Λάμπρος Σκόντζος: Ἅγιος Χριστοφόρος ὁ Μεγαλομάρτυς

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας συναντᾶμε σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ ὅλες τίς φυλές, διότι ὁ Σωτῆρας καὶ Λυτρωτής μας Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἀκόμα καὶ οἱ βάρβαρες φυλὲς ἀνέδειξαν ἁγίους. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ ἅγιος Χριστόφορος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε τῆς τιμῆς τοῦ Μεγαλομάρτυρα.
 

Καταγόταν ἀπὸ κάποια ἄγνωστη σὲ μᾶς ἡμιβάρβαρη φυλὴ καὶ τὸ ὄνομά του ἦταν Ρεμπρόβος, ποὺ σημαίνει ἀπόβλητος, ἀποδοκιμασμένος, ἀδόκιμος, κολασμένος. Ἔζησε, κατὰ πᾶσα πιθανότητα τὸν 3ο μ. Χ. αἰῶνα, στὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ Δέκιος (249 - 251), ὁ γνωστὸς θρησκομανής, αἱμοβόρος καὶ θανάσιμος ἐχθρὸς τῶν Χριστιανῶν, στὴν βασιλεία τοῦ ὁποίου ἐγέρθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ σκληροὺς διωγμοὺς καὶ ποὺ βρῆκαν τραγικὸ θάνατο μυριάδες Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο ἦταν Ἐπίσκοπος στὴν Ἀντιόχεια ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυρας Βαβύλας.
 

Στὸ ἱερὸ συναξάρι του ἀναφέρεται πὼς ἦταν σωματώδης καὶ τρομερὰ δύσμορφος, τόσο ποὺ ἔμοιαζε τὸ πρόσωπό του μὲ σκύλο καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸν ἀποκαλοῦσαν «κυνοπρόσωπο». Παρ᾿ ὅλη ὅμως τὴν βαρβαρική του καταγωγὴ ἦταν ἄνθρωπος ἀγαθῶν διαθέσεων. Σὲ κάποια μάχη ποὺ διεξήγαγε ἡ χώρα του μὲ τὰ ρωμαϊκὰ στρατεύματα εἶχε πιαστεῖ αἰχμάλωτος καὶ παρέμεινε στὸν ρωμαϊκὸ στρατὸ ὡς μισθοφόρος. Μάλιστα πολέμησε γενναῖα κατὰ τῶν Περσῶν ἐπὶ Γορδίου καὶ Φιλίππου.
 

Προφανῶς ἀπὸ στρατιῶτες Χριστιανοὺς πληροφορήθηκε γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ ἐνθουσιάστηκε ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Καὶ ἐνῶ ἦταν κατηχούμενος, ἀποφάσισε νὰ κάνει κάτι καλὸ γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Χριστό. Ἐγκαταστάθηκε κοντὰ σὲ πέρασμα κάποιου ὁρμητικοῦ καὶ ἐπικίνδυνου ποταμοῦ γιὰ νὰ περνᾷ τοὺς διαβάτες στοὺς δυνατοὺς ὤμους του, δωρεάν. Ἄς σημειωθεῖ πὼς παλιά, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν γέφυρες, ἀναλάμβαναν τὸ πέρασμά τους ἐπαγγελματίες περάτηδες, μὲ ἀμοιβή.
 

Μιὰ ἡμέρα τοῦ παρουσιάστηκε ἕνα παιδὶ καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν περάσει στὴν ἀντίπερα ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Ὁ Ρεμπρόβος δέχτηκε μὲ χαρὰ καὶ τὸ ἔθεσε στοὺς ὤμους του καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς ράβδου του μπῆκε στὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ. Ὅμως διαπίστωσε πὼς ὅσο προχωροῦσε τὸ παιδὶ βάραινε ὅλο καὶ περισσότερο, ὥστε μὲ πολὺ δυσκολία ἔφτασε στὴν ἀπέναντι ὄχθη. Ὅταν τὸ κατέβασε ἀπὸ τοὺς ὤμους του τοῦ εἶπε πὼς καὶ ὅλον τὸν κόσμο νὰ εἶχε στὴν πλάτη του θὰ ἦταν ἐλαφρύτερος ἀπὸ ἐκεῖνο. Τὸ παιδί του ἀπάντησε: «Μὴν ἀπορεῖς γιὰ τὸ βάρος μου, δὲν σήκωσες μόνο ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὸν Πλάστη τοῦ κόσμου. Εἶμαι Ἐκεῖνος ποὺ τέθηκες στὴν ὑπηρεσία Του. Γιὰ νὰ πειστεῖς στὰ λόγια μου, φύτεψε τὸ ραβδί σου καὶ αὐτὸ αὔριο θὰ βλαστήσει». Ἀμέσως ἐξαφανίστηκε.
 

Ὁ Ρεμπρόβος σάστισε ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτὸ καὶ ὑπακούοντας στὴν προτροπή του,  φύτεψε τὴν ξερὴ ράβδο του καὶ ἐκείνη ὄντως βλάστησε! Ἀμέσως παράτησε τὴν στρατιωτικὴ καριέρα καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀντιόχεια, γιὰ νὰ λάβει τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Συνάντησε τὸν σεβάσμιο Ἐπίσκοπο ἅγιο Βαβύλα, ὁ ὁποῖος τὸν κατήχησε, τὸν βάπτισε καὶ τὸν ὀνόμασε Χριστόφορο, ἀπὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονός, ὅτι ἀξιώθηκε νὰ μεταφέρει στοὺς ὤμους τὸ Χριστό. Ἀλλὰ τὴν ὥρα τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἔγινε καὶ ἄλλο μεγάλο θαῦμα. Ἀγγίζοντάς τον ἡ θεία χάρις, δὲν μεταμόρφωσε μόνον τὴν ψυχή του, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα του. Ἡ δύσμορφη μορφή του μεταμορφώθηκε σὲ φωτεινὴ καὶ ἀγγελική. Μεταμορφώθηκε σὲ ἕναν λαμπρό, ὄμορφο καὶ ρωμαλέο νέο.
 

Ἡ μεταστροφή του στὸ Χριστὸ συνέπεσε μὲ τὴν κήρυξη, ὅπως προαναφέραμε, τοῦ τρομεροῦ διωγμοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν Δέκιο. Τὰ ἀδίστακτα καὶ σκοταδιστικὰ ἱερατεῖα εἶχαν πείσει τὸν θρησκομανὴ αὐτοκράτορα πὼς ἡ τόνωση τῆς
κρατικῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας θὰ ἐπανέφερε καὶ πάλι τὸ ἀρχαῖο μεγαλεῖο τῆς Ρώμης. Πὼς ἔπρεπε νὰ ἐκλείψει ὁ Χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος ἦταν γιὰ τὸ ρωμαϊκὸ κράτος «ἀπαγορευμένη λατρεία», αὐτὸ ἀπαιτοῦσαν οἱ «θεοί». Τὰ δαιμόνια, ποὺ λατρεύονταν ὡς «θεοί» (Ψαλμ. 95,5) στὴν εἰδωλολατρικὴ θρησκεία, ἀπαιτοῦσαν τὴν ἐξαφάνιση τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ χάρις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοὺς ἐμπόδιζε νὰ παρασέρνουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀπώλεια. Ἡ διαταγὴ προέβλεπε πὼς ὅλοι οἱ ὑπήκοοι ἦταν ὑποχρεωμένοι νὰ θυσιάσουν δημόσια στοὺς «θεούς». Στὴν ἀντίθετη περίπτωση θὰ συλλαμβάνονταν, θὰ βασανίζονταν καὶ θὰ θανατωνόταν ἂν δὲν ὑπάκουαν στὴν αὐτοκρατορικὴ διαταγή. Χιλιάδες Χριστιανοὶ συλλαμβάνονταν καὶ ὁδηγοῦνταν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ ἔχαναν τὴ ζωή τους.
 

Ὁ Χριστόφορος ἔβλεπε μὲ λύπη καὶ ἀγανάκτηση τίς βίαιες συλλήψεις καὶ τίς κακοποιήσεις τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ χάρις στὸ γιγαντιαῖο παράστημά του καὶ τὴν ἡράκλεια δύναμή του ἐπενέβαινε βίαια καὶ τοὺς ἀπελευθέρωνε. Γιὰ τίς πράξεις του αὐτὲς καταγγέλθηκε στὶς ἀρχὲς καὶ συνελήφθῃ ἀπὸ ἀπόσπασμα διακοσίων στρατιωτῶν. Ἐπειδὴ ἦταν πεινασμένοι, τοῦ ζήτησαν φαγητό, μὲ ἀντάλλαγμα τὴ μὴ κακοποίησή του. Ὅμως εἶχε ἕνα μικρὸ τεμάχιο ψωμιοῦ. Τότε ὁ ἅγιος γονάτισε προσευχήθηκε καὶ τὸ ψωμὶ πολλαπλασιάστηκε, ὥστε νὰ χορτάσουν ὅλοι οἱ στρατιῶτες! Βλέποντας τὸ θαῦμα τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὸν Θεό του. Ἔτσι τοὺς κατήχησε καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸν ἅγιο Βαβύλα, γιὰ νὰ βαπτιστοῦν.
 

Ὁ Δέκιος πληροφορήθηκε τὸ συμβὰν μὲ τοὺς στρατιῶτες καὶ διέταξε τὸν ἀποκεφαλισμό τους, τὸν δὲ Χριστόφορο προσπάθησε μὲ κολακεῖες νὰ τὸν μεταστρέψει στὴν εἰδωλολατρία. Μετὰ τὴν ἄρνησή του, ἔστειλε δύο διεφθαρμένες γυναῖκες, τὴν Ἀκυλίνα καὶ τὴν Καλλινίκη, νὰ τὸν παρασύρουν στὴν ἀκολασία μὲ τὰ θέλγητρά τους. Ἄλλωστε ὁ διάβολος μεταχειρίζεται τέτοια τεχνάσματα γιὰ νὰ παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀπώλεια. Ὁ Χριστόφορος, ὄχι μόνον δὲν ἐνέδωσε στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ κατόρθωσε νὰ τίς κατηχήσει καὶ νὰ τίς κάνει Χριστιανές, οἱ ὁποῖες βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο.
 

Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἅγιος ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ καὶ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, τὰ ὁποῖα ὑπόμεινε μὲ πρωτοφανῆ ἡρωισμό. Στὸ τέλος θανατώθηκε διὰ ἀποκεφαλισμοῦ τὸ ἔτος 251. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στὶς 9 Μαΐου καὶ θεωρεῖται ὁ προστάτης τῶν ὁδηγῶν.

 

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»