Δημήτριος Παναγόπουλος †: Ἀπό τή στιγμή πού χτυπήσει ἡ καμπάνα πρέπει ὁ πιστός νά εἶναι στήν Ἐκκλησία

 

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ χτυπήσει ἡ καμπάνα πρέπει ὁ πιστὸς νὰ εἶναι στὴν Ἐκκλησία. Ὅποια ἐργασία γίνεται ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας ἀπὸ κάποιον, ἐνῶ θὰ μποροῦσε νὰ παρευρίσκεται σὲ αὐτήν, δὲν ἔχει καμμία εὐλογία ἀπὸ τὸν Κύριο.

Στὸ βίο τοῦ Ὁσίου Παρθενίου τῆς Χίου (ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 8 Δεκεμβρίου), ὑπάρχει τὸ ἑξῆς:

Μία ποὺ γνώριζε τοὺς κόπους τοῦ γέροντος καὶ τὴν ἁγιότητά του, σκέφτηκε νὰ τοῦ κάνει ἕνα πιάτο ζεστὸ φαγητὸ καὶ νά τοῦ τὸ ἔδινε, ὅταν θὰ τελείωνε τὴ Θεία Λειτουργία. Τοῦ ἔκανε ἕνα πιάτο μακαρονάκια καί τοῦ τὸ πῆγε σκεπασμένο σὲ ἕνα μπόλ. Τοῦ εἶπε:

- Ξέρεις γέροντα σοῦ ἔφερα λίγα μακαρόνια...

- Σκουλήκια μὲ ἔφερες!!!...

- Ὄχι γέροντα...

- Σκουλήκια μὲ ἔφερες, ἐφόσον τὰ μαγείρεψες τὴν ὥρα ποὺ γινόταν ἡ Ἀκολουθία. Καὶ ἐνῶ μποροῦσες νὰ ἔρθεις στὴν Ἐκκλησία, ἐσὺ μαγείρευες γιὰ μένα μακαρόνια. Σκουλήκια μὲ μαγείρεψες!...

Καὶ τὸ ξεσκεπάζει καὶ ἦταν σκουλήκια!

_____________________

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀβάπτιστου ἀνθρώπου, μοιάζει μὲ ἕνα κάρβουνο...

Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀβάπτιστου ἀνθρώπου, μοιάζει μὲ ἕνα κάρβουνο, ποὺ ὅσο καὶ ἂν προσπαθήσεις, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἀνάψεις. 

Ἀντίθετα ἡ ψυχὴ τοῦ Βαπτισμένου ἀνθρώπου, μοιάζει μὲ ἀναμμένο κάρβουνο. Ὅσο ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνει καὶ μένει ἀνεξομολόγητος καὶ ἀμετανόητος, τὸ κάρβουνο αὐτὸ σιγά - σιγά σβήνει.

Ὅμως λόγῳ τοῦ Ἀπείρου Ἐλέους  Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, δὲν σβήνει ἐντελῶς, ἀλλὰ παραμένει μία καὶ μοναδικὴ σπίθα!

Ὅταν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μετανοήσει πραγματικὰ καὶ κάνει καθαρὴ ἐξομολόγηση, τὸ κάρβουνο ξανανάβει! 

Ἡ μοναδικὴ περίπτωση ὅπου τὸ κάρβουνο σβήνει ἐντελῶς, εἶναι ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνει αἱρετικὸς καὶ ξεβαπτιστεῖ. 

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας † 

«Πᾶνος»