Η Πίστη μας είναι Φως!!!... (Άγιου Νικόλαου Βελιμίροβιτς)

 

Πολυξένη Ρέρρα

Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ . Ανάβουμε καντήλι εμείς.
Ο ΧΡΙΣΤΌΣ μας είπε: «Εγώ ειμί το Φώς του κόσμου».
Το φως μας θυμίζει το Φώς , με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.

Ανάβουμε καντήλι εμείς .

Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει «τέκνα φωτός».
Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας ενθυμήσεις και επιθυμίες. 

Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός του αγίου Ευαγγελίου. 

Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Είναι μια μικρή δική μας θυσία, σημείο και δείγμα της ευγνωμοσύνης και της αγάπης, που οφείλουμε στο Θεό για τη μεγάλη θυσία που έκανε για μας.

 
Με αυτήν και με την προσευχή μας, τον ευχαριστούμε για τη ζωή, για τη σωτηρία και για όλα όσα μας χαρίζει η θεϊκή και άπειρη αγάπη του.
Για να είναι φόβητρο στις δυνάμεις του σκότους, που μας επιτίθενται με ιδιαίτερη πονηρία πριν και κατά την ώρα της προσευχής και θέλουν να απομακρύνουν τη σκέψη μας από το Θεό.
Οι δαίμονες αγαπούν το σκοτάδι και τρέμουν το φως.
Και του Χριστού κι εκείνων που αγαπούν τον Χριστό.
Για να μας παρακινεί σε αυτοθυσία.
Όπως δηλαδή με το λάδι καίγεται στο καντήλι το φυτίλι, έτσι και το δικό μας θέλημα να καίγεται με τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό και να υποτάσσεται πάντοτε στο θέλημα του Θεού.

Για να μάθουμε ότι:
Όπως δεν ανάβει το καντήλι χωρίς τα δικά μας χέρια, έτσι και το εσωτερικό καντήλι της καρδιάς μας δεν ανάβει χωρίς τα χέρια του Θεού.
Οι κόποι των αρετών μας είναι η καύσιμη ύλη
(το φυτίλι και το λάδι},
που για να ανάψουν και να φωτίσουν χρειάζονται το «πυρ» του Αγίου Πνεύματος.

Το Απόδειπνο είπε ο Άγιος είναι μία ομπρέλα, η οποία ανοίγει και σκεπάζει όλη την οικογένεια από τα κακά πνεύματα πού υπάρχουν τη νύχτα, ότι απωθεί και τούς κλέφτες ακόμη και σε θωρακίζει ο Θεός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. 

Σε μια γυναίκα, μάλιστα, είχε επιμείνει όχι μόνο στην πρωινή προσευχή, τότε πού είμαστε ξεκούραστοι, αλλά και στη βραδινή, παρά την κόπωση της ημέρας πού προηγήθηκε.
Της τόνισε:
- "Το Απόδειπνο θα προσπαθείς να το λες κάθε βράδυ με τα παιδιά σου. Και πάντα θα διαβάζει ο ένας δυνατά, ενώ οι άλλοι θα συνοδεύουν, θα συμμετέχουν όλοι τέλος πάντων με κάποιον τρόπο.
Ή, αν δεν γίνεται, να είστε όλη η οικογένεια μαζί, ας το διαβάζει ο ένας."
Ήταν με κατανόηση προς τον άλλο.

Έτσι, όταν η ίδια τον ρώτησε τί να κάνει με τα παιδιά της, αφού λόγω της ηλικίας ή των μαθημάτων τους δεν μπορούσαν να συμμετέχουν, της είπε:
-" Τότε ας το κάνει ο καθένας μόνος του, προκειμένου να μη γίνεται καθόλου.
Και αν δεν μπορείτε να κάνετε όλο το Απόδειπνο, τότε πείτε τον 50ό ψαλμό του Δαβίδ, το
«Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεος Σου».

Άγιου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

«Πᾶνος»