1923. 14 Μαΐου. Ὁ Νικόλαος Πλαστήρας, «ὁ Μαῦρος Καβαλάρης», ὁ θρυλικὸς στὴ Μικρὰ Ἀσία διοικητὴς τοῦ 5/42 συντάγματος Εὐζώνων τοῦ «Σεϊτάν Ασκέρ», ἐκφωνεῖ λόγο, στὴν Ἀθήνα στοὺς ἀποδεκατισμένους καὶ ἐσκοτισμένους στρατιῶτες του. Ἡ δύσμοιρος πατρίδα σηκώνει αἱματοκυλισμένη τὸν σταυρὸ τῆς καταστροφῆς.
Ἑκατομμύρια πρόσφυγες, ὅσοι γλύτωσαν τὸ μαχαίρι ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ αἱμοσταγοῦς Κεμάλ, κρύβοντας κάτω ἀπὸ τὰ κουρέλια τους τὰ εἰκονίσματα ἀπὸ τὰ ὑποστατικά τους στὴν «Αἰολικὴ γῆ», ἔρχονται στὴν πατρίδα γεμᾶτοι πληγές. Πληγὲς ποὺ ποτὲ δὲν ἐπουλώθηκαν...
Τὸ κράτος διαλυμένο. Ὁ πολιτικὸς κόσμος καὶ ὑπόκοσμος, ὅσοι δὲν τουφεκίστηκαν στὸ Γουδί - τί ὡραῖο ἐπεισόδιο τῆς ἱστορίας μας - ἔχουν ἐξαφανιστεῖ. «Τὸ Γένος εὑρίσκεται εἰς τὸν Ἅδην» κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου, τὸν ὁποῖο κομμάτιασαν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰσλάμ.
Ἀλύγιστος, ὁ μπαρουτοκαπνισμένος «Ἀρχηγός», στέκει ὄρθιος. Δὲν δείχνει φόβο καὶ ἡττοπάθεια. Δὲν συμβουλεύει σύνεση καὶ αὐτοσυγκράτηση οὔτε καταφεύγει σὲ διεθνῆ... καφενεῖα ἢ κηφηνεία, ὅπως θὰ ἔγραφε ὁ μακαρίτης πιὰ σπουδαῖος Σ. Καργάκος, τύπου ΟΗΕ, Ε.Ε., Δικαστήριο Χάγης καὶ λοιπὲς συνάξεις χασομέρηδων τῆς οἰκουμένης. Ὄχι. Εἶναι πολεμιστής, φόβος καὶ τρόμος τῶν μωχαμετάνων, Ἕλληνας πραγματικός.
Λέει τῶν στρατιωτῶν του:
«Καὶ ὅμως, θὰ πολεμήσω σὰν ἔλθει ἡ ὥρα, καὶ θὰ πολεμήσετε καὶ σεῖς, γιατί τὸ θέλει ἡ πατρίδα. Σᾶς εἶπαν λαοπλάνοι νὰ τοὺς ψηφίσετε γιὰ νὰ σᾶς ἀποστρατεύσουν∙ καὶ σᾶς ὁδήγησαν στὸν αἱματηρότερο πόλεμο ποὺ κάνατε ποτὲ καὶ σᾶς μουντζούρωσαν τὸ μέτωπο καὶ σᾶς καὶ τῆς Ἑλλάδας ὅλης.
Ἐγὼ δὲν σᾶς ὑπόσχομαι ἀποστράτευση∙ ἐγώ σᾶς λέγω πὼς μπορεῖ νὰ ξαναπολεμήσετε. Οὔτε θὰ σᾶς ρωτήσω ἂν θέλετε νὰ πολεμήσετε, παρὰ θὰ σᾶς πάγω, σὰν ἔλθει ἡ ὥρα καὶ μὲ τὴν βία ἀκόμα, στὴ φωτιά. Τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴν σώσουμε, θέλει δὲν θέλει. Καὶ θὰ τὴν σώσετε ἐσεῖς καὶ θὰ πολεμήσετε καλά, ὅταν εἶναι ἀνάγκη καὶ τὸ θέλει ἡ Πατρίδα». (Χρ. Γιανναρά, Ἀλφαβητάρι τοῦ Νεοέλληνα, σελ. 104, εκδ. «Πατάκης»).
Αὐτὰ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ. Ἕν μέσῳ ὀλέθρου καὶ ἀποσύνθεσης, ἀκούγεται ὁ γαλανόλευκος λόγος, ἡ παλληκαρίσια φωνὴ τοῦ ἀληθινοῦ ἡγέτη. «Στῶμεν καλῶς», θὰ πολεμήσουμε γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε, στὴν ἀγκαλιὰ θὰ τὴν πάρουμε, ἀλλὰ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲν θέλει....
Τῷ καιρῷ ἐτούτω, τῶν λαοπλάνων ἐθνομηδενιστῶν τῆς ἀψόγου στάσεως, ἀκούγονται οἱ ψοφοδεεῖς μουρμοῦρες τῶν γονατισμένων. «Διεθνὲς δίκαιο». «Ἔχουμε ἰσχυροὺς συμμάχους». «Συνεκμετάλλευση», «νὰ πᾶμε στὴν Χάγη». «Εἴμαστε προβλέψιμος σύμμαχος». (Κάποιος νὰ ἐξηγήσει στὸν κ. Μητσοτάκη τί σημαίνει προβλέψιμος. Ἡ λέξη γιὰ σχέσεις κρατῶν εἶναι κακόσημος καὶ ἐκλαμβάνεται ὡς βεβαίωση ὑποτέλειας καὶ ὑπακοῆς. Αὐτὰ ἄκουγε ἀπὸ μικρὸς αὐτὰ ἐφαρμόζει τώρα ποὺ ἔγινε ὅ,τι ἔγινε. Τὰ ἴδια δὲν λέει καὶ ἡ "σκιώδης" ἀδελφή του; Εἶναι οἰκογενειακὴ παράδοσις σ᾿ αὐτὸ τὸ σόϊ ἡ ξενοδουλεία).
Τὰ ὀψώνια τῆς....προδοσίας τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν μαγαρισιὰ ποὺ κυβέρνησε, ζοῦμε. Εἰσέπραττε συγχαρητήρια ἀπὸ τοὺς «Συμμάχους» μας, ὁ ἀγραβάτωτος νεοσταλινιστής, κορδωνόταν γιὰ τὸ «ἱστορικό του ἐπίτευγμα» καὶ ἀγνοοῦσε ὅτι ἔσκαβε τὸν τάφο τῆς Πατρίδας. Οἱ Τοῦρκοι πανηγύριζαν, ὅταν ὑπέγραφε ὁ Ἐφιάλτης Κοτζιάς στὶς Πρέσπες, ἀλλά... τί νὰ πεῖς καὶ τί νὰ γράψεις. «Ὁ τε τοὺς πολεμίους εὐεργετῶν, προδότης» αὐτό,τὸ λεχθὲν ὑπὸ τοῦ Μ. Φωτίου, ἀρκεῖ).]
Ἡ πατρίδα πιὰ ἀπροκάλυπτα, μόνο τὸ τελεσίγραφο τύπου Γκράτσι στὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ λείπει, ἀπειλεῖται ἀπὸ τὸ ἀπέναντι λυσσασμένο ἰσλαμικὸ σκυλί, μὲ πόλεμο. Πλαστήρα, νὰ διαλαλήσει ὅτι θὰ τὸ πολεμήσουμε καὶ θὰ τὸ στείλουμε στὸ κλουβί του, τώρα δὲν ἔχουμε. «Στὸν τόπο ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ᾿ ἅρματα, κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια».
Ψελλίζουν τὴν φράση, τυμπανιαίας ἀποφορᾶς, φράση ποὺ νομίζουν οἱ ἀφελεῖς ὅτι ἐνθαρρύνει ἐνῶ μεγεθύνει τὴν δειλανδρία τους: «Δὲν εἴμαστε μόνοι». Μάλιστα. Δηλαδή, ἂν μᾶς ἐπιτεθοῦν οἱ ἀγαρηνοὶ Τοῦρκοι, ἂν χτυπήσουν τὸ Καστελόριζο, θὰ σπεύσουν γαλλικὲς φρεγάτες, ὁλλανδικὰ μαχητικὰ καὶ γερμανικὰ ὑποβρύχια νὰ μᾶς ὑπερασπιστοῦν; Ἰσχύει αὐτό; Εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς...ἑταίρους μας; Ἀστεῖα πράγματα.
Τί εἴδους στήριξη θὰ μᾶς προσφέρουν; Πότε μᾶς βοήθησαν Φράγκοι; Στὴν Κύπρο; Στὸ θέμα τῶν Σκοπίων; Καὶ γιατί νὰ ἐναντιωθοῦν στὸν κρανιοκενή πελάτη τους, τὸν ἄπληστο Τοῦρκο, ὅταν γνωρίζουν ὅτι οἱ ἑλληνόφωνες ὑποτελεῖς κυβερνήσεις θὰ ὑποχωρήσουν; Ὡς, πότε ὁ ἐμπαιγμός, ἡ ἀπάτη καὶ ἡ προδοσία αὐτοῦ τοῦ εὐκολόπιστου λαοῦ; Ὡς πότε θὰ μιλοῦν σὰν νὰ ἀπευθύνονται σὲ περίπου ἠλίθιους;
«Οἱ Σύμμαχοί μας γνωρίζουν τοὺς Τούρκους «ὡς ὁμολογουμένως βαρβάρους ἄξιους νὰ κατέχουν τὴν θέσιν τῶν δημίων τῆς ἀνθρωπότητος καὶ μνημονευομένους ἐν τῇ ἱστορίᾳ μόνον διὰ τὰς αὐτῶν ἀνήκουστους ὠμότητας καὶ βανδαλικῆς ἀπανθρωπίας», ὅπως διαβάζουμε σὲ παλιὸ ἱστορικὸ βιβλίο. Μά, ἀκριβῶς ἔτσι τοὺς θέλουν. Φιλοπόλεμα ἁρπακτικά.
Ἀγοράζει ὅπλα ἡ φιλειρηνικὴ Αὐστρία ἢ ὁ Καναδᾶς ἢ ἡ Νορβηγία, Δανία; Ὄχι. Ποιοὶ εἶναι οἱ ἰδανικοὶ πελάτες; Πρῶτα τὰ κράτη-δήμιοι καὶ δεύτερον ὅσα ἀτυχῶς συνορεύουν μὲ αὐτά. Οἱ ὕαινες ὀσμίζονται τὸ αἷμα καὶ τὰ ....ψοφίμια καὶ ὁ νοῶν νοείτω. Καὶ ἀκριβῶς ἔτσι θέλουν καὶ τὴν ἑλληνόφωνη ἡγεσία μας. Ξενόδουλη, διχασμένη, ὑπάκουη, ἀμόρφωτη, διεφθαρμένη, ἄθυρμα καὶ παίγνιο στὰ χέρια τους, χωρὶς ἐθνικὴ φιλοτιμία, χωρὶς φιλοπατρία, ἄθεη, μ᾿ ἕναν λόγο καντιποτένιες μετριότητες, ἱκανὲς γιὰ κάθε ἀθλιότητα καὶ προδοσία.
Ἰδανικὸ περιβάλλον γιὰ τὶς βρωμοδουλειές τῶν «Συμμάχων» μας, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν μόνους. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἕνας ἀφιονισμένος Τοῦρκος πρόεδρος ποὺ ἀπειλεῖ καὶ ἕνας ... τετρομαγμένος Ἕλληνας Πρωθυπουργός, ποὺ ἐκλιπαρεῖ. Αὐτὴ εἶναι ἡ στυγνὴ ἀλήθεια. Ὡς πότε θὰ πιστεύουμε στὸ παραμύθι τοῦ φιλελληνισμοῦ; Δὲν ὑπάρχουν οὔτε ὑπῆρξαν ποτὲ φιλελληνικὲς κυβερνήσεις ἢ φιλέλληνες πολιτικοί.
Οἱ φιλελληνικοὶ λόγοι εἶναι σανὸς καὶ ἄχυρο ποὺ ὑποκρύπτουν συμφέροντα καὶ σκοπιμότητες. Εἶναι πάντοτε δόλιοι καὶ παγιδευτικοί. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ντε Γκώλ «τὰ κράτη δὲν ἔχουν φίλους, ἔχουν μόνο συμφέροντα». Καὶ αὐτὰ τὰ συμφέροντα, ποὺ καθορίζουν τὶς σχέσεις τῶν ἐθνῶν, ἀλλάζουν ἀδιάκοπα.
Οἱ μῦθοι περὶ φιλελληνισμοῦ, ἔγραφε ὁ Κ. Σακελλαρόπουλος, στὸ ἀποκαλυπτικό του βιβλίο «Ἡ σκιὰ τῆς Δύσεως (Ἀθήνα, 1954, σελ. 333), «ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν πηγαὶ πλανῶν καὶ ἀφορμαὶ πικρῶν καὶ ἀπογοητεύσεων. Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ κατανοηθεῖ ἀπὸ κάθε Ἕλληνα ὅτι πολιτικὸς φιλελληνισμός, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ποὺ ἀρεσκόμεθα νὰ τοῦ δίδομεν, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ οὔτε θὰ ὑπάρξει; Ὅτι ἡ πολιτικὴ ὅλων τῶν Δυνάμεων, ἰδίως τῶν Μεγάλων, ἦτο καὶ θὰ εἶναι εἰς ὅλας τὰς ἐποχὰς ὠμότατα ρεαλιστική;».
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου