Τὸ παιδί, ὅταν εἶναι μικρό, δὲν κάνει τίποτε, καὶ οἱ γονεῖς του τὸ φροντίζουν γιὰ τὸ φαγητό του, γιὰ τὸ ντύσιμό του κ.λπ. Τὸ βοηθοῦν ἀπὸ ἀγάπη, χωρὶς αὐτὸ νὰ κοπιάζη. Αὐτὸ μόνον καμμιὰ δουλίτσα κάνει. Καὶ μήπως ἔτσι ξεπληρώνει τὸν κόπο ἢ τὰ ἔξοδα ποὺ κάνουν οἱ γονεῖς γι᾿ αὐτό; Ἀλλά, ὅταν τὸ παιδὶ μεγαλώση καὶ δὲν καταλαβαίνη τί τοῦ πρόσφεραν οἱ γονεῖς του, αὐτὸ εἶναι πολὺ βαρύ!
Παλιὰ οἱ γονεῖς ἔδερναν τὸ παιδὶ καὶ ἐκεῖνο τὸ δεχόταν χωρὶς λογισμούς. Πολλὲς φορὲς οὔτε καταλάβαινε γιατί τὸ ἔδερναν. Σήμερα τὰ παιδιὰ εἶναι ὅλο «γιατί καὶ γιατί;» καὶ ἀντιλογία. Δὲν ἔχουν ἁπλότητα. Ὅλα τὰ περνᾶνε ἀπὸ τὸ κόσκινο. Δὲν ἔρχεται ὅμως ἔτσι ἡ θεία Χάρις. Ὅταν τὸ παιδὶ δὲν νιώθη τὸν πατέρα του ὡς πατέρα καὶ δὲν δέχεται τὴν παιδαγωγία τοῦ πατέρα, εἶναι νόθο παιδί. Μερικὰ παιδιά, ἂν τοὺς κάνουν οἱ γονεῖς μιὰ μικρὴ παρατήρηση, «θὰ κόψω τὶς φλέβες», λένε ἀμέσως. Τί νὰ τὰ κάνουν τότε καὶ οἱ γονεῖς; Ὑποχωροῦν, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ καταστρέφονται.
Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι, ἐὰν οἱ γονεῖς καμμιὰ φορὰ τοῦ δίνουν κανένα σκαμπίλι, δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ κακότητα, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ διορθωθῆ, νὰ γίνη καλύτερο καὶ νὰ χαίρεται ἀργότερα. Ἐμεῖς, ὅταν ἤμασταν μικρά, εἴτε μᾶς χάιδευαν οἱ γονεῖς μας, εἴτε μᾶς ἔδερναν, εἴτε μᾶς φιλοῦσαν, ὅλα τὰ δεχόμασταν. Καταλαβαίναμε ὅτι ὅλα τὰ ἔκαναν γιὰ τὸ καλό μας. Εἴχαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη. Μερικὲς φορὲς μάλιστα ἡ μητέρα μου ἄλλο παιδὶ ἔφταιγε καὶ ἄλλο μάλωνε, γιατὶ δὲν προλάβαινε νὰ κάνη ...δικαστήριο. Ὁ ἔνοχος ὅμως, ὅταν ἔβλεπε ὅτι μάλωσε τὸν ἄλλον ποὺ δὲν ἔφταιγε, ἐπειδὴ τὸν πείραζε ἡ συνείδηση, ἔλεγε «ἐγὼ ἔφταιγα», καὶ ὁ ἄλλος δικαιωνόταν.
Στὴν οἰκογένεια οἱ μικροὶ πρέπει νὰ ἔχουν σεβασμὸ καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους. Νὰ αἰσθάνωνται ὡς ἀνάγκη τὸν σεβασμό, τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν μεγάλο. Οἱ μεγαλύτεροι πάλι νὰ ἔχουν ἀγάπη πρὸς τοὺς μικρούς, νὰ τοὺς βοηθοῦν καὶ νὰ τοὺς προστατεύουν. Ὅταν ὁ μικρὸς σέβεται τὸν μεγάλο καὶ ὁ μεγάλος ἀγαπάη τὸν μικρό, δημιουργεῖται μιὰ ὄμορφη οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα. Ὁ πατέρας μου ἔλεγε: «Ὑπακοὴ στὸν μεγάλο ἀδελφό σας». Ἐμεῖς ξέραμε ὅτι ὁ πατέρας μᾶς ἀγαπάει ὅλους καὶ εἴχαμε πιὸ πολὺ θάρρος στὸν πατέρα. Στὸν μεγάλο ἀδελφό, ποὺ δὲν βρίσκαμε τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα, κάναμε μεγαλύτερη ὑπακοή[1].
Ὅταν οἱ σύζυγοι ἔχουν σεβασμὸ μεταξύ τους καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς, ἡ ζωὴ στὴν οἰκογένεια εἶναι εἰρηνική, πάει ρολόι. Ποτὲ σὲ μιὰ τέτοια οἰκογένεια ὁ μεγάλος γιὸς δὲν λέει στὴν μητέρα του «κοίταξε ἐδῶ, μάνα, αὐτὸ μὴν τὸ ξανακάνης» ἢ «γιατί τὸ ἔκανες αὐτὸ ἔτσι καὶ ἐκεῖνο ἀλλιῶς;», ἀλλὰ οὔτε ὁ πατέρας στὴν μάνα μιλάει μὲ τέτοιον τρόπο. Ὁ μεγάλος μπορεῖ νὰ ἀστειεύεται μὲ τὸν μικρό, γιὰ νὰ τὸν κάνη νὰ χαρῆ, ἀλλὰ ὁ μικρὸς δὲν πρέπει νὰ ἀποκτήση παρρησία μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει ἀπὸ τὰ πειράγματα τοῦ μεγάλου. Ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου καὶ κατέβαινα καμμιὰ φορὰ νὰ ψωνίσω διάφορα ὑλικά, ἕνα παιδάκι, ποὺ τὸ σπίτι του ἦταν πάνω στὸν δρόμο, μόλις μὲ ἔβλεπε, ἐρχόταν κοντά μου καὶ ἐγὼ τοῦ φιλοῦσα τὸ χέρι. Ὕστερα συνήθισε καὶ ἔτρεχε καὶ μοῦ ἔδινε μόνο του τὸ χέρι του νὰ τὸ φιλήσω! Ἐγὼ πάλι τοῦ τὸ φιλοῦσα. Μετὰ μοῦ εἶπαν οἱ γονεῖς του: «Μὴν τοῦ φιλᾶς, Πάτερ, τὸ χέρι, γιατὶ τρέχει στοὺς παπάδες καὶ δίνει τὸ χεράκι του νὰ τὸ φιλήσουν καί, ἅμα δὲν τὸ φιλήσουν, βάζει τὰ κλάματα».
Παλιὰ οἱ γονεῖς ἔδερναν τὸ παιδὶ καὶ ἐκεῖνο τὸ δεχόταν χωρὶς λογισμούς. Πολλὲς φορὲς οὔτε καταλάβαινε γιατί τὸ ἔδερναν. Σήμερα τὰ παιδιὰ εἶναι ὅλο «γιατί καὶ γιατί;» καὶ ἀντιλογία. Δὲν ἔχουν ἁπλότητα. Ὅλα τὰ περνᾶνε ἀπὸ τὸ κόσκινο. Δὲν ἔρχεται ὅμως ἔτσι ἡ θεία Χάρις. Ὅταν τὸ παιδὶ δὲν νιώθη τὸν πατέρα του ὡς πατέρα καὶ δὲν δέχεται τὴν παιδαγωγία τοῦ πατέρα, εἶναι νόθο παιδί. Μερικὰ παιδιά, ἂν τοὺς κάνουν οἱ γονεῖς μιὰ μικρὴ παρατήρηση, «θὰ κόψω τὶς φλέβες», λένε ἀμέσως. Τί νὰ τὰ κάνουν τότε καὶ οἱ γονεῖς; Ὑποχωροῦν, καὶ τελικὰ τὰ παιδιὰ καταστρέφονται.
Τὸ παιδὶ πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι, ἐὰν οἱ γονεῖς καμμιὰ φορὰ τοῦ δίνουν κανένα σκαμπίλι, δὲν τὸ κάνουν ἀπὸ κακότητα, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ διορθωθῆ, νὰ γίνη καλύτερο καὶ νὰ χαίρεται ἀργότερα. Ἐμεῖς, ὅταν ἤμασταν μικρά, εἴτε μᾶς χάιδευαν οἱ γονεῖς μας, εἴτε μᾶς ἔδερναν, εἴτε μᾶς φιλοῦσαν, ὅλα τὰ δεχόμασταν. Καταλαβαίναμε ὅτι ὅλα τὰ ἔκαναν γιὰ τὸ καλό μας. Εἴχαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη. Μερικὲς φορὲς μάλιστα ἡ μητέρα μου ἄλλο παιδὶ ἔφταιγε καὶ ἄλλο μάλωνε, γιατὶ δὲν προλάβαινε νὰ κάνη ...δικαστήριο. Ὁ ἔνοχος ὅμως, ὅταν ἔβλεπε ὅτι μάλωσε τὸν ἄλλον ποὺ δὲν ἔφταιγε, ἐπειδὴ τὸν πείραζε ἡ συνείδηση, ἔλεγε «ἐγὼ ἔφταιγα», καὶ ὁ ἄλλος δικαιωνόταν.
Στὴν οἰκογένεια οἱ μικροὶ πρέπει νὰ ἔχουν σεβασμὸ καὶ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους. Νὰ αἰσθάνωνται ὡς ἀνάγκη τὸν σεβασμό, τὴν ὑποταγὴ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν μεγάλο. Οἱ μεγαλύτεροι πάλι νὰ ἔχουν ἀγάπη πρὸς τοὺς μικρούς, νὰ τοὺς βοηθοῦν καὶ νὰ τοὺς προστατεύουν. Ὅταν ὁ μικρὸς σέβεται τὸν μεγάλο καὶ ὁ μεγάλος ἀγαπάη τὸν μικρό, δημιουργεῖται μιὰ ὄμορφη οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα. Ὁ πατέρας μου ἔλεγε: «Ὑπακοὴ στὸν μεγάλο ἀδελφό σας». Ἐμεῖς ξέραμε ὅτι ὁ πατέρας μᾶς ἀγαπάει ὅλους καὶ εἴχαμε πιὸ πολὺ θάρρος στὸν πατέρα. Στὸν μεγάλο ἀδελφό, ποὺ δὲν βρίσκαμε τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα, κάναμε μεγαλύτερη ὑπακοή[1].
Ὅταν οἱ σύζυγοι ἔχουν σεβασμὸ μεταξύ τους καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν σεβασμὸ πρὸς τοὺς γονεῖς, ἡ ζωὴ στὴν οἰκογένεια εἶναι εἰρηνική, πάει ρολόι. Ποτὲ σὲ μιὰ τέτοια οἰκογένεια ὁ μεγάλος γιὸς δὲν λέει στὴν μητέρα του «κοίταξε ἐδῶ, μάνα, αὐτὸ μὴν τὸ ξανακάνης» ἢ «γιατί τὸ ἔκανες αὐτὸ ἔτσι καὶ ἐκεῖνο ἀλλιῶς;», ἀλλὰ οὔτε ὁ πατέρας στὴν μάνα μιλάει μὲ τέτοιον τρόπο. Ὁ μεγάλος μπορεῖ νὰ ἀστειεύεται μὲ τὸν μικρό, γιὰ νὰ τὸν κάνη νὰ χαρῆ, ἀλλὰ ὁ μικρὸς δὲν πρέπει νὰ ἀποκτήση παρρησία μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει ἀπὸ τὰ πειράγματα τοῦ μεγάλου. Ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου καὶ κατέβαινα καμμιὰ φορὰ νὰ ψωνίσω διάφορα ὑλικά, ἕνα παιδάκι, ποὺ τὸ σπίτι του ἦταν πάνω στὸν δρόμο, μόλις μὲ ἔβλεπε, ἐρχόταν κοντά μου καὶ ἐγὼ τοῦ φιλοῦσα τὸ χέρι. Ὕστερα συνήθισε καὶ ἔτρεχε καὶ μοῦ ἔδινε μόνο του τὸ χέρι του νὰ τὸ φιλήσω! Ἐγὼ πάλι τοῦ τὸ φιλοῦσα. Μετὰ μοῦ εἶπαν οἱ γονεῖς του: «Μὴν τοῦ φιλᾶς, Πάτερ, τὸ χέρι, γιατὶ τρέχει στοὺς παπάδες καὶ δίνει τὸ χεράκι του νὰ τὸ φιλήσουν καί, ἅμα δὲν τὸ φιλήσουν, βάζει τὰ κλάματα».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»
__________________________________
[1] Ὁ Γέροντας εἶχε ἑπτὰ ἀδέλφια.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου