– Γέροντα, ἐνῶ ἔχω καταλάβει πόσο βοηθάει ἡ εὐχή, δὲν μπορῶ νὰ τὴν λέω συνέχεια.
– Ὅταν δυσκολεύεσαι νὰ πῆς τὴν εὐχή, νὰ σιγοψάλλης. Καὶ ἡ ψαλμωδία προσευχὴ εἶναι. Ἡ ψαλμωδία δίνει στὴν καρδιὰ μιὰ ἁπαλάδα, τὴν γλυκαίνει καὶ τὴν θερμαίνει μὲ τὶς πνευματικές της θερμίδες. Ἔτσι δημιουργεῖ τὶς καλύτερες προϋποθέσεις γιὰ νὰ λέη κανεὶς μὲ ὄρεξη τὴν εὐχή. Γιὰ μένα τὰ κουμπιὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι αὐτά: Λίγη μελέτη, ἀλλὰ δυνατή, εὐχή, μετάνοιες, ψαλτική.
– Γέροντα, ὅταν κάνω ἐργόχειρο, ἐνῶ ἔχω ἡσυχία, δὲν λέω τὴν εὐχή.
[//73] – Προσπάθησε, ὅσο μπορεῖς, παράλληλα μὲ τὸ ἐργόχειρο ποὺ κάνεις, νὰ ἔχης ὡς ἐργόχειρο καὶ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν σιγανὴ ψαλμωδία. Τώρα, γιὰ ἕνα διάστημα, στὸ ἕνα τρίτο τοῦ χρόνου ποὺ κάνεις ἐργόχειρο, νὰ λὲς τὴν εὐχὴ καὶ στὰ ὑπόλοιπα δύο τρίτα, ἐνῶ κάνεις ἐργόχειρο, νὰ ψάλλης διάφορα τροπάρια ποὺ σὲ συγκινοῦν. Μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν σιγανὴ ψαλμωδία θὰ διατηρῆς μέσα σου τὴν θεία Χάρη.
– Ὅταν, Γέροντα, εἶμαι στενοχωρημένη, φέρομαι ἀπότομα στὶς ἀδελφὲς καὶ ὕστερα πάλι στενοχωριέμαι γιὰ τὴν ἄσχημη συμπεριφορά μου.
– Ἡ σιγανὴ ψαλμωδία θὰ σὲ βοηθήση πολύ. Νὰ ψάλλης συνέχεια σιγανὰ καὶ στὸ κελλί σου καὶ στὸ διακόνημα. Ἡ ψαλμωδία εἰρηνεύει τὴν ψυχή. Ἀκόμα καὶ τὰ ἄγρια θηρία τὰ ἡμερεύει, πόσο μᾶλλον τὸν ἄνθρωπο! Βλέπεις, τὸ λιοντάρι, ὁ λύκος, ὅταν ἀκούσουν ψαλμωδία, κάθονται ἥσυχα σὰν ἀρνάκια καὶ ἀκοῦνε ἤρεμα. Δὲν λέω ὅτι ἐσὺ εἶσαι ἄγρια, ἀλλὰ τὸ ταγκαλάκι ἐκμεταλλεύεται τὴν στενοχώρια σου καὶ σὲ σπρώχνει νὰ φερθῆς ἄσχημα. Γι’ αὐτό, ἂν ψέλνης σιγανά, θὰ αἰσθάνεσαι μιὰ γλυκύτητα στὴν καρδιὰ καὶ θὰ βλέπης τὶς ἀδελφὲς μὲ ἄλλο μάτι, μὲ ἀγάπη.
– Γέροντα, ὅταν μὲ πνίγουν οἱ λογισμοί, δὲν μπορῶ οὔτε νὰ μελετήσω οὔτε νὰ προσευχηθῶ.
– Δὲν μπορεῖς νὰ ψάλης λίγο σιγανά; Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ὅταν ψάλλη κανείς, μοιάζει μὲ τὸν γεωργὸ ποὺ ἔχει νὰ θερίση μέσα στὴν ζέστη ἕνα χωράφι πνιγμένο στὰ ἀγκάθια, μὲ τὰ στάχυα πεσμένα κάτω, καὶ ἐκεῖνος ἀρχίζει νὰ θερίζη τραγουδώντας. Μὲ τὸ τραγούδι ξεχνιέται καὶ τελειώνει τὸν θέρο μὲ χαρά. Ὠφελεῖται καὶ ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς λίγης παραγωγῆς, καὶ νιώθει μετὰ ξεκούραση.
[//74] – Καμμιὰ φορά, Γέροντα, νιώθω μέσα μου ἕνα βάρος. Εἶναι πειρασμικό;
– Ξέρεις τί νὰ κάνης; Ὅταν νιώθης μέσα σου αὐτὸ τὸ βάρος, νὰ μὴ δίνης σημασία, ἀλλὰ νὰ λές: «Ἐπικράνθη ὁ ᾍδης, ἐπικράνθη!»[1] καὶ νὰ σιγοψάλλης. Ἔτσι ὁ πειρασμὸς θὰ φεύγη. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει ὅτι ἡ ψαλμωδία εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ μοναχοῦ, τὸ ὁποῖο διώχνει τὴν λύπη[2]. Κι ἐγὼ σὲ ὅσους περνοῦν δοκιμασίες καὶ εἶναι θλιμμένοι λέω νὰ ψάλλουν διάφορα τροπάρια.
– Γέροντα, μερικὲς φορὲς μοῦ ἔρχεται ἕνας ἐπίμονος ἄσχημος λογισμός. Πῶς νὰ τὸν διώχνω;
– Νὰ ψάλλης ἕνα «Ἄξιόν ἐστιν» καὶ θὰ δῆς, τὸ ταγκαλάκι θὰ παίρνη τὰ ναῦλα του καὶ θὰ φεύγη. Ἡ ψαλμωδία εἶναι περιφρόνηση στὸν διάβολο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ' «Περὶ προσευχῆς» – Ὅταν δυσκολεύεσαι νὰ πῆς τὴν εὐχή, νὰ σιγοψάλλης. Καὶ ἡ ψαλμωδία προσευχὴ εἶναι. Ἡ ψαλμωδία δίνει στὴν καρδιὰ μιὰ ἁπαλάδα, τὴν γλυκαίνει καὶ τὴν θερμαίνει μὲ τὶς πνευματικές της θερμίδες. Ἔτσι δημιουργεῖ τὶς καλύτερες προϋποθέσεις γιὰ νὰ λέη κανεὶς μὲ ὄρεξη τὴν εὐχή. Γιὰ μένα τὰ κουμπιὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ εἶναι αὐτά: Λίγη μελέτη, ἀλλὰ δυνατή, εὐχή, μετάνοιες, ψαλτική.
– Γέροντα, ὅταν κάνω ἐργόχειρο, ἐνῶ ἔχω ἡσυχία, δὲν λέω τὴν εὐχή.
[//73] – Προσπάθησε, ὅσο μπορεῖς, παράλληλα μὲ τὸ ἐργόχειρο ποὺ κάνεις, νὰ ἔχης ὡς ἐργόχειρο καὶ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν σιγανὴ ψαλμωδία. Τώρα, γιὰ ἕνα διάστημα, στὸ ἕνα τρίτο τοῦ χρόνου ποὺ κάνεις ἐργόχειρο, νὰ λὲς τὴν εὐχὴ καὶ στὰ ὑπόλοιπα δύο τρίτα, ἐνῶ κάνεις ἐργόχειρο, νὰ ψάλλης διάφορα τροπάρια ποὺ σὲ συγκινοῦν. Μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν σιγανὴ ψαλμωδία θὰ διατηρῆς μέσα σου τὴν θεία Χάρη.
– Ὅταν, Γέροντα, εἶμαι στενοχωρημένη, φέρομαι ἀπότομα στὶς ἀδελφὲς καὶ ὕστερα πάλι στενοχωριέμαι γιὰ τὴν ἄσχημη συμπεριφορά μου.
– Ἡ σιγανὴ ψαλμωδία θὰ σὲ βοηθήση πολύ. Νὰ ψάλλης συνέχεια σιγανὰ καὶ στὸ κελλί σου καὶ στὸ διακόνημα. Ἡ ψαλμωδία εἰρηνεύει τὴν ψυχή. Ἀκόμα καὶ τὰ ἄγρια θηρία τὰ ἡμερεύει, πόσο μᾶλλον τὸν ἄνθρωπο! Βλέπεις, τὸ λιοντάρι, ὁ λύκος, ὅταν ἀκούσουν ψαλμωδία, κάθονται ἥσυχα σὰν ἀρνάκια καὶ ἀκοῦνε ἤρεμα. Δὲν λέω ὅτι ἐσὺ εἶσαι ἄγρια, ἀλλὰ τὸ ταγκαλάκι ἐκμεταλλεύεται τὴν στενοχώρια σου καὶ σὲ σπρώχνει νὰ φερθῆς ἄσχημα. Γι’ αὐτό, ἂν ψέλνης σιγανά, θὰ αἰσθάνεσαι μιὰ γλυκύτητα στὴν καρδιὰ καὶ θὰ βλέπης τὶς ἀδελφὲς μὲ ἄλλο μάτι, μὲ ἀγάπη.
– Γέροντα, ὅταν μὲ πνίγουν οἱ λογισμοί, δὲν μπορῶ οὔτε νὰ μελετήσω οὔτε νὰ προσευχηθῶ.
– Δὲν μπορεῖς νὰ ψάλης λίγο σιγανά; Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ὅταν ψάλλη κανείς, μοιάζει μὲ τὸν γεωργὸ ποὺ ἔχει νὰ θερίση μέσα στὴν ζέστη ἕνα χωράφι πνιγμένο στὰ ἀγκάθια, μὲ τὰ στάχυα πεσμένα κάτω, καὶ ἐκεῖνος ἀρχίζει νὰ θερίζη τραγουδώντας. Μὲ τὸ τραγούδι ξεχνιέται καὶ τελειώνει τὸν θέρο μὲ χαρά. Ὠφελεῖται καὶ ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς λίγης παραγωγῆς, καὶ νιώθει μετὰ ξεκούραση.
[//74] – Καμμιὰ φορά, Γέροντα, νιώθω μέσα μου ἕνα βάρος. Εἶναι πειρασμικό;
– Ξέρεις τί νὰ κάνης; Ὅταν νιώθης μέσα σου αὐτὸ τὸ βάρος, νὰ μὴ δίνης σημασία, ἀλλὰ νὰ λές: «Ἐπικράνθη ὁ ᾍδης, ἐπικράνθη!»[1] καὶ νὰ σιγοψάλλης. Ἔτσι ὁ πειρασμὸς θὰ φεύγη. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος λέει ὅτι ἡ ψαλμωδία εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ μοναχοῦ, τὸ ὁποῖο διώχνει τὴν λύπη[2]. Κι ἐγὼ σὲ ὅσους περνοῦν δοκιμασίες καὶ εἶναι θλιμμένοι λέω νὰ ψάλλουν διάφορα τροπάρια.
– Γέροντα, μερικὲς φορὲς μοῦ ἔρχεται ἕνας ἐπίμονος ἄσχημος λογισμός. Πῶς νὰ τὸν διώχνω;
– Νὰ ψάλλης ἕνα «Ἄξιόν ἐστιν» καὶ θὰ δῆς, τὸ ταγκαλάκι θὰ παίρνη τὰ ναῦλα του καὶ θὰ φεύγη. Ἡ ψαλμωδία εἶναι περιφρόνηση στὸν διάβολο.
___________________
[1] Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Κατηχητικὸς εἰς τὸ Ἅγιον Πάσχα, PG 59, 723.
[2] Πρβλ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, Κλῖμαξ, Λόγος ΙΓ΄, παρ. η΄ καὶ ι΄, σελ. 81.
«Πᾶνος»
Eξαιρετικό απόσπασμα μπράβο αδερφέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣὲ εὐχαριστῶ ἀδελφέ μου, νὰ εἶσαι καλά!
Διαγραφή