Δημήτρης Νατσιός: Ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καὶ οἱ παλαβομάρες του

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός 

 

Ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος, στοὺς «Παράλληλους Βίους» του καὶ εἰδικότερα στὸν «Θεμιστοκλῆ» πώς, ὅταν ὁ Ξέρξης ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία γιὰ νὰ ζητήσει «γῆ καὶ ὕδωρ» (χῶμα καὶ νερό, σημεῖα ὑποταγῆς), ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους, ὁ Θεμιστοκλῆς, παρὰ τὰ καθιερωμένα, διέταξε νὰ συλληφθεῖ ὁ διερμηνέας καὶ μὲ ψήφισμα τὸν θανάτωσε μὲ τὴν αἰτιολογία ὅτι «φωνὴν Ἑλληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι», δηλαδή, τόλμησε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα σὲ βαρβαρικὰ προστάγματα. (κεφ. 6,4,2). 

 

Τὸ θυμήθηκα διαβάζοντας τίς βάρβαρες προσταγὲς καὶ ἀπειλὲς τοῦ ἀνισόρροπου Τούρκου, ποὺ τόλμησε νὰ τίς ἀπευθύνει χρησιμοποιῶντας «φωνὴν Ἑλληνίδα». 

 

Ἔχει ἀποτρελαθεὶ πλήρως ὁ «Μπενίτο» τῆς Ἄγκυρας. Τὸ μόνο ποὺ τὸ ἀπομένει εἶναι νὰ στείλει τὸν «Γκράτσι» του, τὸν πρεσβευτή του στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ ζητήσει νὰ τοῦ παραχωρήσουμε γῆ καὶ ὕδωρ, τὴν Θράκη καὶ τὰ νησιά μας. Καὶ τὸ ζητούμενο εἶναι ἂν θὰ ἔχει ἀπέναντί του τὸν «Μεταξᾶ» ἢ κάποιον δοσίλογο τύπου Λογοθετόπουλο. Τὸ ΟΧΙ ἢ τὸ ΝΑΙ.

 

Μὲ τὸ πρῶτο δοξαστήκαμε καὶ «ἰδοὺ ζῶμεν».

 

Μὲ τὸ δεύτερο, τύπου προδοσία τῶν Πρεσπῶν, μᾶς βγάζουν τὴ γλῶσσα ἀκόμη καὶ τὰ μηδενικὰ τῶν Βαλκανίων... Κανεὶς δὲν τὸ ἀναφέρει, ἀλλὰ ἀπὸ τίς Πρέσπες καὶ ἐντεῦθεν ἀποθρασύνθηκαν οἱ Τοῦρκοι. Τὸ μήνυμα ποὺ ἐστάλῃ ἦταν πώς, ἀφοῦ παραδίδουν ὅσια καὶ ἱερά, ὅπως τὸ ἱστορικὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἱκανοί, οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ «νᾶνοι καὶ ἀρλεκίνοι», γιὰ κάθε ἀτιμία καὶ ἐθνικὴ μειοδοσία.

Ὁ ἀείμνηστος Νεοκλῆς Σαρρής, ὁ θαυμάσιος αὐτὸς ἄνθρωπος, εἶχε πεῖ τὴν ἀνεπανάληπτη καὶ πάντοτε ἐπίκαιρη φράση πὼς «ἡ Τουρκία δὲν ἔχει ἱστορία, ἀλλὰ ποινικὸ μητρῶο». Δὲν περνᾷ μέρα ποὺ δὲν λερώνει, μὲ νέες παλιανθρωπιές, τὸ μητρῶο της. Κράτος-συμμορία, ἀγέλη ὑαινῶν, ποὺ ἀναζητᾷ μὲ πρόδηλη παράνοια ἀφορμὴ γιὰ πόλεμο. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ ἀντικρούσεις τὴν κρανιοκενὴ στάση τους.  Παραπέμπω στὸν γνωστὸ μῦθο τοῦ Αἰσώπου, «λύκος καὶ ἀρνί», ὁ ὁποῖος διαδραματίζεται μάλιστα σὲ ὑδάτινο περιβάλλον.
 

«Ἕνας λύκος βλέποντας ἕνα ἀρνὶ νὰ πίνει νερὸ σὲ ποτάμι, ζητοῦσε νὰ βρεῖ εὔλογη αἰτία νὰ τὸ φάει. Γι᾿ αὐτὸ στάθηκε λίγο παραπάνω στὸ ποτάμι καὶ κατηγόρησε τὸ ἀρνὶ ὅτι θόλωνε τὸ νερὸ καὶ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ πιει καθαρὸ νερό. Τὸ ἀρνὶ ἀπάντησε ὅτι πίνει μὲ τὴν ἄκρη τῶν χειλέων του καὶ πὼς ἐξάλλου δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ θολώνει τὸ νερό, ἀφοῦ στεκόταν πιὸ χαμηλά . (Ἐπίκληση τῆς διεθνοῦς νομιμότητας καὶ τῶν κειμένων συνθηκῶν). Μετὰ ἀπὸ τὴν «ἀποστομωτικὴ» ἀπάντηση, ὁ λύκος καταφεύγει σὲ παλαιές... συμβάσεις, ἑρμηνεύοντάς τες αὐθαίρετα καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν. 

 

Πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου... καταπατεῖς, γιὰ παράδειγμα τὴν συνθήκη τῆς Λωζάνης, (τὴν ὁποία ὑπέγραψε ὁ πατέρας τους, ὁ γενοκτόνος μας, ἐγκληματίας, Μουσταφὰ Κεμάλ), πρέπει νὰ ἀπογυμνώσεις τὰ νησιὰ ἀπὸ τὴν ἄμυνά τους, γιὰ νὰ  ὀρμήξω κατόπιν χωρὶς ἀντίσταση, ὅπως στὴν Κύπρο, ποὺ οἱ ἐθνοσωτῆρες χουντικοὶ ἀπέσυραν τὴν μεραρχία, ἀφήνοντας τὸ νησὶ ἀνυπεράσπιστο στοὺς αἱμοβόρους λύκους, στὴν μάστιγα  τῆς Ἀσίας. Μὰ ἐγὼ δὲν εἶχα γεννηθεῖ ἀκόμη, ἀπάντησε τὸ εἰρηνόφιλο καὶ ἄκακον ἀρνίον. Καὶ ἀποκαλύπτοντας τὴν ἐπαίσχυντα ἁρπακτική του φύσῃ καὶ τίς ἔμβοθρες διαθέσεις του, καταλήγει ὁ λύκος: Ἐπειδὴ ἐσὺ ἔχεις καλὲς δικαιολογίες, ἐγὼ δὲν πρέπει νὰ σὲ φάω. Καὶ στὸ ἐπιμύθιο θὰ γράψει ὁ Αἴσωπος αὐτὸ ποὺ βιώνουμε «ἂν θέλει κάποιος νὰ σὲ ἀδικήσει, τίποτε οὔτε τὸ δίκαιο τὸν συγκρατεῖ». 

 

Αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ἀπὸ ὅλους μας. Νὰ περιφράξουμε τὸ μυαλό μας μὲ μιὰ κρούστα τρέλλας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἑρμηνεύσουμε καὶ νὰ ἀντέξουμε τὴν παλαβομάρα των μεμέτηδων τῆς Ἄγκυρας. Γι αὐτὸ καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πὼς «ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελούς, ἡμεῖς ἂν δὲν εἴμεθα τρελοὶ δὲν ἐκάναμεν τὴν ἐπανάστασιν». 

 

 

Ἤξερε πὼς ἀπέναντί τους ὑπάρχει ἕνας λαὸς «ποὺ γέμισε πληγὲς τὸ χῶμα... Ἕνας λαὸς ποὺ χαλᾷ, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ χτίσει. Ποὺ ἰεροσυλεῖ (Ἁγιὰ Σοφιά), γιατί δὲν μπορεῖ νὰ σεβαστεῖ. Καὶ καταστρέφει, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δημιουργήσει». Ἕνας λαὸς βαμπίρ, νυχτερίδα ποὺ πίνει αἷμα. (Ἄνθος Λυκαύγης, «Ἀπ᾿ ἐδῶ πέρασαν ἐκεῖνοι», «Κυπριακὸ ἀνθολόγιο γιὰ παιδιὰ τοῦ δημοτικοῦ», Λευκωσία 1994).

Καὶ ἡ Ἑλλάδα, ναὶ τὴν πατρίδα μας, τὴν μάνα μας τὴν ἀγαπᾶμε, ἀκόμη καὶ πεσμένη, μὰ ποτὲ ξεπεσμένη. «Ἀκόμα καὶ στὸ γέρμα σου/στὸ κατρακύλισμά σου/ τῆς Ἱστορίας εἶσαι τὸ Φῶς», θὰ γράψει ὁ Παλαμᾶς. 

 

Ἄς μήν τους φοβόμαστε τοὺς νέους Μπραΐμηδες καὶ Κιουταχῆδες. Οὐδέποτε πολέμησαν μὲ ὀργανωμένο κράτος, μὲ ἰσχυρὸ στρατό. Πάντοτε ἐπήλυδες, λεηλάτες καὶ πρόστυχοι βιαστὲς καὶ σφαγεῖς στάθηκαν στὴν μισοφέγγαρη, σκοτεινὴ ἱστορία τους. Καὶ ὁ παλιὸς Μπενίτο τὰ ἴδια ἔκανε καὶ ἔλεγε. Περιστοιχισμένος ἀπὸ γλοιώδεις αὐλοκόλακες, βαυκαλιζόταν μὲ μεγαλεία καὶ ἀναβιώσεις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὀνειροφανταζόταν ὅτι εἶναι ὁ νέος Καίσαρας Αὔγουστος. Μεταφέρω κάτι.

Ἡ ἰταλικὴ ἐφημερίδα « Il Tempo» στὶς 13 Ἰουλίου 1944, δημοσίευσε τὰ πρακτικὰ τῆς περίφημης σύσκεψης τοῦ Ἀνωτάτου Φασιστικοῦ Συμβουλίου ποὺ ἔγινε στὶς 15 Ὀκτωβρίου 1940, στὸ Παλάτσο Βενέτσια καὶ στὸ ὁποῖο καθορίστηκαν οἱ γενικὲς γραμμὲς τῆς εἰσβολῆς στὴν Ἑλλάδα. Μετέχουν: ὁ Μουσολίνι, ὁ Τσιάνο, γαμπρός του καὶ ΥΠΕΞ, ὁ Πράσκα, ὁ Σοντοῦ, ὁ Μπαντόλιο, ὁ Ροάτα (ὅλοι στρατηγοὶ) καὶ ὁ Τζακομόνι, τοποτηρητὴς τοῦ καθεστῶτος στὴν Ἀλβανία. Ἀπὸ τίς συζητήσεις διαφαίνεται ἡ κουφότητα, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ἀσυνειδησία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:

 

Μουσολίνι: Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἠθικοῦ του ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ;

Τζακομόνι: Φαίνεται ὅτι εἶναι σὲ πολὺ χαμηλὸ ἐπίπεδο.

Τσιάνο: Παρουσιάζεται μιὰ σαφής, διαίρεση μεταξὺ τοῦ πληθυσμοῦ καὶ μιᾶς ἡγετικῆς τάξεως πολιτικῶν καὶ πλουτοκρατῶν. Ἡ τελευταία διατηρεῖ ζωντανὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἀντιστάσεως καὶ τὴν ἀγγλοφιλία στὴ χώρα. Αὐτὴ εἶναι μιὰ ἐλάχιστη τάξη ἀνθρώπων πολὺ πλουσίων, ἐνῶ ἡ ἄλλη (ὁ λαὸς) εἶναι ἀδιάφορη γιὰ ὅλα τὰ συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς εἰσβολῆς μας....

Μουσολίνι: Ποιό εἶναι τὸ ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν;

Πράσκα: Δὲν εἶναι ἄνθρωποι ποὺ θὰ τοὺς ἄρεσε νὰ πολεμήσουν.

Μουσολίνι: Θὰ πρέπει νὰ δοῦμε πὼς θὰ παρουσιάσουμε τὰ προσχήματα γι᾿ αὐτὴν τὴν ἐπιχείρηση... νὰ σκηνοθετήσουμε ἕνα ἐπεισόδιο.

Τζακομόνι: Ἐγὼ μπορῶ νὰ κάνω κάτι στὰ σύνορα, ὅπως ἐπεισόδια μεταξὺ κατοίκων τῆς Τσαμουριὰς καὶ τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν. (Ἐμφανέστατος ὁ ἀείδουλος καὶ προδοτικὸς ρόλων τῶν Τσάμηδων. Αὐτὸ πρέπει νὰ προβληθεῖ, γιὰ νὰ κατανοήσουν ὅλοι τὴν  ἀθλιότητα τῶν Ἀλβανῶν ὅταν μιλοῦν γιὰ Τσαμουριές).

Ἔχω τὴ ἐντύπωση πὼς ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ πολεμοχαρὲς σκουπιδαριὸ ποὺ τὸν λιβανίζει παρόμοια συζητοῦν.

Τὴν συνέχεια τὴν γνωρίζουμε. Εἶμαι σίγουρος ὅτι τὴν μόνη γαλάζια πατρίδα ποὺ θὰ δοῦν οἱ Τοῦρκοι, θὰ εἶναι ὁ πάτος τοῦ Αἰγαίου, ποὺ θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία τους κατοικία. 

 

Ὁ δὲ νέος Μπενίτο, θὰ ἔχει μᾶλλον τὴν τύχη τοῦ αὐθεντικοῦ. Κρεμασμένος ἀνάποδα ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς, μὲ τὴν γλῶσσα νὰ κρέμεται σὰν ψόφιο σκυλί...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

______________________________________

Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη

φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»