Αυτά και τα παρόμοια έλεγε καθημερινά με δάκρυα ο αδελφός, είτε είχε αμαρτήσει είτε όχι. Κάποτε λοιπόν, που είχε πέσει νύχτα στη συνηθισμένη αμαρτία, σηκώθηκε αμέσως και άρχισε τον κανόνα του. Και ο διάβολος, κατάπληκτος για την ελπίδα του, αλλά και για την αδιαντροπιά του απέναντι στον Θεό, παρουσιάστηκε ορατός και του είπε: «Άθλιε, δεν ντρέπεσαι να σταθείς μπροστά στον Θεό ή ακόμη και να προφέρεις το όνομά του, αλλά ξεδιάντροπα τολμάς και να ψάλλεις;»
Ο αδελφός αποκρίθηκε: «Το κελλί αυτό είναι ένα σιδεράδικο· μια δίνεις με τη σφύρα, μια παίρνεις. Θα επιμείνω λοιπόν παλεύοντας ως τον θάνατο εναντίον σου, και όπου με βρει η τελευταία μέρα. Να, σε βεβαιώνω με όρκο και, έχοντας θάρρος στην άπειρη αγαθότητα του Θεού, σου λέω· μα τον Θεό που ήρθε να καλέσει σε μετάνοια και να σώσει τους αμαρτωλούς, δεν θα πάψω να προσεύχομαι στον Θεό εναντίον σου, ώσπου και εσύ να πάψεις να με πολεμάς. Και θα δούμε ποιος θα νικήσει, εσύ ή ο Θεός».
Ακούγοντας αυτά ο διάβολος, του απάντησε: «Πραγματικά, λοιπόν, δεν σε πολεμώ άλλο, για να μη σου προξενήσω στεφάνι για την υπομονή σου». Και πλέον ο εχθρός έφυγε μακριά του, ενώ ο αδελφός ήρθε σε κατάνυξη και στο εξής καθόταν στο κελλί του κλαίγοντας αδιάκοπα τις αμαρτίες του.
Του έλεγε λοιπόν συχνά ο λογισμός: «Καλά κλαις». Εκείνος όμως αντέλεγε στον λογισμό: «Ανάθεμα σε τούτο το καλό. Ο Θεός δεν θέλει να χάσει κανείς την ψυχή του μέσα στις αισχρές αμαρτίες και μετά να κάθεται να θρηνεί γι’ αυτήν, και ίσως τη σώζει, ίσως όχι».
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Α’, σελ. 42. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.
ΧΡΙΣΤΌΣ ΑΝΈΣΤΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας λέει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας:
Στον πνευματικό αγώνα θα δέρνουμε και θα μας δέρνουν.
Δεν γίνεται μόνο να δίνουμε αλλά και θα τις τρώμε.
Ο Θεός περιμένει από μας τον αγώνα μας και να μην πέφτουμε αμαχητί.
Ό υπ' αριθμόν «ένα» πόλεμος είναι ό σαρκικός. Αρχίζει από την νεότητα.
Επιτρέπει στον δαίμονα της πορνείας, να πολεμήσει τον άνθρωπο με πόλεμο, που ενδεχομένως έξω στον κόσμο του ήταν άγνωστος, δηλαδή μπορεί έξω να ήταν ή ζωή του καθαρή, να μην έμπλεξε με την αμαρτία και να ήταν σε ομαλή κατάσταση.
Ήξερε ό Θεός ότι έξω στον κόσμο, εάν επέτρεπε στον δαίμονα αυτόν να τον πειράξει, δεν επρόκειτο να τα βγάλει πέρα ό άνθρωπος.
Τον φωτίζει, του δίνει την προκαταρκτική χάρι, του δίνει τον ενθουσιασμό, του δίνει την θέληση, την δύναμη, αποτάσσεται τον κόσμο και έρχεται εδώ.
Μπαίνει στο πεδίον της μάχης και κατόπιν εξαπολύει τον δαίμονα της πορνείας. Του λέει: «Πολέμησε τώρα».
Και έρχεται ό μοναχός και λέει: «Πώς εγώ δεν είχα αυτόν τον πόλεμο; Πώς θα απαλλαγώ τώρα;».
Ή του δίνει άλλου είδους πόλεμο και νοιώθει ότι έγινε χειρότερος εδώ, που είναι στο Μοναστήρι, ενώ στον κόσμο δεν είχε πόλεμο, δεν είχε τόσους πειρασμούς.
Του λέει ό λογισμός ότι ήταν καλύτερα εκεί παρά εδώ. Κι όμως δεν είναι έτσι. Εδώ εξαπέλυσε τον δαίμονα, εδώ τον άφησε ελεύθερο να σε πολεμήσει. Γιατί;
Για να ανάδειξη μάρτυρα, αγωνιστή και δικαιωματικά να πάρεις το στεφάνι.
Γι' αυτό λέγεται ότι, αν ήξεραν οί άνθρωποι ότι ο μοναχός έχει πολλούς πειρασμούς, δεν θα γινόντουσαν μοναχοί.
Άλλα και τανάπαλιν, εάν ήξεραν την δόξα των μοναχών στον άλλο κόσμο, όλοι τους θα γινόντουσαν μοναχοί.
Όσο μπορούμε και αντιστεκόμαστε μέχρι να πέσουμε, μπορεί να τσουρουφλιζόμαστε από την ηδονή , όμως και ο δαίμονας τρώει τέτοιες μαστιγιές από τον Κύριον μας όσο αντιστεκόμαστε,
που εμείς δεν θα τις αντέχαμε.
Η γαστριμαργία οδηγεί στην πορνεία.
Είπε ο Γέροντας ότι οι πονηροί λογισμοί μοιάζουν τις μύγες που μπαίνουν μέσα στο σπίτι.
Αν λοιπόν τις σκοτώνεις τμηματικά, μία-μία καθώς μπαίνουν, δεν κουράζεσαι. Αν όμως αφήσεις να γεμίσει το σπίτι, πολύς κόπος θα χρειαστεί για να τις βγάλεις.
Μπορεί βέβαια να το κατορθώσεις, μπορεί όμως να αποκάμεις και να τις αφήσεις να σου ρήμαξουν το σπίτι.
Υπάρχουν περίοδοι που δεν μας πολεμάει ο δαίμων της πορνείας και νομίζουμε ότι απαλλαχτήκαμε πλέον.
Και όταν μας βρει απροετοίμαστους εξαπολύσει λυσσαλέο πόλεμο και δεν ξέρουμε από πού να φυλαχτούμε.
Ο δαίμων της πορνείας σταματάει να πολεμάει τον άνθρωπο μόνο με το φτυάρι του νεκροθάφτη.