Με εκτίμηση και βαθύ σεβασμό, θα ήθελα να μοιραστώ με όλους σας ένα θαύμα που ζήσαμε πριν λίγα χρόνια.
Με λένε Κυριακή κατοικώ στην Αθήνα. Θα σας πάω πίσω στο1996 όταν ήρθε στην ζωή μας το δεύτερο παιδάκι μας, ένα γλυκό πανέμορφο κοριτσάκι.
Η μικρούλα μου ήταν ένα πανέξυπνο μωράκι εννέα μηνών, ήδη μας έλεγε λογάκια, έντεκα μηνών περπάτησε, ένα τοσοδούλι χαρούμενο και όλοι χαιρόμασταν.
Λίγο πριν κλείσει ενός έτους ξαφνικά άρχισε να αλλάζει, σταμάτησε να μιλάει, κοιτούσε συνεχώς το ταβάνι, κούναγε τα χεράκια της με συνεχόμενο ίδιο ρυθμό και ήταν μελαγχολική.
Η στεναχώρια μου μεγάλη, δεν περιγράφεται, δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει.
Έκτοτε ξεκίνησε ο δικός μας Γολγοθάς.
Πήγαμε το παιδί σε γιατρούς, παιδίατρους, νευρολόγους, αναπτυξιολόγους.
Η διάγνωση Αυτισμός. Βγαίνοντας από την αναπτυξιολόγο διακεκριμένη και γνωστή, εκείνα τα χρόνια και ακούγοντας αυτά που μου είπε, πως να πάρω απόφαση ότι δεν θα είναι ένα φυσιολογικό παιδί και ότι δεν θα πάει σχολείο, τα μάτια μου άνοιξαν σαν βρύσες, έκλαιγα επί τρία ήμερόνυχτα σχεδόν ασταμάτητα, είχα δεχθεί μεγάλο σοκ.
Παίρνω την απόφαση να ακουμπήσω όλο μου τον πόνο στον Θεό και στην Παναγία μας. Οι προσευχές συνεχώς και αδιαλείπτως, αφήνω όλες τις συναναστροφές και αφιερώνομαι με όλη μου την ψυχή στο μωρό μου και στην προσευχή.
Κάθε βράδυ παρακαλούσα την Παναγία, (Παναγία μου σε παρακαλώ κάνε την να χαρεί, έλα να την πάρεις ένα βράδυ να την κάνεις μια βόλτα και φέρτην το πρωί χαρούμενη.
Αφού πέρασαν κάτι μήνες το παιδάκι μου είχε φτάσει τεσσάρων ετών, με πάρα πολλά θαύματα μέσα σε αυτά τα έτη. Σηκώνεται ένα πρωί ενθουσιασμένη, είχα να την δω από μηνών να γελάει έτσι, με πιάνει από το χέρι και με πάει στο εικονοστάσι και μετά στο μπαλκόνι, μου έδειχνε και τον ουρανό με τα χεράκια της όμως δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε και μετά πάλι, μια στην εικόνα της Παναγίας, μια στο μπαλκόνι.
Όταν το παιδί μίλησε περίπου πέντε χρόνων, μου εξιστόρησε ακριβώς τι έγινε. Σας τα γράφω όπως ακριβώς μου τα είχε πει η μικρούλα μου, (Είδα φως στο μπαλκόνι, τα κάγκελα του σπιτιού εξαφανίστηκαν και ήρθε μια μεγάλη χρυσή άμαξα, μέσα ήταν μια πολύ όμορφη καλή κυρία, η Παναγίτσα ήταν μαμά, με φώναξε και μου είπε, έλα χαρά μου να πάμε μια βόλτα, με πήρε στην αγκαλιά της και ανεβαίναμε ψηλά στον ουρανό, ήμουν πολύ χαρούμενη.
Με πήγε σε ένα πολύ μεγάλο παλάτι είχε τα πάντα, με έκανε βόλτες σε λιμνούλες, είδαμε πολύ ωραία λουλούδια και μου είπε ότι είναι το σπίτι της.
Δεν είναι όπως στις εικόνες, είναι πολύ όμορφη πολύ όμορφη.
Μου είπε ότι με αγαπάει πολύ και ότι αγαπάει όλους τους ανθρώπους, μου είπε ότι όσοι προσεύχονται πολύ θα την ακούνε να τους μιλάει.
Το πρωί με έφερε πίσω)
Έκτοτε το παιδί είχε μεγάλη αλλαγή, η μικρούλα μου πλέον γινόταν κάθε μέρα και καλύτερα.
Πριν ξεκινήσει το Δημοτικό, είδε όνειρο την Παναγία με έναν πολύ φωτεινό γέροντα, την σταύρωσαν στο πρόσωπο και της είπαν από τώρα είσαι καλά
Το παιδί πήγε σε κανονικό σχολείο άριστη μαθήτρια.
Περνούσαν τα χρόνια και κάθε βράδυ κλαίγοντας την ευχαριστούσα μέσα από την ψυχή μου, της έλεγα (Σε ευχαριστώ Παναγία μου που δεν κοίταξες εμένα την αμαρτωλή και βοήθησες το παιδί σου.)
Ένα βράδυ λοιπόν βλέπω στο όνειρο μου την Παναγία ολόλαμπρη να μου λέει: (Γιατί παιδί μου το λες αυτό εγώ εσένα σκέπαζα κάθε βράδυ).
Ω ΠΑΝΑΓΊΑ ΜΟΥ πόσο σε αγαπώ είναι λίγο ό,τι να γράψω, ό,τι να πω όλα τα λόγια φθίνουν μπροστά στο μεγαλείο σου μάνα μου γλυκιά
Παρακαλώ στην αγάπη σας όλοι όσοι έχετε προβλήματα είτε είναι ασθένειες, ή ψυχολογικά με κρίσεις πανικού, αγχώδεις διαταραχές ότι και αν είναι αυτό που σας απασχολεί οτιδήποτε, προσευχηθείτε θα αλλάξει η ζωή σας, για εμάς όλα είναι δύσκολα όχι για τον Θεό που μας αγαπάει, κάντε μια δοκιμή θα δείτε θαυμαστά πράγματα, η πίστη μας είναι ζωντανή γεμάτη ενέργεια και φως Κυρίου, τα χρόνια που διανύουμε είναι δύσκολα όχι όμως για τον Κύριο.
Μας Περιμένει, ας του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας (Μία ελάχιστη δούλη του Κυρίου).
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου