Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Θαυμάτων ἡ ἐξιστόρηση στὸ ἀρχονταρίκι ἀρχίζει.
Κατόρθωσε τὸ ἀνέλπιστο, στὶς στάχτες ξαναχτίζει!
Τοῦ ᾿δωκε ὁ Ἅγιος σιγουριὰ καὶ αὐτὸ μόνο του ἀρκοῦσε.
Ταξίδεψε στὰ πέρατα, χωρὶς ντροπὴ ἐπαιτοῦσε!
Λέει τὴν μονολόγιστη παιδὶ κι ἀγκίστρι ρίχνει
Ψάρι ξεβγάζει μονομιᾶς, σημεῖο ὁ πάππος δείχνει!
Τὸν Χατζηγεώργη θύμισε ποὺ μὲ τὴν προσευχή του,
γέμισε ψάρια τράπεζα εἰς τὴν πανήγυρή του!
Κατόρθωσε τὸ ἀνέλπιστο, στὶς στάχτες ξαναχτίζει!
Τοῦ ᾿δωκε ὁ Ἅγιος σιγουριὰ καὶ αὐτὸ μόνο του ἀρκοῦσε.
Ταξίδεψε στὰ πέρατα, χωρὶς ντροπὴ ἐπαιτοῦσε!
Λέει τὴν μονολόγιστη παιδὶ κι ἀγκίστρι ρίχνει
Ψάρι ξεβγάζει μονομιᾶς, σημεῖο ὁ πάππος δείχνει!
Τὸν Χατζηγεώργη θύμισε ποὺ μὲ τὴν προσευχή του,
γέμισε ψάρια τράπεζα εἰς τὴν πανήγυρή του!
Ἑσπερινὸς στὴ στοργικὴ Γρηγορίου. Ἄλλη μιὰ μέρα κλείνει τὸν αἰνετικό της κύκλο, ὑποδεχόμενη καὶ περιφανῶς χαιρετίζοντας τοὺς Ἁγίους, ποὺ ἕναν ὁλάκερο χρόνο πρόσμεναν γιὰ νὰ μνημονευθοῦν ἐξαιρέτως. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες σὲ μιὰ νέα ἁλυσίδα προσκύνησης καὶ ἐνδυνάμωσης τῆς πίστης. Περνᾶμε ἀπὸ τὸν Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο ἀπ τὴν Εὐλογημένη τῶν γυναικῶν καὶ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ ἀγγελικοῦ τάγματος Ἰωάννη, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ τὴν Ἁγία Ἀναστασία τὴν Ρωμαία. Ὅλοι καταλήγουμε στὸ θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρῶ κάποιων ρασοφόρων τὰ σκαμμένα πρόσωπα. Σὰν νὰ καρτεροῦν κάτι ἀπὸ τὴν Ἐγγυήτρια Μητέρα τους. Νὰ ἀνανεώσει τὴν ὑπόσχεση τῆς παντοτινῆς προστασίας! Καὶ σὰν νὰ τοὺς δίνει Ἐκείνη ἡ Πανυπέραγνος, τὸ πιὸ γλυκὸ μητρικὸ φιλὶ στὸ μέτωπο. Τὸ βραβεῖο τῆς σημερινῆς πνευματικῆς τους ἐργασίας. Τὸ ἐφόδιο γιὰ τὴν νυχτερινὴ μάχη μὲ τῶν παθῶν τὸν τάραχο τὸν ἀπεχθῆ.
Στὴν τράπεζα γευόμαστε γλυκὸ τραχανᾶ μὲ τυρὶ καὶ ζυμωτὸ ψωμάκι. Μαζὶ καὶ εὐωδιαστὰ μῆλα ποὺ πόσο ταιριάζουν μὲ τὴν διήγηση τοῦ διαβαστή. Συνέχεια τοῦ Βίου τοῦ Ἁγίου Εὐφροσύνου τοῦ μάγειρος! Τίποτα στὸ Ὄρος δὲν ἀφήνεται ἡμιτελές. Ὅλα ὑπηρετοῦν τὴν Σωτηρία. Ἀκόμα καὶ μιὰ μόνο λέξη μπορεῖ νὰ μεταστρέψει τὸν νοῦ! Δοκιμάζω τὸ μῆλο καὶ γιὰ λίγο μεταφέρομαι στὸν θαυμαστὸ βίο τοῦ ταπεινότατου Ἁγίου. Περιφρονημένος καὶ μουτζουρωμένος ἀπὸ τὴν στάχτη καὶ τὴν ἀνθρακιὰ τοῦ μαγειρίου τῆς μονῆς ὅπου διακονοῦσε πάντα μὲ χαρά, λοιδωρούμενος ἀπὸ κάποιους ἀδελφούς του, ὑπέμενε καὶ πορευόταν σιωπηλὰ καὶ ἀγόγγυστα τὸν δικό του τεθλιμμένο δρόμο.
Κάποτε ὅμως ἕνας εὐλαβέστατος ἱερέας τοῦ κοινοβίου, ποὺ προσευχόταν στὸν Κύριο νὰ τοῦ φανερώσει τὰ ἀγαθὰ ποὺ θὰ ἀπολαύσουν οἱ ἀγαπῶντες Αὐτόν, ὁραματίστηκε πὼς βρέθηκε στὸ μέσο ἑνὸς ἀπερίγραπτου κάλους κήπου, μὲ ὅλα τὰ αἰσθητὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς.
Στὸ μέσο του πλουσιόκαρπου περιβολιοῦ στεκόταν ὁ Εὐφρόσυνος ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν ὁ φύλακας τοῦ παραδείσιου ἐκείνου τόπου. Ὁ ἱερέας ἐκστασιασμένος τοῦ ζήτησε τότε ὡς εὐλογία τρία μῆλα καὶ ὁ Εὐφρόσυνος τοῦ τὰ ἔβαλε στὴν τσέπη τοῦ πανωφοριοῦ του. Μόλις τὴ νύχτα τὸ τάλαντο κτύπησε γιὰ τὴν ἀκολουθία, ὁ Ἱερέας ξύπνησε μὰ διαπίστωσε πὼς τὰ μῆλα ἦταν πάνω του. Συνάντησε τὸν Ἅγιο στὸ Καθολικὸ καὶ συνειδητοποίησε τὸ ἄφραστο τοῦτο θαῦμα. Τὴν ὥρα ποὺ ἔνδεος τὸ ἐξιστοροῦσε στοὺς ὑπόλοιπους κοινοβιάτες ἀδελφούς του, ὁ Ἅγιος ἀποτασσόμενος τὸν παραμικρὸ ἀνθρώπινο ἔπαινο, ἐξαφανίστηκε καὶ δὲν γύρισε ποτὲ του πίσω. Τὰ μῆλα του δὲ θεράπευσαν πλῆθος ἀσθενειῶν!
Εὐλογημένο συναξάρι! Τί βοήθεια προσφέρεις στὴν κάτισχνη πίστη μου σὲ κάθε σου Θεόγραφη σελίδα! Θαρρῶ πὼς πάντα ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρὸς ὅταν θὰ τρώγω τοῦτον τὸν καρπό, μιὰ ρανίδα ἀπὸ δάκρυ θὰ ἀνεβαίνει στὰ μάτια μου!
Στὸ Ἀπόδειπνο συναντᾶμε καὶ κατασπαζόμαστε ξανὰ τοὺς ἱκέτες μας στὸν Οὐράνιο θῶκο. Δίπλα μου ἕνας ψηλὸς ἄντρας γύρῳ στὰ 60... Διάσημος, πρώην ὑπουργὸς καὶ ἐξαίρετος τοῦ πόνου προγυμναστής... Ἀλλοιωμένα τὰ γνωστά του χαρακτηριστικά. Στέκεται μὲ δέος ἀληθινὸ μπρὸς στὰ τίμια λείψανα τῶν Ἁγίων. Τὰ ἀξιώματα μπροστὰ στὴν ἀδιάσειστη ἀπόδειξη τῆς ὄντως ζωῆς καταργοῦνται. Ὅλοι ἴσοι ἐνώπιόν της. Ὅλοι προσπαθοῦμε, ὅλοι ἀγωνιζόμαστε κατὰ τὴν προαίρεση καὶ τὸ φιλότιμό μας νὰ ἐνδυθοῦμε καὶ πάλι ξελεκιασμένη, τὴν χιονοφεγγαρόφωτη στολὴ ποὺ ὁ φιλεύσπλαχνος Σωτήρ μας χορήγησε κάποτε ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος.
Τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἀφετηρία καὶ προπύργιο καὶ ἄγκυρα καὶ θεραπευτήριο καὶ ἰαμάτων πηγούλα ἀστείρευτη. Τὴν καθαρτική του ἐπενέργεια καὶ τὴν θαυμαστή του ἐπήρεια, ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, μᾶς τὴν φανέρωσε τὸ τόσο ἀλλαγμένο καὶ ἡσύχιο βλέμμα τοῦ ἀδελφοῦ μας τοῦ ψηλοῦ...
Μετὰ τὸ Ἀπόδειπνο ἀνεβήκαμε στὸ Ἀρχονταρίκι μὲ τὴν μαγευτικὴ θέα. Θὰ συναντούσαμε τὸν Ἡγούμενο Χριστοφόρο ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς ἔλεγε λόγον ἀγαθόν.
Μετὰ τὸ Ἀπόδειπνο ἀνεβήκαμε στὸ Ἀρχονταρίκι μὲ τὴν μαγευτικὴ θέα. Θὰ συναντούσαμε τὸν Ἡγούμενο Χριστοφόρο ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς ἔλεγε λόγον ἀγαθόν.
Μιὰ μεγάλη κορνίζα μὲ τὴν φωτογραφία τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα στὴν εἴσοδο, μαρτυρᾶ τὸ παντοτινὸ δέσιμο τῶν τωρινῶν καὶ μελλόντων Γρηγοριατῶν πατέρων μὲ τὸν ἀλησμόνητο Γέροντα. Κρατᾷ ἕνα κλωνάρι ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο του βασιλικὸ καὶ χαμογελᾷ κοιτάζοντάς μας. Ἔτσι χαρούμενο καὶ γεμᾶτο ἐλπίδα, ἤθελε νὰ τὸν θυμοῦνται τὰ ἀγαπημένα του παιδιά.
Ἐδῶ σ᾿ αὐτὸ τὸ θαλπερὸ ὑπερῶο, μὲ τίς βιβλιοθῆκες καὶ τὴ θάλασσα νὰ στέλνει τοὺς χαιρετισμούς της μὲ τοὺς ἤχους καὶ τὰ ἀφροκύματά της, σύναξε ὁ Γεώργιος τὴν λατρεμένη του Ἀδελφότητα, σὲ ἕναν ἀλλιώτικο μυστικὸ δεῖπνο, γιὰ τελευταία φορὰ πρὶν φύγει γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι. Κι ὅπως ὁ Κύριος ἐκεῖνο τὸ συνταρακτικὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης, προεῖπε τὸν ἀποχωρισμὸ παρηγορῶντας τὰ τεκνία του, ὅπως ὑποσχέθηκε τὴν ἐπανένωση, ὅπως ἐνετείλατο τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπη, ὅπως προσευχήθηκε ἐν οὐρανῷ γιὰ ἐκεῖνα, ἔτσι καὶ ὁ Ποιμένας τῆς Γρηγορίου, μιμούμενος ἀνυποκρίτως καὶ κατὰ πάντα τὸν Ἀρχιποίμενα Ὁδηγό του, εἶπε τὰ τελευταῖα του λόγια ποὺ ὅλοι οἱ Γρηγοριάτες κρατοῦν σὰν φυλαχτάρια στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους, ὡς τὸ πανηγυρικὸ ξανααντάμωμά τους.
Διαβάζουμε ἀπὸ τὸν ὅσιο Γρηγόριο, αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἔντυπο, στόλισμα κάθε ψυχῆς Χριστιανοῦ Ὀρθοδόξου, ποὺ γαλούχησε μὲ φῶς Χριστοῦ γενιὲς Φιλαγιορειτῶν. Μᾶς ἔδωσε ἀπὸ ἕνα τεῦχος εὐλογία ὁ Γέροντας Χριστοφόρος σὲ σύντομη πρωινὴ συνάντησή μας...
...Περιμένοντάς τον νὰ ἔρθει ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὸ ἀρχονταρίκι, ζωντανεύει καθαρὰ ἡ συγκινητικὴ εἰκόνα τῆς τελευταίας ἐκείνης σύναξης. Τόσες ἀναφορές, τόσες εὐαγγελικὲς παρατάσεις καὶ ρήσεις τοῦ Χριστοῦ μας ξεπήδησαν ἀπὸ ἐκεῖνες τίς στερνὲς ὑποθῆκες τοῦ μακαριστοῦ Γεωργίου. Κάθε του φράση παρέπεμπε στὸ Καινὸ Βιβλίο τῆς ζωῆς, ποὺ τόσο λάτρεψε καὶ τόσο πιστὰ ἐφήρμοσε καθ᾿ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἔτη του.
Τεκνία, ἔτι μικρὸν μέθ᾿ ὑμῶν εἰμι.... Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· ...οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς·...αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ...ἵνα πάντες ἓν ὦσι... Ἀκούγονται ξανὰ οἱ ρήσεις τοῦ Χριστοῦ μας μέσα ἀπ᾿ τὰ συγκλονιστικὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Γέροντα. Μὲ πλήρη ἀντίληψη τοῦ τέλους ποὺ ζύγωνε, σκέφτηκε πρῶτα τὰ ἀγαπημένα του παιδιὰ καὶ ὄχι τὴν τόσο δυσκολεμένη του ὑγεία. Τακτοποίησε πρῶτα ἐκεῖνα καὶ ἔπειτα ἤρεμος, περίμενε γιὰ λίγο μόνο καιρὸ τὴν Κυρία Θεοτόκο ποὺ μεσίτευσε ὥστε νὰ ἀναχωρήσει στὴν γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνήμερα Πεντηκοστῆς του 2014! Ἀκούστηκε οὐρανόθεν τὸ ἄξιος, ξανὰ ὕστερα ἀπὸ 40 χρόνια γιὰ τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ Γεώργιο.
Ξεκίνησε νὰ μᾶς μιλᾷ ὁ νέος ἡγούμενος καὶ νιώθουμε ὅλοι μιὰ πρωτόγνωρη ἠρεμία νὰ μᾶς μεταδίδει. Χαμηλὴ φωνὴ καὶ βλέμμα πάντα πρᾶο. Μεσιτεύει ὁ Γέροντάς του νὰ εἶναι ἄξιος συνεχιστής του...
Δὲν θέλουμε νὰ τελέψει ἡ νυχτερινή μας συγκέντρωση ...Ἔχει πολλὰ θαυμάσια νὰ μᾶς ἐξιστορήσει ....
Ξεκίνησε μὲ τὴν Ἱστορία τοῦ Μοναστηριοῦ. Αἰῶνες μοναστικῆς παράδοσης ἄρχισαν νὰ ξετυλίγουν οἱ σκέψεις καὶ οἱ λέξεις του. Μὲ ἀληθινὸ δέος θυμᾷται τοὺς πρώτους Γρηγοριάτες θεμελιωτὲς Πατέρες. Τὸν πρῶτο δομήτορα Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη καὶ ἔπειτα τὸ θαῦμα μὲ τὸν ὑστερότερο νέο κτήτορα τῆς Μονῆς Ἅγιο Ἰωακείμ.
Δὲν θέλουμε νὰ τελέψει ἡ νυχτερινή μας συγκέντρωση ...Ἔχει πολλὰ θαυμάσια νὰ μᾶς ἐξιστορήσει ....
Ξεκίνησε μὲ τὴν Ἱστορία τοῦ Μοναστηριοῦ. Αἰῶνες μοναστικῆς παράδοσης ἄρχισαν νὰ ξετυλίγουν οἱ σκέψεις καὶ οἱ λέξεις του. Μὲ ἀληθινὸ δέος θυμᾷται τοὺς πρώτους Γρηγοριάτες θεμελιωτὲς Πατέρες. Τὸν πρῶτο δομήτορα Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη καὶ ἔπειτα τὸ θαῦμα μὲ τὸν ὑστερότερο νέο κτήτορα τῆς Μονῆς Ἅγιο Ἰωακείμ.
Ἀμφέβαλλε ὁ Ἅγιος γιὰ τὸ ἂν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπαναδομήσει τὸ μοναστήρι τῆς μετανοίας καὶ τῆς κουρᾶς του, ποὺ κάηκε ὁλοσχερῶς το Νοέμβριο τοῦ 1761. Τότε ὅλοι οἱ Γρηγοριάτες διασκορπίσθηκαν σὰν τὰ ἀνυπεράσπιστα ἀγρίμια σὲ γύρω σκῆτες, σπηλιὲς καὶ Μοναστήρια. Κάποιοι πῆγαν καὶ βρῆκαν τὸν Ἅγιο σὲ σπηλιὰ ὅπου μόναζε στὰ μέρη τῆς Ἁγίας Ἄννης. Ἦταν δὲ ἀγένειος καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ ἀποκτήσει τὴν ὄψη τῶν πεφιλημένων του Ἁγίων φωτόμορφων Ἀσκητῶν. Σπαρακτικὰ τὸν παρακάλεσαν νὰ ξαναφτιάξει τὸ Μοναστηράκι τους, ποὺ ἐρήμωνε ὁλοένα κατεστραμμένο καὶ ἀλειτούργητο πλέον γιὰ πολὺ καιρό. Ἦρθε τότε ἐκεῖνος καὶ μὲ πόνο ψυχῆς διαπίστωσε τὴν ὁλικὴ καταστροφή. Τίποτα δὲν ὑπῆρχε πιά. Μόνο τὰ Ἅγια λείψανα καὶ κάποια κειμήλια, ποὺ οἱ Πατέρες μὲ αὐτοθυσία ἔσωσαν πάνω στὴν μεγάλη φωτιά. Ἐπιστρέφοντας στὸν καμένο τόπο, ἀμφέβαλλε ἀκόμα καὶ ἐκεῖνος ὁ μακάριος καὶ τρισχαριτωμένος καὶ ουρανοστόλιστος Γέροντας, γιὰ τὸ ἂν θὰ τὰ κατάφερνε.
Τόσο ἀκατόρθωτο φαινόταν γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ, νὰ ξαναφυτρώσει Ἀθωνικὸς Λειμῶνας μέσα στὴν ἀτέλειωτη στάχτη. Τὴν ἐγγύηση τὴν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Νικόλαος ποὺ τοῦ παρουσιάστηκε: Καὶ ἡ Μονὴ θὰ γίνει καὶ ἐσὺ θὰ ἀποκτήσεις γενειάδα! Ἔτσι τοῦ εἶπε καὶ αὐτὸ τοῦ ἦταν ἀρκετό! Ἀκάματα ἐργάστηκε, ταξίδεψε μακριά, παρακάλεσε,ταπεινώθηκε, ζητιάνεψε, ἀκόμα καὶ ἔρανο στὸν Σουλτᾶνο καὶ στὴν Πόλη ἔκανε καὶ μὲ ἀστείρευτη πίστη καὶ προσευχὴ τὰ κατάφερε νὰ ξαναστήσει τὴν Γρηγορίου καὶ νὰ δώσει τὸ νέο ἔναυσμα γιὰ τὴν Κοινοβιακή της συνέχεια. Καὶ ὅλοι πλέον νὰ τὸν μνημονεύουμε εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνες ὡς Ἅγιο Ἰωακεὶμ τὸν μακρυγένη!
Ὅταν ἐγγυᾷται ὁ παπποῦς τῶν Γρηγοριατῶν Ἅγιος Νικόλαος, τότε ὅλα τους φαίνονται δυνατά! Εἶναι τόσα τὰ θαυμάσια ποὺ ἡ ἱστορία τους ἔχει νὰ διηγηθεῖ, τόσο ἡ πρόσφατη ὅσο καὶ ἡ παλαιά, αὐτὴ ποὺ ζωντανεύει κάθε φορὰ ποὺ ἡ ἀνάγκη ἢ ἡ περίσταση ἐπικαλοῦνται τὸν Ἅγιο Προστάτη τους. Τὸ γρηγοριάτικο Γεροντικὸ ξεφυλλίζουμε νοερῶς ἀκούγοντας τοῦ Ἡγουμένου Χριστοφόρου τὴ φωνή. Τότε ποὺ στὸν πρῶτο μεγάλο πόλεμο στὰ 1916 Γρηγοριάτες πατέρες, ὁ Χρύσανθος καὶ ὁ Μιχαήλ, συνάντησαν τὸν ἴδιο τὸν Ἅγιο στὴν ἀποθήκη ὅπου εἶχαν κατέβει γιὰ νὰ κοσκινίσουν τὸ στερνό τους σιτάρι. Καὶ ἐκεῖνος εὐλόγησε τὸ λίγο στάρι ποὺ πῆρε στὶς χοῦφτες του πολλαπλασιάζοντάς το. Καὶ δὲν ἐπείνασαν οἱ Γρηγοριάτες καὶ μηδέποτε ἐλλατώθησαν τοῦ εὐλογημένου ἄρτου.
Συνέχισε ὁ Γέροντας νὰ μᾶς μιλᾷ γιὰ τὴν δύναμη τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Θυμήθηκε χαμογελῶντας ἕνα παιδὶ δέκα χρονῶ ποὺ κάποτε τοῦ δίδαξε τὴν εὐχὴ καὶ ἐκεῖνο τὴν ἔλεγε συνέχεια. Τοῦ ἄρεσε νὰ ψαρεύει καὶ μάλιστα ἔφερνε πολλὰ καὶ μεγάλα ψάρια στὸ μοναστήρι! -Ὅταν τὸ ρωτήσαμε πὼς τὰ κατάφερνε μᾶς ἀπάντησε μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο πὼς μὲ κάθε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με ποὺ ἔλεγε, ἔριχνε τὸ ἀγκίστρι καὶ ἀμέσως ἔπιανε ἕνα μεγάλο ψάρι! Ξανὰ τὸ Γεροντικὸ τῆς Μονῆς μπροστά μας! Τώρα ἔρχεται νὰ μᾶς συναντήσει ὁ Γέρων Χατζη Γεώργης ὁ Ἀθωνίτης. Τότε ποὺ ὡς δόκιμος μοναχὸς Γεώργιος διακονοῦσε ὡς βοηθὸς μαγείρου.
Παραμονὲς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὰ 1911 καὶ κανένα καΐκι δὲν ζύγωνε στὸν Ἀρσανά τῆς Γρηγορίου, ἀφοῦ ἡ θάλλασσα ἦταν πολὺ ταραγμένη καὶ θὰ τσακίζονταν. Οἱ πατέρες εἶχαν στενοχώρια ποὺ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ παραθέσουν τράπεζα πανηγυρικὴ μὲ ψαρόσουπα γιὰ τὸν προστάτη τους καὶ ξεκίνησαν νὰ ἑτοιμάζουν στὰ καζάνια φασολάδα. Ὁ δόκιμος Γεώργιος συμμέτοχος ἀγγέλων, κεκοσμημένος μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐξ ὀσφύος μητρός, μὲ πίστη ζέουσα, ἐκλιπάρησε τὸν Κύριο διὰ πρεσβειῶν τοῦ πάππου Ἁγίου Νικολάου καὶ τὸ θαῦμα δὲν ἄργησε νὰ γίνει! Ξέβρασαν τὰ θυμωμένα κύματα, ἄφθονα καὶ μεγάλα πελαγόψαρα ποὺ σπαρτάραγαν στὸν ἀρσανά! Τὰ πῆραν οἱ Πατέρες καὶ τίμησαν τὸν Ἅγιο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ παράδοσή τους καλοῦσε.
Νώντας Σκοπετέας
Ψυχὴ Ὀρθρία (Ἡμερολόγιο Ὄρους 2015)
Ἀποσπάσματα
Ψυχὴ Ὀρθρία (Ἡμερολόγιο Ὄρους 2015)
Ἀποσπάσματα
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου