Χριστούγεννα, Ποίηση και Παράδοση

 

Ἐπιμέλεια ἀπὸ Ἀντώνη Αντωνά.
 

Καλὰ Χριστούγεννα Πανέλληνες. Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, τὸ λαμπερὸ ἀστέρι καὶ ὁ νέος χρόνος, ἂς φέρουν εὐλογία, αἰσιοδοξία, ὑγεία καὶ ἀγάπη στὴν Ἑλλάδα μας καὶ τὴν πολύπαθή μας ἀδελφὴ Ἑλληνικὴ Κύπρο.

ΑΓΙΑ ΝΥΧΤΑ. Ἀπόσπασμα.

Ἅγια Νύχτα, σὲ προσμένουν/ μὲ χαρὰ οἱ Χριστιανοί/ καὶ μὲ πίστη ἀνυμνοῦμε,/ τὸ Θεὸ δοξολογοῦμε/ μ᾿ ἕνα στόμα, μιὰ φωνή,/ ναί, μὲ μιὰ φωνή.../ Ἡ ψυχή μας φτερουγίζει/ πέρα στ᾿ ἅγια τὰ βουνά,/ ὅπου ψάλλουν οἱ ἀγγέλοι/ ἀπ᾿ τά/ οὐράνια θεῖα μέλη,/ στὸ Σωτῆρα "Ὡσαννά"/ ψάλλουν "Ὡσαννά"/ Στῆς Βηθλεὲμ ἐλᾶτε ὅλοι/ τὰ βουνὰ τὰ ἱερά/ καὶ μ᾿ εὐλάβεια μεγάλη/ ᾿κεῖ ποὺ Ἅγιο Φῶς προβάλλει/ προσκυνῆστε μὲ χαρά/ ναί, μὲ μιὰ χαρά........

Ἡ Ἅγια νύχτα τῶν Χριστουγέννων, μὲ τὸ φωτεινὸ ἀστέρι καὶ τὸ ἀνέσπερο φῶς του ὁδήγησε τοὺς τρεῖς Μάγους στὴ φάτνη τῆς Βηθλεέμ, καὶ τὸ πανανθρώπινο μήνυμα τῆς Ἀγάπης, ποὺ συμβολίζει τὴν  ἐνανθρώπιση τοῦ Θεανθρώπου, ἀποτελοῦν πηγὴ ἔμπνευσης γιὰ τοὺς ποιητές μας καὶ τὴν Ἑλληνικὴ καὶ Κυπριακὴ Λαϊκὴ Παράδοση.
 

Μερικὰ συγκινητικὰ ἐνδεικτικὰ ἀποσπάσματα.
 

Μέσα μας γίνεται ἡ Γέννηση./ Ἔξω στέκει τὸ σχῆμα της -/ Μᾶς φανερώνεται...
Γιῶργος Θέμελης, ΙΙΙ. Φάτνη
 

Στὴν Ἐφημερίδα τῆς 25ης Δεκεμβρίου τοῦ 1887, ὁ κορυφαῖος μας λογοτέχνης Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851 - 1911), «ἡ κορυφὴ τῶν κορυφῶν» κατὰ τὸν Κωνσταντῖνο Καβάφη, εἶχε γράψει: «Ἐὰν τὸ Πάσχα εἶναι ἡ λαμπροτάτη τοῦ Χριστιανισμοῦ ἑορτή, τὰ Χριστούγεννα βεβαίως εἶναι ἡ συγκινητικοτάτη».
 

Ὁ μέγιστος ποιητὴς μᾶς Κωστῆς Παλαμᾶς (1859 - 1943),
 

Τί φῶς καὶ χρῶμα κι ὀμορφιὰ νὰ/ σκόρπιζε τὸ ἀστέρι/ ὅπου στὴν κούνια τοῦ Χριστοῦ/ τοὺς μάγους ἔχει φέρει... (ἀπόσπασμα).
 

Ἕνα ἀκόμη χριστουγεννιάτικο ποίημα τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ, θαυμάσιο μέσα στὴν ἁπλότητά του, εἶναι τὸ «Νά ᾿μουν τοῦ σταύλου ἕν᾿ ἄχυρο».
 

Νά ᾿μουν τοῦ σταύλου ἕν᾿ ἄχυρο, ἕνα φτωχὸ κομμάτι,/ τὴν ὥρα π᾿ ἄνοιξ᾿ ὁ Χριστὸς στὸν ἥλιο του τὸ μάτι!/ Νὰ δῶ τὴν πρώτη του ματιὰ καὶ τὸ χαμόγελό του,/ τὸ στέμμα τῶν ἀκτίνων του γύρω στὸ μέτωπό του,/ νὰ λάμψω ἀπὸ τὴ λάμψη του κι ἐγὼ σὰ διαμαντάκι,/ κι ἀπὸ τὴ θεία του πνοὴ νὰ γίνω λουλουδάκι... (ἀπόσπασμα).
 

Ἀκόμη ἕνα  ἐκπληκτικὸ ποίημα τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ «Ἕνας Θεός»
 

Ὦ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεὸς/ καὶ τὸ κορμί μου γίνεται ναός,/ δὲν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινὴ/ μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρανοί,/ τὸ μέτωπό μου λάμπει σὰν ἀστέρι....../ Φέρτε μου, Μάγοι - θεῖα βουλὴ τὸ γράφει -/ τὰ σμύρνα τῆς ἐλπίδας, τὸ λιβάνι/τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης τὸ χρυσάφι!...... (ἀποσπάσματα).
 

Τὸ λαμπρὸ ἀστέρι, οἱ τρεῖς Mάγοι καὶ ἡ ταπεινὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ ἀποτελοῦν τὰ βασικότερα θεματικὰ στοιχεῖα στὶς χριστουγεννιάτικες ποιητικὲς συνθέσεις, ὅπως στὴ «Νύχτα Χριστουγεννιάτικη» τοῦ Γεωργίου Δροσίνη (1859 - 1951).
 

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη/ λυγοῦν τὰ πόδια/καὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τους/ τ᾿ ἄδολα τὰ βόδια./ Κι ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρῶντας τα/ σταυροκοπιέται/ καὶ λέει μὲ πίστη ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς τ᾿ ἀπόβαθα/ Χριστὸς γεννιέται!/ Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη/ κάποιοι ποιμένες/ ξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανες/ στὴ γῆ σταλμένες./ Κι ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ᾿ ἀγγέλων στόματα/ στὸ σκόρπιο ἀέρα,/ τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτιστα/ μὲ τὴ φλογἐρα.
 

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη/ - ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; -/ τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα/ τ᾿ ἀστέρι./ Κι ὅποιος τὸ βρεῖ μέσ᾿ στ᾿ ἄλλα ἀστέρια ἀνάμεσα/ καὶ δὲν τὸ χάσει/ σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ ἀκολουθώντας το/ μπορεῖ νὰ φτάσει.
 

Στὸ πασίγνωστο κι ἀγαπημένο ποίημα «Χριστούγεννα» τοῦ Στέλιου Σπεράντζα (1888 - 1962) (ὁ ὁποῖος ἔχει κυρίως ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ συγγραφὴ παιδικῶν ποιημάτων), ὁ μικρὸς Χριστὸς προσκαλεῖται σ᾿ ἕνα φτωχικὸ σπίτι, ὅπου θὰ βρεῖ φαγητὸ καὶ ζεστασιά...
 

Στὴ γωνιά μας κόκκινο/ τ᾿ ἀναμμένο τζάκι./ Τοῦφες χιόνι πέφτουνε/ στὸ παραθυράκι./ Ὅλο ἀπόψε ξάγρυπνο/ μένει τὸ χωριό,/ καὶ κτυπᾶ Χριστούγεννα/ τὸ καμπαναριό./ Ἔλα, Ἐσὺ ποὺ Ἀρχάγγελοι/ σ᾿ ἀνυμνοῦνε ἀπόψε,/ πᾶρε ἀπὸ τὴν πίττα μας,/ ποὺ εὐωδιᾶ καὶ κόψε./ Ἔλα, κι ἡ γωνίτσα μας/ καρτερεῖ νὰ 'ρθεῖς./ Σοὔστρωσα, Χριστούλη μου,/ γιὰ νὰ ζεσταθεῖς.
 

«Χριστούγεννα» εἶναι, ἐπίσης, ὁ τίτλος ἑνὸς ὄχι ἰδιαίτερα γνωστοῦ ποιήματος τοῦ Τέλλου Ἄγρα (1899 - 1944) [φιλολογικὸ ψευδώνυμο τοῦ ποιητῆ καὶ κριτικοῦ Εὐαγγέλου Ἰωάννου], στὸ ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ μοτίβο τοῦ «πυκνοῦ χιονιοῦ»...
 

Ὄξω πέφτει ἀδιάκοπο καὶ πυκνὸ τὸ χιόνι, / κρύα καὶ κατασκότεινη κι ἀγριωπὴ ἡ νυχτιά./ Εἶναι ἡ στέγη ὁλόλευκη, γέρνουν ἄσπροι κλῶνοι,/ μὲς στὸ τζάκι ἀπόμερα ξεψυχᾶ ἡ φωτιά.../ ...Πέφτει ἀκόμη ἀδιάκοπο κι ἄφθονο τὸ χιόνι,/ ὅλα ξημερώνονται μ᾿ ἄσπρη φορεσιὰ,/ στὸν ἀγέρα ἀντιλαλοῦν τοῦ σημάντρου οἱ στόνοι,/ κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει ἡ ἐκκλησιά...... (ἀποσπάσματα).
 

Ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους ἐκπροσώπους τῆς Νεοελληνικῆς Ποίησης, ἡ Ζωὴ Καρέλλη (1901 - 1998), μία ἐξαιρετικὴ ποιήτρια, θεατρικὴ συγγραφέας καὶ δοκιμιογράφος, ἔχει γράψει τέσσερα ὑπέροχα ποιήματα μὲ τίτλο «Παραμονὴ τῆς Γέννησης», ποὺ ἀνήκουν στὴ Συλλογὴ «Πορεία» (1940). Πραγματικὰ συναρπαστικὸ εἶναι τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ 4ο ποίημα:
 

...Ἐκεῖνος ποὺ δὲν γεννᾶ, δὲν γεννᾶται, / δὲν ἀναγεννᾶται ποτέ, Κύριε,/ τῆς Γέννησης «σκήνωσον ἐν ἐμοί»,/ ὁ τὴν Σάρραν καὶ τὴν Ελισσάβετ/ γονίμους διδάξας, πρὸς δόξαν σου αἰώνιαν.
 

Ὁ Γιάννης Ρίτσος (1909 - 1990), στὴν 4η στροφὴ τοῦ 1ου μέρους τῆς «Ρωμιοσύνης»
 

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο / ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένεια τους / ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους...
 

Ἀναμφίβολα ἀνακαλεῖ στὴ μνήμη του τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ, γράφοντας τὸν στίχο: δώδεκα ἄστρα πέφτουν... Μὲ τοὺς δώδεκα ἀστερισμοὺς (δώδεκα ἄστρα) ὁ ποιητὴς ὑπαινίσσεται τὸ φαινόμενο τῶν πεφταστεριῶν, ἡ δὲ πτώση ἑνὸς ἀστεριοῦ εἶναι ἴσως ἕνα σημάδι θεϊκό, ἕνα μήνυμα ἐλπίδας (ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ)...
 

Στὴ Συλλογὴ τοῦ Ὀδυσσέα Ελύτη (1911 - 1996) «Ὁ Ἥλιος ὁ ἡλιάτορας» (1971) ἀνήκουν δύο θαυμάσια δίστιχα, ἡ συντομία τῶν ὁποίων εἶναι ἀντίστροφα ἀνάλογη πρὸς τὴν ἀλήθεια τοῦ νοήματός τους...
 

Πολλὰ δὲ θέλει ὁ ἄνθρωπος/ νά ᾿ν᾿ ἥμερος νά ᾿ναι ἄκακος/ λίγο φαῒ λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ἀνάσταση.
 

Στὴ Συλλογὴ τοῦ Νικηφόρου Βρεττάκου (1912 - 1991) «Διεθνὴς παιδούπολη Πεσταλότσι» ἀνήκει τὸ ὑπέροχο ποίημα «Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα»
 

Ἄν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς/ θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου/ νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου./ Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα/ ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα - στὸ τζάκι τοῦ νέγρου/ ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιά/ στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγώ/ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο./ Ἄν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς/ θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου/ νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες/ ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,/ στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου./ Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.
 

Ἕνα ὑπέροχο χριστουγεννιάτικο ποίημα μὲ τίτλο «λάμπουν σὰν δάκρυα τὰ Χριστούγεννα» ἔχει γράψει ὁ Τόλης Νικηφόρου (1938 - ). Τὸ ποίημα ἀνήκει στὴ Συλλογὴ «Γαλάζιο βαθὺ σὰν ἀντίο» (1999).
 

...Ἕνας μικρὸς χριστὸς γεννιέται πάλι αὔριο,/ μόνος στὸν κόσμο./ ἕνας μικρὸς χριστὸς ποὺ ζωγραφίζει θαμπά/ στὸ τζάμι δέντρα γιὰ τὰ παιδιά,/ καράβια γιὰ τὰ ὄνειρα,/ ἕνα παραμύθι τῆς ἀγάπης γιὰ τοὺς ἀπελπισμένους./ παραμονὴ καὶ τὰ χιλιάδες φῶτα τῆς πλατείας/ στὰ μάτια του λάμπουν σὰν δάκρυα.
 

Κυπριακὴ Λαϊκὴ παράδοση. Τὰ Κάλαντα Χριστουγέννων. Ἐνδεικτικά.
 

1, Καλὴν ἑσπέραν θὰ σᾶς πῶ/ τζιὰν(κι ἂν) εἶναι ὁρισμός σας/ Χριστοῦ τὴ θεία γέννηση/ νὰ πῶ, νὰ πῶ στ᾿ ἀρκοντικόν σας./ Χριστὸς γεννιέται σήμερον/ ἐν(στὴν) Βηθλεὲμ τὴν πόλη/ οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται/ μαζί, μαζὶ τζι᾿ ἡ φύσης ὅλη./ Γεννιέται μὲς τὸ σπήλαιον/ στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων/ ὁ βασιλιᾶς τῶν οὐρανῶν/ τζι ὁ πλὰ τζι ὁ πλάστης ἡμῶν ὅλων./ Ἀντζιέλοι εἰς τὸν οὐρανόν/ ψάλλουν τὸ ἐν ὑψίστοις/ τζιαὶ νὰ τὸ φανερώνετε/ τῶν νυ των νυκτοβάτων πίστης./ Ποὺ τὴν Περσίαν ἔρκουνται(ἔρχονται)/ τρεῖς μάγοι μὲ τὰ δῶρα/ τζι᾿/ ἕναν ἀστέριν λαμπερόν/ τοὺς ὁ τοὺς ὁδηγᾶ στὴν χώραν./ Τὸ Πάσκαν ποὺ ᾿ν᾿ νὰ τρώετε/ εἰς τὸ ἀρκοντικόν σας/ δῶστε τζιαὶ κανενοῦ φτωχοῦ/ ἀποὺ ἀποὺ τὸ φαγητόν σας./ Χρονιὰ πολλά νὰ ζήσετε/ νὰ ᾿στε εὐτυχισμένοι/ τζιαὶ στὸ κορμὶν τζιαὶ στὴν ψυσιήν/ νὰ ᾿σα νὰ ᾿σαστεν πλουμισμένοι.
 

2. Πάλι ἀκοῦστε ἄρκοντες/ ἤρταμεν νά σᾶς ποῦμεν/ πὼς αὔριον εἶναι γιορτή/ τζιαὶ πρέ - τζιαὶ πρέπει νὰ χαροῦμεν./ Αὔριον ἐν Ἀρχιχρονιά/ πρώτη Ἰανουαρίου/ ὅπου γιορτάζεται παντοῦ/ τ᾿ Ἁγι - τ᾿ Ἁγίου Βασιλείου./ Ζητῶ χάρην ποὺ τὸν Θεόν/ τὰ λόγια μου νὰ δέσω/ τὸν Ἅγιον Βασίλειον/ νά σᾶς - νὰ σᾶς τὸν ἐπαινέσω./ Ποὺ τὸν ἀφέντην τὸν Θεόν/ ἤτανε φωτισμένος/ τζιαὶ στῶν γραμμάτων τὴν σπουδήν/ σοφί - σοφίαν πλουμισμένος./ Γέννημαν τῆς Καισάρειας/ βλαστὸς Καππαδοκίας/ τζιαὶ ποιητὴς θεόπνευστος/ τῆς θεί - τῆς θείας λειτουργίας./ Πρωτομηνιά, Πρωτoχρονιά/ τζιαὶ πάλ᾿ ἀρχὴ τοῦ Λόγου/ τζι ἐμεῖς καλῶς σᾶς ἤβραμεν/ νὰ ζιεί - νὰ ζιείτε τζιαὶ τοῦ χρόνου./ Εἰς πολλὰ τὰ ἔτη!
 

3. Κάτσε νὰ φᾶς, κάτσε νὰ πιεῖς,/ κάτσε τὸν πόνο σου νὰ πεῖς./ Κάτσε, κάτσε νὰ τραγουδήσεις/ καὶ νά μᾶς, καὶ νά μᾶς καλοκαρδίσεις/ Ἀρχιμηνιὰ κι ἀρχιχρονιά/ ψηλή μου δεντρολιβανιά/ κι ἀρχὴ καλὸς μας χρόνος/ ἐκκλησιὰ ἐκκλησιὰ μὲ τὸ ἅγιο θρόνος./ Ἀρχὴ ποὺ βγῆκε ὁ Χριστός/ ἅγιος καὶ πνευματικός/ στὴ γῆ νὰ περπατήσει/ καὶ νά μᾶς καλοκαρδίσει./ Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται/ καὶ δὲν μᾶς καταδέχεται/ ἀπὸ τὴν Καισαρεία/ σὺ σ᾿ ἀρχόντισσα κυρία./ Βαστάει κόλλα καὶ χαρτί/ ζαχαροκάντιο ζυμωτή/ χαρτὶ καὶ καλαμάρι/ δὲς κι ἐμὲ τὸ παλληκάρι./Τὸ καλαμάρι ἔγραφε/ τὴν μοῖρα μου τὴν ἔλεγε/ καὶ τὸ χαρτὶ ὁμίλει
Ἰησοῦ Χριστέ μας, Ὑπεραγία Θεοτόκος, Ἅγιοι μας . Ἅγιε μου καλὲ Βασίλη......
 

ΜΕ  ΠΙΣΤΗ,  ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ,
ΝΑ  ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΡΑΤΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΥΣ,
ΠΟΥ Κι'ΑΥΤΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΑΝ ΣΑΝ ΕΠΙΔΗΜΙΑ.

Ὁ *ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ, ΤΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΟΣ,
2021 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ,
200 ΧΡΌΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ,
ΑΣ ΕΙΝΑΙ Μιὰ ΕΥΤΥΧΗΣ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ,
ΠΟΥ ΕΥΧΕΤΑΙ,  ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΕΜΠΕΙ ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ,
ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ.
 

*Ὁ 21ος αἰῶνας εἶναι ὁ τρέχων αἰῶνας σύμφωνα μὲ τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο. Ξεκίνησε την 1η Ἰανουαρίου 2001 καὶ θὰ τελειώσει στὶς 31 Δεκεμβρίου τοῦ 2100. Εἶναι ὁ πρῶτος αἰῶνας τῆς 3ης χιλιετίας. Διακρίνεται ἀπὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ εἶναι γνωστὸ ὡς τὰ 2000s, χρονικὸ διάστημα ποὺ ξεκίνησε την 1η Ἰανουαρίου 2000 καὶ θὰ τελειώσει στὶς 31 Δεκεμβρίου 2099.
 

Στὶς ἀπαρχὲς τοῦ αἰῶνα, ὁ ρυθμὸς ἀνάπτυξης τοῦ πληθυσμοῦ, τῆς γνώσης, τῆς τεχνολογίας, τοῦ ἐμπορίου, τῆς καταστροφικῆς ἰσχύος τῶν πολεμικῶν ἐξοπλισμῶν καὶ τῆς περιβαλλοντικῆς ἐπιβάρυνσης ἔχει ἐπιταχυνθεῖ ἰδιαίτερα καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ψηφιακὴ ἐπανάσταση καὶ τὴν ἐποχὴ τῆς πληροφορίας δημιουργεῖ μεγάλες εὐκαιρίες ἀλλὰ καὶ σοβαρότατες  ἀπειλὲς μὲ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀντιμέτωπο τὸ ἀνθρώπινο εἶδος.
 

Τελειώνοντας προσθέτω μὲ συγκίνηση καὶ ἀγάπη ....
Δύσκολα κι αὐτὴ τὴ χρονιὰ τὰ Χριστούγεννα...Καὶ οἱ εὐχὲς μοιάζουν νὰ εἶναι διστακτικές....
Μὰ ἴσως, μὲ αἰσιοδοξία, τώρα εἶναι ποὺ τὶς χρειαζόμαστε, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε.
Ὁ ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ» (ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Καὶ τότ᾿ ἐν εἰναλίη Κύπρῳ», 1974.), ἔγραψε καὶ λάλησε....

«Καὶ πάλι λὲς δὲν εἶναι δυνατό
ὅλες αὐτὲς οἱ εὐχὲς νὰ ψεύδονται
καὶ πάλι λὲς δὲν εἶναι δυνατή
τέτοια πανταχόθεν σύμπτωση,
δὲν εἶναι δυνατὴ τέτοια πανταχόθεν συμπαιγνία.»

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.

Ἐπιμέλεια ἀπὸ Ἀντώνη Αντωνά - Συγγραφέα  www.ledrastory.com

«Πᾶνος»