Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἕνα καὶ ἔχει πολλὰ χαρίσματα. Δὲν εἶναι ἄλλο ἐδῶ καὶ ἄλλο ἐκεῖ. Δὲν εἶναι πνεῦμα συγχύσεως, ἀλλὰ ἀγάπης, εἰρήνης... Ὅταν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι χτυπιοῦνται, αὐτὸ σημαίνει ὅτι βρίσκονται ὑπὸ τὴν ἐπίδραση πολλῶν ἄλλων πνευμάτων, ποὺ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὸ ἕνα Ἅγιο Πνεῦμα.
Παλιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φώτιζε, ὑπαγόρευε. Μεγάλη ὑπόθεση! Σήμερα δὲν βρίσκει προϋποθέσεις, γιὰ νὰ κατεβῆ. Ἡ βαβυλωνία στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἦταν ἀθώα. Ζητοῦσες λ.χ. λάσπη καὶ σοῦ ἔφερναν ἄχυρα. Τώρα ἔχουμε βαβυλωνία μὲ πάθη.
Ζητᾶς λάσπη καὶ σοῦ ρίχνουν τοῦβλο στὸ κεφάλι. Ἂν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βγάζη τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε ἐνέργειά του καὶ κόβη τὸ θέλημά του, τότε δουλεύει σωστά, καὶ τότε θὰ ἔχη ὁπωσδήποτε θεῖο φωτισμὸ καὶ θὰ ὑπάρχη πνεῦμα συνεννοήσεως. Γιατί, ὅταν βγάζη τὴν δική του ἰδέα, ἔρχονται θεῖες ἰδέες.
Πρέπει νὰ ἀποκτήση κανεὶς αἰσθητήριο πνευματικό, γιὰ νὰ ἔχη καὶ τὸν θεῖο φωτισμό. Εἶναι βασικὸ νὰ γίνη αὐτὴ ἡ δουλειά, γιὰ νὰ καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι μερικὰ πράγματα. Ἰδίως στὴν ἐποχή μας αὐτὸ μᾶς τὸ ἐπιβάλλουν οἱ περιστάσεις.
Βλέπετε, καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία, τότε σ' ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια, τοὺς ἀνάγκαζε ἡ κατάσταση καὶ ἔπαιρνε στροφὲς τὸ μυαλό τους. Μπορεῖ δύο Ἕλληνες νὰ ἦταν μπροστὰ σὲ Ἀρμενίους καὶ Τούρκους καὶ συνεννοοῦνταν, χωρὶς νὰ καταλάβουν τίποτε οὔτε οἱ Ἀρμένιοι οὔτε οἱ Τοῦρκοι.
Γιὰ ἕναν λόγο παραπάνω σήμερα ποὺ βλέπεις σὲ τί κατάσταση ζοῦμε, εἶναι ἀνάγκη οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι νὰ συνεννοοῦνται. Θὰ ἔρθουν δύσκολα χρόνια. Πρέπει νὰ παίρνη στροφὲς τὸ μυαλό. Ἂν δὲν παίρνη στροφὲς τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν ὑπάρχη καὶ θεῖος φωτισμός, τότε σὲ κάθε περίπτωση πρέπει νὰ παίρνη ἐντολὴ πῶς νὰ κινηθῆ. Μὴν περιμένετε νὰ σᾶς τὰ ποῦν ὅλα. Μερικὰ πράγματα, χωρὶς νὰ σᾶς τὰ ποῦν, μόνες σας πρέπει νὰ τὰ καταλαβαίνετε.
Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ στὴν Κόνιτσα, πρὶν πάω στρατιώτης, εἴχαμε μάθει ὅτι ἔρχονταν οἱ ἀντάρτες. Ἤμασταν τέσσερις – οἱ τρεῖς ἦταν Μουσουλμάνοι – καὶ κρυφτήκαμε σὲ ἕνα τούρκικο σπίτι ποὺ ἦταν στὴν ἄκρη τῆς πόλης. Ἕνα Τουρκάκι πέντε χρονῶν κατάλαβε καὶ μᾶς λέει: «Πᾶτε μαγειγειό, βγῶ ἔτσω ᾿γώ». Μπήκαμε λοιπὸν στὸ μαγειρειό, βγήκαμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ἔτσι προλάβαμε νὰ κρυφτοῦμε σὲ κάτι ἀποθῆκες πιὸ κάτω.
Αὐτὸ βγῆκε ἔξω καὶ εἶπε στοὺς ἀντάρτες ὅτι δὲν εἶναι κανεὶς μέσα καὶ ἔφυγαν. Παιδάκι πέντε χρονῶν, τόσο δά, νὰ μὴν ξέρη νὰ μιλήση, καὶ εἴδατε πόσο συνετὰ φέρθηκε! Πά, πά, σπίρτο ἦταν! Βλέπεις, παρατηροῦσε, ἀγαποῦσε, ἐνῶ ἕνας μεγάλος μπορεῖ ἀπὸ ἀπερισκεψία νὰ ἔκανε κακό.
Ἐμεῖς βαπτισμένοι, μυρωμένοι, μὲ κατηχήσεις, μὲ μελέτες, νὰ μὴ μένουμε σὲ ὑπανάπτυκτη, νηπιώδη κατάσταση. Νὰ εἶστε ξεφτέρια. Ξέρετε ποιά εἶναι ξεφτέρια; Τὰ Ἑξαπτέρυγα. Ἔχουν ἕξι φτερὰ καὶ τὰ χτυποῦν ψάλλοντας τὸ «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος». Νὰ πετᾶτε, νὰ ἔχετε ἕξι φτερά!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' «Πνευματικὴ ἀφύπνιση»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου