Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι! - Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Παρακαλώ όλους τους ανθρώπους! Ας καταφύγουμε στην μετάνοια και τότε θα δούμε το έλεος του Κυρίου. 

Εκείνους, μάλιστα, που βλέπουν οράματα και δίνουν πίστη σ’ αυτά, τους παρακαλώ να καταλάβουν πως γι’ αυτό εμφανίζεται μέσα τους η υπερηφάνεια και μαζί της η γλύκα της κενοδοξίας, στην οποία δεν ζει το ταπεινό πνεύμα της μετανοίας. 

Και εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος, γιατί είναι αδύνατον να νικήσεις τους εχθρούς χωρίς ταπείνωση. Και τώρα αν με ρωτούσε κανείς “τι θέλεις από τον Θεό, ποιές δωρεές;”, θα του απαντούσα: “Το πνεύμα της ταπεινώσεως, που ευχαριστεί τον Κύριο περισσότερο απ' όλα!”. 

Η Παρθένος Μαρία έγινε Θεομήτωρ για την ταπείνωσή Της και είναι δοξασμένη στον ουρανό και στην γη περισσότερο από όλους. Αυτή παραδόθηκε τελείως στο θέλημα του Θεού: “Ιδού, η δούλη Κυρίου!”. Κι εμείς οφείλουμε να μιμούμαστε την Αγία Παρθένο. 

Για την ταπείνωση η ψυχή λαμβάνει ανάπαυση κοντά στον Θεό, αλλά για να την φυλάξει, παιδεύεται για πολλά χρόνια. Στερούμαστε την ανάπαυση αυτή, γιατί δεν στερεωθήκαμε στην ταπείνωση. Πολλές φορές εξαπατήθηκα από τους εχθρούς. 

Σκεφτόμουν: “Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο, γνωρίζει πόσο αγαθός είναι και πόσο μας αγαπά. Πώς, όμως, έρχονται σε μένα κακοί λογισμοί;”. Και για πολύ καιρό δεν μπορούσα να διακρίνω, μέχρις ότου ο Κύριος με νουθέτησε και, τότε, γνώρισα ότι από την υπερηφάνεια έρχονται οι κακές σκέψεις. 

Μία νύχτα καθόμουν στο κελί μου. Και, να! Το κελί μου γέμισε δαίμονες. Προσευχήθηκα θερμά, ο Κύριος τούς έδιωξε, αλλά ήρθαν και πάλι. Τότε σηκώθηκα να κάνω μερικές μετάνοιες μπροστά στις εικόνες, αλλά οι δαίμονες με περικύκλωσαν και ένας απ’ αυτούς στεκόταν μπροστά μου, έτσι που δεν μπορούσα να κάνω μετάνοια στις εικόνες, γιατί θα φαινόταν πως προσκυνώ τον δαίμονα. 

Τότε κάθισα και λέω: “Κύριε, Εσύ βλέπεις πως θέλω να προσευχηθώ σε Εσένα με καθαρό νου, αλλά δεν μ’ αφήνουν οι δαίμονες. Πες μου· τί πρέπει να κάνω για να φύγουν από μένα;”. Και απάντησε στην ψυχή μου ο Κύριος: “Οι υπερήφανοι πάντοτε έτσι υποφέρουν από τους δαίμονες!”. Κι εγώ είπα: “Κύριε, Εσύ, είσαι Ελεήμων. Η ψυχή μου Σε γνωρίζει. Πες μου· τι πρέπει να κάνω για να ταπεινωθεί η ψυχή μου;”. Και ο Κύριος απάντησε στην ψυχή μου: “Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι!”. 

Ω, η ευσπλαχνία του Θεού! Εγώ είμαι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων, αλλά, ο Κύριος με αγάπησε τόσο, που με νουθετεί, με θεραπεύει και διδάσκει ο Ίδιος στην ψυχή μου την ταπείνωση και την αγάπη, την υπομονή και την υπακοή, και εκχέει επάνω μου όλα τα ελέη Του! 

Από τότε, κρατώ τον νου μου στον άδη και καίγομαι στο ζοφερό πυρ και λιώνω πνευματικά για τον Κύριο και Τον αναζητώ με δάκρυα και λέω: “Κοντεύει το τέλος! Θα πεθάνω και θα κατοικήσω στην σκοτεινή φυλακή του άδη. 

Εκεί, θα καίγομαι μόνος εγώ και θα νοσταλγώ τον Κύριο και θα κλαίω. Πού είναι ο Κύριός μου, τον Οποίον γνωρίζει η ψυχή μου;”. Και η σκέψη αυτή με ωφέλησε πολύ. Ο νους μου καθαρίστηκε και η ψυχή μου βρήκε ανάπαυση...

Πηγή:https://toeilhtarion.blogspot.com/

«Πᾶνος»