τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Σταχυολογῶντας μόνο κάποια: πλήρης δικαίωση τοῦ κλεισίματος τῶν ἐκκλησιῶν ὡς ἀναγκαίου μέτρου, ὑποταγὴ καὶ τυφλὴ ὑπακοὴ στοὺς «εἰδικοὺς» καὶ στὸ κράτος, εὐγνωμοσύνη στὸ καθεστὼς γιὰ τὶς ὑποχωρήσεις ποὺ μᾶς ἔκανε λόγῳ τῶν Χριστουγέννων, ἀνάγκη εὐλαβικῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν του, ὕμνοι στὸ ἐμβόλιο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὁδηγίες ἐπὶ ὁδηγιῶν γιὰ τὸ πῶς θὰ λειτουργοῦν (καὶ θὰ ἀερίζονται) οἱ ναοὶ γιὰ νὰ μὴν ἀρρωστήσουμε, συνεχὴς ἐπίθεση (μὲ ειρωνίες ἀλλὰ μέχρι καὶ συγκεκαλυμμένες ἀπειλὲς) πρὸς τοὺς ἀκραίους ποὺ ἐπιμένουν νὰ μὴν ὑποχωροῦν τυφλὰ στὴν...αὐθεντία τῶν ποιμένων (καὶ ποὺ κατονομάζονται ὡς ὑβριστὲς τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ ὑπηρέτες καὶ τοῦ διαβόλου), πλῆθος διαβεβαιώσεων τοῦ τύπου «δὲν χρειάζεται νὰ ἀσπαζόμαστε τὴν εἰκόνα καὶ τὰ χέρια τῶν ἱερέων αὐτὸ τὸ διάστημα, ἀρκεῖ ἡ ὑπόκλιση τῆς κεφαλῆς» καὶ φυσικὰ μανιασμένη ἐπίθεση σὲ ὅλη τὴ...συνωμοσιολογικὴ πτέρυγα, μὲ πλήρη ἀνάπτυξη ὅλης τῆς νεοβαρλααμικὴς ἀπόνοιας καὶ τῆς νεοεικονομαχικὴς φρίκης τῶν ἡμερῶν, μὲ μπόλικη φυσικὰ γαρνιτούρα ἀπὸ ψευτοθεολογικὲς σοφιστεῖες καὶ παρερμηνευμένα χωρία ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.
Ἄς μὴ μείνουμε ὅμως μόνο στὰ προεόρτια καὶ ἂς δοῦμε ἀναλυτικὰ ὅλη σχεδὸν τὴν ποιμαντορικὴ ἐγκύκλιο ποὺ ἀπηύθυνε στοὺς πιστοὺς τῆς μητρόπολής του ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Νεκτάριος Αντωνόπουλος στὶς 20 Δεκεμβρίου καὶ ἐνόψει τοῦ Δωδεκαημέρου. Γιατί μὲ ὅση ἀκρίβεια κι ἂν τὰ μεταφέρουμε ἐμεῖς, καμία περιγραφὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἐγγίσει κἂν τὴν ἀπολύτως ἐφιαλτικὴ πραγματικότητα.
Ἡ ἀρχὴ λοιπὸν γίνεται μὲ κήρυγμα φόβου, ἀλλὰ καὶ εὐπείθειας στοὺς εἰδικούς, μαζὶ μὲ τὴ διαβεβαίωση ὅτι μόνο ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν «ἀόρατο ἐχθρό» (περὶ Χριστοῦ φυσικά, τοῦ μόνου νικητῆ τοῦ θανάτου, οὔτε κἂν νύξη):
«Εἶναι γνωστὸ πλέον σὲ ὅλους μας ὅτι περνᾶμε μιὰ πρωτόγνωρη κρίση μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ COVID-19. Τίποτα δὲν θυμίζει τὰ περσινὰ Χριστούγεννα. Ὅλα εἶναι διαφορετικά. Ὁ ἀόρατος ἰὸς γυρίζει παντοῦ, ἐμπαίζει καὶ διαλύει τὶς βεβαιότητες, τὰ σχέδια, τὰ προγράμματά μας. Σκορπάει τὸν φόβο, τὸν πόνο καὶ αὐτὸν ἀκόμα τὸν θάνατο. Ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα μᾶς καλεῖ σὲ ἐγρήγορση, εἶναι τὸ μόνο ὅπλο ποὺ ἔχουμε αὐτὴ τὴν στιγμὴ γιὰ νὰ καταπολεμηθεῖ αὐτὸς ὁ ὕπουλος ἐχθρός. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ κατανοήσαμε τὴν ἐπικινδυνότητα του, ἐνημερωθήκαμε ὅσο καλύτερα γινόταν καὶ γι αὐτὸ συνταχθήκαμε μὲ τὶς προτροπὲς τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, τὶς ἐπιταγὲς τῆς πολιτείας καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου».
Ἀναγκαῖο μέτρο τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν - κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε ὡς Ἐκκλησία γιὰ νὰ πείσουμε τὸν κόσμο ὡς πρὸς τὴν ἀναγκαιότητα τῶν μέτρων:
«Ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο στὴν ζωή μας: Τὸ κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν. Μέτρο σκληρό, ἀβάσταχτο ἴσως, ἀλλὰ στὴν προκείμενη περίπτωση ἀναγκαῖο. Ἴσως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Λουκᾶς γιὰ τὴν ἐποχή του. Ὑπάρχει βέβαια τεράστια διαφορά. Τότε τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν ἔγινε μὲ σκοπὸ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἐκκλησίας. Τώρα τὸ μέτρο εἶναι προσωρινό, μὲ σκοπὸ νὰ διαφυλαχθεῖ ἡ δημόσια ὑγεία, γιατί ὡς γνωστὸν ὁ συγχρωτισμὸς εἶναι ἡ κύρια αἰτία μετάδοσης τοῦ ἰοῦ. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ οἱ ἄνθρωποι προβληματίστηκαν, ἀμφισβήτησαν τὰ μέτρα, κάποιοι ἔφτασαν σὲ ἀκραῖες καταστάσεις. Μὲ τὶς ἀλλεπάλληλες παρεμβάσεις μας, προσπαθήσαμε νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ἀναγκαιότητα τῶν μέτρων. Εὐτυχῶς ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν μελῶν τῆς ἐκκλησίας σιγὰ σιγὰ ἄρχισαν νὰ κατανοοῦν τὴν σοβαρότητα τῆς κατάστασης».
Καὶ μετὰ βέβαια ὁ κυριότερος λόγος τοῦ νέου κουρελογραφήματος, τουτέστιν ἡ ἐπίθεση στοὺς ἀντιρρησίες:
«Δυστυχῶς ὅμως μιὰ μικρὴ μειοψηφία ἐπιμένει στὴν ἄρνηση τῆς πραγματικότητας καὶ κάποιοι ἐπιτέθηκαν καὶ συνεχίζουν νὰ ἐπιτίθενται μὲ μιὰ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ἐναντίον μας καὶ ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ πιστῶν ποὺ τηροῦν τὰ μέτρα. Ἀμφισβητοῦν τὰ πάντα καὶ τὶς στατιστικὲς καὶ τοὺς διασωληνομένους καὶ τοὺς νεκρούς. Δὲν τοὺς συγκινοῦν οὔτε οἱ δραματικὲς μαρτυρίες καὶ ἐκκλήσεις ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν αὐτὸ τὸ μαρτύριο, οὔτε τὰ φέρετρα. Καὶ βρίσκουν βέβαια ἀκόμη καὶ «θεολογικοὺς» λόγους γιὰ νὰ μὴν λαμβάνουν τὰ ἀπαιτούμενα μέτρα, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους καὶ τὶς ζωές των ἄλλων».
Στιγμιαῖα διακοπὴ τῆς ἐπίθεσης, γιὰ ἐπίδειξη...πνευματικῆς ἀνωτερότητας:
«Στοὺς ὀχετοὺς τῶν ὕβρεων, τῶν πικρῶν σχολίων, ἀλλὰ καὶ στὶς ὑπονομεύσεις ποὺ προβαίνουν πολλοί, δὲν ἀπαντοῦμε. Προσευχόμαστε, εἰλικρινὰ νὰ τοὺς φωτίσει ὁ Θεός».
Κλείνει ὅμως ἄμεσα ἡ παρένθεση καὶ ἀκολουθεῖ νέα ἐπίθεση στοὺς ἀνυπάκουους, συνοδευόμενη καὶ ἀπὸ τὴ συνήθη σάλτσα διαστρεβλωμένων ἁγιοπατερικῶν σχολίων (μὲ καταλυτικὴ τὴ διαπίστωση πὼς ὅσοι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὸν ἐπίσκοπό τους ὑπηρετοῦν τὸν διάβολο):
«Σήμερα ποὺ γράφουμε τὶς γραμμὲς αὐτές, γιορτάζουμε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Ἀπὸ τὸν μεγάλο αὐτὸ πατέρα καὶ μάρτυρα τῆς ἐκκλησίας, ἂς ἀκούσουμε ὅλοι αὐτὰ τὰ φοβερὰ λόγια: «Ὁ λάθρα ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου τί πράττων, τῷ διαβόλῳ δουλεύει». Μὲ ἁπλὰ λόγια αὐτὸς ποὺ κάνει κάτι χωρὶς εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν νομίζει ὅτι εἶναι τὸ πιὸ ἅγιο, ἐργάζεται γιὰ τὸν διάβολο. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀπαιτεῖ ἐτσιθελικὰ νὰ λειτουργηθεῖ ἢ νὰ κοινωνήσει, δουλεύει στὸν διάβολο καὶ ἡ Θεία Κοινωνία γίνεται εἰς κρίμα καὶ εἰς κατάκριμα. Ἀκόμη καὶ ὁ ἱερέας, ποὺ παρὰ τὴν γνώμη τοῦ ἐπισκόπου λειτουργεῖ κρυφὰ καὶ κοινωνεῖ κρυφὰ κάποιους λεγόμενους «πιστούς», «τῷ διαβόλῳ δουλεύει».
Ἀφοῦ ὅμως οἱ ἀνυπάκουοι δὲν πείθονται στὴν ἀλάθητη αὐθεντία μας, θὰ τὸ μάθουν θέλουν-δὲν θέλουν (τώρα τὸ πρᾶγμα ἀρχίζει καὶ...χοντραίνει):
«Ἄν καὶ ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένα γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ καὶ ἔχουμε ἀναφέρει συγκεκριμένα περιστατικά, ἡ ἐν λόγῳ μειοψηφία, δὲν θέλει νὰ ἀκούσει καὶ νὰ πειστεῖ ἔστω νὰ προβληματιστεῖ καὶ συνεχίζει νὰ συμπεριφέρεται ἀνεύθυνα καὶ ἐπικίνδυνα. Ὅταν ἕνα παιδὶ παίζει μὲ τὰ σπίρτα πάνω ἀπὸ μία εὔφλεκτη ὕλη, ὁ πατέρας δὲν κάθεται νὰ τοῦ ἐξηγήσει. Τοῦ ἁρπάζει τὰ σπίρτα ἀπὸ τὰ χέρια. Αὐτὰ μᾶς συμβούλευε ἕνας σοφὸς ἄνθρωπος. Ἡ ποιμαντική μας εὐθύνη μᾶς ἀναγκάζει, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς κάτι παρόμοιο, ποὺ δὲν εἶναι παράλογο, ἀλλὰ αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ κοινὴ λογική».
Νέα χαλάρωση στὸ ἑξῆς, μὲ τὴν ἐπίκληση ὡς ἐπιχειρήματος μιᾶς ἐπιστολῆς ποὺ τοῦ ἔστειλε κάποιος ἀρχιμανδρίτης ποὺ ἀρρώστησε ἀπὸ κορωνοϊό, στὴν ὁποία: α) καταγράφεται τὸ πόσο ὑπέφερε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀσθένειας (δεκτὸ ἀλλὰ κι ἐμεῖς ξέρουμε χιλιάδες ποὺ δὲν ὑπέφεραν - χώρια τοῦ ὅτι τὸ θέμα ἐδῶ δὲν εἶναι πόσοι ὑπέφεραν, ἀλλὰ ὅτι ποτὲ στὴν Ἱστορία δὲν ἔκλεισαν οἱ ναοί, ἀκόμη καὶ γιὰ πολὺ σοβαρότερες μάλιστα ἐπιδημίες ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη), β) πιστοποιεῖται ὁ θαυμασμὸς πρὸς τὰ κείμενα τοῦ μητροπολίτη Ἀργολίδος (ὅπως τὸ βλέπω, τρομακτικῆς ἰσχύος ἐπιχείρημα ἀπὸ μόνο του) καὶ γ) διαβεβαιώνεται τὸ ἀνυπόστατο τῶν συνωμοσιολογικῶν θεωριῶν (ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ δηλαδὴ εἶναι σίγουρος ὁ συγκεκριμένος ἀρχιμανδρίτης καί μᾶς τὸ διαβεβαιώνει κιόλας;). Συνολικὰ ἡ ὅλη περίπτωση τῆς ἐπιστολῆς, ἔτσι ὅπως χρησιμοποιεῖται, συνιστᾶ ἄθλια ἐπιχειρηματολογία ἀπερίγραπτου νηπιακοῦ ἐπιπέδου, ποὺ ἁπλὰ προσβάλλει βάναυσα τὴ νοημοσύνη αὐτῶν στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται.
Ἀκολουθεῖ δήλωση εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ καθεστὼς (ποὺ ἐν ὄψει Χριστουγέννων αὔξησε τὸ ὅριο τῶν 9 σὲ...25), νέα δήλωση ὑποταγῆς «γιὰ νὰ μὴ μᾶς κλείσουν» ἀλλὰ καὶ ἐπίκληση στὸ συναίσθημα τῶν ἀναγνωστῶν (λίγο φιλότιμο νὰ δείξουμε, μὴ γίνουμε αἰτία νὰ πεθάνουν συνάνθρωποί μας):
«Βιώσαμε ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἕνα δεύτερο lockdown καὶ μὲ πόνο εἴδαμε τὶς ἐκκλησίες κλειστές. Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἡ πολιτεία ἔκανε μιὰ παραχώρηση καὶ δόξα τῷ Θεῷ, ἔστω καὶ μὲ περιοριστικὰ μέτρα, θὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα καὶ θὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ συμμετάσχουμε στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς. Ἀπὸ τὴν ὑπευθυνότητα ποὺ θὰ δείξουμε, θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἡ παρὰ πέρα στάση τῆς πολιτείας. Ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγο θὰ πρέπει νὰ δώσουμε λαβὴ σὲ κάποιους νὰ κατηγορήσουν τὴν ἐκκλησία γιὰ τὴν διασπορὰ τοῦ ἰοῦ. Ἄς τὸ κατανοήσουμε, ὅτι τηροῦμε τὰ μέτρα, ὄχι γιὰ νὰ μήν μας πιάσει ἡ ἀστυνομία καὶ πληρώσουμε πρόστιμο. Τηροῦμε τὰ μέτρα γιὰ νὰ προστατέψουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους. Τηροῦμε τὰ μέτρα ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους. Κανεὶς δὲν θὰ νιώθει εὐτυχισμένος ἂν δεῖ ὅτι ἔστω καὶ ἀκούσια μετέδωσε τὸν ἰὸ σὲ κάποιον ἄλλον, ἢ τὸ ἀκόμα χειρότερο, τὸν ὁδηγήσει στὸ θάνατο».
Προσοχὴ τώρα, ἐδῶ ἀρχίζει ἡ κορύφωση τοῦ βλάσφημου παραλήρου. Νέα ἀναφορὰ στὰ ὑγειονομικὰ μέτρα μὲ ψευδοθεολογικὴ κάλυψη καὶ εἰρωνεῖες πρὸς τοὺς ἀκραίους φανατικοὺς (ἤτοι ἡ «θεολογία» τῆς μασκο-ζακέτας σὲ πλήρη ἀνάπτυξη):
«Ἄν καὶ τὰ μέτρα εἶναι χιλιοειπωμένα, θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε καὶ παρακαλοῦμε γιὰ τὴν πιστὴ τήρηση τους. Οἱ ἱεροὶ ναοὶ θὰ παραμείνουν ἀνοιχτοὶ γιὰ τοὺς πιστούς, τόσο γιὰ προσκύνηση καὶ κατ᾿ ἰδίαν προσευχή, ὅσο καὶ γιὰ συμμετοχὴ στὶς Θεῖες Λειτουργίες τῶν μεγάλων ἑορτῶν τοῦ Δωδεκαημέρου. Οἱ πιστοὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς τους στὸν ναό, ὑποχρεοῦνται νὰ φοροῦν προστατευτικὸ κάλυμμα προσώπου, ὑφασμάτινη μάσκα, τὴν ὁποία θὰ ἀφαιροῦν μόνο γιὰ τὴν Θεία Μετάληψη. Καὶ ἐπειδὴ στὸ θέμα αὐτὸ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάποιους ἀντίδραση καὶ σύγχυση, τονίζουμε ὅτι ἡ γνωστὴ αὐτὴ ἐπικίνδυνη ἴωση, τὴν κάνει ἀπαραίτητη. Φυσικὰ κάτι τέτοιο εἶναι τεχνικό- ἰατρικὸ θέμα χωρὶς κανένα πνευματικὸ συνεπαγόμενο γιὰ τοὺς πιστούς.
«Δυστυχῶς ὅμως μιὰ μικρὴ μειοψηφία ἐπιμένει στὴν ἄρνηση τῆς πραγματικότητας καὶ κάποιοι ἐπιτέθηκαν καὶ συνεχίζουν νὰ ἐπιτίθενται μὲ μιὰ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία ἐναντίον μας καὶ ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ πιστῶν ποὺ τηροῦν τὰ μέτρα. Ἀμφισβητοῦν τὰ πάντα καὶ τὶς στατιστικὲς καὶ τοὺς διασωληνομένους καὶ τοὺς νεκρούς. Δὲν τοὺς συγκινοῦν οὔτε οἱ δραματικὲς μαρτυρίες καὶ ἐκκλήσεις ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν αὐτὸ τὸ μαρτύριο, οὔτε τὰ φέρετρα. Καὶ βρίσκουν βέβαια ἀκόμη καὶ «θεολογικοὺς» λόγους γιὰ νὰ μὴν λαμβάνουν τὰ ἀπαιτούμενα μέτρα, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ζωή τους καὶ τὶς ζωές των ἄλλων».
Στιγμιαῖα διακοπὴ τῆς ἐπίθεσης, γιὰ ἐπίδειξη...πνευματικῆς ἀνωτερότητας:
«Στοὺς ὀχετοὺς τῶν ὕβρεων, τῶν πικρῶν σχολίων, ἀλλὰ καὶ στὶς ὑπονομεύσεις ποὺ προβαίνουν πολλοί, δὲν ἀπαντοῦμε. Προσευχόμαστε, εἰλικρινὰ νὰ τοὺς φωτίσει ὁ Θεός».
Κλείνει ὅμως ἄμεσα ἡ παρένθεση καὶ ἀκολουθεῖ νέα ἐπίθεση στοὺς ἀνυπάκουους, συνοδευόμενη καὶ ἀπὸ τὴ συνήθη σάλτσα διαστρεβλωμένων ἁγιοπατερικῶν σχολίων (μὲ καταλυτικὴ τὴ διαπίστωση πὼς ὅσοι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὸν ἐπίσκοπό τους ὑπηρετοῦν τὸν διάβολο):
«Σήμερα ποὺ γράφουμε τὶς γραμμὲς αὐτές, γιορτάζουμε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου. Ἀπὸ τὸν μεγάλο αὐτὸ πατέρα καὶ μάρτυρα τῆς ἐκκλησίας, ἂς ἀκούσουμε ὅλοι αὐτὰ τὰ φοβερὰ λόγια: «Ὁ λάθρα ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου τί πράττων, τῷ διαβόλῳ δουλεύει». Μὲ ἁπλὰ λόγια αὐτὸς ποὺ κάνει κάτι χωρὶς εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν νομίζει ὅτι εἶναι τὸ πιὸ ἅγιο, ἐργάζεται γιὰ τὸν διάβολο. Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἀπαιτεῖ ἐτσιθελικὰ νὰ λειτουργηθεῖ ἢ νὰ κοινωνήσει, δουλεύει στὸν διάβολο καὶ ἡ Θεία Κοινωνία γίνεται εἰς κρίμα καὶ εἰς κατάκριμα. Ἀκόμη καὶ ὁ ἱερέας, ποὺ παρὰ τὴν γνώμη τοῦ ἐπισκόπου λειτουργεῖ κρυφὰ καὶ κοινωνεῖ κρυφὰ κάποιους λεγόμενους «πιστούς», «τῷ διαβόλῳ δουλεύει».
Ἀφοῦ ὅμως οἱ ἀνυπάκουοι δὲν πείθονται στὴν ἀλάθητη αὐθεντία μας, θὰ τὸ μάθουν θέλουν-δὲν θέλουν (τώρα τὸ πρᾶγμα ἀρχίζει καὶ...χοντραίνει):
«Ἄν καὶ ἔχουμε γράψει ἐπανειλημμένα γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ καὶ ἔχουμε ἀναφέρει συγκεκριμένα περιστατικά, ἡ ἐν λόγῳ μειοψηφία, δὲν θέλει νὰ ἀκούσει καὶ νὰ πειστεῖ ἔστω νὰ προβληματιστεῖ καὶ συνεχίζει νὰ συμπεριφέρεται ἀνεύθυνα καὶ ἐπικίνδυνα. Ὅταν ἕνα παιδὶ παίζει μὲ τὰ σπίρτα πάνω ἀπὸ μία εὔφλεκτη ὕλη, ὁ πατέρας δὲν κάθεται νὰ τοῦ ἐξηγήσει. Τοῦ ἁρπάζει τὰ σπίρτα ἀπὸ τὰ χέρια. Αὐτὰ μᾶς συμβούλευε ἕνας σοφὸς ἄνθρωπος. Ἡ ποιμαντική μας εὐθύνη μᾶς ἀναγκάζει, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς κάτι παρόμοιο, ποὺ δὲν εἶναι παράλογο, ἀλλὰ αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ κοινὴ λογική».
Νέα χαλάρωση στὸ ἑξῆς, μὲ τὴν ἐπίκληση ὡς ἐπιχειρήματος μιᾶς ἐπιστολῆς ποὺ τοῦ ἔστειλε κάποιος ἀρχιμανδρίτης ποὺ ἀρρώστησε ἀπὸ κορωνοϊό, στὴν ὁποία: α) καταγράφεται τὸ πόσο ὑπέφερε κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀσθένειας (δεκτὸ ἀλλὰ κι ἐμεῖς ξέρουμε χιλιάδες ποὺ δὲν ὑπέφεραν - χώρια τοῦ ὅτι τὸ θέμα ἐδῶ δὲν εἶναι πόσοι ὑπέφεραν, ἀλλὰ ὅτι ποτὲ στὴν Ἱστορία δὲν ἔκλεισαν οἱ ναοί, ἀκόμη καὶ γιὰ πολὺ σοβαρότερες μάλιστα ἐπιδημίες ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη), β) πιστοποιεῖται ὁ θαυμασμὸς πρὸς τὰ κείμενα τοῦ μητροπολίτη Ἀργολίδος (ὅπως τὸ βλέπω, τρομακτικῆς ἰσχύος ἐπιχείρημα ἀπὸ μόνο του) καὶ γ) διαβεβαιώνεται τὸ ἀνυπόστατο τῶν συνωμοσιολογικῶν θεωριῶν (ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ δηλαδὴ εἶναι σίγουρος ὁ συγκεκριμένος ἀρχιμανδρίτης καί μᾶς τὸ διαβεβαιώνει κιόλας;). Συνολικὰ ἡ ὅλη περίπτωση τῆς ἐπιστολῆς, ἔτσι ὅπως χρησιμοποιεῖται, συνιστᾶ ἄθλια ἐπιχειρηματολογία ἀπερίγραπτου νηπιακοῦ ἐπιπέδου, ποὺ ἁπλὰ προσβάλλει βάναυσα τὴ νοημοσύνη αὐτῶν στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται.
Ἀκολουθεῖ δήλωση εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ καθεστὼς (ποὺ ἐν ὄψει Χριστουγέννων αὔξησε τὸ ὅριο τῶν 9 σὲ...25), νέα δήλωση ὑποταγῆς «γιὰ νὰ μὴ μᾶς κλείσουν» ἀλλὰ καὶ ἐπίκληση στὸ συναίσθημα τῶν ἀναγνωστῶν (λίγο φιλότιμο νὰ δείξουμε, μὴ γίνουμε αἰτία νὰ πεθάνουν συνάνθρωποί μας):
«Βιώσαμε ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἕνα δεύτερο lockdown καὶ μὲ πόνο εἴδαμε τὶς ἐκκλησίες κλειστές. Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἡ πολιτεία ἔκανε μιὰ παραχώρηση καὶ δόξα τῷ Θεῷ, ἔστω καὶ μὲ περιοριστικὰ μέτρα, θὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα καὶ θὰ ἔχουμε τὴν εὐκαιρία νὰ συμμετάσχουμε στὸ ποτήριο τῆς ζωῆς. Ἀπὸ τὴν ὑπευθυνότητα ποὺ θὰ δείξουμε, θὰ ἐξαρτηθεῖ καὶ ἡ παρὰ πέρα στάση τῆς πολιτείας. Ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγο θὰ πρέπει νὰ δώσουμε λαβὴ σὲ κάποιους νὰ κατηγορήσουν τὴν ἐκκλησία γιὰ τὴν διασπορὰ τοῦ ἰοῦ. Ἄς τὸ κατανοήσουμε, ὅτι τηροῦμε τὰ μέτρα, ὄχι γιὰ νὰ μήν μας πιάσει ἡ ἀστυνομία καὶ πληρώσουμε πρόστιμο. Τηροῦμε τὰ μέτρα γιὰ νὰ προστατέψουμε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους. Τηροῦμε τὰ μέτρα ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους. Κανεὶς δὲν θὰ νιώθει εὐτυχισμένος ἂν δεῖ ὅτι ἔστω καὶ ἀκούσια μετέδωσε τὸν ἰὸ σὲ κάποιον ἄλλον, ἢ τὸ ἀκόμα χειρότερο, τὸν ὁδηγήσει στὸ θάνατο».
Προσοχὴ τώρα, ἐδῶ ἀρχίζει ἡ κορύφωση τοῦ βλάσφημου παραλήρου. Νέα ἀναφορὰ στὰ ὑγειονομικὰ μέτρα μὲ ψευδοθεολογικὴ κάλυψη καὶ εἰρωνεῖες πρὸς τοὺς ἀκραίους φανατικοὺς (ἤτοι ἡ «θεολογία» τῆς μασκο-ζακέτας σὲ πλήρη ἀνάπτυξη):
«Ἄν καὶ τὰ μέτρα εἶναι χιλιοειπωμένα, θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε καὶ παρακαλοῦμε γιὰ τὴν πιστὴ τήρηση τους. Οἱ ἱεροὶ ναοὶ θὰ παραμείνουν ἀνοιχτοὶ γιὰ τοὺς πιστούς, τόσο γιὰ προσκύνηση καὶ κατ᾿ ἰδίαν προσευχή, ὅσο καὶ γιὰ συμμετοχὴ στὶς Θεῖες Λειτουργίες τῶν μεγάλων ἑορτῶν τοῦ Δωδεκαημέρου. Οἱ πιστοὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς παραμονῆς τους στὸν ναό, ὑποχρεοῦνται νὰ φοροῦν προστατευτικὸ κάλυμμα προσώπου, ὑφασμάτινη μάσκα, τὴν ὁποία θὰ ἀφαιροῦν μόνο γιὰ τὴν Θεία Μετάληψη. Καὶ ἐπειδὴ στὸ θέμα αὐτὸ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ κάποιους ἀντίδραση καὶ σύγχυση, τονίζουμε ὅτι ἡ γνωστὴ αὐτὴ ἐπικίνδυνη ἴωση, τὴν κάνει ἀπαραίτητη. Φυσικὰ κάτι τέτοιο εἶναι τεχνικό- ἰατρικὸ θέμα χωρὶς κανένα πνευματικὸ συνεπαγόμενο γιὰ τοὺς πιστούς.
Γιατί ὅπως προστατευόμαστε ἀπὸ τὸν κρύο ἀέρα, τυλίγουμε τὸ πρόσωπο μας μὲ σκουφιὰ ἢ κασκόλ, ἢ ὅπως ὅταν δὲν βλέπουμε καλὰ φορᾶμε γυαλιά, ἔτσι καὶ τώρα. Τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι πνευματικὰ ἀδιάφορο. Στὸ ναὸ πηγαίνουμε ζητῶντας ἀπὸ τὸ Χριστὸ νὰ ἀνοίξουμε ἀφ᾿ ἑνὸς τὰ μάτια τῆς διανοίας μας καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου νὰ μᾶς ἀφαιρέσει τὴν μάσκα τῆς ὑποκρισίας. Ἄς μὴν γελοιοποιοῦμε τὰ μέγιστα μὲ χαζὲς (δῆθεν πνευματικὲς) φοβίες. Ἄν καὶ ἡ ἐκκλησία εἶναι κοινωνία καὶ μᾶς καλεῖ σὲ προσέγγιση μὲ τοὺς ἀδελφούς μας, σὲ ἑνότητα ἐν Χριστῷ, οἱ συνθῆκες ἀπαιτοῦν νὰ κρατᾶμε ἀποστάσεις, (χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ κρυφτοῦμε ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας, οὔτε νὰ τοὺς ἀποφύγουμε) ποὺ δὲν ἀφαιρεῖ ὅμως τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ ἀντίθετα μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας, ὅπως τὸν ἑαυτό μας.
Ἡ παρουσία μας μέσα στὸ ναὸ θὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὴν ἀναλογία του ἑνὸς προσώπου ἀνὰ 15 τμ ἐπιφανείας καὶ μὲ ἐλάχιστη ἀπόσταση 2 μέτρων μεταξὺ μας. Ἐπιτρεπόμενος ἀριθμὸς εἶναι τὰ 25 πρόσωπα καὶ στοὺς μητροπολιτικοὺς ναοὺς 50. Κατὰ τὸν ὑπολογισμὸ αὐτό, ἐξαιροῦνται οἱ λειτουργοὶ καὶ τὸ προσωπικὸ τῶν ναῶν».
Καὶ μετὰ κι ἀπὸ μερικὲς ἀκόμη ἰατρικὲς ὁδηγίες ποὺ θὰ ζήλευε κι ὁ Σύψας, νέα ἐπίθεση στοὺς ψεκασμένους ποὺ καυτηριάζονται πλέον καὶ ὡς ὑβριστὲς τοῦ Χριστοῦ:
«Οἱ συνωμοσιολογικὲς ἀνοησίες καὶ οἱ θεολογικὲς ἀφέλειες δὲν ἔχουν θέση. Οἱ συνωμοσίες εἶναι στὸ φαντασιακὸ καὶ οἱ... θεολογικὲς ἀνοησίες εἶναι ὕβρις καὶ ἐμπαιγμὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ αὐτὰ καὶ αὐτὰ παρουσιάζεται σὰν ἕνας κομπογιαννίτης, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὰ ἐξωτερικά, ἐνῶ σὲ ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο κυριολεκτικὰ φωνάζει ὅτι τὸν ἄνθρωπο δὲν τὸν μολύνουν τὰ ἔξω καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται εἶναι ἡ «καθαρὴ καρδιὰ» ποὺ δὲν «λερώνεται» μὲ τὰ ἔξω. Γι αὐτὸ ἂς προσπαθοῦμε νὰ διορθώνουμε τὴν παραπληροφόρηση καὶ τὶς θεωρίες συνωμοσίας, ὅταν τὶς ἀκοῦμε στὰ διάφορα μέσα δικτύωσης, ἀλλὰ καὶ στὶς παρέες μας. Οἱ χριστιανοὶ ἀγαποῦν πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴν ἀλήθεια. Δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ψέματα. Νὰ προωθοῦμε, δυναμικά, ἀκριβεῖς ἐπιστημονικὲς καὶ σωστὲς ἰατρικὰ πληροφορίες καὶ νὰ τὶς παρουσιάζουμε στὸ χῶρο ἐργασίας μας, φυσικὰ στὸ σπίτι μας καὶ στὴν Ἐκκλησία».
Καὶ μετὰ κι ἀπὸ μερικὲς ἀκόμη ἰατρικὲς ὁδηγίες ποὺ θὰ ζήλευε κι ὁ Σύψας, νέα ἐπίθεση στοὺς ψεκασμένους ποὺ καυτηριάζονται πλέον καὶ ὡς ὑβριστὲς τοῦ Χριστοῦ:
«Οἱ συνωμοσιολογικὲς ἀνοησίες καὶ οἱ θεολογικὲς ἀφέλειες δὲν ἔχουν θέση. Οἱ συνωμοσίες εἶναι στὸ φαντασιακὸ καὶ οἱ... θεολογικὲς ἀνοησίες εἶναι ὕβρις καὶ ἐμπαιγμὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ αὐτὰ καὶ αὐτὰ παρουσιάζεται σὰν ἕνας κομπογιαννίτης, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὰ ἐξωτερικά, ἐνῶ σὲ ὁλόκληρο τὸ Εὐαγγέλιο κυριολεκτικὰ φωνάζει ὅτι τὸν ἄνθρωπο δὲν τὸν μολύνουν τὰ ἔξω καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται εἶναι ἡ «καθαρὴ καρδιὰ» ποὺ δὲν «λερώνεται» μὲ τὰ ἔξω. Γι αὐτὸ ἂς προσπαθοῦμε νὰ διορθώνουμε τὴν παραπληροφόρηση καὶ τὶς θεωρίες συνωμοσίας, ὅταν τὶς ἀκοῦμε στὰ διάφορα μέσα δικτύωσης, ἀλλὰ καὶ στὶς παρέες μας. Οἱ χριστιανοὶ ἀγαποῦν πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴν ἀλήθεια. Δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ψέματα. Νὰ προωθοῦμε, δυναμικά, ἀκριβεῖς ἐπιστημονικὲς καὶ σωστὲς ἰατρικὰ πληροφορίες καὶ νὰ τὶς παρουσιάζουμε στὸ χῶρο ἐργασίας μας, φυσικὰ στὸ σπίτι μας καὶ στὴν Ἐκκλησία».
Φυσικὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ λείψει καὶ ὁ ὕμνος στὸ ἐμβόλιο ὡς δῶρο Θεοῦ καὶ ἡ παρότρυνση νὰ ἐμβολιασθοῦμε ὅλοι:
«Κι ἐπειδὴ τὸ ἑπόμενο βῆμα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀσχοληθοῦν οἱ συνωμοσιολογικὲς θεωρίες θὰ εἶναι τὸ ἐμβόλιο, σᾶς καλοῦμε νὰ ἐμβολιασθοῦμε ὅλοι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα μᾶς διαβεβαιώνει γιὰ τὴν χρησιμότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἐμβολίου. Κάτι τέτοιο θὰ εἶναι μιὰ παροχὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ ἀποτρέψει τὴν ἀσθένεια ὄχι μόνο γιά μᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς εὐάλωτους μεταξὺ μας».
Καὶ γιὰ ὅσους ἀκόμη δὲν ἐμπέδωσαν τὴ νεοβαρλααμικὴ ἀπόνοια καὶ τὴ νεοεικονομαχικὴ φρίκη μὲ νέα σάλτσα διαστροφῆς ἁγιογραφικῶν χωρίων, ὁρίστε μία ἀκόμη ὑπερδοσολογία:
«Δὲν χρειάζεται νὰ ἀσπαζόμαστε τὴν εἰκόνα καὶ τὰ χέρια τῶν ἱερέων αὐτὸ τὸ διάστημα. Ἀρκεῖ ἡ ὑπόκλιση τῆς κεφαλῆς. Μέσα στὸν ὑλικὸ κόσμο στὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι μολυσμένος, οἱ ἐξωτερικὲς καὶ «ὑλικὲς» ἐκφράσεις εὐσεβείας μποροῦν νὰ περιμένουν! Ἄλλωστε τὰ ἐκδηλώματα εἶναι ἐκφράσεις τοῦ περιεχομένου καὶ τῆς διαθέσεως... ποὺ καθόλου δὲν ἐμποδίζονται νὰ ὑπάρχουν καὶ νὰ αὐξάνουν. Ἄλλωστε ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχουν ἄρρωστοι ποὺ κάνουν τὸν σταυρό τους δίχως χέρια καὶ ἄλλοι κάνουν μετάνοιες δίχως πόδια. Ἡ πίστη μας στὸν Χριστό μᾶς καλεῖ νὰ θυσιάσουμε τὸν ἑαυτό μας ἂν χρειαστεῖ γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ ἀποδεχθοῦμε τοὺς προσωρινοὺς περιορισμοὺς στὶς ἐλευθερίες μας, καθὼς ἔχουμε μία μόνιμη καὶ πλήρη ἐλευθερία «ἐν Χριστῷ» (Εβρ. 10, 34).
Ἡ πίστη μας μᾶς βοηθᾶ νὰ εἴμαστε ταπεινοὶ καὶ ὑπομονετικοὶ ὅταν συζητᾶμε ἀμφιλεγόμενα θέματα (Ἐφ. 4,2-3). Ἡ πίστη μας (ὄχι ἡ ἐπιστήμη) ξεπερνᾶ τὸν φόβο καὶ φέρνει ἐλπίδα. Ὁ Χριστὸς εἶναι καταφύγιο καὶ δύναμη μας. Ἄς προσευχόμαστε γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, γιὰ παρηγοριὰ τῶν οἰκογενειῶν ποὺ ἔχουν νεκρούς, γιὰ τοὺς ἐρευνητές, γιὰ τοὺς ἰατρούς, γιὰ τοὺς νοσηλευτές, γιὰ τοὺς ἐθελοντές, γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἔφυγαν. Ἄς προσευχόμαστε νὰ εἴμαστε ἀληθινοί, γαλήνιοι καὶ ἤρεμοι σ᾿ ὅλη μας τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὅλο τὸ διάστημα ποὺ θὰ χρειαστεῖ, ὥσπου νὰ βγοῦμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔρημο τῆς πανδημίας ποὺ περνᾶμε».
Καὶ μετὰ κι ἀπὸ νέες πληροφορίες γιὰ τὸ πῶς θὰ λειτουργοῦν οἱ ναοὶ αὐτὲς τὶς μέρες, ὁρίστε καὶ τὸ μεγάλο φινάλε:
«Ἐλᾶτε λοιπὸν ἀδελφοὶ νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Χριστὸ (καὶ μὲ μάσκα... δὲν ἐνοχλεῖται ) νὰ μᾶς ἐλεήσει, ἀπαλλάσοντας καί μᾶς, χάριν τοῦ ἐλέους Του πρὸς τοὺς ἐν ἀνάγκαις ἀδελφούς μας (ὅπου γῆς) ποὺ θὰ ὑποφέρουν πολλαπλάσια ἀπό μᾶς. Καλὰ Χριστούγεννα»!
Αὐτὸ ἦταν λοιπὸν τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἀπερίγραπτου κουρελουργήματος ποὺ κάποιος φερόμενος ὡς πνευματικὸς πατέρας εἰς τύπον Χριστοῦ ἔστειλε στοὺς πιστοὺς τῆς μητρόπολής του. Πέραν ὅμως τῆς προφανοῦς ὀργῆς καὶ ἀγανάκτησης ποὺ ἐγείρει μέσα στὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν αὐτὸ τὸ κατάπτυστο ἔγγραφο, τὸ πρᾶγμα κυρίως εἶναι πρωτίστως λυπηρό. Γιατί πλέον εἶναι σαφὲς πὼς διαβάζοντας τέτοια πράγματα (ποὺ ὁλοένα καὶ πολλαπλασιάζονται καὶ υἱοθετοῦνται κι ἀπὸ ἄλλους ἐπισκόπους, ἀλλὰ καὶ ἱερεῖς), δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε ἁπλῶς γιὰ κάποιους κακόδοξους καὶ αἱρετίζοντες κληρικούς, γιὰ ποιμένες ποὺ ἐπλανήθησαν ἢ γιὰ ἅλας ποὺ ἐμωράνθη. Οἱ ἄνθρωποι κοντεύουν νὰ δαιμονιστοῦν κανονικότατα πιά. Εἶναι νὰ τοὺς βλέπουμε καὶ νὰ τρέχουμε μακριά τους, κάνοντας τὸν σταυρό μας. Μακριά τους! Κινδυνεύουν θανάσιμα οἱ ψυχές μας ἀπὸ τὸν ζοφερὸ λυμεῶνα ποὺ ἐνσαρκώνουν καὶ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους, ὅλη τους γενικὰ ἡ παρουσία. Ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω λοιπόν!
Καὶ μετὰ κι ἀπὸ νέες πληροφορίες γιὰ τὸ πῶς θὰ λειτουργοῦν οἱ ναοὶ αὐτὲς τὶς μέρες, ὁρίστε καὶ τὸ μεγάλο φινάλε:
«Ἐλᾶτε λοιπὸν ἀδελφοὶ νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Χριστὸ (καὶ μὲ μάσκα... δὲν ἐνοχλεῖται ) νὰ μᾶς ἐλεήσει, ἀπαλλάσοντας καί μᾶς, χάριν τοῦ ἐλέους Του πρὸς τοὺς ἐν ἀνάγκαις ἀδελφούς μας (ὅπου γῆς) ποὺ θὰ ὑποφέρουν πολλαπλάσια ἀπό μᾶς. Καλὰ Χριστούγεννα»!
Αὐτὸ ἦταν λοιπὸν τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἀπερίγραπτου κουρελουργήματος ποὺ κάποιος φερόμενος ὡς πνευματικὸς πατέρας εἰς τύπον Χριστοῦ ἔστειλε στοὺς πιστοὺς τῆς μητρόπολής του. Πέραν ὅμως τῆς προφανοῦς ὀργῆς καὶ ἀγανάκτησης ποὺ ἐγείρει μέσα στὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν αὐτὸ τὸ κατάπτυστο ἔγγραφο, τὸ πρᾶγμα κυρίως εἶναι πρωτίστως λυπηρό. Γιατί πλέον εἶναι σαφὲς πὼς διαβάζοντας τέτοια πράγματα (ποὺ ὁλοένα καὶ πολλαπλασιάζονται καὶ υἱοθετοῦνται κι ἀπὸ ἄλλους ἐπισκόπους, ἀλλὰ καὶ ἱερεῖς), δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε ἁπλῶς γιὰ κάποιους κακόδοξους καὶ αἱρετίζοντες κληρικούς, γιὰ ποιμένες ποὺ ἐπλανήθησαν ἢ γιὰ ἅλας ποὺ ἐμωράνθη. Οἱ ἄνθρωποι κοντεύουν νὰ δαιμονιστοῦν κανονικότατα πιά. Εἶναι νὰ τοὺς βλέπουμε καὶ νὰ τρέχουμε μακριά τους, κάνοντας τὸν σταυρό μας. Μακριά τους! Κινδυνεύουν θανάσιμα οἱ ψυχές μας ἀπὸ τὸν ζοφερὸ λυμεῶνα ποὺ ἐνσαρκώνουν καὶ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους, ὅλη τους γενικὰ ἡ παρουσία. Ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω λοιπόν!
Ὅσο γιὰ τὴν εὐχὴ γιὰ «Καλὰ Χριστούγεννα» τὴν ἀπευθύνουμε καὶ ἐμεῖς σὲ ὅλους, κυρίως ὅμως στοὺς δύσμοιρους χριστιανοὺς ποὺ ποιμαίνονται ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες μὲ τέτοιο φρόνημα. Καὶ τὴ συνοδεύουμε καὶ μὲ μία ἀκόμη εἰλικρινῆ εὐχή: Καλὴ λευτεριὰ ἀπὸ τὴν πνευματική τους τυραννία...
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου