Γράφει ὁ Γεώργιος Τζανάκης
Γιατὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν τὸν ἐορτασμὸ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν πρώτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν;
Γιατὶ ἡ σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἀπεχθάνεται, περιφρονεῖ καὶ κυρίως διαστρέφει καὶ ἀναποδογυρίζει ἐντελῶς τὴν σημασία αὐτῆς τῆς ἑορτῆς;
Γιατὶ πέταξαν ἔξω τὸ Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἡ ἑορτὴ θεσπίστηκε καὶ ἔλαβε τὴν συγκεκριμένη μορφὴ ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀκούῃ ὁ λαὸς ὅσα ὑπάρχουν στὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκεὶ θὰ ἀκούσουμε καὶ γιὰ τὴν εἰκονομαχικὴ αἵρεσι, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες αἱρέσεις καὶ τοὺς ἀντορθοδόξους τρόπους σκέψεως καὶ ζωῆς.
Οἱ Πατέρες ἐθέσπισαν αὐτὴ τὴν ἑορτὴ γιὰ νὰ μᾶς δείξουν πῶς πρέπει νὰ σκεφτόμαστε, νὰ φρονοῦμε, πῶς πρέπει νὰ μιλοῦμε καὶ πῶς νὰ κηρύττουμε. Πώς; Ὅπως εἶπαν οἱ Προφῆτες ποὺ εἶδαν, ὅπως διδάξανε οἱ ἀπόστολοι, ὅπως παρέλαβε ἀπὸ αὐτοὺς ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐδογμάτισαν οἱ διδάσκαλοι τῆς πίστεως, ὅπως συμφώνησε ὅλη ἡ οἰκουμένη. Ἔτσι πρέπει. Γιατί; Διότι αὐτὸ τὸ ἔδειξε ἡ Χάρις ποὺ ἔλαμψε διὰ τῶν ἁγίων καὶ ἀπεδείχθη ἡ ἀλήθεια ἐνῷ ἀπομακρύνθηκε τὸ ψεῦδος. Καὶ ὁ ἀγώνας τῶν Πατέρων βραβεύθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἡ κατά Θεὸν σοφία κυριάρχησε.
«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν· οὕτῳ φρονοῦμεν, οὕτῳ λαλοῦμεν, οὕτῳ κηρύσσομεν». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν αὐτὴν τὴν ἑορτή. Ὅσους ἀκολουθοῦν αὐτὸν τὸν δρόμο ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾷ τὴν μνήμη τους καὶ τοὺς μακαρίζει, ὅσους τὸν ἀφήνουν καὶ τὸν διαστρέφουν, ἀκολουθῶντας τὶς δικὲς τους αὐθαίρετες τροχιὲς, τοὺς ἀναθεματίζει.
Ἄ!!! Φοβερὸ!!! Πού ζοῦμε; Σὲ ποιόν σκοτεινὸ μεσαίωνα; Νὰ ἀκούγονται ἀναθέματα μέσα στὶς ἐκκλησίες; Ἐκεὶ ὅπου διδάσκεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ καταλλαγἠ καὶ ἡ ἀνοχή, ἀνεξαρτήτως «γλώσσας, φυλῆς, πίστεως καὶ πάσης ἄλλης ἰδιαιτερότητος καὶ μαλακίας;» Βαβαί!!!, παπαί !!!. Στὸν 21ο αἰῶνα; Στὴν Εὑρώπη τῶν δικαιωμάτων νὰ συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Γίνεται;
Ὅπως βλέπετε δὲν γίνεται. Τώρα καὶ μιὰ εἰκοσαετία σχεδὸν τίποτα δὲν ἀκούγεται ἀπὸ τὸ Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς ἐκκλησίες.
Γιατί νὰ μακαρίζουμε ἀνθρώπους ποὺ πολέμησαν τὶς ἀπόψεις τῶν συνανθρώπων τους; Αὑτὸ δὲν ἔκαναν οἱ ἅγιοι ποὺ ἀντιτάχθηκαν στὶς αἱρέσεις; Πολεμική δὲν ἔκαναν; Καὶ καλά, αὐτὰ ἔγιναν κάποτε, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια. Σήμερα τί νόημα ἔχουν; Στὴν ἐποχὴ τῆς ἀνεκτικότητος καὶ τῆς ἐλευθέρας ἐπιλογῆς ἀκόμη καὶ ... φύλλου; Στὴν ἐποχὴ τῆς πανθρησκείας καὶ τῆς μεγάλης ἐπανεκίνησης;
Διότι, λένε οἱ ἅγιοι στὸ Συνοδικό, οἱ φωνὲς αὐτὲς, -οἱ τῶν πιστῶν φωνὲς «Αἰωνία ἡ μνήμη» γιὰ τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς πιστούς, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ βασανίστηκαν καὶ θυσιαστηκαν γιὰ νὰ κρατηθῇ ἡ πίστις- μεταβαίνουν ἀπὸ τοὺς Πατέρες σὲ μᾶς τοὺς υἱούς τους, ποὺ ζηλοῦμε τὴν εὐσέβειά τους.
«Αὗται ὡς εὐλογίαι πατέρων ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς ἡμᾶς τοὺς υἱοὺς ζηλοῦντας αὐτῶν τὴν εὐσέβειαν διαβαίνουσιν·» Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἄντε, καὶ καλὰ οἱ μακαρισμοὶ τῶν πατέρων. Οἱ ἀφορισμοὶ καὶ οἱ κατάρες γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς; Ταιριάζουν; Γιατί; Δὲν εἶναι μίσος, δὲν εἶναι ἐχθροπάθεια;
Ὄχι, λένε οἱ πατέρες στὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ ἴδιοι, οἱ αἱρετικοὶ δηλαδὴ, ὑπέβαλαν τοὺς ἑαυτοὺς τους στὴν κατάρα, περιφρόνησαν τῆς ἐντολὲς τοῦ δεσπότου Χριστοῦ καὶ ἔγιναν πατροκτόνοι (πατραλοίαι). Γι᾿ αὐτὸ ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ, ὅσοι ἀποτελοῦμε τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα, ξαναλέμε σ᾿ αὐτοὺς τὴν κατάρα τὴν ὁποία οἱ ἴδιοι ντύθηκαν.
«Ὡσαύτως δὲ καὶ αἱ ἀραὶ τοὺς πατραλοίας καὶ τῶν δεσποτικῶν ἐντολῶν ὑπερόπτας καταλαμβάνουσι· διὸ κοινῇ πάντες, ὅσον εὐσεβείας πλήρωμα, οὕτως αὐτοῖς τὴν ἀρὰν ἥν αὐτοὶ ἑαυτοὺς ὑπεβάλοντο ἐπιφέρομεν». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἴσως καὶ μόνον ἀπὸ αὐτὰ ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁ πλέον ἀνυποψίαστος, γιατί οἱ σημερινοὶ ἐπιβήτορες τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων δὲν θέλουν κἄν νὰ ἀκοῦνε γιὰ τέτοια πράγματα. Διότι καὶ οἱ ἴδιοι ὑπόκεινται στὰ ἀναθέματα. Ξακάθαρα ἀναφέρεται: Ὅλα ὅσα ἔχουν καινοτομηθῇ πέρα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοσι καὶ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων πατέρων καὶ ὅσα στὸ μέλλον θὰ καινοτομηθοῦν, ἀνάθεμα.
«Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων καινοτομηθέντα ἢ μετὰ τοῦτο πραχθησόμενα, ἀνάθεμα». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τί ἔχουν ἀφήσει ἀνέγγιχτο ἀπὸ τὶς διδασκαλίες τῶν Πατέρων εἴτε διὰ τῶν λόγων τους, εἴτε διὰ τῶν πράξεών τους;
Καὶ πιὸ συγκεκριμένα: Ὅσοι δὲν ἀποδέχονται ὀρθῶς τὶς θεϊκὲς φωνὲς τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίας, καὶ ὅσα ἔχουν λεχθῇ μὲ τὴν χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος ξεκάθαρα καὶ μὲ σαφήνεια προσπαθοῦν νὰ τὰ παρερμηνεύσουν καὶ νὰ τὰ διαστρέψουν, ἀνάθεμα.
«Τοῖς μὴ ὀρθῶς τὰς τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίας θείας φωνὰς ἐκλαμβανομένοις καὶ τὰ σαφῶς καὶ ἀριδήλως ἐν αὐταῖς δια τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα παρερμηνεύειν τε καὶ περιστρέφειν πειρωμένοις, ἀνάθεμα». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὅταν ἀκοῦμε γιὰ μεταπατερικὲς θεολογίες, ὅτι οἱ πατέρες ἦταν «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου» καὶ βλέπουμε τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας (μολυσμὸς ναῶν καὶ μυστηρίων, κουταλάκια, μουρόπανα, κολυμπάρια, πρωτεία, κεφαλές καὶ ... ἄλλα μέλη τῆς ἐκκλησίας, δεκτικὴ οἰκουμενικότης καὶ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη λεγεώνα τῶν καινοτομιῶν) πὼς οἱ αὐτουργοὶ αὐτῶν τῶν ὕβρεων θὰ ἀνεχτοῦν νὰ ἀκούγονται ἐντὸς τῶν ναῶν ἐνώπιόν τους οἱ φωνὲς τῶν Πατέρων καὶ τὰ ἀναθέματα, τὰ ὁποία ἀναθεματίζουν τοὺς ἰδίους;
Ἐδὼ βέβαια, γίνεται ἀπλῶς μιὰ ὑπενθύμισις καὶ ὅχι συστηματικὴ καὶ ἀναλυτικὴ παρουσίασις τῶν ὅσων ἐμπεριέχονται στὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας –καὶ δὲν εἴμαστε καὶ ἰκανοὶ γιὰ κάτι τέτοιο, οὔτε εἶναι δυνατὸν, ὅπως γράφουμε στὸ γόνατο- ἀλλὰ ὅποιος θέλει ἄς προστρέξει καὶ θὰ δῇ ὅτι γίνονται ἀναφορὲς καὶ γιὰ τὶς φιλοσοφικὲς προσεγγίσεις τοῦ κόσμου, τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ γιὰ τὴν ἐκ τοῦ μηδενὸς δημιουργία, καὶ γιὰ τὴν προΰπαρξι τῶν ψυχῶν, καὶ τὴν μετενσάρκωσι καὶ γιὰ τὸν ρόλο τῆς παιδείας ἐν σχέσι μὲ τὴν πίστι. Θὰ δῇ ὅτι ἀκόμη καὶ ὅσοι δὲν δέχονται τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων μὲ καθαρὴ πίστι καὶ μὲ ἀπλὴ καὶ ὁλόψυχη καρδιά, ἀλλὰ προσπαθοῦν μὲ λόγους καὶ σοφιστεῖες νὰ τὰ κατηγορήσουν ὡς ἀδύνατα ἤ νὰ τὰ παρερμηνεύσουν κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ νὰ τὰ συνδυάσουν κατὰ τὴ γνώμη τους , ἀναθεματίζονται.
«Τοῖς μὴ πίστει καθαρᾷ καὶ ἁπλῇ καὶ ὁλοψύχῳ καρδίᾳ τὰ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν καὶ Θεοῦ καὶ τῆς ἀχράντως αὐτὸν τεκούσης δεσποίνης ἡμῶν θεοτόκου καὶ τῶν λοιπῶν ἁγίων ἐξαίσια θαύματα δεχομένοις, ἀλλὰ πειρωμένοις ἀποδείξεσι καὶ λόγοις σοφιστικοῖς ὡς ἀδύνατα διαβάλλειν ἢ κατὰ τὸ δοκοῦν αὐτοῖς παρερμηνεύειν καὶ κατὰ τὴν ἰδίαν γνώμην συνιστᾶν, ἀνάθεμα». Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τὴν δυσκολία αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀναγάγει τοὺς κάθε «εἰδικούς» ὡς ρυθμιστὲς τῆς ζωῆς τῆς ἐκκλησίας, ποὺ τρέχουν στὰ μασωνοκρατούμενα παναπιστήμια καὶ ἀναγορεύονται ἐπίτιμοι διδάκτορες κλπ, νὰ ἀκοῦνε ἐντὸς τῶν ναῶν αὐτὰ τὰ ἀναθέματα. Αὐτοὺς ποὺ διαχειρίζονται κατὰ τὸ δοκοῦν τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ «σκασίλα τους» γιὰ τὰ ἀποτελέσματα.
Μήν ξεχνᾶτε ὅτι εὑκαίρως ἀκαίρως δηλώνουν τὴν ὑποταγή τους στὴν Δύσι καὶ τὸν διαφωτισμό καὶ τὴν ὀρθόδοξο πίστι τὴν ἀντιλαμβάνονται ὡς μιὰ βαρειὰ καὶ ἀπεχθὴ κληρονομιὰ φανατισμοῦ καὶ ὀπισθοδρομήσεως.
Αὑτοὶ εἶναι ποὺ ποτίζουν σήμερα τὴν ἄμπελο τῆς κακίας ποὺ φυτεύτηκε στὸν ἀγρὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ὁμοϊδεάτες προκατόχους τους. Καὶ ἄπλωσε τὰ κλήματά της ἀσεβείας καὶ μεγάλωσαν τὰ πικρά σταφύλια της καὶ τὸ κρασί τους εἶναι θυμὸς δαιμονικός. Μὲ αὐτὸν ἐπότισαν τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ αὐτὴ τὴν θολή κακόνοια.
«Ἡ ἄμπελος τῆς κακίας ἐξέτεινε τὰ κλήματα τῆς ἀσεβείας καὶ τὸν βότρυν τὸν πικρὸν ἐξήνθησε, καὶ θυμὸς δράκοντειος, ὁ οἷνος αὐτῶν· ἐξ οὖ τὸν λαὸν τοῦ Κυρίου ἐπότισαν ὄντως, τὴν θολερὰν κακόνοιαν». ᾨδὴ δ΄ κανόνος ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ τώρα βλέπουμε γύρω μας αὐτὸ, τὸ βακχικὸ ὄργιο τῶν μεθυσμένων ψυχῶν. Ὄχι. Δέν ἀνήκουμε σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄμπελο, τὴν διαφωτισμένη, τὴν δαιμονικὴ τὴν καμπαλιστική. Δὲν εἴμαστε κλήματα καμμιᾶς δύσης. Ὁ πρωθυπουργεύων τῆς χώρας καὶ οἱ ὅμοιοί του, πράγματι ἀνήκουν ἐκεὶ, ὅπως λέει, ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς.
Δὲν λέγει ψέμματα ὁ εἰπῶν: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ». (Κατὰ Ἰωάννην ΙΕ΄ 1-2)
Ἄς λένε ὅτι θέλουνε οἱ θλιβεροὶ οἰκουμενιστές. Ἄς κάμουνε ὅσα ὄργια προλαβαίνουν. Ὅλα στὸ πὺρ θὰ δοκιμαστοῦν καὶ ὅλα ἐκεὶ θὰ καοῦν καὶ τότε θὰ δοῦμε τὶς ἀμπελοφιλοσοφίες τους καὶ τὰ δαιμονοδίδακτα ροκανίδια τοῦ μυαλοῦ τους.
«Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται». (Κατὰ Ἰωάννην ΙΕ΄ 5-6)
Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων. Σάββατο 12 Μαρτίου 2022.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου