Ὅταν Ἐκεῖνος, ὁ Ξένος, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ἀνέβει πάνω στὸν Σταυρὸ νὰ λάβει τὸν πιὸ ἀτιμωτικὸ θάνατο, ἐμεῖς ἀπὸ κάτω, θὰ ἀναζητήσουμε καὶ πάλι ἐναγωνίως τὸν ρόλο μας! Πόσες φορὲς δὲν δακρύζουμε, δὲν σπάει ἡ φωνή μας, δὲν κλαῖμε γοερῶς ἀντικρίζοντας τὴν σπαράζουσα Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἠγαπημένο μαθητή, τὶς πιστὲς μαθήτριες.
Ταυτιζόμαστε μὲ ὅσους Τὸν ἀκολούθησαν ὡς τὸν Γολγοθᾶ. Καὶ ἐμεῖς ἐκεῖ δίπλα τους... Θαρραλέοι καὶ πιστοὶ ἕως ἐσχάτων... Θαρραλέοι καὶ πιστοὶ ὡς τό: Πάτερ εἰς χεῖρας Σου παραδίδωμι τὸ πνεῦμα μου.
Ἔτσι πασχίζουμε νὰ πιστεύουμε! Τὸ ἔχει ἀνάγκη ἡ ψυχή μας καὶ ἡ ἐλέγχουσα συνείδησή μας! Γιατί εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ ξεστομίσαμε ἐκεῖνο τό: Κἂν δέῃ μὲ σὺν Σοὶ ἀποθανεῖν, οὗ μὴ Σὲ ἀπαρνήσομαι. Τὸ εἶπε ὁ ἀτρόμητος Πέτρος αὐτό!
Ἐκεῖνος ποὺ πρῶτος ἀπ᾿ τοὺς μαθητὲς Τὸν ὁμολόγησε ὡς Υἱὸ τοῦ Ζῶντος Θεοῦ! Ἔδωσε ὑπόσχεση καὶ ὅρκο παντοτινῆς καὶ ἀκλόνητης ἀφοσίωσης ὁ Πέτρος! Ἐν Σοὶ ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι!
Καὶ ἔπειτα λιποτάκτησε καὶ ἀρνήθηκε! Τρεῖς φορές! Μὰ βγῆκε ἔξω καὶ ἔκλαψε πικρά! Καὶ ἔπειτα δὲν ἀπελπίστηκε, προσμένοντας τὴν γλυκιὰ ἑωθινὴ ὥρα ὅταν συγχωρέθηκε ἡ τριπλή του ἄρνηση !
Ἀδελφοί μου ἡ σκηνὴ μὲ τὶς ἀφιερωμένες ψυχές, τὶς πιστὲς θρηνωδοῦσες μορφὲς κάτω ἀπ᾿ τὸν Σταυρὸ εἶναι συνταρακτική! Εὐχόμαστε ἀνυποκρίτως ὅλοι νὰ ταυτίζονται δικαίως, μὰ κυρίως στὴν δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου μὲ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες... Ἐμεῖς δὲν τὰ καταφέρνουμε ὅσο κι ἂν τὸ ἐπιθυμοῦμε!
Ἀδελφοί μου ἡ σκηνὴ μὲ τὶς ἀφιερωμένες ψυχές, τὶς πιστὲς θρηνωδοῦσες μορφὲς κάτω ἀπ᾿ τὸν Σταυρὸ εἶναι συνταρακτική! Εὐχόμαστε ἀνυποκρίτως ὅλοι νὰ ταυτίζονται δικαίως, μὰ κυρίως στὴν δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου μὲ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες... Ἐμεῖς δὲν τὰ καταφέρνουμε ὅσο κι ἂν τὸ ἐπιθυμοῦμε!
Νιώθουμε συνεχῶς ὅτι φωνάζουμε ἐκεῖνο τὸ φριχτὸ σταύρωσον, ἐκεῖνο τὸ ἀνατριχιαστικὸ Βαρραβά... Πασχίζει ἡ ψυχή, νὰ ὁμοιάσει ἔστω στὸν ἀρνητὴ μαθητῆ, ποὺ συνεχῶς ἔκλαιγε καὶ μετανοοῦσε, ὅποτε λάλημα πετεινοῦ ἀκουγόταν. Καὶ ἔπειτα μὲ ἐκεῖνα τὰ τρία Φιλεῖς με; , ἀποκαταστάθηκε γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ὁμολογία, ἡ Ἱεραποστολὴ ἡ θαυματουργία, τὸ μαρτύριο!
Ἀδελφοὶ δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγει ὅτι κάθε ἁμαρτία μας, κάθε ἀστοχία καὶ λοξοδρόμημά μας ἀπὸ τὶς ἐντολές, τὶς ὁδοὺς τὰ μαρτύρια καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ΕΝΑΣ ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΚΑΡΦΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ!
Νὰ αὐτομεμφόμαστε συνεχῶς ὡς τὴν τελευταία μας ἀνάσα, νὰ νιώθουμε συνεχῶς ΕΜΕΙΣ οἱ Σταυρωτὲς Του, ΕΜΕΙΣ οἱ ἀρνητὲς Του! Ἄν δὲν νιώθουμε ἔτσι, θαρροῦμε πὼς πλανώμεθα πλάνην οἰκτρὰ καὶ συναπωλόμεθα τοῖς πολλοῖς!
ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΝΟΜΑΣΤΕ σκληραίνοντας περισσότερο τὶς καρδιές μας! Ναί, ἐλπίζουμε κι οὔτε θὰ πάψουμε ποτὲ νὰ ἐλπίζουμε στὴν Σωτηρία! Ὄχι ὅμως στὴν σωτηρία τῆς αὐτοδικαίωσης καὶ τῆς ἐπικαλυμμένης ἔστω μὲ συναισθηματικὰ δάκρυα ὑπερηφανείας.
Ἐλπίζουμε στὴν Ἐλεοσωτηρία! Στὸ Ἔλεος τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτῆ! Ὡς τὴν τελευταία μας ἀναπνοή, νὰ μετανοοῦμε γιὰ ἐκείνους τοὺς χτύπους ἀπὸ τὰ καρφιὰ τοῦ Γολγοθᾶ! Ὡς τὴν τελευταία μας ἀνάσα νὰ ἀγωνιοῦμε καὶ νὰ Τὸν ρωτᾶμε: Πὼς μᾶς θωρεῖς Ἐσταυρωμένε μας;;;
Ἄς μὴν ξαναακουστεῖ ποτὲ ἀπὸ τὰ χείλη μας αὐτὸ ποὺ πλέον ἀκούγεται τόσο συχνὰ στὶς μέρες μας ἀπὸ κλῆρο καὶ λαό: Τί μᾶς ἔκαναν... Τί κάνουν... Τί κάνετε...! Σώνει πιὰ μὲ τὴν αὐτοδικαίωση καὶ τὴν παραλυτικὴ ἐγωλατρεία ποὺ ἀγαπολογεῖ, χαϊδολογεῖ καὶ παραπλανᾶ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ! Μόνο σὲ πρῶτο πληθυντικό: ΤΙ Σοῦ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΕ ΜΑΣ! ΠΩΣ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ! ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΜΕΝ! ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΜΕΝ!
Δὲν εἶναι αὐτὸ γενίκευση, οὔτε ὁμογενοποίηση (πόσο θλιβερὸ αὐτὸ τὸ φαινόμενο, χαρακτηριστικὸ τῆς ἐλλειμματικῆς ἀγάπης, ποὺ ἀταπείνωτα ὅλο ἀναθεματίζει, εἰρωνικὰ ἀπαξιώνει καὶ ἀπὸ καθέδρας ὑποτιμᾶ), οὔτε ἡ ἀνοίκεια τῆς Ἀλήθειας βολικὴ διπλωματία. Ξύπνημα εἶναι καὶ ὑπακοή στὰ ἀμετασάλευτα Εὐαγγελικὰ ρήματα! Ὑπακοὴ στὴν ἀσίγαστη φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῶν προδρόμων Του: Ὑπακοὴ στὸ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!
Ἕνας Ἅγιος Βαλκάνιος θὰ μᾶς ὁδηγήσει, ἡ κεκρυμμένη συνείδηση τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς! Γεννήθηκε καὶ κοιμήθηκε ἀνήμερα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Κυρίας Θεοτόκου! Μὲ ἕνα ἄγγελμα χαρμόσυνο πάντοτε στὴν καιομένη καρδιά του!
Ἀκούγεται σκληρὸς ὁ λόγος του στὴν Μεγάλη Παρασκευὴ... Ἰδίως στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ λέει:[ ...Ὁ δικός μας χλευασμὸς στὸν Χριστὸ εἶναι φοβερότερος ἀπ τὸν Ἑβραϊκό. Οἱ Ἑβραῖοι μπόρεσαν λιγότερο νὰ πιστεύουν στὸν Χριστὸ ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ ἀκόμα.
Καὶ ἐμεῖς στοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες ἰσχυρὰ μαρτυρεῖ ὅτι ἀναστήθηκε, ἐμεῖς ἐμπαίζουμε τὸν Ἀναστάντα Χριστό, φτύνουμε τὸν Ἀναστάντα Χριστό, ξανασταυρώνουμε τὸν Χριστὸ καὶ μάλιστα τὸν Χριστὸ τὸν Ἀναστάντα!....] (Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΣΕΠΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη)
Λέπια φεύγουν μαζὶ μὲ δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας . Ἄς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο μὲ τεταμένη τὴν προσοχὴ ἀδελφοὶ μου καὶ ἂς πάψουμε ἐπιτέλους, κλῆρος καὶ λαὸς νὰ παίρνουμε λάθος ρόλους κάτω ἀπ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας! Γιατί διαφορετικὰ θωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀνώτερους, ἀκόμα καὶ ἐκείνου, ποὺ πάνω του ὁ Χριστός μας οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησία Του!
Λέπια φεύγουν μαζὶ μὲ δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας . Ἄς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο μὲ τεταμένη τὴν προσοχὴ ἀδελφοὶ μου καὶ ἂς πάψουμε ἐπιτέλους, κλῆρος καὶ λαὸς νὰ παίρνουμε λάθος ρόλους κάτω ἀπ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας! Γιατί διαφορετικὰ θωροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀνώτερους, ἀκόμα καὶ ἐκείνου, ποὺ πάνω του ὁ Χριστός μας οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησία Του!
Νώντας Σκοπετέας
Μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπὴ Μ. Ἑβδομάδας 2020
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου