Δημήτρης Νατσιός: Ὡς πότε θά ρημάζονται τά παιδιά ἀπό αὐτήν τήν ἐκπαίδευση;

 

 

«Σὸκ στὸ πανελλήνιο!». «Ἄναυδη ἡ Κοινὴ Γνώμη ἔμεινε ἀπὸ τὸ γεγονὸς......». «Ἔπεσαν ἀπὸ τὰ σύννεφα......». (Ἡ ἀφόρητη κοινοτοπία τῆς... ἀνθρωποβροχῆς). «Ἀποτροπιασμὸς γιὰ τὸν ξυλοδαρμὸ......». Κάθε φορὰ ποὺ ξανασυμβαίνει πράξη βίας ἀπὸ ἀνηλίκους, γιὰ καμμιὰ ἑβδομάδα περίπου, θὰ παρελαύνει νυχθημερὸν στὰ κανάλια, ἡ ἔκπληξη, τὸ σόκ, ἡ μετὰ βδελυγμίας περιγραφὴ τοῦ γεγονότος, ἡ πανελλήνια ἀποδοκιμασία καὶ ἀποστροφή. Ὁ θυμὸς τῶν «νοικοκυραίων», ἡ διάρρηξη τῆς μακαριότητάς τους. Θὰ ἀκουστοῦν καὶ δυό - τρεῖς ἀναλύσεις γιὰ τὴν ἔλλειψη παιδείας, καί... καληνύχτα σας, πᾶμε σὲ διαφημίσεις. Καὶ ποῦ ὀφείλεται τελικὰ ἡ εὐκολία τῆς βιαιοπραγίας τῶν ἀνηλίκων; Μὰ στὴν ἀτιμωρησία.
 

Νὰ θυμίσω τί ἔγραφα σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου γιὰ τὴν παρεξηγημένη λέξη «τιμωρία». Ὡς δάσκαλος, ὅταν παραλαμβάνω μία νέα τάξη, λέω, στὴν πρώτη συνάντησή μου μὲ γονεῖς καὶ μαθητές, κάτι ποὺ τοὺς ξαφνιάζει: «Εἶμαι δάσκαλος τῆς τιμωρίας!». Τί σημαίνει ὅμως τιμωρία; Πῶς ἐτυμολογεῖται ἡ λέξη; Παράγεται ἀπὸ τὴν «τιμὴ» καὶ τὴν λέξη «ὤρα» (μὲ ψιλή). Μὲ δασεῖα (ἡ ὥρα) σημαίνει χρονικὴ διάρκεια, μὲ ψιλὴ ὅμως σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, ἐπίβλεψη, ἐξοῦ καὶ θυρωρὸς (=ὁ ἐπιβλέπων τὴν θύρα), ὀλιγωρία (=λίγη φροντίδα, ἄρα ἀδιαφορία) κλπ. Ἄρα, τιμωρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ προνοεῖ καὶ φροντίζει γιὰ τὴν τιμή, τὴν ἀξιοπρέπεια κάποιου. (Ἔτσι γίνεται κατανοητὸ καὶ περὶ τοῦ τιμωροῦ Θεοῦ μας. Δυστυχῶς, μὲ τὴν ἐγκληματικὴ ἀπόφαση μιᾶς δράκας γλωσσοκτόνων βουλευτῶν, χάσαμε τὴν «μαγεία» τοῦ ἐτυμολογικοῦ πλούτου τῆς γλώσσας μας. Ἡ κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, τὴν κατέστησε περίπου ἀνάπηρη. Καὶ ἀνάπηρη γλῶσσα σημαίνει καὶ ἀνάπηρη σκέψη!).

Νὰ συμφωνήσουμε σὲ κάτι. Ἕνα παιδὶ ποὺ εἰσέρχεται στὴν Πρώτη Δημοτικοῦ εἶναι σίγουρο ὅτι μετὰ ἀπὸ δώδεκα χρόνια σπουδῆς στὶς δύο πρῶτες βαθμίδες τῆς Ἐκπαίδευσης, θὰ πάρει ἄνετα ἀπολυτήριο Λυκείου. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στοὺς ἐπιμελεῖς. Καὶ ἂν στὸ Δημοτικὸ τὸ παλεύει, στὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Λύκειο, ἀκόμη καὶ βιβλίο νὰ μὴν ἀνοίξει, τὸ «χαρτὶ» θὰ τὸ πάρει. Δηλαδή, δὲν ὑπάρχει καμμιὰ τιμωρία γιὰ τὴν ἀσυνέπεια καὶ τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὴν μελέτη καὶ τὸν κόπο τῆς μόρφωσης. Τί μήνυμα εἰσπράττει αὐτὸ τὸ παιδί; Ἄκοπα, ἀτιμώρητα καὶ χωρὶς θυσίες στὴν ζωὴ προχωρᾷς καὶ ἐπιβραβεύεσαι.

Ἐξάλλου οἱ δάσκαλοι ἔχουν πλέον ἀφοπλιστεῖ. Οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο, ἂν παρατηρήσεις καὶ ἐλέγξεις μὲ αὐστηρότητα μαθητῆ. Ἐνδέχεται τὴν ἐπαύριον νὰ ἐμφανιστεῖ κάποια προκομμένη μητέρα μὲ τὴν γνωστὴ ἀπειλή: θὰ σὲ στείλω στὸν εἰσαγγελέα! Ὁπότε, οἱ περισσότεροι δάσκαλοι, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ μπλέξιμο μὲ κάποιον «περίεργο» γονέα, γιὰ νὰ ἔχουν τὸ κεφάλι τους ἥσυχο, γιατί δίκαιο δὲν θὰ βροῦν-πάντα οἱ γονεῖς τὸ ἔχουν μὲ τὸ μέρος τους - κάνουν ὅτι δὲν βλέπουν καὶ δὲν ἀκοῦν. (Ὅταν ἤμασταν μικροὶ καὶ πηγαίναμε στὸ σπίτι διηγούμενοι τιμωρία δασκάλου, δὲν ὑπῆρχαν καλοπιάσματα καὶ χαϊδέματα, ἀλλὰ ἔπεφταν σφαλιάρες. «Γιὰ νὰ σὲ μαλώσει ἢ τιμωρήσει ὁ δάσκαλος, ποιός ξέρει τί ἔκανες;». Ἀλλά, λησμόνησα, τότε ζούσαμε σὲ σκοταδιστικὲς κοινωνίες, μὲ ἐπιθεωρητὲς καὶ αὐστηροὺς δασκάλους. Τώρα, ἐπιτέλους, ἀναπνέουμε ἀέρα «ἐλευθερίας», εὐρωπαϊκὸ ἀγέρα, ἡ πιὸ ἀξιοθρήνητη ἀπάτη τῆς ἐποχῆς μας).

Χαρακτηριστικὸ εἶναι καὶ τὸ παρακάτω ἀνέκδοτο, ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀμερική.

Ἕνας πιτσιρίκος πηγαίνει μὲ τὴν μαμά του σ᾿ ἕνα πολυκατάστημα. Ψωνίζει ἐκείνη κάτι εὐτελὲς καὶ ἀπαραίτητο γιὰ τὸ σπίτι, μὰ ὁ μικρὸς ἔχει χωθεῖ σ᾿ ἕνα αὐτοκινητάκι (παιδικό), καὶ ἀρνεῖται νὰ βγεῖ ἀπ᾿ αὐτό. Μὲ γοερὲς κραυγὲς καὶ τσιρίδες ἀπαιτεῖ νά τοῦ τὸ ἀγοράσει. Ἡ μάνα δὲν ἔχει χρήματα, τρέμει ὅμως μήπως ἡ ἄρνηση τῆς δημιουργήσει στὸ παιδὶ ψυχολογικὰ προβλήματα. Εἶναι ἀπεγνωσμένη. Τὸ κατάστημα ὅμως ἔχει παιδοψυχολόγο, ὅπως ὅλα τὰ καλὰ πολυκαταστήματα παιδικῶν εἰδῶν στὴν Ἀμερική. Ζητεῖ ἀπελπισμένη βοήθεια, τοῦ ἐξηγεῖ τὸ πρόβλημα. Ὁ ψυχολόγος, πρόθυμα, πῆγε δίπλα στὸν μικρό, τοῦ ψιθυρίζει κάτι στὸ αὐτί, καὶ ἀμέσως -ὦ τοῦ θαύματος!- ὁ νεανίσκος σωφρονισμένος τὸν ἀκολούθησε, σὰν ἀρνάκι, πηγαίνοντας στὴ μητέρα του. Ἡ μάνα ἔμεινε ἔκθαμβη ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ ἐπάρκεια τοῦ ψυχολόγου. «Τί τοῦ εἴπατε καὶ πείστηκε;» ρωτάει. Ὁ παιδοψυχολόγος χαμογελᾷ καὶ τῆς λέει: «Τοῦ εἶπα, κατέβα ἀμέσως, γιατί θὰ φᾷς δύο σφαλιάρες, ποὺ θὰ δεῖς τὸν οὐρανὸ σφοντύλι!!». Λένε ὅτι ἦταν Ἕλληνας, τῆς... παλιᾶς σχολῆς.

Ἐπειδὴ κι ἐγὼ εἶμαι τῆς «παλιᾶς σχολῆς» δάσκαλος, ποὺ «ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δὲν θὰ παύσω» (Παπαδιαμάντης), νὰ διδάσκω τὰ καλούδια τῆς ἡλιόλουστης Παράδοσής μας, «καὶ νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου», γράφω ὅ,τι γράφω. Τόσα χρόνια «μὲ τὴν κιμωλία στὸ χέρι» ἕνα πρᾶγμα κατάλαβα. Τίποτε δὲν συγκινεῖ καὶ δὲν γαληνεύει καὶ δὲν «ἀναπαύει» τὰ παιδιά, ὅσο ἡ διδαχή τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ἀνατολῆς, Παιδείας.  

 

Ἡ τωρινὴ ἐκπαίδευση, καὶ ὄχι Παιδεία, εἶναι συνέχεια καὶ παρακολούθημα τῆς ταραγμένης καὶ τρικυμισμένης ἐποχῆς μας. Ἡ Παιδεία, διαχρονικὸ κατόρθωμα τῶν προγόνων μας, δὲν ἔχει ἀνάγκη προσαρμογῆς. Ὄχι. Ὅταν φτιάχνει ἡ μάνα μας τὸ ἁπλὸ καὶ λιτὸ φαγητό της, ἕνα λαδερὸ καρυκευμένο μὲ τὴν ἀγάπη της καὶ τὰ λίγα ποὺ τὸ νοστιμεύουν, ὅ,τι προσθέτουμε, τὸ καταντᾷ ἄνοστο καὶ ψεύτικο. Τὰ ἴδια πάθαμε στὴν Παιδεία. Τρανεύαμε μὲ μιὰ παιδεία- παίδευση, ποὺ τὴν ἄρτυζε τὸ ἁλάτι τῆς Πίστης καὶ τῆς Φιλοπατρίας. Παιδεία τῆς ἐλπίδας, παιδεία εἰρηνοποιός. Καὶ «ἔβγαζε γεροὺς καὶ σοφοὺς σὰν γέρους», (Καργάκος), μαθητές. 

 

Ἐρωτῶ; Γιατί νὰ ἐξοβελιστεῖ ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ ὁ ὕμνος τῆς Δημοκρατίας τοῦ Περικλῆ ἢ τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ναταλίας Μελᾶ γιὰ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ Παύλου; Ποιός νοσηρὸς σκέφτηκε νὰ τὰ ἐκπαραθυρώσει ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία, τὸ 2006; Τί δίδασκαν αὐτὰ τὰ δύο κείμενα καὶ προγράφτηκαν; Μά, δύο πανανθρώπινες ἀξίες. Τὴν Δημοκρατία καὶ τὴν Φιλοπατρία. 

 

Οἱ Ἀμερικανοί, χιλιάδες σημαῖες ἅπλωσαν, γιὰ τὴν ὀρκωμοσία τοῦ νέου προέδρου τους. Μιὰ πανίσχυρη χώρα προβάλλει διαρκῶς τὴν σημαία της, δηλαδή, τὸ καθῆκον τῆς ἀφοσίωσης στὰ ὅποια ἰδανικά της. 

 

Ἐμεῖς, περικυκλωμένοι ἀπὸ φίδια κολοβά, ἀρνούμαστε νὰ ἀκούσουμε τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, ὅπως ἔπραξε ἡ φερόμενη ὡς πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἄτομο ἄγευστο καὶ ἀμόρφωτο ἀπὸ τὰ ἐλέη τοῦ προγονικοῦ πλούτου. Καὶ «θὰ μαραζώνει ἡ νεότητα, ἡ δυστυχισμένη, καὶ θὰ ρημάζεται», ὅπως λέει ὁ Κόντογλου, ποὺ τὸν τιμοῦν διὰ τῆς περιφρόνησης, ὅσο ὄρνια καὶ κοράκια τῆς ἐκκλησιομαχίας καὶ τοῦ ἀνθελληνισμοῦ, θὰ κρατοῦν στὰ χέρια τους τὸ κρισιμότερο ὑπουργεῖο τοῦ ἔθνους μας.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

 

«Πᾶνος»