-Διάβασα αὐτὴ τὴν χριστουγεννιάτικη ἁπλὴ περιγραφή, ποὺ εἶναι ἕνα μῖγμα χαρᾶς καὶ θρήνου, δὲν ξέρω ποιός τὴν περιγράφει, δὲν ἄντεξα ὅμως στὸν πειρασμό, νὰ συμπληρώσω μὲ θλίψη βέβαια τὸν ἐπίλογο τῆς ἱστορίας αὐτῆς. Λέει ἡ ἱστορία μας:
-Πρόλαβα κι ἐγὼ τὶς μαγικὲς βιτρίνες τῶν παλιῶν ἀθηναϊκῶν καταστημάτων. Θυμᾶμαι τὴν οἰκογενειακὴ τελετουργία κάθε Παραμονὴ Πρωτοχρονιᾶς στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '70, ὅταν «ἀνεβαίναμε» ἀπὸ τὰ νότια τῆς Ἀθήνας στὸ διώροφο, προπολεμικὸ σπίτι τῆς θείας μου, στὴν ὁδὸ Μιχαὴλ Βόδα, γιὰ τὸ ρεβεγιὸν τῆς τελευταίας νύχτας τοῦ χρόνου.
-Ἦταν μιὰ διαδρομὴ ποὺ στὰ παιδικά μου μάτια ἔπαιρνε κινηματογραφικὲς διαστάσεις. Κολλοῦσα τὸ πρόσωπο στὸ τζάμι τοῦ αὐτοκινήτου τοῦ πατέρα μου καὶ ρουφοῦσα ἀχόρταγα τὶς εἰκόνες τῆς χριστουγεννιάτικης Ἀθήνας. Τὸ πιὸ συναρπαστικὸ κομμάτι αὐτῆς τῆς γιορταστικὴς βόλτας ἦταν οἱ βιτρίνες τῶν μεγάλων ἀθηναϊκῶν πολυκαταστημάτων στὸ κέντρο. Πρωταγωνιστοῦσε τὸ μαγικὸ τρίγωνο ποὺ σχημάτιζαν οἱ φωταγωγημένοι μαγνῆτες τῆς παιδικῆς φαντασίας, ἀπὸ τὸ «Μινιὸν» στὴν Πατησίων στὸν «Δραγώνα» τῆς πλατείας Κοτζιὰ καὶ ἀπὸ τὸν «Λαμπρόπουλο» καὶ τὸν «Κατράντζο Σπὸρ» στὰ Χαυτεία μέχρι τὴν ἀγαπημένη μου «Πανελλήνιο Ἀγορὰ» βορειότερα στὴν ὁδὸ Σταδίου.
-Καί! ξαφνικὰ ἦταν σὰν κάποιος νὰ τράβηξε τὸ καλώδιο ἀπὸ τὴν πρίζα. Μαζὶ μὲ τὶς παιδικὲς Πρωτοχρονιὲς ἔσβησε καὶ ἡ χρυσὴ ἐποχὴ τοῦ ἀθηναϊκοῦ ἐμπορίου. Δὲν ἦταν ἡ ἐφηβεία μὲ τὸν κυνισμό της ποὺ ἀπομυθοποίησε τὴν ἀνάμνηση ἐκείνων τῶν Χριστουγέννων ἀλλὰ ἡ ἀφύπνιση τῆς ἐγχώριας τρομοκρατίας. Θυμᾶμαι ἀκόμα τὴ μητέρα μου νὰ μᾶς λέει ἕνα βράδυ, λίγο πρὶν ἀπὸ τὶς γιορτὲς τοῦ 1980, ὅτι «καίγεται τὸ "Μινιὸν" καὶ ὁ "Κατράντζος"». Ἀκούγαμε, μὲ τὸν ἀδελφό μου, μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, δύο ἐννιάχρονα παιδιὰ ποὺ ἀδυνατοῦσαν ἀκόμα νὰ συμβιβαστοῦν μὲ μιὰ πιὸ σύνθετη ἀνάγνωση τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς.
-Ἄν καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔμαθα πολὺ ἀργότερα, τὴν εὐθύνη γιὰ ἐκείνους τοὺς ἐμπρησμοὺς ἀνέλαβε ἡ νεοεμφανιζόμενη «Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωση Ὀκτώβρης 80». Ἡ προκήρυξή της συνοψίζει καθ᾿ ὑπερβολὴν τὶς βασικὲς ἰδεοληψίες τῆς μεταπολιτευτικῆς Ἑλλάδας σὲ σχέση μὲ τὴν ἐπιχειρηματικότητα: «Τὰ ἀφεντικὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀνάγκη τῶν προλετάριων νὰ ἔχουν ἕνα εἰσόδημα γιὰ νὰ ζήσουν καὶ τοὺς στριμώχνουν στὸ μεροκάματο, τὴν ἀλλοτρίωση καὶ τὴ μιζέρια», ἔγραφε, ἀνάμεσα σὲ ἄλλα.
-Τὸ τελειωτικὸ χτύπημα στὸ ἀθηναϊκὸ ἐμπόριο δόθηκε τὸ καλοκαίρι τοῦ 1981. Στὶς 3 Ἰουνίου πυρπολοῦνται τὰ πολυκαταστήματα «Κλαουδάτος» καὶ «Ἀτενέ», ἐνῶ στὶς 4 Ἰουλίου καίγεται ὁ «Δραγώνας» καὶ τρεῖς μέρες ἀργότερα ὁ «Λαμπρόπουλος» τοῦ Πειραιᾶ.
-Μέσα σὲ λιγότερο ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες ἀφανίστηκαν οἱ βασικοὶ πυλῶνες τοῦ ἐγχώριου ἐμπορίου, μιὰ ἑλληνικὴ τραγωδία γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε ἐλάχιστα. Καὶ οἱ παιδικές μας ἀναμνήσεις εἶναι λίγο σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν ποτέ, σὰν νὰ τὶς φανταστήκαμε. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο.
-Πρόλαβα κι ἐγὼ τὶς μαγικὲς βιτρίνες τῶν παλιῶν ἀθηναϊκῶν καταστημάτων. Θυμᾶμαι τὴν οἰκογενειακὴ τελετουργία κάθε Παραμονὴ Πρωτοχρονιᾶς στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '70, ὅταν «ἀνεβαίναμε» ἀπὸ τὰ νότια τῆς Ἀθήνας στὸ διώροφο, προπολεμικὸ σπίτι τῆς θείας μου, στὴν ὁδὸ Μιχαὴλ Βόδα, γιὰ τὸ ρεβεγιὸν τῆς τελευταίας νύχτας τοῦ χρόνου.
-Ἦταν μιὰ διαδρομὴ ποὺ στὰ παιδικά μου μάτια ἔπαιρνε κινηματογραφικὲς διαστάσεις. Κολλοῦσα τὸ πρόσωπο στὸ τζάμι τοῦ αὐτοκινήτου τοῦ πατέρα μου καὶ ρουφοῦσα ἀχόρταγα τὶς εἰκόνες τῆς χριστουγεννιάτικης Ἀθήνας. Τὸ πιὸ συναρπαστικὸ κομμάτι αὐτῆς τῆς γιορταστικὴς βόλτας ἦταν οἱ βιτρίνες τῶν μεγάλων ἀθηναϊκῶν πολυκαταστημάτων στὸ κέντρο. Πρωταγωνιστοῦσε τὸ μαγικὸ τρίγωνο ποὺ σχημάτιζαν οἱ φωταγωγημένοι μαγνῆτες τῆς παιδικῆς φαντασίας, ἀπὸ τὸ «Μινιὸν» στὴν Πατησίων στὸν «Δραγώνα» τῆς πλατείας Κοτζιὰ καὶ ἀπὸ τὸν «Λαμπρόπουλο» καὶ τὸν «Κατράντζο Σπὸρ» στὰ Χαυτεία μέχρι τὴν ἀγαπημένη μου «Πανελλήνιο Ἀγορὰ» βορειότερα στὴν ὁδὸ Σταδίου.
-Καί! ξαφνικὰ ἦταν σὰν κάποιος νὰ τράβηξε τὸ καλώδιο ἀπὸ τὴν πρίζα. Μαζὶ μὲ τὶς παιδικὲς Πρωτοχρονιὲς ἔσβησε καὶ ἡ χρυσὴ ἐποχὴ τοῦ ἀθηναϊκοῦ ἐμπορίου. Δὲν ἦταν ἡ ἐφηβεία μὲ τὸν κυνισμό της ποὺ ἀπομυθοποίησε τὴν ἀνάμνηση ἐκείνων τῶν Χριστουγέννων ἀλλὰ ἡ ἀφύπνιση τῆς ἐγχώριας τρομοκρατίας. Θυμᾶμαι ἀκόμα τὴ μητέρα μου νὰ μᾶς λέει ἕνα βράδυ, λίγο πρὶν ἀπὸ τὶς γιορτὲς τοῦ 1980, ὅτι «καίγεται τὸ "Μινιὸν" καὶ ὁ "Κατράντζος"». Ἀκούγαμε, μὲ τὸν ἀδελφό μου, μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, δύο ἐννιάχρονα παιδιὰ ποὺ ἀδυνατοῦσαν ἀκόμα νὰ συμβιβαστοῦν μὲ μιὰ πιὸ σύνθετη ἀνάγνωση τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς.
-Ἄν καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔμαθα πολὺ ἀργότερα, τὴν εὐθύνη γιὰ ἐκείνους τοὺς ἐμπρησμοὺς ἀνέλαβε ἡ νεοεμφανιζόμενη «Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωση Ὀκτώβρης 80». Ἡ προκήρυξή της συνοψίζει καθ᾿ ὑπερβολὴν τὶς βασικὲς ἰδεοληψίες τῆς μεταπολιτευτικῆς Ἑλλάδας σὲ σχέση μὲ τὴν ἐπιχειρηματικότητα: «Τὰ ἀφεντικὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν ἀνάγκη τῶν προλετάριων νὰ ἔχουν ἕνα εἰσόδημα γιὰ νὰ ζήσουν καὶ τοὺς στριμώχνουν στὸ μεροκάματο, τὴν ἀλλοτρίωση καὶ τὴ μιζέρια», ἔγραφε, ἀνάμεσα σὲ ἄλλα.
-Τὸ τελειωτικὸ χτύπημα στὸ ἀθηναϊκὸ ἐμπόριο δόθηκε τὸ καλοκαίρι τοῦ 1981. Στὶς 3 Ἰουνίου πυρπολοῦνται τὰ πολυκαταστήματα «Κλαουδάτος» καὶ «Ἀτενέ», ἐνῶ στὶς 4 Ἰουλίου καίγεται ὁ «Δραγώνας» καὶ τρεῖς μέρες ἀργότερα ὁ «Λαμπρόπουλος» τοῦ Πειραιᾶ.
-Μέσα σὲ λιγότερο ἀπὸ ὀκτὼ μῆνες ἀφανίστηκαν οἱ βασικοὶ πυλῶνες τοῦ ἐγχώριου ἐμπορίου, μιὰ ἑλληνικὴ τραγωδία γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε ἐλάχιστα. Καὶ οἱ παιδικές μας ἀναμνήσεις εἶναι λίγο σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξαν ποτέ, σὰν νὰ τὶς φανταστήκαμε. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο.
- Δυστυχῶς αὐτὲς οἱ ἐπαναστατικὲς ὀργανώσεις, δὲν γνωρίζω ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως, τελικὰ ἐξυπηρέτησαν ξένα πρὸς τὴν Ἑλλάδα συμφέροντα. Σήμερα τί ἔγινε, ὅλες αὐτὲς οἱ ἑλληνικὲς ἐπιχειρήσεις ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ ξένες, διαλύοντας τὸ Ἑλληνικὸ ἐθνικὸ ἐμπόριο.
-Τὸ δὲ χρῆμα ποὺ δανείζεται πλέον τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, ἐπιστρέφει μέσῳ τῶν πολυεθνικῶν, ποὺ ἀντικατέστησαν τὶς Ἑλληνικὲς ἐπιχειρήσεις, πάλι στοὺς δανειστὲς καὶ τὸ κράτος ἀπό τὸν περιορισμὸ τῶν συντάξεων καὶ ὄχι μόνον, πληρώνει καὶ τοὺς τόκους. Ἔτσι! ἡ Ἑλλάδα ἔχασε τὴν ὀντότητά της σὰν κράτος, οἱ Ἕλληνες τὶς ἐπιχειρήσεις των, οἱ ἐργαζόμενοι τὶς δουλειές των καὶ ἡ χώρα μας χάνει συνεχῶς τὸ χρῆμα ἀπὸ τὴν ἀγορά. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ; Καὶ μάλιστα τώρα ποὺ ἡ ἐπιδημία τοῦ κορονοιοῦ κτύπησε καίρια τὸ ἐμπόριο;
- Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ πολιτικὸς κόσμος τῆς χώρας μᾶς θυμίζει, στὸ θέμα αὐτό, τοὺς στίχους τοῦ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΎ «.....βαθειὰ κοιμᾶται ὁ Νέρων ἥσυχος καὶ εὐτυχής....
Ἰωάννης Μ. Ἀσλανίδης
Ἀντγος ἐ.ἀ.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου