Τοῦ Φώτη Μιχαήλ, ἰατροῦ
6 Ἀπριλίου 1941: Ἡμέρα εἰσβολῆς τῶν κατοχικῶν Γερμανικῶν στρατευμάτων…
6 Ἀπριλίου 2010: Ἡμέρα εἰσβολῆς τοῦ ΔΝΤ καὶ τῶν Βαυαρῶν ἐπιγόνων…
6 Ἀπριλίου 2015: Γενοκτονία σὲ καιρὸ εἰρήνης...
Ἡ σκληρότητα καὶ ἡ ἀπανθρωπία τῶν σημερινῶν γερμανῶν ἀξιωματούχων γίνεται ἀφορμὴ νὰ ξαναθυμηθοῦμε -καὶ νὰ ὑπενθυμίσουμε καὶ σ’ ἐκείνους- τὶς ἀναρίθμητες βαρβαρότητες τῶν παππούδων τους εἰς βάρος τῆς Πατρίδας μας, ἀλλὰ καὶ εἰς βάρος ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης πρὶν ἀπὸ 64 χρόνια ἀκριβῶς. Ἔτσι, γιὰ νὰ ἔχουμε τὸν νοῦ μας, ὥστε νὰ φυλαγόμαστε καὶ νὰ...
μὴν ξαναπάθουμε τὰ ἴδια, καὶ ἐκεῖνοι νὰ καταλάβουν ἐπιτέλους, ὅτι δὲν τοὺς παίρνει νὰ φέρονται ἀπέναντί μας μὲ ἔπαρση καὶ μισανθρωπία. Μᾶς χρωστᾶνε, δὲν τοὺς χρωστᾶμε.
Ὁ κατάλογος τῶν δεινῶν, ποὺ ὑποστήκαμε ἀπὸ τὰ βάρβαρα χέρια τῶν Γερμανῶν στὰ χρόνια τῆς Κατοχῆς, εἶναι ἀτελείωτος. Δεῖγμα μονάχα, ἀπὸ τὰ ’’κατορθώματα’’ τοῦ σύγχρονου γερμανικοῦ μεσαίωνα θὰ παραθέσουμε παρακάτω.
2 Ἰουνίου 1941: Γερμανοὶ στρατιῶτες ξεθεμελιώνουν τὴν κωμόπολη Κάνδανο τῆς Κρήτης καὶ ἐκτελοῦν ἐν ψυχρῶ 300 κατοίκους της.
Μέχρι τὸν Αὔγουστο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοὶ ἐκτελοῦν στὴν Κρήτη πάνω ἀπὸ 2.000 πατριῶτες.
17 Ὀκτωβρίου 1941: Οἱ Γερμανοὶ λεηλατοῦν καὶ πυρπολοῦν τὰ Ἄνω καὶ Κάτω Κερδύλια καὶ ἐκτελοῦν 222 ἄνδρες ἀπὸ 15 ἕως 70 ἐτῶν μπροστὰ στὰ μάτια τῶν δικῶν τους, ἀφοῦ προηγουμένως τοὺς ἀναγκάζουν νὰ σκάψουν τὸν ὁμαδικό τους τάφο μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια.
5 Μαρτίου 1943: Σὲ διαδήλωση στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, Γερμανοὶ πυροβολοῦν στὸ ψαχνὸ μὲ ἀποτέλεσμα 18 νεκροὺς καὶ 155 τραυματίες.
15 Ἰουνίου 1943: Γιὰ δεύτερη φορά, σὲ διαδήλωση στὴν Ἀθήνα, γερμανικὰ πολυβόλα στέλνουνε 32 παλληκάρια στὸν ἄλλον κόσμο καὶ ἄλλα 180 βαριὰ τραυματισμένα στὸ νοσοκομεῖο.
25 Ἰουνίου 1943: Ὁ κόσμος τῆς Ἀθήνας ξανὰ στοὺς δρόμους γιὰ τὴν λευτεριά. Ξανὰ καὶ οἱ Γερμανοὶ πυροβολοῦν στὸ ψαχνὸ μὲ ἀποτέλεσμα 40 νεκροὺς καὶ 250 τραυματίες.
22 Ἰουλίου 1943: Χιλιάδες διαδηλωτὲς στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας καὶ γιὰ μία ἀκόμα φορᾶ οἱ Γερμανοὶ συλλαμβάνουν πεντακόσιους, τραυματίζουν 80 καὶ σκοτώνουν 53.
13 Δεκεμβρίου 1943: Στὰ Καλάβρυτα οἱ Γερμανοὶ ἐκτελοῦν ἐν ψυχρῶ ἢ καῖνε ζωντανοὺς σχεδὸν τὸ σύνολο τῶν κατοίκων. Τὰ θύματα, μὲ τὰ γύρω χωριά, φτάνουν τοὺς 1100. Ἀνάμεσά τους παιδιὰ 12 ἐτῶν.
9 Φεβρουαρίου 1944: Στὴν Καλαμάτα οἱ Γερμανοὶ ἐκτελοῦν 300 πατριῶτες καὶ πυροβολοῦν τὶς γυναῖκες τους, ποὺ κατέβηκαν στοὺς δρόμους νὰ διαμαρτυρηθοῦν, μετρώντας 15 θύματα.
24 Φεβρουαρίου 1944: Στὴν Τρίπολη οἱ Γερμανοὶ ἐκτελοῦν 204 πατριῶτες , ποὺ ἤσαν ὅμηροι στὶς φυλακὲς τῆς πόλης.
1 Μαΐου 1944: Στὸ σκοπευτήριο τῆς Καισαριανῆς ἐκτελοῦνται ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς 200 παλληκάρια.
10 Ἰουνίου 1944: Τὸ Δίστομο ἀφανίζεται ἀπὸ τὶς φωτιές, ἀπὸ τὶς ξιφολόγχες καὶ τὰ πολυβόλα τῶν Γερμανῶν. Σύνολο ἐκτελεσθέντων, σφαγιασθέντων καὶ πυρπολυθέντων 218. Ἀνάμεσά τους 20 βρέφη, 45 μικρὰ παιδιὰ καὶ ἔγκυος γυναίκα ξεκοιλιασμένη καὶ καρφωμένη μὲ ξιφολόγχη σὲ κορμὸ δένδρου.
2 Σεπτεμβρίου 1944: Τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ Χορτιάτη. Τὰ γερμανικὰ στρατεύματα κατοχῆς ἐκτελοῦν ἐν ψυχρῶ ἢ καῖνε ζωντανοὺς 149 Χορτιατινούς. Ἀνάμεσά τους 36 παιδιὰ κάτω τῶν δέκα ἐτῶν καὶ ἀβάπτιστα βρέφη.
Κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχὴ ἡ Πατρίδα μας θρήνησε συνολικὰ 1.106.922 θύματα. Μονάχα ἡ πείνα θέρισε 600.000 συμπατριῶτες μας. Τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν πλήρωσαν καὶ τὰ ἄψυχα: 400.000 σπίτια κατακάηκαν καὶ 1770 χωριὰ καὶ πόλεις ἔγιναν στάχτη.
Ὅσο γιὰ τὶς πολυσυζητημένες ἀποζημιώσεις, ποὺ μᾶς ὀφείλουν οἱ Γερμανοί, σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Δικηγόρων, ἀνέρχονται, χωρὶς τοὺς τόκους, στὸ ποσὸ τῶν 162 δισεκατομμυρίων εὐρώ.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύσει τοὺς θυσιασθέντες προγόνους μας καὶ ἐμᾶς νὰ μᾶς φωτίσει ὥστε νὰ πορευθοῦμε, στὰ δύσκολα αὐτὰ χρόνια, μὲ πίστη, μὲ σύνεση, μὲ πνεῦμα ἀντιστάσεως, μὲ ὑπομονὴ καὶ σοφία.
«Πᾶνος»
Αγαπητέ Γιατρέ μου θα προσπεράσω τα τρία εξάρια (ημερομηνίες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί από δω και πέρα θα είναι η σκιά μας. (Τα τρία εξάρια).
ΤΟ ΘΗΡΊΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΆΛΥΨΗΣ ΈΔΕΙΞΕ ΤΑ ΔΌΝΤΙΑ ΤΟΥ.
(Η απαγόρευση ήταν μέχρι τις 6 Απριλίου 6:00 το πρωί και 6 παράγραφοι στο διάταγμα).
Σας ευχαριστούμε που μας θυμίσατε την παροιμία :
ΤΟ ΠΆΘΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΓΊΝΕΙ ΜΆΘΗΜΑ.
Γιατί όποιου δεν του γίνει μάθημα, είναι άξιος της μοίρας του.
Και επειδή ξύσατε ΜΕΓΆΛΕΣ ΠΛΗΓΈΣ.
Σε ένα άρθρο τι να πρώτο γράψετε για αυτά τα ΑΝΘΡΩΠΌΜΟΡΦΑ ΤΈΡΑΤΑ.
Αν γράψει κάποιος αυτά που έζησε ο ελληνικός λαός δεν θα φτάσουν ούτε όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου.
Θα μείνω στο σημείο που μας λέτε:
Κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχὴ η Πατρίδα μας θρήνησε συνολικὰ 1.106.922 θύματα. Μονάχα η πείνα θέρισε 600.000 συμπατριώτες μας.
Βλέπουμε ότι τα θύματα από την πείνα ήταν περισσότερα από ότι αυτά που σκοτώθηκαν στον πόλεμο.
Όποιος δεν έχει ζήσει κατοχή, δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει, γιατί δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους.
Θα παραθέσω τέσσερις φωτογραφίες (υπάρχουν χιλιάδες στο διαδίκτυο)
https://images.app.goo.gl/V4aRFxsbdJ5wv8y19
file:///storage/emulated/0/Download/Limos.jpg
https://images.app.goo.gl/E86uiMHCgzVa9HXeA
https://images.app.goo.gl/ogKakL6qahF7JYK8A
Θα συνεχίσω το σχόλιο μου...
Αυτά τα ΑΝΘΡΩΠΌΜΟΡΦΑ ΤΈΡΑΤΑ άφησαν έναν ολόκληρο λαό να πεθάνει από την πείνα και ειδικά τα μικρά παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβλεπες παντού να περπατάνε σκελετωμένα κορμιά.
Όσο ΤΈΡΑΣ και να είναι κάποιος, μπροστά σε αυτά τα σκελετωμένα αγγελούδια έπρεπε να είχε καμφθεί.
Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΌΣ ΠΑΤΉΡ ΑΥΓΟΥΣΤΊΝΟΣ ΚΑΝΤΙΏΤΗΣ στην Κοζάνη δημιούργησε την Εστία και εκ του μηδενός έφτασε να μοιράζει πάνω από 8.000 συσσίτια.
Αν δεν ήταν αυτός ο ΆΓΙΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ, ΚΑΙ ΔΌΞΑ ΤΩ ΘΕΏ ΠΟΛΛΟΊ ΆΛΛΟΙ.
Τα θύματα θα ήταν πολλαπλάσια.
Οι Γερμανοί πάνω από τρεις φορές τον επικήρυξαν σε θάνατο.(στείλανε πόσες φορές τάγματα εφόδου για να τον εκτελέσουν).
Ο Ίδιος έλεγε η ζωή μου δεν αξίζει μία δεκάρα. Ας πέσω λοιπόν υπηρετών και υπερασπιζόμενος των μαρτυρικόν και εγκαταλειμμένον από όλους λαόν μας.
Όμως ο Τριαδικός μας Θεός κάθε φορά τον έσωζε θαυματουργίκος.
Θα γράψω κάτι ακόμα και με αυτό θα τελειώσω..
Η θυσία της δασκάλας για να σωθούν τα παιδιά από την πείνα της κατοχής. Ένα συγκινητικό μάθημα από ήρωες εκπαιδευτικούς, που δεν έγραψε ποτέ η ιστορία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην καρδιά της Κατοχής άρχισαν τα συσσίτεια του Ερυθρού Σταυρού στα σχολεία, αφού τα παιδιά υπέφεραν από υποσιτισμό και πέθαιναν κατά χιλιάδες...
«Από το δικό μου, κυρία!»
«….. Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. ‘Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά.
Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. «Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου.
«Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου.
Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή. ‘Ωσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. «Γλυκόζη» το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους.
΄Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Τι συμβαίνει παιδί μου;» ανησύχησε η μαμά.
Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει.
Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα....
Συνεχίζεται..
Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. «Σκαρώνουμε κάτι;» άκουσε έναν από τους συμμαθητές του- «πειραχτήρης» ήταν το παρατσούκλι του – να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε «ναι». Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ’ αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. ‘Υστερα τ’ αγόρια.
Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι.
‘Οταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα.
Το «εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά» τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε.
Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. «Μα τι κάνει η κυρία εκεί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήταν όρθια ακόμα.
«Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη», χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, «για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!» Δε γελάσανε. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς.
Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι. Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… ‘Υστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. «Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ’ όνομα του Θεού!», είπε ξέπνοα. «Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα! Είν’ αμαρτία!»
Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε… Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί «από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!» Ούτ’ ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε… »...
Σε Ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας Γιατρέ μου για τις καλοσύνες που κάνεις.
Η Παναγία μας και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός να σας Δίνουν Όλα τα Αγαθά και τις Ευλογίες σε Εσάς και την Οικογένεια σας αμήν.