Ὁ Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος χαρακτηρίζεται, ἀπὸ τὴν γράφουσα, ὡς Μιλτιάδης τοῦ Καλπακίου. Ὁ ἀντιστράτηγος Κατσιμῆτρος μεγαλούργησε στὸ Ἔπος τοῦ 1940 καὶ στὴ συνέχεια συκοφαντήθηκε καὶ φυλακίστηκε, ὅπως καὶ ὁ μεγάλος Μαραθωνομάχος στρατηγὸς Μιλτιάδης.
Ὁ Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Κλειτσὸς τῆς Εὐρυτανίας στὶς 1 Ἰανουαρίου 1886. Γονεῖς του ἦταν ὁ Γεώργιος καὶ ἡ Βασιλικὴ Κατσιμήτρου, ἀγρότες καὶ κτηνοτρόφοι στὸ χωριὸ Κλειτσὸς τοῦ νομοῦ Εὐρυτανίας. Εἶχε ἕναν ἀδελφό, τὸν ἱερέα Νικόλαο καὶ δύο ἀδελφές, τὴν Ἀνδρομάχη καὶ τὴν Καλλιόπη.
Τὸ 1904 ὁ Χαράλαμπος κατετάγῃ, ὡς ἐθελοντὴς στὸν Ἑλληνικὸ στρατό. Τὸ 1911 εἰσῆλθε στὴν Σχολὴ Μονίμων Ὑπαξιωματικῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε μέ το βαθμὸ τοῦ Ἀνθυπασπιστῆ τοῦ Πυροβολικοῦ, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1912.
Ὡς Ἀνθυπολοχαγός, συμμετεῖχε στὸν Β΄ Βαλκανικὸ πόλεμο τοῦ 1913 καί, ὡς Λοχαγός, στὸ Μακεδονικὸ Μέτωπο τοῦ 1917 - 1918. Ὡς Ταγματάρχης, συμμετεῖχε στὴν Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία (1922), ὅπου τραυματίστηκε στὸ γόνατο ἀπὸ σφαῖρα, στὴν μάχη τοῦ Χασὰν Μπέλ.
Τὸ 1923 προήχθῃ σὲ Ἀντισυνταγματάρχη. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Μεσοπολέμου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐπιτελικὲς θέσεις τοῦ Ὑπουργείου Στρατιωτικῶν καὶ τοῦ Γενικοῦ Στρατηγείου, ἐνῶ φοίτησε στὴν Ἀνωτέρα Σχολὴ Πολέμου καὶ ἀνεδείχθῃ ἐπιτελικὸς ἀξιωματικὸς τὴν περίοδο 1924-1925. Τὸ 1930 προήχθῃ στὸ βαθμὸ τοῦ Συνταγματάρχη. Στὶς 11 Ἰανουαρίου 1937 προήχθῃ σὲ Ὑποστράτηγο καὶ διετέλεσε Διοικητὴς τῆς VIIης Μεραρχίας Δράμας.
Τὸ 1938 τοποθετήθηκε ὡς Διοικητὴς τῆς VIIΙης Μεραρχίας, μὲ ἕδρα τὰ Ἰωάννινα. Ἐκεῖ ἐργάστηκε μεθοδικά, μὲ ἱκανοὺς συνεργάτες, καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν γραμμὴ ἄμυνας, ὥστε νὰ ἀντιμετωπίσῃ πιθανὴ ἐπίθεση τῆς Ἰταλίας, ἡ ὁποία κατεῖχε τὴν Ἀλβανία.
Στὰ τέλη Αὐγούστου 1940, λόγῳ τῆς κατάστασης ποὺ εἶχε διαμορφωθεῖ, διετάχθῃ ἀπὸ τὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ, ἀρχικὰ μερικὴ καὶ στὴν συνέχεια γενικὴ ἐπιστράτευση τῆς VIIIης Μεραρχίας στὶς 5 Ὀκτωβρίου 1940. Συνολικὰ ἡ δύναμη τῆς τελευταίας, περιελάμβανε τέσσερις διοικήσεις συνταγμάτων πεζικοῦ, 15 τάγματα πεζικοῦ, 16 πυροβολαρχίες, πέντε οὐλαμοὺς πυροβολικοῦ συνοδείας, δύο τάγματα πολυβόλων κινήσεως, μία πολυβολαρχία βαρέων πολυβόλων, μία μεραρχιακὴ μονάδα ἀναγνωρίσεως, καθὼς καὶ τὸ 39ο Σύνταγμα Εὐζώνων τῆς III Μεραρχίας, ποὺ ἦταν κινούμενο ἀπὸ τὴν Αἰτωλοακαρνανία πρὸς τὴν Ἤπειρο.
Στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ὁ πρέσβης τῆς Ἰταλίας Ἐμμανουέλε Γκράτσι, ἐκ μέρους τῆς Ἰταλικῆς Κυβερνήσεως, παρέδωσε στὸν Ἕλληνα πρωθυπουργὸ Ἰωάννη Μεταξᾶ ἕνα τελεσίγραφο, στὸ ὁποῖο ζητοῦσε τὴν παράδοση τῆς Ἑλλάδος στὴν Ἰταλία. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς ἀπέρριψε τὸ τελεσίγραφο μὲ τὴν ἀπάντηση «Alors, c' est la guerre» (Λοιπόν, πόλεμος!), μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Ἰταλὸς πρέσβης νὰ φύγει ντροπιασμένος1. Λίγες ὧρες μετά, ἡ Ἰταλία κήρυξε τὸν πόλεμο στὴν Ἑλλάδα.
Στὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ πολέμου ἡ VIII Μεραρχία, μὲ βάση τὸ συνολικὸ ἀμυντικὸ σχέδιο τῶν Ἑλληνικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, ποὺ συνέταξε ὁ Ἐπιτελάρχης τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ, Συνταγματάρχης Δημήτριος Π. Μαχάς2, ἐξουδετέρωσε τὴν ἐπιθετικὴ ἐνέργεια τῶν Ἰταλικῶν δυνάμεων καὶ προέταξε σθεναρὴ ἄμυνα στὸν τομέα Ἐλαίας-Καλαμὰ τῆς Ἠπείρου. Μεταξὺ 4-6 Νοεμβρίου 1940, κατὰ τὴν ἐπίθεση τῶν Τεθωρακισμένων τῆς Ἰταλικῆς Μεραρχίας «Κένταυροι», ὁ Κατσιμῆτρος παρέσυρε τὰ ἅρματα μάχης στὰ ἕλη τοῦ ποταμοῦ Καλαμᾶ, τὰ ὁποῖα σκοπίμως ἐκεῖνο τὸ χρόνο δὲν ἀπεξηράνθησαν, προκειμένου νὰ λειτουργήσουν ὡς ἀντιαρματικὸ κώλυμα. Τὰ ἰταλικὰ τεθωρακισμένα ἐγκλωβίσθηκαν ἐκεῖ, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ Ἑλληνικὸ πυροβολικὸ νὰ τὰ καταστρέψει σχετικὰ εὔκολα.
Ἕως τίς 8 Νοεμβρίου, οἱ Ἰταλοὶ ἔκαναν σφοδρὲς καὶ ἀλλεπάλληλες ἐπιθέσεις στὰ σημεῖα ἐπαφῆς τοῦ μετώπου τῆς VΙΙΙης Μεραρχίας, ἀλλὰ δίχως ἀποτέλεσμα. Τελικὰ ὑπεχώρησαν στὶς 9 Νοεμβρίου, δεδομένης καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς Μεραρχίας ἀλπινιστῶν «Τζούλια»3, ἡ ὁποία εἶχε διεισδύσει στὸν τομέα εὐθύνης τοῦ Β' Σώματος Στρατοῦ στὴν Πίνδο καὶ διενεργοῦσε κίνηση ἀποκοπῆς τῆς VIIIης Μεραχίας καὶ τοῦ Β' Σώματος Στρατοῦ, μὲ ἀντικειμενικὸ σκοπὸ τὴν περικύκλωση καὶ καταστροφή της. Στὶς 12 Νοεμβρίου, ἡ VIIIη Μεραρχία ἐνισχύθηκε καὶ ὑπήχθῃ στὸ Α' Σῶμα Στρατοῦ. Τίς ἑπόμενες μέρες ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἀνακατέλαβε τὸ Ἑλληνικὸ ἔδαφος ποὺ εἶχαν προσωρινὰ καταλάβει οἱ Ἰταλοὶ καὶ τελικὰ πέρασε τὴ μεθόριο καὶ μπῆκε στὰ ἐδάφη τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀπελευθερώνοντας τὴν Κορυτσὰ (22 Νοεμβρίου) καὶ τὸ Πόγραδετς μὲ τὸ Γ' ΣΣ, τοὺς Ἁγίους Σαράντα, τὸ Ἀργυρόκαστρο, καὶ τὴν Χιμάρα μὲ τὸ Α΄ ΣΣ, καὶ τὴν Πρεμετὴ καὶ τὴν Κλεισούρα (7 Δεκεμβρίου) μὲ τὸ Β' ΣΣ.
Τὸν Ἰανουάριο 1941 ἡ Ἀγγλία, θέλοντας νὰ ἐμπλέξει τὴ Γερμανία σ᾿ ἕνα νέο μέτωπο στὴν ΝΑ Εὐρώπη, πίεσε τὴν ἑλληνικὴ ἡγεσία νὰ δεχθεῖ τὴν ἐγκατάσταση Βρετανικοῦ Ἐκστρατευτικοῦ Σώματος, 3 μεραρχιῶν, μὲ μικρὴ ἀεροπορικὴ προστασία στὴν Θεσσαλονίκη. Ἤδη ἡ Γερμανία εἶχε ἐκφράσει τὴν ἀπειλὴ ὅτι κάτι τέτοιο θὰ ἦταν «αἰτία πολέμου». Σ᾿ αὐτὴ τὴ βρετανικὴ πίεση ἀντέδρασε καὶ ἀρνήθηκε τόσο ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς Ἰωάννης Μεταξᾶς ὅσο καὶ ὁ Ἕλληνας Ἀρχιστράτηγος Ἀλέξανδρος Παπάγος. Τὸ ἐπιχείρημα τῶν τελευταίων ἦταν ὅτι τὸ Βρετανικὸ Ἐκστρατευτικὸ σῶμα δὲν θὰ ἀποτελοῦσε οὐσιαστικὴ βοήθεια γιὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ περίπτωση Γερμανικῆς εἰσβολῆς.
Στὶς 18 Ἰανουαρίου 1941, ἡμέρα ποὺ ἀπερρίφθῃ ἡ διακοίνωση τῶν Ἄγγλων, ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς ἐμφάνισε μιὰ ἀδιαθεσία. Στὶς 20 Ἰανουαρίου, ἐμφανίσθηκε καὶ πυρετός, ἐνῶ στὴν συνέχεια ὑπῆρξε ραγδαῖα ἐπιδείνωση τῆς ὑγείας του. Στὶς 28 Ἰανουαρίου, ὁ Ἄγγλος ὑποπτέραρχος Ντ᾿ Ἀλμπιάκ, ἐπικεφαλῆς τῶν Βρετανικῶν Ἀεροπορικῶν Δυνάμεων στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος συνοδευόταν ἀπὸ τὸν Ἄγγλο Ἀρχίατρο τοῦ Βρετανικοῦ Ναυτικοῦ, εἰσῆλθαν στὸ δωμάτιο, ὅπου νοσηλευόταν ὁ Μεταξᾶς. Ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες γιατροὶ καὶ νοσοκόμοι, ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, ἐκκένωσαν τὸ δωμάτιο, ὁ Ἄγγλος ἀρχίατρος, παρουσία τοῦ Ντ᾿ Ἀλμπιάκ, ἔκανε ἰδιοχείρως μιὰ ἔνεση στὸν Ἕλληνα πρωθυπουργό, ταυτόχρονα δέ, χρησιμοποίησε μιὰ «εἰδικὴ συσκευὴ νέου τύπου». Μετὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια αὐτή, ὁ Μεταξᾶς περιέπεσε σὲ κῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δὲν συνῆλθε ποτὲ καὶ ἀπεβίωσε στὶς 29 Ἰανουαρίου 1941.
Ὁ Ἀλέξανδρος Κορυζής4, ὁ ὁποῖος διεδέχθῃ τὸν Μεταξᾶ στὴν πρωθυπουργία, ἐπέτρεψε τὴν ἀποβίβαση τοῦ ἀνεπαρκοῦς Βρετανικοῦ Ἐκστρατευτικοῦ Σώματος στὴν Θεσσαλονίκη. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἐπακόλουθο τὴν Γερμανικὴ εἰσβολὴ στὴν Ἑλλάδα στὶς 6 Ἀπριλίου 19415. Μετὰ ἀπὸ τετραήμερο ἄνισο ἀγῶνα, παρὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων, κατελήφθησαν ἡ Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ ἡ Θράκη ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. Κατελήφθησαν διαδοχικὰ ἡ Ἔδεσσα, ἡ Θεσσαλονίκη (9 Ἀπριλίου 1941)6, ἡ Φλώρινα (10 Ἀπριλίου 1941)7, τὸ Ἀμύνταιο (14 Ἀπριλίου 1941) καὶ τὸ Ἄργος τὸ Ὀρεστικὸ (15 Ἀπριλίου 1941). Τὸ Βρετανικὸ ἐκστρατευτικὸ σῶμα, ὄχι μόνον δὲν προσέφερε τίποτε στὴν ἄμυνα τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπιβάρυνε. Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς κατήντησε νὰ πολεμᾷ, ὄχι γιὰ τὸ πάτριο ἔδαφος ἀλλὰ γιὰ νὰ καλύψει τὴν ἀποχώρηση τῶν Βρετανῶν8.
Ἀπὸ τίς 12 Ἀπριλίου 1941 εἶχε ἀρχίσει ἡ σύμπτυξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἀπὸ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Θέλοντας νὰ σώσει τὸν Ἑλληνικὸ Στρατὸ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία, ὁ Διοικητὴς τοῦ Τμήματος Στρατοῦ Δυτικῆς Μακεδονίας, στρατηγὸς Γεώργιος Τσολάκογλου, προχώρησε δίχως τὴν συναίνεση τοῦ Βασιλέως καὶ τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, σὲ συνθηκολόγηση μὲ τοὺς Γερμανοὺς στὶς 20 Ἀπριλίου 1941.
Τὴν ἡμέρα τῆς συνθηκολόγησης, ὁ Κατσιμῆτρος πολεμοῦσε τοὺς Ἰταλοὺς στὸ Ἀργυρόκαστρο. Στὶς 29 Ἀπριλίου 1941 διελύθῃ ἐπισήμως ἡ Μεραρχία του.
Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς καταλήψεως τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τίς δυνάμεις τοῦ Ἄξονα, ὁ Κατσιμῆτρος συμμετεῖχε ὡς Ὑπουργὸς Ἐργασίας καὶ προσωρινῶς ὡς Ὑπουργὸς Γεωργίας, στὴν πρώτη κατοχικὴ Κυβέρνηση, ὑπὸ τὸν Γεώργιο Τσολάκογλου, μὲ μόνο σκοπό του, τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν Ἐλλήνων9. Μὲ τὴν κάθοδο τῶν Βουλγάρων στὴ Μακεδονία, θεωρῶντας ὅτι δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει ἄλλο τὸν Ἑλληνικὸ λαό, παραιτήθηκε ἀπὸ Ὑπουργὸς στὶς 20 Σεπτεμβρίου τοῦ 194110.
Στὶς 31 Δεκεμβρίου 1943, μὲ ἀπόφαση τῆς ἐξόριστης Ἑλληνικῆς κυβέρνησης τοῦ Ἐμμανουὴλ Τσουδεροῦ, ἀφηρέθῃ ἡ Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια καὶ κατεσχέθῃ ἡ περιουσία τῶν κατοχικῶν Πρωθυπουργῶν καὶ Ὑπουργῶν - μεταξὺ αὐτῶν καὶ τοῦ Κατσιμήτρου (Β.Δ. 3234/31-12-1943)11.
Στὶς 12 Δεκεμβρίου 1944, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Δεκεμβριανῶν, ὁ Κατσιμῆτρος συνελήφθῃ μαζὶ μὲ τὸν γιό του, Γεώργιο, ἀπὸ τὴν κομμουνιστικὴ ὀργάνωση Ε.Λ.Α.Σ.12 καὶ μεταφέρθη στὸ Κατσιπόδι13 Ὁ συγγραφέας Τάσος Κοντογιαννίδης γράφει σχετικά:
«Πατέρα καὶ γιό, τοὺς ὁδήγησαν σὲ ἕναν θάλαμο, ὅπου στὸ βάθος ἕνας ἀνθυπολοχαγὸς μὲ ἄλλους δύο-τρεῖς συζητοῦσαν γιὰ τίς πρῶτες ἥμερες τῆς κατοχῆς καὶ εἰδικότερα γιὰ τὰ μέτρα ποῦ εἶχε πάρει ὑπὲρ τῶν στρατιωτῶν καὶ τῶν ἐργατῶν ὁ Κατσιμῆτρος. Ὁ στρατηγὸς ποὺ ἄκουσε τὴν συζήτηση πῆρε θάρρος, πλησίασε καὶ ρώτησε:
- Μὲ ἀναγνωρίζετε ἀνθυπολοχαγέ; Εἶμαι ὁ Κατσιμῆτρος, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖτε!...
Ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Σταμάτης, ὑπάλληλος τῆς Ἀγροτικῆς Τραπέζης, ἔσπευσε καὶ χαιρέτησε τὸν στρατηγό, ὁ ὁποῖος τὸν ρώτησε ἂν θὰ κοιμηθοῦν ἐν εἰρήνῃ...
- Βεβαίως στρατηγέ, καὶ μάλιστα στὸ ἴδιο δωμάτιο, ἀπάντησε ὁ Σταμάτης.»14
Μετὰ ἀπὸ δύο ἡμέρες, ὁ Κατσιμῆτρος καὶ ὁ γιός του ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι.
Στὶς 28 Δεκεμβρίου 1944, συνελήφθῃ πάλι ἀπὸ τὸν Ε.Λ.Α.Σ. καὶ μεταφέρθηκε στὴν Κηφισιά, ὅπου τὸν ἀναγνώρισε ἕνας παλιὸς στρατιώτης του στὴν VIIη Μεραρχία, τὸν ὁποῖο ὁ Κατσιμῆτρος εἶχε εὐεργετήσει. Ἐκεῖνος, ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, τὸν ἀπελευθέρωσε15.
Τὸ 1945, ὁ τότε πρωθυπουργὸς Νικόλαος Πλαστήρας16, ἐπανέφερε τὸν Κατσιμῆτρο στὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τοῦ ζήτησε νὰ μεταβεῖ στὴν Κέρκυρα, νὰ συγκεντρώσει τίς ἀνταρτικὲς δυνάμεις τοῦ στρατηγοῦ Ναπολέοντα Ζέρβα καὶ νὰ ἀναδιοργανώσει τὴν VIIIη Μεραρχία. Τὴν ἑπομένη μέρα, ὅμως, τὸν κάλεσε καὶ τοῦ ἀνακοίνωσε τὴν ματαίωση τῆς μεταβάσεώς του στὸ νησὶ καθὼς εἶχε συμπεριληφθεῖ στὸν κατάλογο τῶν κατηγορούμενων ὡς δοσιλόγων17.
Ὁ Κατσιμῆτρος, μαζὶ μὲ ἄλλα μέλη τῶν κατοχικῶν Κυβερνήσεων, παρεπέμφθηκαν στὸ Εἰδικὸ Δικαστήριο δοσιλόγων. Ἡ κατηγορία ποὺ βάρυνε τὸν Κατσιμῆτρο σχετιζόταν μὲ τὴν στρατιωτική του δράσῃ καὶ καθόριζε ὅτι:
«α) στρατιωτικοὶ ὄντες καὶ δὴ στρατηγοί, διοικηταὶ σωμάτων στρατοῦ καὶ μεραρχιῶν, παρὰ τὴν ἐντολὴν παρὰ τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ στρατοῦ, ἐγκατέλιπον τὴν θέσιν των, ἐνώπιον τοῦ ἐχθροῦ, β) τυγχάνοντες στρατηγοὶ καὶ διοικηταὶ ἐνόπλου στρατεύματος εἰς ἀνοικτὸν τόπον διεπραγματεύθησαν, μετὰ τοῦ ἐχθροῦ τὴν σύναψιν ἀνακωχῆς, συνθηκολογήσαντες μετ᾿ αὐτοῦ χωρὶς προηγουμένως νὰ πράξουν ὅ,τι τὸ καθῆκον καὶ ἡ στρατιωτικὴ τιμὴ ὑπηγόρευε αὐτοῖς, ἐκ τῆς τοιαύτης δὲ συνθηκολογήσεως κατέθεσεν τὰ ὅπλα τὸ ὑπὸ τὴν διοίκησιν αὐτῶν στράτευμα.»
Ὁ Κατσιμῆτρος, ἂν καὶ ἀπηλλάγῃ ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς συνθηκολογήσεως, κατεδικάσθῃ σὲ κάθειρξη 5,5 ἐτῶν καὶ σὲ στέρηση πολιτικῶν δικαιωμάτων, καθὼς θεωρήθηκε ὅτι «γενόμενος ὑπουργὸς συνέπραξεν μετὰ τοῦ πρωθυπουργοῦ εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τῶν ἀξιοποίνων πράξεων τῆς συνεργασίας καὶ διευκολύνσεως..» ποὺ ὑποτίθεται ὅτι παρεῖχε στὶς δυνάμεις Κατοχῆς. Τοῦ ἀναγνωρίστηκαν ἐλαφρυντικὰ λόγῳ τῆς βραχύχρονης ὑπουργίας του καὶ τῆς ἑκούσιας παραιτήσεώς του ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση. Ὁ Κατσιμῆτρος ἀπεπέμφθῃ ἀπὸ τὸ στράτευμα, μὲ παράλληλη ἔκπτωση ἀπό το βαθμὸ τοῦ ἀντιστράτηγου καὶ ἐξέτισε τὴν ποινή του στὶς φυλακὲς Ζελιώτη.
Σχετικὰ μὲ τὴν δίκη τῶν δοσιλόγων, ὁ ἱστορικὸς ἐρευνητὴς Δημοσθένης Κούκουνας ἀναφέρει: «Ἀναμφίβολα ἡ διεξαγωγὴ τῆς δίκης ὀφειλόταν σὲ μιὰ βασικὴ σκοπιμότητα, ἐξ οὗ καὶ ἐπισπεύθηκε. Ἡ ἀπελευθερωμένη Ἑλλάδα βιαζόταν νὰ ἀποδείξει στοὺς Συμμάχους ὅτι τιμωρεῖ ὅσους συνεργάστηκαν μὲ τὸν κατακτητή, ἰδίως ὅσους ἀνέλαβαν κυβερνητικὰ καθήκοντα καὶ δὴ κατ᾿ ἐντολήν του, ἀντλῶντας τὴν ἰσχὺ τους ἀπ᾿ αὐτόν18. Ἐπρόκειτο σαφῶς γιὰ τυπικὸ ἀδίκημα, ἀφοῦ ὁ νομοθέτης καθιστοῦσε ἐκ προοιμίου ἐνόχους ὅσους ἀνέλαβαν ὑπουργικὸ ἀξίωμα, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν οὐσιαστικὰ βοήθησαν ἢ ἔβλαψαν. Ταυτόχρονα ὑπῆρχαν ζητήματα ὡς πρὸς τὴν ἀναδρομικότητα τοῦ ἀδικήματος καὶ τῆς ποινής19 ἢ τοὺς φυσικοὺς δικαστές.»20 Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ἡ δίωξη τῶν μελῶν τῶν κατοχικῶν κυβερνήσεων ἄρχισε ἐπὶ τῆς κυβερνήσεως Ἐθνικῆς Ἑνότητας τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, στὴν ὁποία συμμετεῖχαν καὶ οἱ κομμουνιστές21.
Στὶς 5 Ὀκτωβρίου 1949 μὲ διάταγμα τοῦ Βασιλέως Παύλου A' χαρίστηκε στὸν Κατσιμῆτρο τὸ ὑπόλοιπο τῆς ποινῆς του καὶ ἀποφυλακίστηκε. Τὸ 1953 ἀποκαταστάθηκε στὸ βαθμό του καὶ προήχθῃ σὲ Ἀντιστράτηγο. Παράλληλα ἐτέθῃ σὲ ἀποστρατεία, λόγῳ τῆς συμπληρώσεως τοῦ ἡλικιακοῦ ὁρίου καὶ τοῦ ἀπεδόθησαν ὅλα τὰ παράσημά του, ἀπὸ τὸν τότε πρωθυπουργὸ καὶ στρατάρχη Ἀλέξανδρο Παπάγο.
Τὸ 1954, συνέγραψε τὸ βιβλίο «Ἡ Ἤπειρος προμαχοῦσα. Ἡ δρᾶσις τῆς VIII Μεραρχίας κατὰ τὸν πόλεμον 1940-41».
Ὁ Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος ἀπεβίωσε μόνος καὶ ξεχασμένος ἀπὸ φίλους καὶ συμπολεμιστές, στὴν Ἀθήνα στὶς 20 Φεβρουαρίου 1962.
Παραθέτω ἕνα ποίημά μου γιὰ αὐτὸν τὸν μεγάλο Ἕλληνα:
Ὁ Μιλτιάδης τοῦ Καλπακίου, Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος
Τοῦ Καλπακίου ἐσὺ Μιλτιάδη,
Κατσιμῆτρο ἀντιστράτηγε ἡρωικέ,
τῆς Εὐρυτανίας γνήσιο βλαστάρι,
τῆς Ἠπείρου λαβωμένε ἀητέ.
Κατσιμῆτρο ἀντιστράτηγε ἡρωικέ,
τῆς Εὐρυτανίας γνήσιο βλαστάρι,
τῆς Ἠπείρου λαβωμένε ἀητέ.
***
Στῆς Ἠπείρου τὸ Καλπάκι,
δὲν ἐδίστασες νὰ ἀντισταθῇς,
-δίχως ὁ Χάρος νὰ σὲ δειλιάσῃ-
ἀπέναντι στοὺς Ἰταλούς, βαρβάρους εἰσβολεῖς
***
Σύ, ὡς Μαραθωνομάχος νέος,
Κατσιμῆτρο, τῆς νίκης ποιητῆ,
τοὺς Ἰταλοὺς πολέμησες γενναίως,
ἀντιστράτηγε ἥρωα ἀφανῆ.
***
Διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου,
ἀπ᾿ τὸ ἔδαφός μας τὸ ἱερό,
ὡς τὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου,
Ἔπος ἔγραψες λαμπρό
***
Ποιός στ᾿ ἀλήθεια μπορεῖ
τίς πράξεις σου αὐτὲς νὰ λησμονεῖ;
***
Μὰ τῆς δυσφήμισης δὲν γλύτωσες τὸ βόλι.
Σὲ στιγμάτισαν ἀνθέλληνες δειλοί,
σὲ συκοφάντησαν ὡς προδότη
-Γιὰ τοὺς ἀγῶνες σου μόνη ἀμοιβή!-
***
Ἀλλὰ ἡ ἱστορία ποτὲ δὲν ἀλλάζει!
Μὲ μεγάλα γράμματα χρυσά,
στὶς σελίδες της σ᾿ ἔχει γράψη.
Ὡς ἥρωα πάντα σὲ τιμᾷ!
Εὐαγγελία Κ. Λάππα
4 Δεκεμβρίου 2022
4 Δεκεμβρίου 2022
Πηγές
1. Βιογραφικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ 1830 - 2010, Ἀρχεῖα Ἑλληνικῆς Βιογραφίας, Β΄, τόμος, Κ - Ο, Ἐκδόσεις Μέτρον, Ἀθήνα 2011.
2. Γενικὸ Ἐπιτελεῖο Στρατοῦ, Διεύθυνση Ἱστορίας Στρατοῦ, Ἡ συμβολὴ τῆς Ἑλλάδος στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Ἔκδοση Διεύθυνσης Ἱστορίας Στρατοῦ, Ἀθήνα 2009
3. Γκράτσι Ἐμμανουέλε, Ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους, ἡ ἐπιχείρηση κατὰ τῆς Ἑλλάδας, Βιβλιοπωλεῖο τῆς «Ἑστίας», Πολιτικὴ & Ἱστορία 13, Ἀθήνα.
4. Ἑταιρεία Εὐρυτάνων Ἐπιστημόνων, Κατσιμῆτρος Χαράλαμπος, ὁ Εὐρυτάνας Στρατηγὸς τῆς νίκης τοῦ 1940, Ἀθήνα 1993.
5. Ἡ δίκη Τσολάκογλου σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα πρακτικά, πρόλογος - ἐπιμέλεια: Δημοσθένη Κούκουνα, Ἐκδόσεις Historia, Ἀθήνα 2016.
6. Κοντογιαννίδη Τάσου Κ., Ἥρωες & Προδότες στὴν κατοχικὴ Ἑλλάδα, Ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνα 2016 - Κυριακάτικη Δημοκρατία (Α' ἔκδοση: 1998, Β' ἔκδοση: 2000, Γ' ἔκδοση: 2006).
7. Κατσιμήτρου Χαράλαμπου, Ἀντιστρατήγου, Διοικητοῦ VIII Μεραρχίας (1938 - 1941), Ἡ Ἤπειρος προμαχοῦσα. Ἡ δρᾶσις τῆς VIII Μεραρχίας κατὰ τὸν πόλεμον 1940-41, Ἀθήνα 2017.
8. Κούκουνα Δημοσθένους - 29 Ἰανουαρίου 1941: Ὁ θάνατος τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ καὶ τὰ ἐρωτηματικὰ ποὺ ἔμειναν ἀναπάντητα... / https://aera2012.blogspot.com/2021/01/29-1941.html
9. Κούκουνα Δημοσθένους, Ἡ κατοχικὴ Κυβέρνηση Τσολάκογλου, σειρά: Ἱστορία τῆς Κατοχῆς, ἀρ. 3, Ἐκδόσεις Historia, Ἀθήνα 2022.
10. Μαχᾶ Δημητρίου Π., Στρατηγοῦ, Ἑλληνοϊταλικὸς πόλεμος 1940 - 1941, Ἀθῆναι 1967.
11. Μαχᾶ Δημητρίου Π., Στρατηγοῦ, Ἡ Βιογραφία μου ὡς Στρατιωτικοῦ (1913-1941), Ἰούλιος 1959.
12. Μεταξᾶ Ἰωάννου, Ἡμερολόγιο, Τόμος Δ2, Ἐκδόσεις Γκοβοστής.
13. Παπαφλωράτου Ἰωάννη Σ., Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ (1833-1949), ἡ δράση τῶν I-VII Μεραρχιῶν Πεζικοῦ. Νομικὴ καὶ χαρτογραφικὴ παρουσίαση τῶν γεγονότων, τόμος ΙΙ, Ἐκδόσεις Σάκκουλα, Ἀθήνα - Θεσσαλονίκη 2014.
14. Τσολάκογλου Γεωργίου Κ.Σ., ἀντιστράτηγου, Ἀπομνημονεύματα, Ἔκδοσις «Ἀκρόπολις», Ἀθῆναι 1959.
15. Χαράλαμπος Κατσιμῆτρος / https://el.metapedia.org/wiki/Χαράλαμπος κατσιμῆτρος.
16. Χατζηδάκη Μάνου Ν., Ἰωάννης Μεταξᾶς, πορεία πρὸς τὴ δόξα, 1936 - 1941, Ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνα Ἰανουάριος 2017 - Κυριακάτικη Δημοκρατία (Α' ἔκδοση: Ἐκδόσεις Λόγχη, 2015, Β' ἔκδοση: 2016)
________________________________
________________________________
1 Γκράτσι Ἐμμανουέλε, Ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους, ἡ ἐπιχείρηση κατὰ τῆς Ἑλλάδας, Βιβλιοπωλεῖο τῆς «Ἑστίας», Πολιτικὴ & Ἱστορία 13, Ἀθήνα, σελ 284 - 286. Ὁ τότε γραμματέας τοῦ Κ.Κ.Ε. Γρηγόρης Φαράκος, σὲ συνέντευξη ποὺ παρεχώρησε, τέσσερις καὶ πλέον δεκαετίες μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μεταξᾶ, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «...Τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου..... Ἐκεῖνο ποὺ αἰσθάνομαι μέχρι τώρα -καὶ πιστεύω τὸ αἰσθάνεται καὶ ὁ περισσότερος κόσμος ἀπὸ τότε- ἦταν ὅτι ἡ ζωή, γενικὰ ἡ ζωὴ καὶ τῆς χώρας καὶ τοῦ κάθε ἀτόμου, χωρίστηκε στὰ δύο. Στὸ πρὶν καί τὸ μετά... Ὅ,τι καὶ νὰ πεῖς γιὰ τὸν Μεταξᾶ, τὸ πρωὶ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ἐξέφρασε τὸ λαϊκὸ αἴσθημα..., δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ αὐτὴ τὴ συνεχῆ κριτικὴ τῶν ἀριστερῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶπαν ΠΟΤΕ ὅτι ἐν πάσῃ περιπτώσει ὁ Μεταξᾶς ἐκεῖνο τὸ πρωὶ εἶπε αὐτὸ ποὺ αἰσθανόταν ὅλος ὁ ἑλληνικὸς λαός.»
2 Ὁ Δημήτριος Π. Μαχᾶς (1893 - 1975) γεννήθηκε στὸ Μεσολόγγι τὸ 1893. Φοίτησε γιὰ ἕνα διάστημα στὴν Νομικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν. Διέκοψε τίς σπουδές του γιὰ νὰ φοιτήσει στὴν Στρατιωτικὴ Σχολὴ Εὐελπίδων ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπεφοίτησε μέ τὸ βαθμὸ τοῦ Ἀνθυπολοχαγοῦ τὸ 1916. Στὴ συνέχεια, ὡς γνώστης τῆς Γαλλικῆς γλώσσας ἐφοίτησε στὴν Στρατιωτικὴ Σχολὴ τῆς Γαλλικῆς Ἀποστολῆς καὶ μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Ὑπολοχαγοῦ, στὸν ὁποῖο εἶχε ἐν τῷ μεταξὺ προαχθεῖ, συμμετεῖχε στὸ Μακεδονικὸ Μέτωπο (1918). Ἐπίσης, ὡς Λοχαγὸς συμμετεῖχε στὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία (1920 - 1922). Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου, ἦταν Ἐπιτελάρχης τοῦ Β΄ Σώματος Στρατοῦ. Ἔφτασε στὸ βαθμὸ τοῦ Στρατηγοῦ. Ὑπηρέτησε ὡς ὑπουργὸς Μεταφορῶν στὶς κυβερνήσεις Βούλγαρη, Δαμασκηνοῦ, Κανελλόπουλου καὶ Σοφούλη ἀπὸ τίς 18 Αὐγούστου 1945 ὡς τὴν 4 Ἀπριλίου 1946. Συνέγραψε τὰ βιβλία «Ἑλληνοϊταλικὸς Πόλεμος 1940-1941» (δίτομο) καὶ «Ἡ Βιογραφία μου ὡς Στρατιωτικοῦ (1913-1941)».
3 Συγκεκριμένα, αἰχμαλωτίστηκε ἡ σημαία τοῦ ΙΙΙ Τάγματος τοῦ 8ου Συντάγματος Ἀλπινιστῶν καὶ 450 περίπου ἀλπινιστές, ἐκ τῶν ὁποίων 9 ἀξιωματικοί, οἱ ὁποῖοι παρεδόθησαν στὰ Ἑλληνικὰ τμήματα τὴν 9η Νοεμβρίου 1941.
4 Ὁ Ἀλέξανδρος Κορυζὴς γεννήθηκε στὸν Πόρο τὸ 1881. Ἀπὸ τὸ 1903, ἐργάσθηκε ὡς ὑπάλληλος στὴν Ἐθνικὴ Τράπεζα, στὴν ὁποία διορίσθηκε διευθυντὴς τὸ 1921 καὶ ἐξελέγῃ Ὑποδιοικητὴς τὸ 1928. Διετέλεσε Ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν στὴν Κυβέρνηση Ὀθωναίου (7 - 10.3.1933) καὶ μετὰ τὴν κήρυξη τῆς 4ης Αὐγούστου 1936, Ὑπουργὸς Κοινωνικῆς Προνοίας καὶ Ἀντιλήψεως στὴν κυβέρνηση Μεταξᾶ (5.8.1936-12.7.1936), θέση ἀπὸ τὴν ὁποία παραιτήθηκε. Ἐξελέγῃ διοικητὴς τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης. (Πηγή: Βιογραφικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ 1830 - 2010, Ἀρχεῖα Ἑλληνικῆς Βιογραφίας, Β' τόμος, Κ - Ο, Ἐκδόσεις Μέτρον, Ἀθήνα 2011, σελ 234). Ὁ Κορυζής, παρ᾿ ὅλη τὴν ἐντιμότητα καὶ τὴν καλή του διάθεση, δὲν κατόρθωσε νὰ ἀναπληρώσει τὸν Μεταξᾶ, ὡς πρὸς τὸ κῦρος καὶ τὴν δυναμικότητα, εἰδικὰ ἀπέναντι τῶν συμμάχων. Ὁ θάνατός του ἀποτελεῖ ἕνα δυσεπίλυτο μυστήριο γιὰ τοὺς σύγχρονους ἱστορικούς. Στὶς 18 Ἀπριλίου 1941, φέρεται νὰ αὐτοκτόνησε μὲ τὸν ἑξῆς «ἀξιοπερίεργο» τρόπο: ἂν καὶ δεξιόχειρας, αὐτοπυροβολήθηκε μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι μὲ «δύο σφαῖρες» στὴν καρδιά. Στὶς ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς γράφτηκε ὅτι ἁπλὰ ἀπεβίωσε αἰφνιδίως προκειμένου νὰ μὴν πέσει τὸ ἠθικὸ τῶν Ἑλλήνων. (Πηγή: Ἀλέξανδρος Κορυζής: Αὐτοκτόνησε ἢ δολοφονήθηκε ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ δεύτερου «Ὄχι»; / https://www.protothema.gr/stories/article/1070094/alexandros-koruzis-autoktonise-i-dolofonithike-o-prothupourgos-tou-deuterou-ohi/)
5 Ὁ Μεταξᾶς στὶς Ἑλληνοβρετανικὲς συσκέψεις ποὺ εἶχαν γίνει 14 καὶ 15 Ἰανουαρίου ὁ Μεταξᾶς ἔλεγε: «Διαβεβαιῶ ὅτι δὲν θὰ κάμωμεν ποτὲ χωριστὴν εἰρήνην (μὲ τοὺς Ἰταλοὺς) καὶ ὅτι δὲν παλαίομεν διὰ τὴν νίκην, ἀλλὰ διὰ τὴν τιμὴν καὶ μόνον. Ὅτι θὰ προτιμήσουμε νὰ καταστραφῶμεν». Ἕνα ἀπ᾿ τὰ πολλὰ γεγονότα ποὺ καταρρίπτει τὴν κατηγορία, περὶ γερμανοφιλίας, ποὺ τοῦ προσάπταν καὶ τοῦ προσάπτουν κάποιοι. (Πηγή: Μεταξᾶ Ἰωάννου, Ἡμερολόγιο, Τόμος Δ2, Ἐκδόσεις Γκοβοστής, σελ 559, ἐγγραφὴ 15 Ἰανουαρίου 1941).
6 Οἱ Γερμανοὶ κατάφεραν νὰ καταλάβουν τὴν Θεσσαλονίκη, λόγῳ τῆς καταρρεύσεως τῆς Γιουγκοσλαβίας.
7 Τὴν ἴδια μέρα κατελήφθησαν μετὰ ἀπὸ σκληρὸ ἀγῶνα τὰ ἀπόρθητα ὀχυρὰ τῆς Γραμμῆς Μεταξᾶ.
8 Χατζηδάκη Μάνου Ν., Ἰωάννης Μεταξᾶς, πορεία πρὸς τὴ δόξα, 1936 - 1941, Ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνα Ἰανουάριος 2017 - Κυριακάτικη Δημοκρατία, σελ 323 (Α' ἔκδοση: Ἐκδόσεις Λόγχη, 2015, Β' ἔκδοση: 2016).
9 Ἀπολογία Κατσιμήτρου στὸ Ἡ δίκη Τσολάκογλου σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα πρακτικά, πρόλογος - ἐπιμέλεια: Δημοσθένη Κούκουνα, Ἐκδόσεις Historia, Ἀθήνα 2016, σελ. 355.
10 ὅ. π.
11 Κοντογιαννίδη Τάσου Κ., Ἥρωες & Προδότες στὴν κατοχικὴ Ἑλλάδα, Ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνα 2016 - Κυριακάτικη Δημοκρατία (Α' ἔκδοση: 1998, Β' ἔκδοση: 2000, Γ' ἔκδοση: 2006), σελ 215
12 Ὁ Ε.Λ.Α.Σ. (Ἑλληνικὸς Λαϊκὸς Ἀπελευθερωτικὸς Στρατὸς) ὑπαγόταν στὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα Ἑλλάδος (Κ.Κ.Ε.). Ὁ Ἕλληνας λογοτέχνης Στρατὴς Μυριβήλης (Εὐστράτιος Σταματόπουλος) ἀναφέρει σχετικὰ μὲ τὸν Κομμουνισμό: «Ὁ Κομμουνισμὸς δὲν εἶναι μιὰ κοινωνικὴ θεωρία ἁπλῶς, οὔτε ἕνα πολιτικοστρατιωτικὸ σύστημα... Εἶναι μιὰ μέθοδος σατανικὴ γιὰ τὴν κατασκευὴ μιᾶς νέας Φυλῆς. Ξεσπάει πάνω στὴν Εὐρώπη ὁ Κομμουνισμός, καταπόδι ἀπὸ τὸν ὁμογάλακτο ἀδελφό του τὸν Ναζισμό. Καὶ ἀφοῦ ὁ Κομμουνισμὸς στάθηκε ὁ δάσκαλος καὶ ὁ ὀργανωτὴς τοῦ Ναζισμοῦ, καὶ ἀφοῦ κακούργησε πάνω σὲ δεκάδες ἑκατομμύρια ἀνθρώπους μέσα στὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε, ξεχείλισε κατόπιν ἔξω ἀπὸ τὴν ἀνόσια πηγή του καὶ ἅπλωσε τὰ ματωμένα πλοκάμια του πάνω στὶς γειτονικὲς χῶρες...» (Πηγή: Ὁ Κομμουνισμὸς καὶ τὸ Παιδομάζωμα, ὁμιλία τοῦ διακεκριμένου πεζογράφου Στρατὴ Μυριβήλη, Ἐκδόσεις Λεξίτυπον, Νοέμβριος 2017, σελ. 41, 51)
13 Σημερινὴ Δάφνη τῆς Ἀττικῆς.
14 Κοντογιαννίδη Τάσου Κ., Ἥρωες & Προδότες..., σελ 217 - 218
15 ὅ. π., σελ 219
16 Ὁ Δημοσθένης Κούκουνας γράφει γιὰ τὴν στάση τοῦ Πλαστήρα κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου: «Εὑρισκόμενος ἐξόριστος στὴν Γαλλία, ἕνας πολιτικός, τοῦ ὁποίου ὁ πατριωτισμὸς μέχρι τώρα ἦταν «ταμποῦ», ὁ στρατηγὸς Νικ. Πλαστήρας, δὲν ἀδιαφόρησε ἁπλῶς γιὰ τὸν μεγαλειώδη ἀγῶνα ποὺ διεξαγόταν μὲ αὐταπάρνηση ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μας, ἀλλὰ προχώρησε ἕνα βῆμα παραπάνω: στὴν οὐσία τὸν ἀποκήρυξε! Καὶ ἐνῶ μὲ ἀτελεύτητους ἡρωισμοὺς καὶ χωρὶς μέσα οἱ Ἕλληνες εἶχαν κατορθώσει νὰ ἀπελευθερώσουν τίς πόλεις τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ νὰ σπρώχνουν τοὺς Ἰταλοὺς πρὸς τὴ θάλασσα, ξεσηκώνοντας τὸν διεθνῆ θαυμασμό, ὁ στρατηγὸς Πλαστήρας εἶχε ἤδη ἔρθει σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς Γερμανοὺς γιὰ νὰ διαπραγματευθῇ κατὰ τὸν πιὸ ἀναρμόδιο τρόπο τὴ σύναψη ἀνακωχῆς, μὲ τὴν ἐγγύηση τῆς Γερμανίας». (Πηγή: Κούκουνα Δημοσθένους, Ἡ κατοχικὴ Κυβέρνηση Τσολάκογλου, σειρά: Ἱστορία τῆς Κατοχῆς, ἀρ. 3, Ἐκδόσεις Historia, Ἀθήνα 2022, σὲλ 229). Οἱ ἀπόψεις τοῦ Πλαστήρα εἶχαν «πολλὰ κοινὰ σημεῖα» «μὲ τίς ἀνάλογες ποὺ διακήρυσσαν οἱ γερμανόφιλοι στὴν Ἑλλάδα». Ἐπίσης «καὶ ὅταν ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα, ὕστερα ἀπὸ τὴ γερμανικὴ εἰσβολή, περιῆλθε σὲ καθεστὼς κατοχῆς, ὁ Πλαστήρας θεώρησε πρόσφορο τὸ ἔδαφος νὰ διαπραγματευθῇ περαιτέρω γιὰ τὴν ἀνάληψη ἐξουσίας ὑπὸ τὸν ἴδιον.» (ὁ. π., σελ 230) Ὁ Πλαστήρας ὅμως οὐδέποτε ἐδιώχθῃ, δικάστηκε ἢ κατεδικάσθῃ γι᾿ αὐτὲς τίς ἐνέργειές του. Ἀντιθέτως ὄχι μόνον διετέλεσε Πρωθυπουργὸς τὰ ἔτη 1945, 1950 καὶ 1951 - 1952 ἀλλὰ καὶ συμμετεῖχε στὴν δίωξη τῶν μελῶν τῶν κατοχικῶν Κυβερνήσεων.
17 Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ ἱστορικὸς Ἰωάννης Παπαφλωράτος στὸ βιβλίο του Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ (1833-1949), ἡ δράση τῶν I-VII Μεραρχιῶν Πεζικοῦ. Νομικὴ καὶ χαρτογραφικὴ παρουσίαση τῶν γεγονότων, τόμος ΙΙ, Ἐκδόσεις Σάκκουλα, Ἀθήνα - Θεσσαλονίκη 2014, σελ 247, ὑπ. 4057
18 Ὁ συγγραφέας Τάσος Κοντογιαννίδης μαρτυρεῖ ὅτι οἱ συλλήψεις καὶ οἱ φυλακίσεις τῶν μελῶν τῶν κατοχικῶν κυβερνήσεων ἔγιναν μεταξὺ ἄλλων καὶ «κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Ἄγγλου στρατηγοῦ Σκόμπυ». Ἐπίσης ἔπαιξε πολὺ σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀπόφαση καὶ ἡ κομμουνιστικὴ ὀργάνωση ΕΑΜ (Ἑλληνικὸ Ἀπελευθερωτικὸ Μέτωπο), ποὺ ὑπαγόταν στὸ ΚΚΕ. (Πηγή: Κοντογιαννίδη Τάσου Κ., Ἥρωες & Προδότες στὴν κατοχικὴ Ἑλλάδα, Ἐκδόσεις Πελασγός, Ἀθήνα 2016 - Κυριακάτικη Δημοκρατία (Α' ἔκδοση: 1998, Β' ἔκδοση: 2000, Γ' ἔκδοση: 2006), σὲλ 215)
19 Σὲ ὅλα τὰ συντάγματα παγκοσμίως ὑπάρχει τὸ θεμελιῶδες ἀξίωμα: «Nullum crimen nula paena sine praevia lege» («Δὲν ὑπάρχει ἔγκλημα οὔτε ποινή, χωρὶς νὰ ὑπάρχει προηγουμένως νόμος ποὺ νὰ τὸ προβλέπει). Ἐπίσης, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ἀνέφερε ρητῶς στὸ ἄρθρο 7: «Ποινὴ δὲν ἐπιβάλλεται ἄνευ νόμου ὁρίζοντος προηγουμένως αὐτήν».
20 Ἡ δίκη Τσολάκογλου σύμφωνα μὲ τὰ ἐπίσημα πρακτικά, πρόλογος - ἐπιμέλεια: Δημοσθένη Κούκουνα, Ἐκδόσεις Historia, Ἀθήνα 2016, σελ 7 - 8.
21 Οἱ κομμουνιστές, ποὺ συμμετεῖχαν στὴν Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, ἦταν οἱ ἑξῆς: ὁ Ὑπουργὸς Ἐργασίας Μιλτιάδης Πορφυρογένης, ὁ Ὑπουργὸς Οἰκονομικῶν Ἀλέξανδρος Σβῶλος, ὁ Ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Οἰκονομίας Ἠλίας Τσιριμῶκος, ὁ Ὑπουργὸς Δημοσίων Ἔργων Νικόλαος Ἀσκούτσης, ὁ Ὑφυπουργὸς Οἰκονομικῶν Ἄγγελος Ἀγγελόπουλος καὶ ὁ Ὑπουργὸς Γεωργίας Ἰωάννης Ζεῦγος (Ταλαγάνης). (Πηγή: «Γενικὴ Γραμματεία τῆς Κυβέρνησης / Κυβέρνηση Ἐθνικῆς Ἑνότητας Παπανδρέου Γεωργίου (Μάϊος 1944)». / https://gslegal.gov.gr/?p=1047)
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου