Ἐπιμέλεια: Σάββας Ἠλιάδης
Δὲν κατηγορήθηκαν ποτὲ οἱ δαίμονες ὡς ἀθεϊστὲς Ὠθοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ὑποθάλπουν, σκορπίζοντας τὴν ἀμφιβολία καὶ τὸν σκεπτικισμό.
Ὅμως αὐτοὶ δέχονται ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ μάλιστα ἕνας καὶ μοναδικός. Φρίττουν δὲ ἐξαιτίας τῆς ἀναμονῆς τῶν τρομερῶν καὶ αἰωνίων βασάνων.
Πρόκειται δηλαδή, γιὰ φόβο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν εἰρήνη ποὺ γεννᾷ ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας.
«Ἐπειδὴ δὲν ἔχουν οὔτε ἐλπίδα οὔτε ἀγάπη, ἀλλὰ πιστεύουν πώς, ὅ,τι ἐλπίζουμε καὶ ἀγαπᾶμε, πρόκειται νὰ ἔρθει καὶ νὰ γίνει πραγματικότητα, διατελοῦν σὲ κατάσταση τρόμου».
Παράγει, λοιπὸν καὶ σ᾿ αὐτὰ ἡ πίστη κάποιο ἀποτέλεσμα. Διότι φρίττουν καὶ τρέμουν πρὸ τοῦ Θεού.
Δὲν τρέμουν ὅμως ἀπὸ εὐλάβεια ἀλλὰ ἀπὸ μῖσος πεισματώδες καὶ ἐχθρότητα πρὸς τὸν ἕνα Θεό, στὸν ὁποῖο πιστεύουν.
Οἱ δαίμονες εἶναι τέλειο παράδειγμα ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ πίστη δίχως ἔργα εἶναι νεκρή...
Ἐάν, λοιπόν, καὶ ἐμεῖς περιοριστοῦμε στὸ νὰ ὁμολογοῦμε «ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς», δὲν θὰ διαφέρουμε ἀπὸ τὰ δαιμόνια.
Στὴν ὁμολογία αὐτὴ ὀφείλουμε νὰ προσθέσουμε καὶ ἀγάπη θερμὴ πρὸς τὸν Θεό, ἀφοσίωση καὶ ὑπακοὴ πρὸς αὐτόν, πράγματα τὰ ὁποῖα στεροῦνται τὰ δαιμόνια.
(Π. Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα στὶς ἐπιστολὲς τῆς Κ. Διαθήκης, Τόμος Γ')
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου