Νεκτάριος Δαπέργολας: Χριστούγεννα μέσα στόν δυστοπικό ἐφιάλτη

 

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας

Δυστοπικὸ κατοχικὸ ἔτος 1. Ἄλλοι καιροὶ πιά. Τὰ πάντα γύρω μας ἔχουν ἀνατραπεῖ, ὁ κόσμος μας ἀναποδογυρίστηκε, ὅλη μας ἡ ζωή, ὅπως τὴν ξέραμε, ἔχει ἄρδην ἀλλάξει. Πάλι ἦρθαν βέβαια τὰ Χριστούγεννα, πάλι φωταγωγήθηκαν οἱ πόλεις καὶ στολίστηκαν τὰ σπίτια. Ποιός ὅμως τολμᾶ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι βρίσκει τὴν παραμικρὴ ὁμοιότητα μὲ τὶς προηγούμενες χρονιές - καὶ ὄχι τὶς πιὸ παλαιὲς κι ἀνέμελες, ἀλλὰ ἔστω καὶ τὴν τελευταία, μὲ ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ τὴν εἶχαν σημαδέψει; Ἐντελῶς ἄλλοι καιροί μᾶς κύκλωσαν πιά. Καιροὶ ζοφεροὶ κι ἀπάνθρωποι. Ἡμέρες τρόμου καὶ ἀγωνίας.

 

Δυστοπικὸ κατοχικὸ ἔτος 1. Πολλὲς φορὲς στὰ προηγούμενα χρόνια, τέτοιες μέρες κατέθετα κάποια πικρὰ σχόλια γιὰ τὸ πραγματικὸ (καὶ τόσο τραγικὰ ξεχασμένο) νόημα τῶν Χριστουγέννων. Πικρὰ σχόλια γιὰ τὴν ἀνόητη φενάκη τῶν ρεβεγιόν, γιὰ τὴν κούφια λάμψη στὰ φωταγωγημένα μπαλκόνια, γιὰ τὴν κενότητα στὶς εὐχές, γιὰ μιὰ ἑορτὴ ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια πολλὰ κατάντησε πλέον ἀνέορτη. Νεκρὴ χωρὶς τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς. Ἄλογη δίχως τὸν Λόγο. Κενὴ χωρὶς τὸν Κενωθέντα. Καὶ γιὰ ἕνα λαὸ ποὺ ἔχει ξεχάσει πιὰ τὸ παρελθόν του καὶ ζεῖ αὐτοεξόριστος μὲ σκουπίδια καὶ ξυλοκέρατα, μακριὰ ἀπὸ τὴ Φωτεινὴ Χώρα τοῦ Πατρός. Ἕνα λαὸ ποὺ ἔχει ἐπιλέξει νὰ ζεῖ μέσα στὸν βάλτο καὶ δὲν θυμᾶται πιὰ ἄλλον τρόπο ζωῆς. Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἁπλῶς περιφέρουμε τὶς ζωές μας ἀπρόσωποι καὶ διασπασμένοι, δεσμῶτες σ᾿ ἕναν ἀτελεύτητο φαῦλο κύκλο, βιώνοντας τὸν θρῆνο τῆς παρακμῆς καὶ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου μας κι ἀναζητῶντας εἰς μάτην ἀντίδοτα καὶ ὑποκατάστατα. Διαλυμένοι  ἀνίδεοι, σωρηδὸν σκύβαλα καταπίοντες καὶ εἰδωλόθυτα κατεσθίοντες. Λαὸς τῆς παραφροσύνης καὶ τῆς ἀποστασίας. Καὶ κυρίως βέβαια, λαὸς τῆς ἀμετανοησίας.

Δυστοπικὸ κατοχικὸ ἔτος 1. Κι ὄχι ὅτι ὅλα αὐτὰ ἔχουν πιὰ βέβαια πάψει νὰ ἰσχύουν. Μὰ φέτος δὲν θὰ ὑπάρξουν οὔτε κἂν ἑορτασμοί, οὔτε ξέρω πόση περίσσια θλίψη θὰ κρύβουν μέσα τους τῶν μπαλκονιῶν τὰ ἑορταστικὰ λαμπιόνια. Ἴσως τόση, ὅση ἀκριβῶς θὰ ἐμφορεῖ τὰ βλέμματα τῶν ἀπολυμένων, τὶς σκονισμένες τζαμαρίες τῶν μαγαζιῶν ποὺ ἔκλεισαν καὶ δὲν θὰ ξανανοίξουν, τὰ χαμένα ὄνειρα αὐτῶν ποὺ καταστρέφονται, τὴν τραγικὴ ἀπόγνωση ὅσων φτάνουν στὸ ἔσχατο σημεῖο νὰ δώσουν τέλος στὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Τόση θλίψη, ὅση κυριεύει τοὺς πονεμένους λογισμοὺς τῶν πιστῶν ποὺ ἀντίχριστες πολιτικὲς ἐξουσίες καὶ ἀνάξιοι ποιμένες τους κλείδωσαν ἔξω ἀπὸ τὸ Σπίτι τοῦ Πατέρα τους. Τόση θλίψη, ὅσο καὶ τὸ πανικόβλητο παραλήρημα ἀπὸ τὸν τρόμο τοῦ θανάτου, ποὺ τόσους συνανθρώπους μας κυρίευσε ὁλόγυρά μας ὑπὸ τὸ κράτος τῆς χυδαίας προπαγάνδας καὶ τῆς ἐγκάθετης παραπληροφόρησης. Βαριὰ καὶ πανσθενουργὸς ἡ κατάθλιψη ἁπλώνεται παντοῦ. Καὶ συναντᾶ μονάχα τὴν ἁπτὴ ἀχλὺ τῆς ἀπελπισίας.

Δυστοπικὸ ἔτος 1. Ἡ Παρθένος σήμερον ἐν σπηλαίῳ ἔρχεται ἀποτεκεὶν ἀπορρήτως τὸν προαιώνιον Λόγον. Καὶ τὴν ἴδια ὥρα, κάποιοι υἱοὶ τῆς Ἀπωλείας ἐν ἀδύτοις συνευρίσκονται αποτεκεὶν (ἀπορρήτως καὶ αὐτοὶ) τὰ ζοφοπνεμένα τους σχέδια γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν λαῶν καὶ γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐπιβολὴ τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας. Τὰ ὄργανά τους εἶναι ἐδῶ. Ἀπὸ πάνω μας κι ἀνάμεσά μας. Δουλικοὶ ὑπηρέτες, ποὺ φοροῦν ράσα, τηβέννους, κοστούμια καὶ κάθε λογῆς ἀκόμη συστημικοὺς μανδύες εἰκονικῆς νομιμότητας καὶ στὰ χέρια τοὺς κραδαίνουν τρομερὰ ὅπλα καταστροφῆς: φόρους καὶ μνημόνια, ἔγγραφα ποὺ ὑποθηκεύουν καὶ διαλύουν χῶρες ὁλόκληρες, ἀποτρόπαιους φασιστικοὺς νόμους γιὰ τὴν «προστασία» μας ἀπὸ δῆθεν πανδημίες, στυγνοὺς προγραμματισμοὺς ἐπιβολῆς, νεοταξικὰ νομοσχέδια ποὺ κυοφοροῦν πνευματικὸ θάνατο, δημογραφικὴ ἐξόντωση, ἐθνικὴ διάλυση, κοινωνικὴ κατάρρευση. Καὶ μαζὶ βεβαίως ἄθλιες ἐνδοεκκλησιαστικὲς ἐκστρατεῖες γιὰ τὴν ποδηγέτηση τῶν πιστῶν, καινοφανεῖς διδασκαλίες μίας ψευτοθεολογίας ἀκραίου δαιμονισμοῦ, σχέδια «ἑνωτικὰ» ποὺ κορυφώνονται, κλιμακούμενες πομφόλυγες ἀγαπολογίας, κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς στὴν ἀντίχριστη μανία τοῦ καθεστῶτος καὶ τὴν προδοσία τῶν λυκοποιμένων, κείμενα καὶ δράσεις ποὺ ἑτοιμάζουν ἀπροκάλυπτα καὶ ξεδιάντροπα πλέον τὴ Νέα Ἐποχή. Ὅλα τους εἶναι ὅπλα ἐξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, ὄργανα καταισχύνης. Κι ὅλοι τους εἶναι ἐδῶ ὁλόγυρα κι ἀκόμη μᾶς παραπλανοῦν, ἀκόμη τοὺς ἀποδεχόμαστε καὶ τοὺς ἀνεχόμαστε, ἀκόμη συνεχίζουμε νὰ βουλιάζουμε στὴν ἀπάθεια καὶ τὴν ἀτονία. Κι οὔτε μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ πότε θὰ ξημερώσει ἐπιτέλους ἡ ποθητὴ ἐκείνη μέρα τῆς ἀνάνηψης.

Σωτήριο ἔτος 2020, κατοχικὸ ἔτος 1. Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν Ὑπερούσιον τίκτει. Κι ἐσὺ ν᾿ ἀκροβατεῖς ἀνάμεσα στὴν ἄρρητη ὡραιότητα τοῦ Γλυκασμοῦ τῶν Ἀγγέλων καὶ στὸν ἀφόρητο ἀποτροπιασμὸ τῶν ὀλετήρων. Ν᾿ ἀκροβατεῖς ἀνάμεσα στὴ ζήδωρη γαλήνη τοῦ σπηλαίου, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ Ἀχώρητος, καὶ στὴν ὀργὴ γιὰ τὰ μιάσματα ποὺ κατάστρεψαν μεθοδικὰ ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὸν τόπο σου, ὑλικὰ καὶ πνευματικά, καὶ ποὺ τώρα ἐν τέλει ὁλοκληρώνουν ἀνερυθρίαστα τὸν ὄλεθρο. Μὲ ὅλη φυσικὰ τὴ δική μας συνέργεια, ἀνοχὴ καὶ συνενοχή. Ὅποια κι ἂν ἦταν ἄλλωστε τὰ σχέδια τῶν ὀλετήρων, ὅσο μεθοδικὰ κι ὀργανωμένα βυσσοδομήθηκαν κι ἐφαρμόστηκαν, πάνω ἀπ᾿ ὅλα δική μας δὲν εἶναι τελικὰ ἡ εὐθύνη, ποὺ τ᾿ ἀφήσαμε (καὶ τ᾿ ἀφήνουμε) νὰ συμβοῦν;

Δική μας πράγματι ἡ εὐθύνη. Δικό μας τὸ ὅτι ἐπιλέξαμε νὰ ζοῦμε μέσα στὸ βοῦρκο, ἀγνοῶντας προκλητικὰ ὅλα τὰ σημεῖα τῶν Oυρανῶν καὶ πετῶντας στὰ σκουπίδια ὅλες τὶς εὐκαιρίες (καὶ ἤτανε πάρα πολλὲς) ποὺ μᾶς ἔστειλε μέχρι τώρα ὁ Θεὸς γιὰ νὰ συνέλθουμε. Δικό μας τὸ αἷμα τῶν ἐκτρώσεων, δικό μας τὸ βαθὺ σκοτάδι τῆς σαρκικῆς διαστροφῆς, δική μας καὶ ἡ ἄνευ ὅρων παράδοση σὲ κάθε εἴδους κενότητα καὶ ἀνοησία. Δική μας ἡ προδοσία τῆς πίστης τῶν πατέρων μας, δική μας ἡ ἀποδοχή τῆς κάθε πλάνης καὶ ἡ ἄλογη ὑπακοὴ σὲ διεστραμμένους ταγούς, δική μας καὶ ἡ πρόσφατη ὑποχώρηση σὲ ὅλη τὴ νεοβαρλααμικὴ βλασφημία τῶν μασκαράδων τῶν ναῶν, ἀλαλιασμένοι ἀπὸ τὸν τρόμο τοῦ θανάτου. Δική μας ἡ πτώση, δική μας κι ἡ ἐπίμονη ἄρνηση νὰ ξανασηκωθοῦμε, δική μας ἡ νευρωσικὴ ἐμμονὴ στὸν ζόφο καὶ τὴν ἀπόγνωση. Δικά μας θὰ εἶναι μοιραῖα καὶ τὰ ἐπίχειρα. Ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς νόμους ποὺ πάντα λειτουργοῦν - κι ἂς ἀγνοοῦμε μυωπικὰ τὴν ὕπαρξή τους.

Χριστούγεννα τοῦ 2020. Χαραυγὴ τοῦ κατοχικοῦ ἔτους 2. Ἔχουμε μπεῖ σὲ μία μαύρη ἀντάρα. Σὲ ποιόν ἄραγε δὲν θυμίζει τὶς Τελευταῖες Ἡμέρες τῆς Πομπηίας; Ποιός εἶναι τόσο ἀνόητος, ὥστε νὰ ἀναμένει ὅτι αὐτὸ τὸ νέο ἔτος θὰ εἶναι καλύτερο ἀπὸ τὸ φετινὸ καὶ ὅτι θὰ σηματοδοτήσει ἐπιστροφὴ στὶς προηγούμενες συνθῆκες τῆς ζωῆς μας; Βουλιάζουμε στὴ λαίλαπα ἑνὸς ἀντίχριστου διωγμοῦ καὶ ἑνὸς καθεστωτικοῦ φασισμοῦ ποὺ ὅμοιό του δὲν ἔχει ξαναζήσει στὴν Ἱστορία του αὐτὸς ὁ τόπος. Βουλιάζουμε καὶ στὴ θανάσιμη περιπέτεια τοῦ ἀνεξέλεγκτου λαθροεποικισμοῦ, τῆς τουρκικῆς ἀπειλῆς, τῆς κατάφωρης προδοσίας ἀπὸ τὶς πολιτικὲς καὶ πνευματικὲς ἡγεσίες του. Ποιός τολμᾶ πλέον νὰ πεῖ ὅτι ὡς λαὸς ἀνθρωπίνως δὲν ἀπέχουμε ἐλάχιστα πιὰ ἀπὸ τὸ ἱστορικό μας τέλος; Ποιός τολμᾶ νὰ τρέφει ἀκόμη αὐταπάτες ὅτι αὐτὸν τὸν κατήφορο ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ ἐγκόσμια δύναμη ποὺ νὰ μπορεῖ πλέον νὰ τὸν ἀποτρέψει; Ἀνθρωπίνως ὅμως πάντα. Γιατί τὰ ἀδύνατα παρ᾿ ἀνθρώποις, δὲν σημαίνει πὼς εἶναι καὶ ἀδύνατα γενικῶς. Γι᾿ αὐτό, ὅσο ἀνεπίστρεπτα δείχνουν ἀνθρωπίνως τὰ πράγματα, τόσο ἡ ἐλπίδα μας ὀφείλει νὰ μείνει ζωντανή. Ἐμεῖς ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας.

Ἐμεῖς μέσα στὴν ἀντάρα ὀφείλουμε νὰ δοῦμε καὶ ἐπιτέλους νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴ μεγάλη εὐκαιρία ποὺ δίνεται σ᾿ αὐτὸν τὸν λαό, τὸν ἀμνησιακὸ καὶ ἐκμαυλισμένο. Ἡ εὐκαιρία γιὰ νὰ ξανάβρει μέσα ἀπ᾿ τὴ βαθιὰ κατάπτωση καὶ παρακμὴ τὸ ἴσο του, ἐκεῖνο τὸ συνάμφω ὑψιπετὲς καὶ χοϊκὸ ἰσοκράτημα τοῦ προαιώνιού του Τρόπου, ἐκείνη τὴν ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων ἄναρχη περπατηξιά του, πού τοῦ τὴν κολόβωσαν καὶ τὴν εὐνούχισαν μερικὲς δεκαετίες ἐκσυγχρονιστικῆς χυδαιότητας καὶ ὑλόφρονης ἐξηλιθίωσης. Γιατί αὐτὸ ποὺ θὰ ζήσουμε, θὰ τὸ ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Θὰ εἶναι σκληρὸ καὶ ἐπώδυνο, ἀλλὰ ζήδωρα παιδευτικό, σὰν τὸ μοιραία πικρὸ κι ὀδυνηρὸ φάρμακο σὲ μία θανάσιμη ἀρρώστια. Μία θεόθεν δοκιμασία γιὰ τὰ χάλια μας, ἕνας κανόνας πνευματικὸς γιὰ τὸν ἐθελότρεπτο καλπασμό μας σὲ ὁδοὺς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας καὶ πλάνης. Ἀφοῦ ὅμως δὲν εἶναι τὸ Τέλος, ἀλλὰ μιὰ ἄγρια μπόρα ἁπλῶς, τότε θὰ ξαναβγεῖ κάποια στιγμὴ κι ὁ ἥλιος. Νὰ λοιπὸν ἡ πραγματικὴ ἐλπίδα - καὶ ἡ μόνη μάλιστα ποὺ μᾶς ἀπέμεινε.

Χαραυγὴ τοῦ 2021. Τελευταῖες Ἡμέρες τῆς Πομπηίας. Φαινομενικὰ τοὐλάχιστον. Ἀσφαλῶς εἶναι δεδομένο ὅτι νέοι καιροὶ ἔχουν φτάσει, ἄγριοι καὶ δύσβατοι. Εἶναι σίγουρο ὅτι καιροὶ ὀργῆς καὶ θλίψης καὶ ὀδύνης ἀνοίγονται μπροστά μας. Αὐτοὺς δὲν πρόκειται νὰ τοὺς γλιτώσουμε. Μὰ ὑπάρχει καὶ κάτι ποὺ φεγγίζει μὲς στὸ σκότος, κάτι παυσίλυπο καὶ πανσθενές. Καὶ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἐκ Παρθένου Τεχθέντος. Ποὺ ὅμως δὲν θὰ λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, ἀλλὰ μόνο ἂν τὸ θελήσουμε εἰλικρινὰ καὶ τὸ ζητήσουμε ἐμπράκτως. Εἶναι πάντως τὸ μοναδικὸ ποὺ μπορεῖ νὰ διασπάσει τὰ ἐρέβη καὶ νὰ καταυγάσει τὸ ζοφερὸ τοπίο.

Καλὰ Χριστούγεννα, λοιπόν! Καὶ καλὰ Χριστούγεννα δὲν μποροῦν ἀσφαλῶς παρὰ νὰ εἶναι μόνο Χριστούγεννα πνευματικά. Χριστούγεννα μὲ ἀνάνηψη, μετάνοια καὶ ἀγῶνα! Ὁ διωγμὸς ποὺ ζοῦμε - καὶ ποὺ θὰ κλιμακωθεῖ - ἂς γίνει ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ τὸ βροῦμε ἐπιτέλους αὐτὸ τὸ δύσβατο ἀλλὰ πολύτιμο μονοπάτι. Καὶ μὲ ἀφετηρία τὴ Γέννησή Του, ἂς κρατήσουμε μόνιμα πλέον τὰ κουρασμένα καὶ σκονισμένα μας βήματα μέσα σὲ αὐτό.

Καλὰ Χριστούγεννα, ὁμότροποι καὶ συνοδοιπορούντες. Ὁ ἐκ Παρθένου τεχθεὶς εἴη μεθ᾿ ἡμῶν. Καλὴ δύναμη καὶ καλὴ λευτεριά...

 

__________________

 

Σχόλιο Πᾶνος: Ἀγαπητὲ ἀδελφὲ Νεκτάριε, ἔχεις τὰ εἰλικρινῆ μας συγχαρητήρια γιὰ τὸ ἐξαίρετο κείμενό σου.

 

Μέσα στὶς γραμμές του τὰ ἔχεις πεῖ ὅλα...

 

Εὐχόμαστε καὶ ἐμεῖς σὲ ἐσένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου καλὰ καὶ εὐλογημένα Χριστούγεννα!

«Πᾶνος»