Πρώτον, επειδή η προσευχή αποτελεί τον μοναδικό τρόπο κοινωνίας της ψυχής με τον Θεό, τον Πλάστη και Σωτήρα της, και έναν από τους κύριους τρόπους της ενώσεώς της μ’ Εκείνον, της σωτηρίας ή, όπως λέμε, της θεώσεως, που είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου.
Δεύτερον, επειδή, όπως βεβαίωσε ο Κύριος (Ματθ. 17:21), οι δαίμονες, που πολεμούν άγρια την ψυχή με τα πάθη, πασχίζοντας να ματαιώσουν τη σωτηρία και τη θέωσή της, δεν μπορούν να νικηθούν παρά με την προσευχή και τη νηστεία.
Τρίτον, επειδή, για να μας συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες μας, που μας χωρίζουν απ’ Aυτόν και μας προξενούν τον αιώνιο θάνατο, αλλά και για να μας βοηθήσει σε κάθε δύσκολη περίσταση της ζωής, πρέπει να Του το ζητήσουμε: «Ζητάτε, και θα σας δοθεί», παραγγέλλει ο Κύριος· «ψάχνετε, και θα βρείτε· χτυπάτε την πόρτα, και θα σας ανοιχθεί. Γιατί όποιος ζητάει, παίρνει· όποιος ψάχνει, βρίσκει κι όποιος χτυπάει, του ανοίγεται» (Λουκ. 11:10). Πολλές φορές είναι αδύνατη η λύση βιοτικών ή πνευματικών προβλημάτων με τις ανθρώπινες δυνάμεις. Τότε χρειάζεται η επέμβαση του Θεού, καθώς «αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά» (Λουκ. 18:27). Αλλά η θεία επέμβαση προϋποθέτει την ανθρώπινη αίτηση με την προσευχή, γιατί ο Κύριος δεν παραβιάζει ποτέ το αυτεξούσιό μας.
✶✶✶
Ας προσευχόμαστε, λοιπόν, αδιάλειπτα, όπως μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος (Α’ Θεσ. 5:17), μια και η προσευχή, σύμφωνα με τη σοφή πατερική απόφανση, είναι πραγματικά, ως προς την ποιότητά της, συνουσία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, ενώ, ως προς την ενέργειά της, είναι συγχώρηση των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τείχος που προστατεύει από τις θλίψεις, κατάπαυση των δαιμονικών πολέμων, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, τροφή της ψυχής, φωτισμός του νου, διάλυση της λύπης, μείωση του θυμού και πολλά άλλα (όσιος Ιωάννης της Κλίμακος). Με την προσευχή παίρνουμε όλα τα θεία δώρα, επίγεια και επουράνια. Το βεβαίωσε κι αυτό ο Χριστός: «Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε» (Ματθ. 21:22).
«Η προσευχή», θα λέγαμε συμπερασματικά μαζί με τον μακαριστό μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετο, «είναι η αναπνοή της ψυχής του ανθρώπου. Όπως το σώμα με την αναπνοή παίρνει από τον αέρα που το περιβάλλει ζωή και δύναμη, έτσι και η ψυχή με την προσευχή παίρνει ζωή και δύναμη πνευματική από το Πνεύμα του Θεού, που είναι “πανταχού παρόν”».
Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερώτηση 82.
Ας ξεκινήσω από αυτό που γράφει το υπέροχο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας λέει ο Γέροντας Ευστράτιος Γκολοβάνσκι:
Πολλές φορές είναι αδύνατη η λύση βιοτικών ή πνευματικών προβλημάτων με τις ανθρώπινες δυνάμεις.
Τότε χρειάζεται η επέμβαση του Θεού, καθώς «αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά» (Λουκ. 18:27).
Αλλά η θεία επέμβαση προϋποθέτει την ανθρώπινη αίτηση με την προσευχή, γιατί ο Κύριος δεν παραβιάζει ποτέ το αυτεξούσιό μας.
Πράγματι Αδέρφια μου, υπάρχουν πολλά προβλήματα μας, που δεν μας αφήνουν ούτε να κοιμηθούμε το βράδυ.
Και ενώ ανθρωπίνος δεν βρίσκουμε καμία λύση ή αυτές που βρίσκουμε δεν είναι επαρκής, ξεχνούμε πάντοτε την Άνωθεν βοήθεια.
Δοκιμάστε το.
Αν προσευχηθούμε με θέρμη στον Χριστό, και να ζητήσουμε και από την γλυκιά μας Παναγία να μας βοηθήσει, αμέσως θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι.
Το πρώτο πράγμα που θα συμβεί θα είναι, να έρθει η ειρήνη μέσα μας.
Πράγματι θα νιώσουμε μία ανεξήγητη ανακούφιση (είναι ορισμένα πράγματα που δεν μπορείς να τα περιγράψεις).
Και το δεύτερο πράγμα που θα συμβεί, θα έρθει βοήθεια από κει που δεν την περιμένουμε.
Με την προσευχή ο άνθρωπος γλιτώνει από πολύ άγχος και αγωνία.
Αφήνεται στα χέρια του Θεού και λέει:
Εσύ γνωρίζεις για όλα Θεέ μου. Αν πρέπει να το υποστώ αυτό, ας το υποστώ. (Και μιλάμε για κάθε είδους δοκιμασία, από οικονομική μέχρι ότι μπορεί να συμβεί σε κάθε άνθρωπο).
Ειδικά αν είναι θέμα υγείας και πολύ σοβαρό.
Να παρακαλέσουμε τον Χριστό για την υγεία μας, αλλά στο τέλος να πούμε: αν είναι το δικό Σου θέλημα να πεθάνω, να είναι ευλογημένο, ας πεθάνω.
Τώρα ας πάω και στο πνευματικό κομμάτι.
Διαβάζουμε πάλι στο Αρθρο που μας λέει για την προσευχή:
είναι συγχώρηση των αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει από τους πειρασμούς, τείχος που προστατεύει από τις θλίψεις, κατάπαυση των δαιμονικών πολέμων, πηγή των αρετών, πρόξενος των χαρισμάτων, τροφή της ψυχής, φωτισμός του νου, διάλυση της λύπης, μείωση του θυμού και πολλά άλλα (όσιος Ιωάννης της Κλίμακος).
Μας λέει ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακας: κατάπαυση των δαιμονικών πολέμων.
Θα αναρωτηθεί κάποιος:
Αφού οι δαίμονες δεν γνωρίζουν τι σκεφτόμαστε, όταν προσευχόμαστε νοερώς (χωρίς να μας ακούνε) πώς τους απωθούμε;
Μας λέει ένας Γέροντας:
Όταν δεις μία σόμπα που δεν έχει τζάμι, από πού καταλαβαίνεις άμα έχει μέσα ξύλα και καίει ή είναι σβηστή;
Άμα την πλησιάσεις θα αισθανθείς αν εκπέμπει θερμότητα ή όχι.
Το ίδιο παθαίνουν και οι δαίμονες με μας όταν προσευχόμαστε.
Εκπέμπουμε φωτιά που τους κατακαίει και δεν τολμούν να μας πλησιάσουν.
Σταματάω εδώ και ένα πράγμα μόνο να θυμόμαστε, να λέμε πάντοτε την ευχούλα:
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με τον αμαρτωλό.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Δεν μπορούμε να μεταδώσουμε περισσότερο Χριστό στους άλλους, από όσο έχουμε μέσα μας.