Ὁ αἱρετικοὶ ἔκαναν, ὅπως εἴπαμε, φιλοσοφικὴ διάκρισι μεταξὺ τῆς οὐσίας καὶ τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, διότι πῆραν τὴν Ἁγιογραφικὴ διάκρισι, ποὺ δὲν εἶναι φιλοσοφικὴ καὶ τὴν ἐφιλοσοφοποίησαν. Αὐτοὶ εἶναι: Ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς, ὁ Λουκιανός, οἱ Συλλουκιανισταί, δηλαδὴ οἱ Ἀρειανοὶ καὶ μετὰ οἱ Νεστοριανοί, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τὴν ἴδια παράδοσι τῶν προηγουμένων.
Ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς δίδασκε ὅτι στὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχει φυσικὴ ἕνωσις τῶν δύο φύσεων, ἀλλὰ ὑπάρχει κατὰ βούλησιν ἕνωσις ἢ κατ᾿ ἐνέργειαν ἕνωσις ἤ, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει σὲ ὡρισμένα σημεῖα, «ἕνωσις κατὰ ποιότητα». Δὲν ἔγινε δηλαδὴ στὸν Χριστὸ ἕνωσις τῆς φύσεως τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀνθρωπίνη φύσι τοῦ Λόγου, ἀλλὰ ἕνωσις τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Λόγου. Ἔτσι ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς κατεδικάσθῃ ὡς αἱρετικός.
Ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς δίδασκε ὅτι στὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχει φυσικὴ ἕνωσις τῶν δύο φύσεων, ἀλλὰ ὑπάρχει κατὰ βούλησιν ἕνωσις ἢ κατ᾿ ἐνέργειαν ἕνωσις ἤ, ὅπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει σὲ ὡρισμένα σημεῖα, «ἕνωσις κατὰ ποιότητα». Δὲν ἔγινε δηλαδὴ στὸν Χριστὸ ἕνωσις τῆς φύσεως τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀνθρωπίνη φύσι τοῦ Λόγου, ἀλλὰ ἕνωσις τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Λόγου. Ἔτσι ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεὺς κατεδικάσθῃ ὡς αἱρετικός.
