζουμε (παράδειγμα) γιὰ τὴν θεοφιλῆ βασιλεία τοῦ Ἰωσαφὰτ (872 - 849 π.Χ.), βασιλιᾶ τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰούδα: «καὶ ἐπορεύθῃ ἐν πάσῃ ὁδῷ Ἀσὰ τοῦ πατρὸς αὐτού· οὐκ ἐξέκλινεν ἀπ᾿ αὐτῆς τοῦ ποιῆσαι τὸ εὐθὲς ἐν ὀφθαλμοῖς Κυρίου».
Ἑρμηνεία: «Ὁ Ἰωσαφὰτ ἀκολούθησε εἰς ὅλα τὸ θεοφιλὲς παράδειγμα τοῦ Ἀσά, τοῦ πατέρα του· καὶ δὲν παρεξέκλινεν ἀπὸ τὴν θεοσεβῆ πορείαν τοῦ πατέρα του, ἀλλ᾿ ἔζησε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα καὶ τίς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου» (Κεφ. Κβ΄, 43).
Θαυμάζουμε τὴν ἀντικειμενικότητα τῆς Γραφῆς στὴ φύση τῶν γεγονότων. Προσθέτει (στίχ. 44):
«πλὴν τῶν ὑψηλῶν οὐκ ἐξῇρεν, ἔτι ὁ λαὸς ἐθυσίαζε καὶ ἐθυμίων ἐν τοῖς ὑψηλοῖς», δηλ. «δὲν κατέστρεψεν ὅμως τὰ εἰδωλολατρικὰ ὑψώματα τῆς χώρας, καὶ ἔτσι ὁ λαὸς συνέχιζε νὰ προσφέρῃ ἐκεῖ θυσίες καὶ θυμιάματα εἰς τὰ εἴδωλα».
Ἐπίσης: «Καὶ Ἰοῦ οὐκ ἐφύλαξε πορεύεσθαι ἐν νόμῳ Κυρίου Θεοῦ Ἰσραὴλ ἐν ὅλῃ καρδίᾳ αὐτοῦ, οὐκ ἀπέστη ἀπάνωθεν ἁμαρτιῶν Ἰεροβοάμ, ὅς ἐξήμαρτε τὸν Ἰσραήλ».
Ἑρμηνεία: Ἀλλ᾿ ὁ Ἰοῦ δὲν ἐπρόσεξε, ὥστε νὰ βαδίσῃ καὶ νὰ συμπεριφερθῇ σύμφωνα μὲ τὸν νόμον τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ, μὲ ὅλην τὴν καρδιά του, ὥστε αὐτὸν ἐξ ὁλοκλήρου νὰ ποθῇ. Δι᾿ αὐτὸ δὲν ἀπεμακρύνθῃ ἀπὸ τίς ἁμαρτίες καὶ τὴν εἰδωλολατρικὴν πολιτείαν τοῦ Ἱεροβοάμ, ὁ ὁποῖος παρέσυρε τὸν Ἰσραηλιτικὸν λαὸν εἰς τὴν ἀποστασίαν καὶ τὴν εἰδωλολατρίαν» (Κεφ. Ι, 31).
Χριστιανικὰ οἱ ἐξουσίες καὶ οἱ ἄρχοντες δὲν ταυτίζονται. Οἱ ἐξουσίες εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄρχοντες ἐκλογὴ τῶν ἀνθρώπων, ἔργο τους. Τὸ ἠθικό - πνευματικὸ ἐπίπεδο ἑνὸς λαοῦ καθορίζει καὶ τοὺς κυβερνῆτες του, οἱ ὁποῖοι ἐπανδρώνουν τὸ σκάφος τῆς ἐξουσίας. Ὁ Χριστιανισμὸς ἔχει θέσει τὴν ἐξουσία «Θεοῦ διάκονον εἰς τὸ ἀγαθόν» (Ρωμ. 13, 4).
Ἀπὸ τὴν μαρτυρία τῆς Γραφῆς, στὰ πλαίσια τῆς θεολογικῆς ἀντίληψης τῆς πολιτικῆς, κάθε διαχωρισμὸς τῆς κάθετης ἀπὸ τὴν ὁριζόντια διάσταση τῆς ζωῆς, στερεῖται λογικῆς, εἶναι αἵρεση. Στὴν πράξη τὸ σημερινὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἐκτιμᾷ (περιφρονεῖ) αὐτὴ τὴν μαρτυρία τῆς Γραφῆς καὶ τὴν προσφορὰ τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ξεπεράσει αὐτὴ τὴν διαρχία.
Στὰ ὅρια τοῦ «νέου» αὐτοῦ ἤθους τῆς διαρχίας, διαιρέσεως σώματος - ψυχῆς, οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι δημιούργησαν μορφὲς ἄρνησης τοῦ κοινωνικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ προέκταση τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, τῆς Ἐκκλησίας, στὰ πολιτικοκοινωνικὰ προβλήματα τῆς ζωῆς.
Νὰ διευκρινίσουμε, ὅτι ἄλλο Κράτος, καὶ ἄλλο Κοινωνικὸ Σύστημα. Τὸ Κράτος μὲ τίς ἐκλογὲς ἀλλάζει μορφές, ἐνῶ μέχρι σήμερα, ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, τὸ κοινωνικὸ σύστημα μένει ἀνέπαφο.
Παραπλανημένος ὁ λαὸς ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς ἀστούς - Μαρξιστές, ξέχασε ἢ ἀδιαφόρησε γιὰ τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τόσο ἀνέλυσαν οἱ μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ὁ καθηγητὴς R. Gonnard, ὑπογραμμίζει τὴν ὑλιστική - φιλοσοφικὴ βάση τῶν σημερινῶν ὑλιστικῶν κομμάτων, ποὺ λίγες ἡμέρες πρὶν ἀνέδειξαν τὴν ἀνίσχυρη καὶ ἀπληροφόρητη σκέψη τῶν Ἑλλήνων, ὡς θρίαμβο τῆς δημοκρατίας!
Γράφει ὁ καθηγητής: «ὁ μὲν Φιλελευθερισμὸς λέγει: τὸ πᾶν διὰ τὸ ἄτομον διὰ τοῦ ἀτόμου, ἐνῶ ὁ Σοσιαλισμὸς ἀντιτάσσει: τὸ πᾶν διὰ τὸ ἄτομον διὰ τῆς κοινωνίας». Ἡ ἀνοχὴ στὸν οἰκουμενισμό, στὴν παναίρεση, καὶ ἡ μὴ προσφυγὴ (πολιτικὰ) στὶς λύσεις τοῦ κοινωνικοῦ χριστιανισμοῦ, θὰ χαρακτηρίσουν τὴν γενιὰ ταύτῃ, ἐνώπιον τοῦ κριτηρίου τοῦ Θεοῦ, ὅτι «ἐποίησε τὸ πονηρὸν ἐναντίον τοῦ Κυρίου».
Ἐρώτημα:
Μποροῦν οἱ σημερινοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ πολεμήσουν τὰ σημερινὰ καθεστῶτα τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς ἀθεΐας, ὅταν τὰ ὑποστηρίζουν καὶ ὅταν εἶναι συντεταγμένοι στὰ πολιτικά τους σχήματα (κόμματα);
Ἀσφαλῶς, ὄχι!
Ἀσφαλῶς, ὄχι!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου